Gi deg til kjenne, og vinn premie!

Kven er du som leser bloggen min? Er du innom heilt tilfeldig ein gong og aldri meir? Eller kjem du att med jevne eller ujevne mellomrom? Eg hadde blitt SÅ glad om dei som leser kunne lagt igjen ei lita helsing så eg får sjå kven som er innom.

Gi deg til kjenne, så kan det hende DU blir trekt ut til å vinne ein heimelaga premie. Har du ikkje hund, er premien noko heimelaga og personleg. Om du har hund, syr eg personleg halsband til hunden din. Du vil få mulighet til å påvirke litt korleis det skal sjå ut. Emil og Ayla sine ser slik ut:

 

Her er band eg har laga til andre:

Eg har mange variasjonsmuligheter, så du kan få eit heilt unikt halsband

 

Her følger bruksanvisning for korleis du legger igjen kommentar.

Nederst i innlegget ser det alltid slik ut. Klikk på der det i grønt står kor mange som har kommentert.

 

 

Skriv kommentaren din i det store feltet, skriv inn bokstavkoden som er unik for kvar gong, og velg Identitet; “Navn/nettadresse” dersom du ikkje har registrert deg med eigen blogg.

 

 

Skriv inn navnet ditt og eventuelt ei heimesideadresse om du har det. Og trykk deretter på den oransje knappen som heiter “Publiser kommentaren din”

Deretter er det berre å vente på at tidsfristen går ut om tre veker, den 16. desember. Trekningen kjem til å vera heilt og fullstendig tilfeldig og rettferdig

Trening på hundeklubben.

Må berre smake litt på den overskrifta. Trening på hundeklubben. Jo, det kjennes rett. Det faller liksom naturleg å seie dette nå. Trening på hundeklubben. Eg er altså med i ein hundeklubb, ein lokal hundeklubb, som har et opplyst treningsområde der dei nå har starta organiserte treningar annankvar torsdag, og dei andre torsdagane er det opp til kvar og ein.  Eg begynner å kjenne tilhøyrighet, og det er jo kjekt!

Så, i kveld var det trening på hundeklubben.
Det fungerte så godt sist torsdag med å bruke vom og hundemat, så eg tok med meg det i kveld også. Halvparten bakte eg i ovnen, for å ha NOKO “tørt”, og då det var ferdig, STINKA det verre! Hevd, lukta det, faktisk! Heilt seriøst!

Eg hadde bestemt meg for å trene på Ruta denne kvelden, og belønne med ballkastar. Emil har blitt ein mester på å returnere ballen til meg i det siste, og i kveld fekk det bære eller briste. Eg sette opp ruta slik at den vendte vekk frå der dei andre hundane skulle trene (det får vera grenser på overmot og vanskelighetsgrad), og ganske nært skogskanten. Det siste momentet  ville bli stor nok utfordring for jyplingen, tenkte eg. Det var faktisk ganske stor sjanse for at han ville bli hormonell og drite i ballen og gå langs kanten og snuse og markere.

Meeeeen, første gong eg sendte til ruta, suste han avgårde, og eg fekk belønt korrekt. Ballen havna ut i skogen, og Emil leita den opp igjen og returnerte  som et olja LYN, slapp ballen i hånda mi og kom inn i utgangsstilling og var klar for ny repetisjon.

Han sprang og sprang og sprang og leita opp ballen, det var LIKE stor belønning for han å springe i skogkanten og leite etter ballen som å klare å nå den igjen FØR den havna i skogen.
Et par gonger testa eg STÅ, altså når eg måtte sei (rope) det, og kor lang tid han brukte på å stoppe. Ein gong ba eg han legge seg, då kom han springande tilbake til meg. Neste gong eg sa LIGG, la han seg og blei liggande til eg heiv ballen.

Då eg skulle endre retning eg sendte han ut frå, kokte det litt over for han. Han sprang utanom ruta og rett bort der han vanligvis hadde fått auge på ballen, så då måtte det litt justeringar til, og så klarte han det.

Eg må seie at eg blir stadig overraska over kor mykje energi han har, denne gule svensken min. Tru om eg må begrense han, eller om han KAN bli så sliten at han begrenser seg sjølv?

Eg fekk hjelp av ei av dei andre på trening til å ta ein tannvisning på han, og ho agerte både “dreven dommar”, “usikker dommar”, og “grundig dommar”. Emil bestod på alt

Det var ikkje mykje lyd frå han i kveld, og eg er VELDIG fornøydd med kvelden!

