Tur ein vakker haustdag, og full klasse 3 bane på kvelden.

Emil syns det var på tide med ein aldri så liten skogstur igjen i dag, og eg var i grunnen enig då eg kikka ut på det fantastiske været!

Det er ei stund sidan me har vore og gått i skogane like ved huset her, så det blei ei rute me har gått ein del gonger før. Der er mykje hogstavfall, og det er veldig veldig tungt å gå der. I går hadde me sinnsjukt mykje regn, så eg tenkte at eg ville ta stevlane. Ikkje lurt. Dei er litt store i foten, og ikkje så lette, så eg sklei rundt i dei og følte dei blei tyngre og tyngre for kvar meter.

Meeeeeen, bortsett fra det, var det ein heilt fantastisk tur! Ingenting vind, og med ein deilig, glad, tålmodig Emil som var overlykkelig over å få viljen sin angåande skogsturen!
Han jumpa uti kvar ein traktorhjuldam, og storkoste seg!

Emil, som svært mange hundar, spring den vegen nasen til eigaren peiker, og i dag peikte nasen til eigaren stadig i ei ny retning pga hogstavfallet. Emil sprang først den eine vegen, så måtte eg rundt ein busk, og så sprang han den vegen, og så måtte eg over ein traktorhjulpytt den andre vegen igjen, og så sprang han i den retninga. Hans tur var nok ganske mange gonger lenger enn min. Og berre så det er sagt, så såg det nesten litt kvalmt ut korleis han utan anstrengelsar sprang opp og ned dei brattaste skrentane når eg såvidt bevegde meg framover medan eg heiv etter pusten… Men men.. så har ikkje eg fire føter, heller…

Me stansa på det høgaste punktet og hadde litt lunsj og ein kopp te, og utan å be han om å legge seg, gjorde han det omtrent samtidig som han såg at eg fant fram teen. Han har tydelegvis lært at då blir eg sittande ei stund

Ca halvveis klarte han å smelle kneet inn i ein stein, og hylte til litt. Han stod ikkje på foten først, men så gjekk det visst litt over, og han fauk hit og dit igjen. Etter ei stund såg eg at han hadde slått seg litt meir enn det først såg ut til. Litt som om huda på kneet hadde sprekt, og det hadde blitt eit ca 6x6x2 mm krater i huda. Eg ringte til dyrlegen og lurte på om eg burde komme inn og sy det, men blei beroliga med at sidan det ikkje silblødde, så var det ikkje nødvendig.
Eg kobla på bandet for å hindre han i å bade i fleire pyttar, så me hadde oss ein koseleg bandtur då me kom ned til vegen att. Han kan plutseleg gå i stramt band uten å trekke, og det lovar jo godt for vinteren og skigåing!

 

Eit par timar seinare var det duka for første trening etter dobbeltstevnet, og eg hadde bestemt meg for å teste ein full klasse 3 bane for å sjå kor det skorta. Eg var dessutan spent på korleis han ville vera på trening etter såpass lang tur i forvegen. Det plar eg aldri gjera lenger, nemleg.

Han var klar som eit egg då han entra banen, og det var ikkje rare oppvarminga som trengtes. Framande hundar befant seg i nærleiken, og eg kobla av bandet som om det var ingenting.
Vinkeltunnel og rygging er nok det me må jobbe mot når det gjeld klasse 3 skilta. Resten gjekk faktisk VELDIG bra! Forbausande bra, rett og slett!
Her på sørlandet skal det vera stevner i starten av juni, og starten av oktober, og i juni skal eg vera ein av dommarane. I oktober, derimot, då skal me hyre inn utanfrå igjen, så då skal me I ALLE FALL konkurrere igjen. I klasse 3.

Emil var berre ute ein gong på treninga pga kneet, men eg merka ingenting på han der og då. Då han kom heim slikka han litt på det og halta litt etter kvile, så han skal få ein roleg dag i morgon, tenkjer eg. Til helga skal eg og Vetle til Oslo i forbindelse med at eg skal representere NRL på representantskapsmøte hjå NKK på lørdag, og då skal svigermor vera her og passe dyra. Då er det greit om ikkje Emil halter og må ha stell og sånt..

