Kvil i fred, vår elskede Ayla! 27. juli 2005–22. mars 2013

 

I dag, fredag 22 mars 2013 sovna Ayla fredfullt inn i armane mine. Vetle var også med oss, og strøyk henne ømt til ho slutta å puste. Det siste ho fekk høyre var orda me alltid seier når me går og legg oss og ho veit ho skal sove ei stund: “God natt, vennen, sov godt”

Då alt var over, fekk Emil komme inn og snuse på henne, og til å byrje med var han ikkje interessert i det heile. Etterkvart som han roa seg, snuste  han nøye på henne, og tykte det var merkeleg at ho ikkje rørte på seg.

Dei siste par dagane har me forsøkt å gjera tilværet for Ayla så kjekt som mogleg, og på onsdag fekk eg og henne tid for oss sjølve pga Vetle og Emil tok seg ein laaaaaang køyretur. Då fekk me ledd og grine og kost og leika og eg forklarte henne kva som skulle skje.

Torsdag reiste me ned til kyrkja og rusla ein liten tur med Ayla og Emil, så Ayla skulle få snuse litt. Det var ikkje nokon lang tur, for ho orka ikkje så mykje før ho måtte kvile.

I dag, før veterinæren, stansa Vetle ved kyrkja og sette av meg og Ayla. Me rusla så bort til veterinæren, sånn at Ayla fekk gå og lese avisa litt, og skvetta litt for å fortelje at HER HADDE AYLA OGSÅ VORE.

Vel inne hjå veterinæren var ho sitt sedvanlige blide humør, og til og med veterinæren bemerka det. Ayla hadde fått dobbel dose smertestillande i går kveld, og i dag fekk ho også dobbel dose. Ayla hadde difor ein særdeles god dag i dag.

*******

Livet med Ayla har ikkje vore berre enkelt og plankekøyring. Tvert om. Ho har lært meg veldig veldig mykje om hund eg ellers ikkje ville ha lært meg, Og det er eg takknemlig for. Ho har oppteke ein stor del av hjarta mitt, og det har kosta mange tårer og søvnlause netter å innsjå at draumane våre aldri skulle bli noko av.
Men me har jammen opplevd mykje kjekt og godt i lag også! Haugevis av kurs og treningar og ho har til og med vore demohund når eg sjølv har halde kurs! :-)

Me har prøvd oss ( og fått til) spor, rundering, LP, rally, agility, triks, og førarhundferdigheiter.
Det var ingenting Ayla ikkje fekk til, og ho gav meg aldri opp, sjølv om eg ikkje alltid var like flink med klikkeren. Turane våre har gitt meg dei vakraste stundene eg har hatt, og ho har vore den beste turvenninna eg kunne tenke meg å ha, til tross for at eg alltid måtte ha radaren oppe for å sjeke om det kom folk. Men det gjorde det sjeldan, og me kunne kose oss saman.

I 2008 starta haltinga, og ved nyttår 2010 kom diagnosen “Skada korsbånd på begge sider”. Ho har måtte vore mykje i ro, og det utan å protestere stort.

I 2012 då ho fekk Calcinosis Cutis over heile ryggen, viste ho VERKELEG kva ho var laga av. Meir tålmodig hund skal ein leite lenge etter! Ho måtte sjamponerast og behandlast og lot meg halde på i det uendelige! 

 

Ho har vore utypisk rottweiler i så måte at ho tidleg valde seg ut personar ho ELSKA, personar ho LIKTE GODT, personar ho TÅLTE PÅ VISSE VILKÅR, og så alle andre. På alle andre vis har ho vore typisk rottweiler: Lettlært, humørfylt, modig, uthalden, glad, vaktsom, tålmodig, vaktmester, kontrollfrik, humørspreiar.

Då vesle Lea kom til verda, måtte jo den svære rottweileren på eit eller anna tidspunkt få lov til å helse på den bitte litle babyen, og Olaug var ikkje i nærleiken så nervøs som det eg var. No i ettertid er det så leit at me ikkje filma den seansen, for maken til reaksjon har eg aldri sett!
Først snuste ho litt på dette rare på litt avstand og med laaaaaaang hals og roleg hale. Deretter kikka ho på oss, smilte sitt breiaste smil, logra lågt og med øyrene bakover, og måtte bort og snuuuuse litt igjen.
For Ayla smilte, ho. Eg fekk det aldri på film, men ho gjorde det.

Dikt til Ayla

Du har smilt ditt aller siste smil, og sunge siste songen
og i dag gjekk du ifrå meg for aller siste gongen.
Det var så tung ei stund, og savnet blir så sårt
når eg nå skal huske alt som i mange år var vårt.

