Nok ein vellykka tur

Det var så fint vær i går, at eg tenkte me ville få mange treningsmuligheter hvis me tok oss ein tur ut. Det er veldig lett å finne på unnskyldningar for å utsette turen til eg veit der er mindre eller aller helst ingen folk ute og går, men i går gjorde eg altså motsatt.

Vetle og Joey blei med det første stykket, og rett etter at me hadde skilt lag, kom det to jenter gåande og ei tredje på hest. Veien var smal akkurat der, og eg sette Ayla i sitt og bli ved veikanten. Den jenta som gjekk nærmast oss, passerte vel på ein meters avstand, for akkurat i det jentene hadde passert, kom ein joggar på motsatt side av oss. Ayla såg ikkje ut til å merke at det var folk rundt oss i heile tatt.

Neste passering var eit par som kom gåande, dei passerte uten problem på andre sida av veien. Så fekk eg ein glimrande sladresituasjon der det brått (for Ayla) dukka opp fire personar 5-6 meter framforbi oss. Ho registrerte dei, og snudde seg rett rundt og sladra. :-)

Ei lita stund seinare, kom det ein eldre mann med stavar. Han gjekk ujevnt og på ein slik måte som Ayla kunne reagert på. Derfor gjekk me midt på jordet slik at ho såg han lenge og kunne få stadig forsterkning på å takle at han kom nærmare og nærmare. Det gjekk sjølvsagt greit. :-D

Dei neste passeringane kom på rekke og rad: To personar mot oss, tre personar mot oss, to personar mot oss, to personar bak oss, og så til slutt ein person mot oss. Resten av turen fekk må gå åleine, og ho kunne få gå laus litt. 
Det eg går og kjenner litt på for tida, er om roen ho viser på tur nå har noko med overstått falsk drektighet å gjer, og om det kanskje ville vore ei løysing å sterilisere henne. Ho hadde denne roen i fjor haust også, rett etter at løpetida var over, og så kom ein periode med reaksjonar, før det ga seg igjen då den innbilte drektigheten var over.

Men så blir det sagt at tisper kan få auka atferdsproblemer etter sterilisering dersom ho har det frå før, og eg ønsker jo ikkje at det skal bli verre, naturleg nok. Slikt kan ein aldri vite hundre prosent, så det er vel uansett eit sjansespel.

På onsdag, etter jobb, hadde eg bestemt meg for at Ayla skulle få gå tur ein plass ho ikkje har vore før. Eg har høyrt og lest masse om Hellestøstranda, og kikka litt på kartet for å finne ut kor det er. Ein liten halvtimes kjøring heimefra, og det var lett å finne fram.

Me starta turen med å akkurat ikkje treffe to menn med ein golden. I staden for å passere dei, tok me heller av stien og tok sikte på sanddynene. Stiane gjekk i kryss og tvers, og Ayla sprang overalt! Ho var så opptatt med snusing at eg faktisk rakk å gøyme meg for henne fleire gonger! Etter ca femte gongen var det ikkje snakk om å miste meg av syne i meir enn eit par sekunder, så då var leiken over for min del. Det er alltid spennande å planlegge kor eg skal gøyme meg, vente til ho snur ryggen til, og så skynde meg å hive meg bak ein busk før ho tar meg på fersken. Hvis vinden er slik at ho kanskje springer forbi der eg ligg og ikkje finner meg med ein gong, då har eg vunne. :-) Men det skjer svært sjeldent.

Eg lærte forresten at når Ayla får noko råttent i nasen og springer avgårde for å enten ete eller rulle seg i det, kan eg stå og rope til eg blir blå. Då betyr innkallingssignala mine null og niks. Til slutt var det superinnkallinga som hjalp, men den avhenger av at ho ser meg. Det er faktisk ikkje heilt sikkert at ho høyrde meg, når eg tenker meg om, for eg hadde svært kraftig motvind, og ho var 100-150 meter vekke fra meg. Då ho såg eg bøyde meg ned for å "undersøke noko spennande på bakken", kom ho som ei kule.  

Då stranda var slutt, gjekk me ned fra sanddynene og ned til stranda. Me hadde heile området for oss sjølv, for det var truande skyer i horisonten ;-)
Det blåste ganske godt nede på stranda også, og plutselig stod me midt oppi ein sandstorm. Ayla sleit litt med sanden, så eg fekk henne til å targete handa mi vekk fra vinden. Me stod slik ei stund til det verste hadde gitt seg.

Tok litt video med mobilen, så kvaliteten er ikkje den beste.