Vakna klokka sju i dag morges. Den nervøse kvalmen kom umiddelbart. Lengst bak i bevisstheten lurte også eit håp om at det skulle gå godt; at ho kom til å trave og IKKJE gjere utfall mot dommaren.
Hundane blei henta ut av respektive rom, og lufta og mata. Eg også. Ja, bortsett fra lufta, dah.. Sånt gjer eg heilt på eiga hand.Vetle ville gjerne sove litt til, og det syns eg egentlig var litt kjipt gjort, sidan eg var så skrekkelig nervøs. Men det visste jo ikkje han, så han er unnskyldt.
Til nøds.
Me kom oss ut dørene like over klokka ni, som eg hadde planlagt. Me hadde fått tak i tispespray dagen før, og Ayla var blitt spraya etter bruksanvisningen og så inn i bilen med henne.
Etter fem minutter i bilen, kjente eg at hvis eg ikkje hadde slutta å røyke for 15 mnd sidan, ville eg ha røykt i eitt nå. Eg ville røykt den eine etter den andre i løpet av den timen køyreturen tok. Og så tenkte eg at det var deilig å ikkje kjenne at eg hadde lyst på røyk. *stolt*
Då me kom så langt som til Klepp, begynte det å snø tungt. Ti minuttar seinare, på Bryne, låg det kvitt på jordene. Skikkelig slapsevær å gå i, og me fant sjølvsagt ikkje parkeringsplass særleg nærme inngongen.
Eg klikke meg og Ayla bort til inngongen, så var eg sikra kontakt i alle fall. På veg dit helste ho på eit par hundar og nokre ungar. Vel inne holdt me oss til EIN plass, sidan ho var begynt med løypetid på onsdag. Det sat folk rundt oss og gjekk folk rundt oss, men eg hadde god kontakt med henne heile tida. Eg veit at me ikkje skulle ha tatt henne med inn med ein gong, men eg merka ikkje at nokon hannhundar fekk det verre i ringen fordi me sat der. Me sat heilt i ro, og fekk heller ikkje besøk av hannhundar.
Min nervøsitet blei større og større etter kvart som ting var meir og meir forsinka. Me skulle vore i ringen halv elleve, men kom ikkje inn før den var rundt tolv.Når det endelig var vår tur, skalv eg på hendene, og var også veldig veldig sulten. Det betyr at mitt blodsukker var lågt, som igjen betyr rare reaksjonar på ting. Koss skulle dette gå?!?
Me skulle først fram til tannvisning og kjenne på kroppen.Eg stod og roste og ga godbitar og kjente at eg kom til å dø på meg om Ayla kom til å reagere på dommaren. Dette hadde me jo trent så masse på!!
Ja, det gløymte eg jo å sei, dah... På sidelinja stod Vetle, søster mi med dei to jentene sine, ei barndomsvenninne av meg og tanta hennar, Anne Karin som eg klikkertrener saman med, og typen hennar; Stian. Så kom dommaren bort og spurde kor gammal hunden var. "8 mnd", kom det frå meg med merkverdig stødig stemme og eit stolt smil.
Så skulle ho sjå inni munnen hennar! Ayla stod som ein påle! Juhuuu!!!
Deretter skulle ho kjenne på kroppen hennar! Ayla stod som ein påle igjen! Dobbeltjuhuu!!Så skulle me springe. Huff... Då kjende eg nervøsiteten kom igjen. Eg håpte av heile hjarta mitt at ho skulle slå rett over i trav. Og det gjorde ho jammen! Ho trava nydeleg att og fram, og vendingen var kjempefin! Rundt i ring begynte ho i pass, men så stansa eg opp et brøkdels sekund, og sprang videre, og då trava ho igjen.
Då hund nr. 2 skulle bedømmes, kom dommaren bakfra og kjende på Ayla igjen, uten forvarsel, og Ayla snudde bare litt på hovudet, og så var alt greit.
Då me skulle springe i ring til slutt, felles, då trava ho også nydeleg :-) Me endte opp som nr. 3 av tre. Og ein erfaring rikere.
Kritikk: 8 mnd, kraftig tispe, hode med gode prop. god hals og overl - godt utfyllt forbryst, tilstrekkelig vinklet framme, velutviklet kropp. Beveger seg fritt. Hærlig temperement.
Då me kom heim, sov ho i timesvis etterpå! Deilig!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar