Calcinosis Cutis, eller forkalkning i huden.

I dag var det tid for dyrlegetime med Ayla igjen angåande desse betente hårsekkene hennar. Sjølv etter antibiotikakuren starta har området blitt større, og eg har generelt sett liten eller ingen bedring.

Ikkje ein einaste gong har eg sett Ayla vise teikn på smerter under denne tida, til tross for at  dette MÅ gjera vondt. Ho er i kronisk godt humør, har god apetitt, og går på do som vanleg. Eg fiklar minst mogleg med det, fordi eg veit at det jo gjer vondt sjølv om ho ikkje viser det til oss.

Når eg lar fingrane gli gjennom pelsen, er hårbotnen full av harde klumpar av puss som har kome opp or huden. Desse er brungule av farge, og setter seg heilt nederst på hårstrået. Nokre stader har huda sprekt, og det har kome litt blod. På halsen og nakken er huda ekstra tjukk, her er det i tillegg eit par sår (fordi ho har klødd seg eit par gonger), og over stort sett heile ryggen ligger den i folder. Som hos ein Shar-Pei, nesten.

Huden skulle eigentleg vore heilt glatt og jevnt farga her. I staden ligg den altså i folder og er rød og bleik og hoven og veldig lite elastisk.

Hjå dyrlegen i dag blei diagnosen "Betente hårsekker" oppgradert til noko som heiter Calcinosis Cutis, eller forkalkning i huden. Dette kan skje av ulike årsaker, og dei vanlegaste er:

* Kreft (ulike stader i kroppen, bl.a nyrene)
* Cushings Syndrom
* Langvarig bruk av - og dermed for mykje - kortison

Det som forhåpentligvis er årsaka til at Ayla har fått dette her, er det siste punktet. Og det som skjer, er at kortisonen trekker ut kalk av beina, forklarte dyrlegen, og presser det ut gjennom huden. Det høyres nesten om som ein sci-fi film, syns eg..

Ayla blei dopa ned i dag, og dyrlegen tok biopsi tre stader. Dette skal sendas til England for analyse, og så vil svaret kome om ei veke, sånn omtrent.
Vidare skal ho gå av kortisonen, med nedtrapping over ei veke. Me skal fortsetje med shamponering og balsamspray, og i tillegg skal ho få ei salve/gele som heiter Dolobene gel. Balsamen og geleen skal smørast på kvar dag.

Det vil likevel ta seks til åtte veker før ho får normalisert hudoverflate.

Sånn ser det ut når ho står oppreist og er barbert. Det skulle vore glatt, og ikkje folder.

Dette er midt mellom skuldrene hennar og nakken, der huda er tjukkast. Tipper den kan vera opptil 2 cm på det tjukkaste her.

 

Sjølv om seks til åtte veker er lang tid, kjentes det ikkje fullt så tungt ut å få vite det som eg hadde frykta. Kvifor? Fordi eg syns det er betre å vite at dette kjem til å ta tid. I byrjinga sa dyrlegen at eg ville sjå betring innan ei veke, og når eg ikkje gjorde det, så skulle me bruke spray i tillegg. SÅ ville eg sjå betring innan ei veke. Når eg heller ikkje DÅ såg betring, fekk ho antibiotika, og då ville eg sjå betring innan to veker. Eg spurte til og med om det kunne vera noko anna, sidan behandlinga ikkje fungerte, men fekk beskjed om at det VAR betente hårsekker likevel.

Då eg i dag fekk vite seks til åtte veker, og ei heilt anna diagnose, ga det meg ei heilt anna ro i kroppen. Nå veit eg det vil ta lang tid. Eg veit kor lang tid det kan ta, og kjenner meg også tryggare på at dette er rett diagnose.

Langt inn i hjarta mitt går eg og undrar på om det vil vera verdt å dra henne gjennom denne prosessen. Om eg i ettertid vil tenke at me like gjerne kunne latt henne sleppe då me fekk vite kva dette eigentleg var. Dyrlegen rådførte seg nemlig med ein spesialist i dermatologi hos hund, og denne kunne fortelje at det ville bli verre før det blei betre. Eg tykkjer det er ille nok som det er, og gruer fælt for kor ille det kan bli om det skal bli verre.

Enn så lenge klør ho seg ikkje, og me håpar det vil vera slik etter at ho ikkje lenger får kortison også. Kortisonen kan virka kløestillande, nemlig, men sjukdomen klør ikkje alltid.