I mangel på anna, fungerer traktorhjulpyttar utmerka som badedam!



Lunsj med dagens blidaste Emil!!




Fine deilige Emilen min!!!



Emil får slikke skåla rein. Alle må få!


“Du och jag, Emil. Du och jag”    

 

 

Til vinteren vil denne ferdigheten gjera det mogleg å prøve skiløypene igjen, og ikkje berre skogen og skaren!

Og til slutt ein liten videosnutt av kor glad Emil blei i dag…

Kvil i fred, vår elskede Ayla! 27. juli 2005–22. mars 2013

 

I dag, fredag 22 mars 2013 sovna Ayla fredfullt inn i armane mine. Vetle var også med oss, og strøyk henne ømt til ho slutta å puste. Det siste ho fekk høyre var orda me alltid seier når me går og legg oss og ho veit ho skal sove ei stund: “God natt, vennen, sov godt”

Då alt var over, fekk Emil komme inn og snuse på henne, og til å byrje med var han ikkje interessert i det heile. Etterkvart som han roa seg, snuste  han nøye på henne, og tykte det var merkeleg at ho ikkje rørte på seg.

Dei siste par dagane har me forsøkt å gjera tilværet for Ayla så kjekt som mogleg, og på onsdag fekk eg og henne tid for oss sjølve pga Vetle og Emil tok seg ein laaaaaang køyretur. Då fekk me ledd og grine og kost og leika og eg forklarte henne kva som skulle skje.

Torsdag reiste me ned til kyrkja og rusla ein liten tur med Ayla og Emil, så Ayla skulle få snuse litt. Det var ikkje nokon lang tur, for ho orka ikkje så mykje før ho måtte kvile.

I dag, før veterinæren, stansa Vetle ved kyrkja og sette av meg og Ayla. Me rusla så bort til veterinæren, sånn at Ayla fekk gå og lese avisa litt, og skvetta litt for å fortelje at HER HADDE AYLA OGSÅ VORE.

Vel inne hjå veterinæren var ho sitt sedvanlige blide humør, og til og med veterinæren bemerka det. Ayla hadde fått dobbel dose smertestillande i går kveld, og i dag fekk ho også dobbel dose. Ayla hadde difor ein særdeles god dag i dag.

*******

Livet med Ayla har ikkje vore berre enkelt og plankekøyring. Tvert om. Ho har lært meg veldig veldig mykje om hund eg ellers ikkje ville ha lært meg, Og det er eg takknemlig for. Ho har oppteke ein stor del av hjarta mitt, og det har kosta mange tårer og søvnlause netter å innsjå at draumane våre aldri skulle bli noko av.
Men me har jammen opplevd mykje kjekt og godt i lag også! Haugevis av kurs og treningar og ho har til og med vore demohund når eg sjølv har halde kurs! :-)

Me har prøvd oss ( og fått til) spor, rundering, LP, rally, agility, triks, og førarhundferdigheiter.
Det var ingenting Ayla ikkje fekk til, og ho gav meg aldri opp, sjølv om eg ikkje alltid var like flink med klikkeren. Turane våre har gitt meg dei vakraste stundene eg har hatt, og ho har vore den beste turvenninna eg kunne tenke meg å ha, til tross for at eg alltid måtte ha radaren oppe for å sjeke om det kom folk. Men det gjorde det sjeldan, og me kunne kose oss saman.

I 2008 starta haltinga, og ved nyttår 2010 kom diagnosen “Skada korsbånd på begge sider”. Ho har måtte vore mykje i ro, og det utan å protestere stort.

I 2012 då ho fekk Calcinosis Cutis over heile ryggen, viste ho VERKELEG kva ho var laga av. Meir tålmodig hund skal ein leite lenge etter! Ho måtte sjamponerast og behandlast og lot meg halde på i det uendelige! 