Du ga meg mange sorger, men gledene var flest.
Kvar ein dag var du så blide, ja du var bare best!
Sjølv nå på det siste, då smertene var store
var aldri smilet borte, same kva me gjorde.

Me har gått på mange turar, og trent og hatt det løye
om eg ikkje klart'å klikke rett, så var de'kje så nøye
Du visste kva eg meinte, og ga meg aldri opp,
du ville gjerne fortsette, men helsa di sa stopp.

Den plassen du nå fere te, der står det ein og vente
og han har venta lenge nå, på deg som han jo kjente.
Gi Joey då ein store nuss, fra oss som står igjen
og spring av gårde, begge to, du skjønne Aylavenn.

Nå skal eg aldri meir få gleden av å sjå deg smila,
og sjølv om eg nå veit at du får den beste kvila,
så vil din plass i hjertet mitt stå tom og trist og øde,
for kjære Ayla gullet mitt, det var jo DU som døde.

Ayla elska å vasse, men hata å svømme.

 

Her ved Fiskelausvatn skal me begrave oska hennar i lag med både Tinka og Joey si oske når berre sommaren kjem.

 

Vakrare hund og rase skal ein leite lenge etter!

Ayla var godt miljøtrent, og kunne bli med over alt!



Ut på flytebrygge var då ingen problem, og heller ikkje oppi båten.



På ein av våre mange turar rundt Vistnes. Perfekt turområder for oss, dette!

Uansett vær, var Ayla alltid med og alltid like blid!



Ayla i solnedgong





Kosemose med ‘na mor..










Ayla fekk bli med på telttur i lag med meg og dei to eldste jentene til Olaug, i tilfelle det skulle komme “tyvar”.
Direkte sitat frå Elisabeth: Vettu ka, tante? Hvis det komme tyvar når me e på hyttå, så kan Ayla bare slikka dei vekk!”   <3  <3  <3

Det var den somaren dei lærte korleis dei kunne høyre forskjell på når Ayla bjeffa fordi ho ville noko, eller om det var fordi ho trudde ho trengte å beskytte oss. :-)

 

 

Eg lærte Ayla at når eg står i ro, lønner det seg å legge seg ned og kikke på meg i tilfelle eg miste ein godbit eller tre. Joey var ein god bestefar og lærar, og saknet var stort då han forsvant. Men ho koste seg som åleinehund heilt til den svenske gulingen Emil kom sigande frå Stockholm…



Då var det liv i leiren, og Ayla viste seg å vera ein god og tålmodig oppdragar som visste nøyaktig når kvalpelisensen gjekk ut, men misbrukte det ALDRI.

Siste dagen Ayla var i live. Ho har alltid tatt godt imot nye medlemmer av den vesle rare familien vår, og Frøken Dings har ho vore særs tålmodig med, bortsett frå når Dings og Smiley leiker. Då har det ikkje alltid vore like enkelt for Ayla å halde ro i rekkene.


Det aller siste biletet av oss tre saman.


Dette blei det aller siste biletet som blei tatt av Ayla og meg.
Det er INGENTING som kan måle seg med det å bli rundsleika av ei så god rottweilertunge som Ayla hadde! Og så forsiktig som ho var!! <3
God natt, Ayla. Sov godt.

 

På ein slik veg ser eg føre meg at Ayla spring med lette steg i lag med Joey og Legolas no… Alle saman friske og unge og utan verkande ledd.

Ayla er heile 7 år i dag! <3

Ja, så kom dagen eg ikkje trudde me skulle oppleve. Ayla blir sju år i dag!
I fjor skreiv eg at eg tvilte på at ho ville bli sju år, men her sit eg altså og skriv bursdagsblogg til henne igjen! Juhu!!

Helsa til Ayla har vore litt opp og ned, men ganske konstant. Sidan januar har ho hatt dagar der ho absolutt ikkje orkar frukost. Dersom eg ventar nokre timar og så tilbyr henne igjen, vil ho som oftast ha den. Dersom eg blandar leverpostei eller blaut kattemat opp, nøler ho ikkje med å ete opp rubbel og bit.
Huden hennar etter Calcinosis Cutis er ikkje normal. Den er hard og tjukk, men ser ikkje ut til å plage henne.
Korsbåndskadene ser også ut til å gå opp og ned. Nokre dagar ser ho vond ut, andre dagar herjer og leiker ho med både oss og Emil. Til og med katten, på spesielt gode dagar! :-)

Dette siste året har gått svært raskt, og har innehaldt, for Ayla sin del, mykje av det same som året før.


