torsdag, september 22, 2011

Å våge…

Sidan forrige innlegg har det ikkje blitt fleire spor på Emil og meg, men me har ikkje gitt opp. Dagane raser avgårde, og av og til må eg ha rolege dagar pga at armen er så vond, men så er det på’an igjen for fullt.

SAM_1884 
På langtur i heia.

IMAG0116
Tepause

Me har vore på ein langtur, eg og Emil, og forrige helg var svigermor Tove her og passa hundane og kattane mens Vetle og eg var i Gøteborg ein tur i forbindelse med bursdagen min. Helga hadde gått heilt fint her heime, til tross for at bekken hadde flaumt laaaangt over sine bredder, og det hølja ned med regn heile helga.
Det er LUKSUS å ha Tove som hundepassar!

SAM_1895

SAM_1942
Inne på Universeum der apekattane gjekk laus


SAM_1947
Gøteborghjulet

SAM_1977
Meg i Gøteborghjulet

I dag hadde eg og Hilde avtalt at me skulle trene litt, og i siste liten blei me med litt nøling enige om at me skulle introdusere Emil og Kairos for kvarandre. Planen var at me skulle gå med dei i band det første stykket, og så når begge to var rolege nok, så skulle me sleppe dei. Me gjekk innover mot Fiskelausvatn og starta 60-70 meter frå kvarandre.
Nesten inne ved vatnet bestemte eg oss for at me skulle sleppe dei, så Hilde gjekk heilt i botnen av bakken før ho slapp Kairos.
Han sprang ikkje rett opp til Emil, og det var jo positivt. Når dei til slutt helste på kvarandre, gjekk det først greit, men så brått var det eit crescendo av brøling og tenner, før det like brått var over.
Etter det gjekk det så fint, atte Smilefjes

SAM_1979SAM_1980

Emil var i grunnen ikkje fullt så fascinert av Kairos som det Kairos var av Emil, men Emil har tydeleg språk og Kairos skjøna kva han sa. Me passa på å halde oss i bevegelse heile tida, og snudde like før me kom til endes av vegen.
Eit stykke av heimvegen gjekk Emil i band og Kairos var laus, og då lot han Emil få gå i fred. Knallbra!

SAM_1978

Då me var på veg oppover den brattaste vegen, valde me å ta hundane i band for å trene litt båndtrening medan dei var gode og slitne. Takk og pris for at me gjorde det, for laaaangt oppe i bakken kom det ein laus elghund ruslande. Han forsvant inn i skogen der oppe, men det var ingen eigar som fylgde han. Eg gjekk først med Emil, og tanken min var at det var betre at Emil tok den eventuelle støyten åleine, enn at det skulle vera TRE hundar som skulle finne ut av kvarandre.

Emil såg elghunden og reiste bust heilt til me kom opp dit den forsvant i skogen. Me trudde me hadde unngått eit møte med den, men så kom den attende. Då gjekk Hilde og Kairos eit stykke framføre oss, så eg valde å sleppe Emil medan ho og Kairos sprang vekk. Elghunden var berre måteleg interessert i Emil, men stod og flekka tenner då Emil kom bort. Eg gjekk motsatt retning, og høyrde murring frå ein eller begge to.
Til slutt heiv eg ein neve godbitar over dei, og då starta elghunden å snuse på bakken og åt godbitane. Eg fekk kalla Emil inn til meg, og så brukte me teknikken frå passeringskurset til å komme oss forbi. Elghunden fylgde heldigvis ikkje etter oss.

Hadde det vore ein annan rase enn typisk jakthund, ville eg løyst situasjonen på anna vis, men mine erfaringar tilseier at jakthundar generelt er fornuftige og konfliktsky når dei treffer på mine hundar. Og det viste seg å stemme denne gongen også! Juhu!

Alt i alt var det ein nydeleg tur, me hadde sol og ikkje så mykje vind, og me var skjønt enige om at dette ville me gjenta om kun kort tid. Smilefjes 
Eg er stolt over kor tydeleg Emil var i språket sitt, og at han ikkje tydde til håndgemeng kvar gong Kairos blei litt vel intim for han. Og eg er veldig glad for at Kairos forstod kva Emil sa og at Kairos svarte han så tydeleg. Nok ein løøøøvli tur!

søndag, september 11, 2011

Inne på rette sporet?

La ut nytt spor i dag, dette gjekk på andre sida av bekken, og blei bittelitt lenger enn gårsdagens spor. Han virrra mindre i dag, og gjekk over nokre godbitar, men det trur eg var fordi det var maur på dei. Det er alltid like lite populært, nemlig.

Sporet låg i ca ein time, og i dag låg det ei leike på slutten. Denne var tydeligvis veldig veldig stas å finne, så det får eg prøve å huske på.

Neste spor skal vera MINST 100 meter langt og med like hyppige godbitar som dette sporet.

I dag viser han også at han tåler å bli holdt igjen, og at han ønsker å gå vidare i sporet sjølv om eg prøver å halde han att.
Tidvis går han veldig rolig og kosentrert og om eg klarer å fortsette på denne måten, vil han til slutt gå heilt nydelege spor! Det smalt i nasen i dag også, og den lyden likar me!

Dagens lærdom:
Hyppige godbitar var vellukka, då er det ikkje krise om ein og annan er maureten.
Lenger spor må til!
Leike i slutten var populært
Fortsetja å halde han i kort band, type LIKE framføre meg.

lørdag, september 10, 2011

Spor og back to basics.