 

Ho har vore utypisk rottweiler i så måte at ho tidleg valde seg ut personar ho ELSKA, personar ho LIKTE GODT, personar ho TÅLTE PÅ VISSE VILKÅR, og så alle andre. På alle andre vis har ho vore typisk rottweiler: Lettlært, humørfylt, modig, uthalden, glad, vaktsom, tålmodig, vaktmester, kontrollfrik, humørspreiar.

Då vesle Lea kom til verda, måtte jo den svære rottweileren på eit eller anna tidspunkt få lov til å helse på den bitte litle babyen, og Olaug var ikkje i nærleiken så nervøs som det eg var. No i ettertid er det så leit at me ikkje filma den seansen, for maken til reaksjon har eg aldri sett!
Først snuste ho litt på dette rare på litt avstand og med laaaaaaang hals og roleg hale. Deretter kikka ho på oss, smilte sitt breiaste smil, logra lågt og med øyrene bakover, og måtte bort og snuuuuse litt igjen.
For Ayla smilte, ho. Eg fekk det aldri på film, men ho gjorde det.

Dikt til Ayla

Du har smilt ditt aller siste smil, og sunge siste songen
og i dag gjekk du ifrå meg for aller siste gongen.
Det var så tung ei stund, og savnet blir så sårt
når eg nå skal huske alt som i mange år var vårt.

Du ga meg mange sorger, men gledene var flest.
Kvar ein dag var du så blide, ja du var bare best!
Sjølv nå på det siste, då smertene var store
var aldri smilet borte, same kva me gjorde.

Me har gått på mange turar, og trent og hatt det løye
om eg ikkje klart'å klikke rett, så var de'kje så nøye
Du visste kva eg meinte, og ga meg aldri opp,
du ville gjerne fortsette, men helsa di sa stopp.

Den plassen du nå fere te, der står det ein og vente
og han har venta lenge nå, på deg som han jo kjente.
Gi Joey då ein store nuss, fra oss som står igjen
og spring av gårde, begge to, du skjønne Aylavenn.

Nå skal eg aldri meir få gleden av å sjå deg smila,
og sjølv om eg nå veit at du får den beste kvila,
så vil din plass i hjertet mitt stå tom og trist og øde,
for kjære Ayla gullet mitt, det var jo DU som døde.

Ayla elska å vasse, men hata å svømme.

 

Her ved Fiskelausvatn skal me begrave oska hennar i lag med både Tinka og Joey si oske når berre sommaren kjem.

 

Vakrare hund og rase skal ein leite lenge etter!

Ayla var godt miljøtrent, og kunne bli med over alt!



Ut på flytebrygge var då ingen problem, og heller ikkje oppi båten.



På ein av våre mange turar rundt Vistnes. Perfekt turområder for oss, dette!

Uansett vær, var Ayla alltid med og alltid like blid!



Ayla i solnedgong





Kosemose med ‘na mor..










Ayla fekk bli med på telttur i lag med meg og dei to eldste jentene til Olaug, i tilfelle det skulle komme “tyvar”.
Direkte sitat frå Elisabeth: Vettu ka, tante? Hvis det komme tyvar når me e på hyttå, så kan Ayla bare slikka dei vekk!”   <3  <3  <3

Det var den somaren dei lærte korleis dei kunne høyre forskjell på når Ayla bjeffa fordi ho ville noko, eller om det var fordi ho trudde ho trengte å beskytte oss. :-)

 

 

Eg lærte Ayla at når eg står i ro, lønner det seg å legge seg ned og kikke på meg i tilfelle eg miste ein godbit eller tre. Joey var ein god bestefar og lærar, og saknet var stort då han forsvant. Men ho koste seg som åleinehund heilt til den svenske gulingen Emil kom sigande frå Stockholm…



Då var det liv i leiren, og Ayla viste seg å vera ein god og tålmodig oppdragar som visste nøyaktig når kvalpelisensen gjekk ut, men misbrukte det ALDRI.