I august og september var me på diverse blåbærturar rundt huset, og me var til Fiskelausvatn og bada i lag med Tove.



Ho fekk selskap i sofaen,



tur i skogen med ilagt matpause.

I oktober blei plattingen heilt ferdig, og Ayla hadde framleis selskap i sofaen.

I november var me på fleire kjekke turar innover grusvegen, og Ayla veit veldig godt kva som skal skje når eg går mot porten



Når eg skal hente posten, stanser både Ayla og Emil heilt av seg sjølv i enden av bakken. Hit, men ikkje lenger, veit dei. Og dei veit også at når eg kjem att, vankar det noko kjekt eller noko godt.

Og ho fekk kose seg i sofaen åleine.

I desember var me ein tur til Evje og gjekk tur etter at det hadde storma og blåst og vore skikkelig uvær.

Dei er så nyyyyydelege, begge to!! <3


Ayla kan framleis gamle kunster, her i dobbelFVF med Emil.


På årets siste dag tok me oss ein tur innover vegen og leita etter tennisballar i lyngen. Ingen rakettlydar eller andre grusomheter her, langt ute i skogen. Men det blei lite selskap i sofaen denne månaden.


I januar kom snøen for alvor, til Ayla si store glede, for det er lite som smakar betre enn sesongens første skikkelige snø. Ho blir som ein kvalp igjen, og spretter rundt medan ho jafser i seg snø som ein annan gravemaskin! :-D

Me fekk besøk av Olaug og Lea og Thassie og Mimi like over nyttår, men hundane var ikkje klare for introduksjon denne gongen.

I tillegg hadde ho MYKJE selskap i sofaen!


Legolas fant verkeleg ut kor god sofaen vår var.

Det er då verkeleg plass til to gode vener oppi her!

I februar fekk Ayla bli med Vetle opp på hytta fordi Emil og eg fekk besøk av Carita og Oliver. Og jammen var det ein god sofa der også! Tenke seg til!


Sovetryne!


På hytta fins det dessutan dyrebare skattar. Og det som er betre enn å finne EIN sokk, er å finne TO!


Deilig snø var det her oppe også!

Sist i februar fekk me flekker med barmark, og ein ny vår nærma seg med stormsteg.

I mars blei det såpass bart i hagen at me kunne ta den i bruk igjen. Og Emil er alltid med på ein draleik.


Det fine med mars månad er at myra framleis er frosen, så me synker ikkje gjennom og blir


Dette er den mjukaste og mest forsiktige rottweilermunnen eg veit om!


Ni dagar etter desse tre forrige bileta blei tekne, måtte me ta farvel til den skjønnasten Legolasen vår. Og det betydde slutten for Ayla sitt selskap i sofaen.



Men det er ikkje vondt å ha selskap på golvet, heller.

I april fekk me besøk av Olaug og Lea og Thassie og Mimi. Denne gongen gjekk det kjempefint!


Siste besøksdagen gjekk Lea, Ayla og eg opp i skogen med niste og saft for å leike med dokker og My Little Pony. Fantastisk kvalitetstid, syntes eg og Ayla!


På veg heim etter at mammahest og babyhest og tantehest hadde vore på eventyr i skogen.

I mai skulle me til Bø og dømme og konkurrere i Rallylydighet, så då var med på Vennesla Hundeklubb sitt område og testa banar og trente litt. Ayla fekk seg også ein runde i banen. Og ho kunne ALLE øvelsane!




Vel oppe på hytta måtte me finne tidsfordriv medan sporet Vetle hadde lagt til Emil låg og godgjorde seg, og då er “Ballar i lufta” ein favoritt hjå både Ayla og Emil.


Ayla og oss utanfor campinghytta i Bø. Ho tok stort sett alt med stor ro, og likte godt å ligge og sjå på all galskapen.


Heime igjen, og åleine i sofaen.


I slutten av mai var det så varmt i Fiskelausvatn at me gjekk inn og bada litt. Ayla nekta som vanleg å svømme,


men då Emil hadde henta skeinebrettet, stod Ayla klar til å ta i mot. Også som vanleg.



I juni blei plenen såpass lang og fin at alle tre koste seg med godbitsøk. Smiley var nok mest forveten, men han var med, han også. Og Ayla deler villig eit godbitsøk med kven som helst!
Me bada litt i juni også. Det vil seie, hundane gjorde.

I juli har me vore på blåbærtur, badeturar, og vore mykje ute i hagen i all finværet!