Emil har virra og vast og styrt på verre i sporet i lange tider, og det har vore veldig lite motiverane å gå spor med han. Han har det skrekkelig travelt, og drar meg avgårde så eg aldeles mister både pust og fotfeste. For han er jammen sterk, han der litle muskelbunten min!

Et av råda eg har fått er å legge ut spor med godbitar og ha kort line og ikkje la han virre.
Dette skulle eg forsøke i dag, for til tross for at det er meldt regn, har me ikkje sett dråpen i heile dag!

Det blei eit veldig kort spor, kanskje tjue meter, og eg la pølser kvart tredje til fjerde steg. Sporet låg i ein halvtime kanskje, og då Emil fekk på seg selen, hyyyyylte han og og stod nærmast og hoppa opp og ned ved sida av meg..

Då me kom bort i starten, måtte eg vente ei stund før han satte nasen i bakken, men då han kom seg i gong, gjekk det heile ganske bra, syns eg. Han brukte nasen sin godt til tider, og eg kunne høyre same lydane frå han som eg vanligvis høyrer frå Ayla når ho går spor, og det lovar jo godt!

Erfaringane mine frå dette sporet:

Legge godbitane i kvart steg ei stund
Fortsette å gi kort line og styre han i starten
Lenger spor
Som sporslutt kan det meir enn gjerne vera godbitar, men etter godbitar kan ei leike kome
Ha med halsband så han kan få av selen under belønning

Emil bryr seg ikkje om eg held han att, og mister ikkje lysta på å følge sporet. Juhu!

torsdag, september 08, 2011

Filmar..

Her er det velsigna lite som skjer for tida. Eg har vore tvungen til å halde meg inn ei heil veke frå og med forrige passeringskurskveld på grunn av sjukdom, så det einaste som har skjedd for hundane er godbitsøk på plenen og Emil har fått springe på myra.

Dei to siste kurskveldane har gått bra. Siste kvelden skjedde noko nytt, nemlig at han peip då han såg ein annan hund i staden for å brumme!
Kvelden blei dessutan ekstra lærerik fordi det var fleire nye figuranthundar og desse var langt meir interessante enn tidlegare hundar på kurset. Eg fekk difor mykje trening i å håndtere situasjonar, og det var nyttig.  Været siste kvelden var VELDIG vått, og regntøyet mitt holdt ikkje tett den timen kurset varte. På veg heim stoppa me innom svigermor, og denne gongen gjekk det endå betre for Emil opp trappene. Han kjem seg!! Smilefjes

Dei siste dagane har det vore fantastisk haustvær her ved Ydstetjønn, og me har vore på eit par fantastiske turar!
Den første fekk Ayla også vera med, og var veldig gira og oppglødd og hadde vanskeleg for å la Emil herje i fred. Ho måtte difor gå nokre strekker i band, men stort sett gjekk ho også laus.

Picnic i skogen

På slutten av filmen kjem ei overrasking  Smilefjes som blunker

 

I dag måtte Ayla bli heime, slik at eg og Emil kunne utforske naturen rundt oss utan å tenke på om ho ville klare hindringane.
Eg pakka med meg niste og te, og rusla ut or tomta – uviss på kor me ville ende opp.
Først fulgte me grusvegen inn til bakketoppen, og der skeina me oppover i skogen. Det gjekk sti der dei ti første meterane, og så forsvant den ut i intet.  Derifrå var det tuer, djupe traktorspor, buskar, etterlatenskaper etter skoging, store pyttar, bratte bakkar – men med ein haug kvilestubbar å velja mellom når eg måtte ha ein pause.

Emil forsvant for meg fleire gonger, men eg kalla ikkje på han. Eg syns det var heilt ok at han utforska litt på eiga hand, for han er generelt ikkje så sjølvstendig som han var i dag.
Det var eit veldig tungt terreng å gå tur i, men turen var heilt fantastisk! Mobilen måtte til lading, så den låg heime, og det skal eg aldri gjera når eg er på utforskningstur, for kva om eg hadde knekt foten der oppe?? Vetle visste ikkje kor me var, og han var dessutan ikkje venta heim før i åttetida… Og i år som i fjor får eg lettare panikk ved tanken på at folk fra DIO6 skulle måtte leite etter meg… Ikkje fordi eg er redd for at dei ikkje vil finne meg, for det VEIT eg at dei hadde klart, men gu, kor pinlig det hadde vore!!!!

Turen varte i nesten tre timar, og etter ca to timar i ulendt terreng, satte Emil seg faktisk ned medan eg kikka etter kor eg skulle gå! Det har ALDRI før skjedd!!

Her kjem ei kort oppsummering av turen:

Langtur



 

Eg veit eg er subjektiv når eg seier det, men han er NYDELEG!!!!
SAM_1848

mandag, september 05, 2011

Eg trur mysteriet er løyst…

Eg har jo observert at Emil er nokså muskuløs og fleire har kommentert det, og dei spør om han er mykje ute på tur. Nokre meiner på det er fordi han sikkert svømmer så mykje i Fiskelausvatn, men eg trur nok at følgande film kan gi svaret:



Dette er forøvrig slik me varmar opp før me skal på passeringskurs i Arendal på tirsdagane.