Siste dagen Ayla var i live. Ho har alltid tatt godt imot nye medlemmer av den vesle rare familien vår, og Frøken Dings har ho vore særs tålmodig med, bortsett frå når Dings og Smiley leiker. Då har det ikkje alltid vore like enkelt for Ayla å halde ro i rekkene.


Det aller siste biletet av oss tre saman.


Dette blei det aller siste biletet som blei tatt av Ayla og meg.
Det er INGENTING som kan måle seg med det å bli rundsleika av ei så god rottweilertunge som Ayla hadde! Og så forsiktig som ho var!! <3
God natt, Ayla. Sov godt.

 

På ein slik veg ser eg føre meg at Ayla spring med lette steg i lag med Joey og Legolas no… Alle saman friske og unge og utan verkande ledd.

Godværsbloggar er eg IKKJE!

Emil
Bloggen min handlar om hundhald på godt og vondt, og då må det vonde også få plass her.
Etter stevna i Bø der han oppførte seg så veldig annleis enn han gjer på trening, har eg tenkt og tenkt og tenkt på kva det kan skuldast. Eg veit ikkje om eg har kome fram til noko, men tankane har sveipa innom psyken til Emil. Er han rett og slett for sensitiv til å takle stevner?  Må eg gi opp slikt heilt med han også? Kan eg aldri konkurrere igjen?

Med dette i tankane heiv eg meg impulsivt med på ein bronsemerkeprøve. Det vil seie, eg utfordra Marit og Lotte og sa at om Marit meldte seg på, så skulle eg melde meg på også. Marit så gjorde, og då måtte eg også delta.

Øvelsane i bronsemerket er: Tannvisning, Lineføring, Stå under marsj, Dekk fra holdt, Innkalling, Enkeltdekk 1 min og Heilhetsintrykk.
Eg testa litt her heime, og alt sat som det skulle, bortsett frå Enkeltdekken. Det trente me på til han kunne ligge i over 1 1/2 minutt. Dermed var me klare.

Prøven skulle haldast på området til Vennesla Hundeklubb, og der har me jo trent uallige gonger, så eg visste han ville gjera det supert denne dagen!

Difor var eg heilt uførebudd på at han skulle lime nasen i bakken og knapt løfte den før han skulle inn i bilen igjen.
På mirakuløst vis fekk me 10 på tannvisning, 8 på lineføring, 10 på stå under marsj, 8 på dekk fra holdt, 10 på innkalling, og 10 på heilhetsinntrykk.
Når det gjaldt 1 minutt enkeltdekk, låg han greit i 40 sekunder før han reiste seg og gjekk bort til ein snuseflekk eg IKKJE er i tvil om var frå ei tispe i løp. Han hakka tenner og sikla og var heilt vekke etterpå. Eg fekk ny sjanse, men han låg knapt tretti sekunder før han reiste seg igjen. Eg fekk til og med ein tredje sjanse, og fekk legge han ein annan plass, men heller ikkje det hjalp. Han hang seg HEILT opp i den eine flekken, og ville bort dit og snuuuuse meir.

Her er filmen, på godt og vondt, og eg ser jo nå i ettertid at ikkje alt er like ille som det føltes, men eg skjemmes litt over ein del av innhaldet..

Først tenkte eg pytt pytt, men seinare havna eg lenger og lenger ned i kjellaren. Blir han verkeleg SÅ berørt og utafor av den minste ting? Taklar han ikkje ein så forsiktig og hensynsfull konkurranse eingong? Publikum stod langt vekke, ingen andre hundar var ute,  kva ER det som plagar han så veldig?
Og så var eg skikkelig urettferdig og samanlikna han med Ayla når ho var frisk. Ho kunne arbeide KOR DET MÅTTE VERA, og lot seg sjeldan affisere av omgivnadane. Ho var klistra til meg og konsentrert som fy, og det har ikkje Emil vore i nærheten av dei gongene me har konkurrert til nå.