Det er mykje mogleg at ein ørliten gnist er tent igjen, og det hadde jo vore kjekt å debutere i ringen snart!

Diverse om diverse.

Oy, nå er det lenge sidan eg har blogga! Halvannan månad sidan sist, og då var det kennelhoste eg skreiv om.

Ei kennelhoste som forøvrig sat i lenger enn eg først trudde den skulle gjer! For først blei dei hostefrie, begge to, og så etter nokre dagar utan hoste, starta dei å få bevege seg litt igjen. Då kom hosten tilbake, og me måtte bl.a avlyse tur i lag med Kairos. Nokre dagar til med sporadisk harking, og så gjekk det over. Dagar og veker gjekk, me har starta oppussing av eit rom i kjellaren som skal ende opp som mitt hobbyrom, og eg har brukt ein god del tid på å planlegge det. Eg har sagt at eg vil jobbe mest mogleg sjølv, men at Vetle nok må trø til som muskelkraft.
Det går seint, for håndledda mine er ikkje glad i harde påkjenningar.

Torsdag som var, var det sju veker sidan sist Emil hadde sett andre hundar enn Ayla, og då pakka eg med meg diverse snaddergobitar og RÅ vom og hundemat og køyrde ned til Vennesla Hundeklubb sitt område for å trene i lag med ei nyoppstarta lydighetsgruppe der. Eg forventa vel ikkje all verda av Emil denne kvelden, men han likte VELDIG godt V&H! Den viste seg faktisk å vera to hakk meir stas enn det som tidlegare har vore den ubestridte einer i heimen her; nemlig hans eigen oppbløytte hundemat. Då eg tok fram V&H, slutta alt anna enn Emil og meg å eksistere.

Under kvelden trente eg utan band på FVF, stå under marsj, innkalling, fellesdekk MELLOM TO HUNDAR(!!), og bare vera roleg og sjå på dei andre hundane (viktig trening, det også).
Under fellesdekken låg han mellom ein schæfer og ein spaniel, og det kom litt lyd mot schæferen. Eg stod jo ikkje lenger vekke enn at eg hadde FULL kontroll på han, så då gjekk eg berre eit lite steg mot han til han såg på meg og så gjekk eg tilbake igjen. Eg vågde til og med å sleppe bandet nokre sekunder!! Juhu!!

EIt par gonger murra han litt, men ingen bjeff denne kvelden.  Og allereie då bestemte eg meg for at eg ville opp til Øvrebø på søndagen og trene i nærleiken av dei som skulle gå Sørlandsappellen der. Med 39  påmeldte ville det sikkert bli litt av kvart.

Som gjort, så tenkt, så eg pakka V&H igjen og tvingte med meg Vetle opp som (film)fotograf. Lokka med hundeklubben sine snaddervafler og ein kopp kaffe, og då var han ikkje så veldig vanskeleg å be med…


Begge to konsentrerte på veg mot LP ringane.



Litt stå under marsj trening medan eg jobber Emil litt ned i stressnivå. Me har framleis ikkje kome bort til LP ringane.



Det kom fleire hundar ut på grasbanen, så me blei ståande der ei stund før me bevegde oss mot LP ringane.



Me har vore heilt borte ved ringane, og ikkje forstyrra nokon, og her har me fått oss vafler og brus og kaffe og kakao i kiosken. Vennesla Hundeklubb har heilt FANTASTISKE vafler!! Nam!!



Gul ball er for tida det som er enklast å belønne med når eg vågar å sleppe bandet. Her er me eigentleg på veg bort til bilen igjen.


Hohoi, som det går!

Den aller første sekvensen i denne snutten viser tydeleg humøret til Ayla for tida. Ho er rett og slett blitt litt fantete! Rampete og full av f… , faktisk. We like it alot!!!!
Ho har ikkje fått smertestillande sidan starten av oktober, og får bli med på lenger og lenger turar, leite i skogen etter ballar, og også springe ut på myra og leite der også. Alt i hennar tempo, så klart. Eg presser henne ikkje, men hindrar henne MINIMALT. Sjølv om det ikkje såg slik ut i fjor, så kan det faktisk hende at ho ikkje har det så travelt med å takke for seg Juhuuu!!!