Elleve år!

I dag, for elleve år sidan, reiste me til ein ferjekai for å sjå etter ein knallgul bil som skulle komme av ferja. Det kitla i magen min, for me skulle sjå på ein mnd gamal kvit og brun blanding mellom labrador og islandsk fårehund.

Ferja kom, og av køyrde den knallgule bilen. Dei fann oss kjapt, for me hadde like knallgul bil som dei. Dei stoppa, og lukka ut verdens skjønnaste Joey på 5 mnd! Eg forelska meg momentant, og sa alt eg trudde dei ville høyre for at Joey skulle få bli med oss heim.

Noko rett må eg ha sagt, for han blei med oss heim.

Prøvekluten min. Joeygutten min.

Som var fem mnd for elleve år sidan.

Som er så stiv i beina for tida at han ikkje syns det er überkult å vera med på særleg lange turar.

Som er fornøyd så lenge han får vera nær oss.

Som har vore til så stor glede for meg i alle dei åra.

Og som eg har så dårleg samvittighet for – med tanke på dei første åra med trening då eg ikkje visste betre.