Me fekk tilbod om å prøve på ny, etter at alle dei andre hundane hadde gått, og eg misforstod og trudde eg fekk tilbod om ny enkeltdekk. Då misforståinga blei oppklart, kokte det så i hovudet mitt at eg ikkje fekk summa meg til å trekke meg. Denne gongen gjekk det endå dårlegare, og då enkeltdekken kom, låg han i nye 40 sekunder før han reiste seg. Ting funka altså ikkje no heller, og han fekk gå i bilen.

På veg heim, ramla ein mogleg årsak inn i hovudet mitt. Dei siste par vekene har me trent på stå fra dekk, og eg held på å legge kommando på det. Den siste veka før prøven trente eg ikkje på dette, men det er mykje mogleg at det er dette Emil trudde han skulle gjera.

Eg veit ikkje kva eg skal gjera no. Han har hatt det kjipt på tre konkurransar, og eg veit ikkje om eg heilt har trua på at han vil kjenne det annleis seinare, heller.
Har eg to hundar eg ikkje kan konkurrere med no? Kva anna kan me finne på, Emil og eg? Agility? Med svak grad AA i venstre alboge?
Bruks? Med høøøøg nase?
Det kjennes som om me uansett vil ha ekstra utfordringar i alt eg har lyst me skal prøve oss på, og det enklaste blir å halde seg heime og knapt vise oss ute blant folk og dyr.

I tillegg har me vore på tur i lag med Jesper, og det gjekk heller ikkje problemfritt føre seg. Emil måtte fleire gonger gå i band pga uakseptabel oppførsel, og eg blei så uendelig skuffa over akkurat det. Forrige gong Jesper og Emil gjekk tur i lag, gjekk det så finfint! Men det er jo snart eit år sidan nå..
Emil sin generelle oppførsel tar eg nok litt for personleg, men det trur eg mange hundeeigarar gjer, så eg er nok ikkje åleine der. Eg skulle meir enn gjerne klart å distansere meg meir, men tvilar på at det er mogleg for meg.

Ayla

Ayla har funne seg ein skatt å passe på. Og det er ingen som ser den, er det vel?


Ayla har sidan nyttår vore ustabil i matlysta på morgonen, ein periode såg det derimot ut til at ho fekk matlysta tilbake for fullt. Nå er ho ulysten på frukost igjen, og eg syns også eg merkar at ho har blitt tynnare i låra, og ligg mykje meir i ro enn ho har gjort på lenge. Ho får Trocoxil for smertene, og desse ser ut til å ha mista effekten no. Dermed trur eg ikkje det blir så frykteleg lenge til me må ta farvel med henne, og dette ligg tungt på sjela mi for tida. Ayla er heilt spesiell for meg, og eg gruer meg ufattelig til at ho ikkje lenger er her… Eg veit jo kva eg må gjennom, har vore der før, liksom, men dette kjem eg aldri å venne meg til.. :-(

Nokre dagar er heilt klart svært gode for henne, men så har ho dagar der ho har vondt for å reise seg, og ho klarer ikkje lenger bli med på ganske korte turar. Det vil seie, ho klarer det, men får tydeleg vondt etterpå. På sjølve turen kosar ho seg og går og snusar og markerer og er seg sjølv, men det merkes godt når ho skal inn i bilen att.

Huff.. eg får klump i halsen bare av å skrive dette..

Vel, dette var altså noko heilt anna enn ein godværsblogg. Heilt i mi ånd. Hundehald ( i alle fall for meg) er ikkje berre rosenraudt, men kanskje det blir det ein gong i framtida?

Debuten er unnagjort!

Ja, då er kvardagen her igjen etter ei fantastisk helg i Bø!

Me reiste opp til hytta i Treungen på onsdag ettermiddag, og då hadde me ikkje mindre enn TRE dyr i bilen: Ayla, Emil og katten Smiley. Smiley har aldri vore med på ferie før, men utan naboar til å mate han her heime, måtte me nesten ta han med og prøve korleis det gjekk. I verste fall kunne Vetle køyre meg og Emil til Bø, og så køyre heim att.

Det skulle vise seg at Smiley trivdes rektig så godt på hytta, for der er det hems, nemleg! Og kattar ELSKAR jo å opphalde seg i høgda! :-)
Syttande mai la me ut på tur for å legge spor til Emil, og Ayla fekk bli med på planlegginga:
Me poserer alltid for fotografen   :-)



Emil har byrja å forstå kva som skal skje når eg finn fram langlina.




I kort, kort line slik eg har fått råd om.




Emil og eg i kjent stil.


Ikkje langt frå spor slutten her.

Etter dette sporet har eg fått eit par nye erfaringar:

• For å lære Emil sine fakter i sporet MÅ MÅ MÅ eg merke sporet godt!
• Eg har lenge sagt at Ayla ikkje har lært meg så mykje om det å gå spor fordi ho har vore så veldig flink alltid, men no erfarte eg at ho heller ikkje har lært meg noko om å LEGGE spor. Faktisk har ho ikkje lært Vetle det heller.

På kvelden sat eg og finpussa på eit av baneoppsetta mine for helga:

Fredagen reiste me avgårde til Sanda Camping, der stevnet skulle vera. Me kom fram i to-tida, og fekk utdelt flott hytte med soverom og bad med dusj! Til og med kjøkken var det på hytta! Fantastisk!
Det blei folksomt utover kvelden, men både Ayla og Emil takla dette fint.
Klokka halv åtte på lørdags morgon kom stevnarrangørane, og dermed starta dagen for oss også. Eg skulle konkurrere i dagens første stevne, og dømme i stevne nummer 2.
Oppvarminga til det var vår tur blei alt anna enn ideell, for eg blingsa med startnummera, og brått var det vår tur. Dermed måtte eg ta ut Emil rett frå buret og inn i ringen.
Me sleit litt i starten med snusing, men så gjekk det forholdsvis greit:

Me endte opp på 194 poeng av 200 moglege, og blei nummer 2 i klassen denne dagen. Han som vant hadde same poengsummen, men gjekk over 20 sekunder raskare.


Då det blei tid for at eg sjølv skulle dømme, hadde eg heile roen på banane og reglementet, og eg dømte 25 ekvipasjar denne dagen.

På kvelden var det grillkos ved sekretariatet, og me trakk oss inn i hytta ved halv ti-tida. Eg somla meg under dyna halv to(!), så det kjendes svært tidleg å starte søndagen då stevnearrangørane kom halv åtte denne dagen også.  Natteravner bør ikkje liggja i hytte like ved sekretariatet til stevnearrangørane. Slik er det med den saken. :-)
Eg skulle konkurrere i det første stevnet, og hadde satt Emil sitt bur på verandaen til hytta. Der låg han roleg og kikka på alt som skjedde. Dessverre. For det var ein hund som stod fem-seks meter frå oss og gjorde utfall på ALT som gjekk forbi av firbeinte. Det blei så heftige utfall at eg fekk vondt i magen.. Det byrja å nærme seg vår tur, og eg hadde bestemt meg for at IDAG skulle eg i allefall få varma opp! Eg var framleis så prega av denne hunden sine utfall at eg måtte be Vetle ta ut Emil or buret og kome bort til meg med han. Eg hadde nesten ikkje krefter i føtene og armane, men fekk roa han såpass at busten kom ned og han ville leike med ballen. Like før meg skulle i ringen, ville han ikkje lenger leike, så då eg entra ringen, hadde eg ingen god følelse for korleis dette skulle gå.
Då eg gjekk banen, føltes det som om han var heilt gåen og sliten og ikkje hadde lyst til å vera der. Han gjekk BAK meg, slik han gjer når han føler seg utilpass og/eller utrygg, og han hadde langsomme rørsler.
På filmen ser det ikkje heilt ut slik eg følte det gjekk, og me fekk til slutt 189 poeng for prestasjonen vår.
Eit av trekka mine var Fysisk Kontakt; at hunden er borti meg eller utstyr, men eg klarer ikkje å sjå kor det skjer. Det skal i følge kritikkskjemaet ha skjedd mellom 1:17 og 1:35.

