Å ha perspektiv.

Når visse typar hendelsar kjem med for tett mellomrom, er det ikkje alltid så enkelt å ta eit steg tilbake for å få eit fullstendig bilde av situasjonen. Ein får liksom ikkje skyfla unna alt, eller gjort noko med det, slik at det ikkje hopar seg opp. Eller ein gøymer det under teppet eller inni eit skap for at ein skal ta tak i det "seinare ein gong". Den dagen ein då opnar skapdøra og alt ramler ut, har det blitt for mykje.

Ingenting har vakse når det har lagt i skapet, men det har ikkje forsvunne heller. Ein er nøydd til å gjera noko med det, men haugen ser så stor ut!
__________________________________

Nokre gonger har ein gjerne vore flink og sett i gong med det med ein gong. Det eine langsiktige prosjektet etter det andre har ein starta med, fordi eitt og eitt er prosjekta så små at ein fint greier eitt til. Det blir som dama og veden. "Eg greier då dette også".

Til slutt må ein innsjå at ein har gapt over for mykje, og nederlaget smakar surt. Den grusomme kjensgjerninga om at ein ikkje strekker til har blitt eit faktum.

Alt ser brått så svart ut, og inga løysing er i sikte.

Kva gjer ein i slike situasjonar? Kven lufter ein tankane sine til? Bekymringane? Kven er der til å ta i mot når fallet ser ut til å bli for høgt?
Kven kan ein ty til når skamma av å ikkje strekke til kjem krypande? Det altoppslukande nederlaget som smittar over frå ein ting til ein annan berre ved å vere til.

Kva er den beste hjelpa då?

Ein kan ynskje seg at nokon berre knipsa med fingrane, og så var alt i orden igjen. Drøymar er lov.
Men ryggen bli ikkje sterkare av erfaringar ein ikkje fekk. Ein veks ikkje som menneske om nokon alltid ordnar opp for ein.

Sjølv om ein allerede har trent opp ryggen til å bera tunge bører, kan det bli for mykje. Og spørsmålet eg skulle likt å vite svaret på då er:

Når er det for mykje?

Er det når ein får vondt i ryggen?
Når ein har vondt både i knea og ryggen?
Er det når kroppen verker etter å setje børa frå seg så ein får kvile og sove litt?

Eller er det når ein står på kne, men likevel krabbar framover?

Er det når ein kryp framover?

Eller når ein ligg heilt stille og hiver etter pusten?


Då har ein brått tid til å lukke igjen augene og sjå tilbake på vegen dit. Kor kunne ein valgt ein annan sti for å gjera det enklast mogleg for ein sjølv? Kor kunne ein ha kvilt? Kven stod langs vegen og ropte oppmuntrande ord? Kva ord ropte dei? Hjalp det? Korleis reagerte ein sjølv?

Etter ei stund nede med augene igjen, har knea og ryggen fått kvile, og med mykje smerte klarer ein å reise seg opp igjen. Orda som blei ropt langs vegen var gode og gjekk rett inn i hjarta der dei var meint å havne. Eit par stader var det folk som hjalp ein opp dei brattaste stiane. Mange stader stod folk og peikte kor det kunne vera greiast å gå. Ofte stemte det. Lange strekningar gjekk ein ikkje åleine, men saman med nokon.

Ein greier ikkje alt åleine. Ein SKAL ikkje greie alt åleine. Det gjer godt at nokon viser ein at det ER rom for å ta eit steg tilbake for å få betre oversikt.


Tenk kor fattig den personen er som ikkje har nokon å seie: "Tusen takk for hjelpa!" til...