Medan me venta på premieutdelinga fekk eg sjå litt på dei andre ekvipasjane og snakka litt med kjende som var der, og også heia på Marit og Lotte som debuterte i Klasse 2!
Så var det tid for premieutdeling, og eg visste jo kva vårt tal var. Den eine etter den andre blei ropt opp, og og då andre plassen gjekk til nokon med 186 poeng, gjekk det sakte opp for meg at me hadde vunne klassen! Eg gjekk nærmast vantru fram og tok i mot premie og kritikkskjema og RØD sløyfe!

                                                                                                             **Fotograf: Bjørne Jortveit**
Eg skulle jo dømme stevnet som skulle starte RETT etterpå, og takk og pris for det! Då eg hadde tatt i mot premien min, blei eg så bevega over at me hadde fått ein 1. plass, så eg måtte skunde meg vekk så eg ikkje skulle grine foran dei som snart skulle gå banane mine.
Eg hadde så vondt av Emil som dempa sånn, og samstundes blei eg så inderleg glad då me likevel gjorde det så bra! Gledestårer er forresten akkurat like salte som alle andre tårer :-)
Mitt eige stevne gjekk bra i dag igjen, og under premieutdeling kunne eg med klump i halsen gratulere Marit og Lotte med palleplass! Eg kremta og harka, men Sippeguri klarte å halde seg.
Og medan eg dømte 23 ekvipasjar, rydda og vaska Vetle i hytta, og det var berre for meg å setje meg i bilen og slumre meg fram til hytta i Treungen. Der hadde Smiley klart seg heilt fint, og det var ein smøøøørblid katt som møtte oss då me kom inn.
I dag, mandag, bar det heimover i tretida, og eg var veldig veldig spent på om sola hadde tatt knekken på ALT i det fulle drivhuset mitt.  Me hadde trass alt vore vekke i FEM dagar, og i Bø hadde me fint vær begge dagane. Eg blei så solbrent på nasen at eg kunne vunne ein konkurranse mellom meg og Rudolf om kven som skulle føre julenissen trygt fram. Mildt sagt.
Det var med STOR glede eg kunne fortelje Vetle at kun eit par planter hadde blitt skada av mitt fravær, og etter at plantene hadde fått i seg totalt 40 liter vatn, kunne me ta runden rundt huset og konstatere at det hadde skjedd MYKJE i hagen på dei fem dagane!
Dessverre har korkje morelltreet eller plommetreet blomstra endå, noko eg fryktar vil resultere i null frukt til hausten
____________________
Etter konkurransane i helga har eg fått mykje å tenke på.
Emil har aldri oppført seg slik som i stevne 2 på trening. Tvert om, han ligg gjerne litt langt framme. Han har heller aldri vist at han ikkje har lyst til å leike med ballen.
Eg undrar meg veldig kva eg kunne gjort for å få han med meg slik som når me er på trening.
Det er ikkje ideelt for Emil å bli utsatt for mykje psykisk stress i forbindelse med konkurranse, så han bør skånas mest mogleg innan me får trent på slikt.
Eg må prøve å gå fortare.
Me må trene på uthaldenhet!
Frå no av blir det både Klasse 2, 3 og Elite skilt som skal trenast på, for me har jo opprykk til Klasse 2, og derifrå er det beine vegen til topps! Eller noko slikt..
Til slutt nokre bilete:


Ayla i bånd og Emil i bur. Takk og pris for skuggen, for jammen blei det varmt i sola!



Litt trening på lørdagskvelden. Slik skulle me gjerne sett ut på søndagen…


…eller slik…


Emil, Smiley og Ayla på hytta like før avreise.





Emil i kjent positur: som ein krøll ved kne mine når eg liksom skal ha treningspause.