onsdag, desember 31, 2008

Heimelaga hundegodt og fravær av nyttårsredsler.

Søndagskvelden kjende eg at det begynte å gjer vondt i halsen. Mandag var eg heilt elendig, og var heime frå jobb. Same med tirsdagen, bare at då var eg endå verre. I dag måtte eg bite i det sure eplet og dra til Forusakutten for ein liten checkup. Diagnose: Halsbetennelse med streptokokker og ti dagars penicillinkur. Ikkje rart eg har vore sjuk, med andre ord...

Vetle har stort sett vore den som har gått ut med hundane, og det har jo begynt å smelle litt rundt omkring. I fjor skreiv eg dette i bloggen:

"Jule- og nyttårshelga er over, og det er både Ayla og eg takknemlige for. Eg har mine grunnar, og Ayla er glad for å sleppe alle smella. Det var rett og slett vondt å sjå henne på nyttårsaften, der ho stod midt på golvet, vill i augene, halen klistra til magen, og heilt hinsides av frykt. Det var ikkje så ille som dette i fjor, så til sommaren skal eg kjøpe ein sånn cd med fyrverkerilydar i håp om å gjer neste nyttårsaften enklare og kjekkare for henne."

I år viser ho INGEN teikn til å vera det minste affisert, det til tross for at eg aldri fekk somla meg til å skaffe den CDen. 
Nå kom me nettopp inn fra ein kjapp luftetur med søk etter nyinnkjøpt ball, og sjølv om det smeller godt allereie, jobba ho som berre det, og mista ikkje halen ein einaste gong! :-)

Og tidlegare i dag (medisinene hadde begynt å virke), laga eg godbitar. Hadde noko frostskada kjøt i frysaren som eg kokte. Lot det avkjøle, hadde det i foodprofessoren (Etter The Julekalender) saman med to egg, to kinesiske kvitløk, 1,5 ss tørka ingefær, litt olje, kokekraft og speltmjøl. Kjevla det ut og delte det opp i små bitar med pizzahjul. I ovnen på 180 grader ein times tid og så eit par timar på 130 grader.

Hundane ELSKER det! :-)

Ja, og så har eg meldt meg på Brukshunddagar på Troll Hundeskole i august neste år! 

Og så lurer eg på om Ayla begynner å komme i løpetid, for Joey er VELDIG interessert. 

mandag, desember 22, 2008

Konkurranse i rallylydighet. Nybegynner.

I dag har eg vekselsvis grua meg, gleda meg, vore nervøs, likegyldig, hatt sommarfuglar i magen, og nesten bestemt meg for at eg ikkje ville møte opp.
Sidan eg hadde avtalt med Olaug og jentene pluss svigermor om å vera heiagjeng, så kunne eg jo ikkje trekke meg. På dagen i dag kom det melding frå Ellen Beate om at ho hadde tenkt seg å komme for å sjå på, og det var SÅÅÅÅ koselig, for det er nesten fleire mnd sidan me treftes sist!

I går og i dag har eg gått gjennom skilta og pugga høgre og venstre vendingar, og tørrtrent på korleis eg skulle gå.

Då klokka blei fem, pakka me hundar og svigermor i bilen og køyrde til Tananger. Halv seks begynte me briefingen, og gjekk gjennom banen, skilt for skilt. Eg las nøye på kvart skilt, og rakk fire eller fem gjennomgongar før den første deltakaren skulle i ilden. Eg var nummer fire, og då nummer to var ferdig, gjekk eg i bilen og henta Ayla.

Me plasserte oss på plenen eit stykke frå ringen, og ho sleit veldig med å ligge i ro då ho høyrde stemmene til Olaug og jentene og svigermor. Men ho klarte det ved hjelp av litt pølsebitar og ein omgang med frosken.
Då ei av dei andre kom gåande for nært, reagerte Ayla med å slenge seg ut i bandet så eg velta overende, og ho bjeffa og stod i verre. Etter det EG syns var ein evighet, fjerna ho andre seg, og eg fekk kontakt med Ayla igjen.

Det var kjipt at ho fekk dette utfallet, sånn rett før me skulle i ringen. Eg fekk ein bestemt følelse av at dette hadde blitt for mykje for henne, og då eg starta, syns eg ho virka litt ukonsentrert.

Etterkvart i banen smilte eg berre meir og meir, for ho hang som klistra til låret mitt! Alle øvelsane gjekk som smurt, og tanken streifa meg om at noko måtte ha gått gale sidan eg syns alt gjekk så bra. Ved skilt 16, som var stopp, vri til venstre, stopp hoppa ho opp litt då eg hadde vridd meg - noko som førte til at eg snubla litt. To skilt seinare var eg ferdig, og eg frykta veldig at eg hadde fått disk. 

Men det hadde eg ikkje!!! Det viste seg at eg hadde fått tre poeng trekk for den derre post 16, og endte opp med 197 poeng og andreplass!! Dermed blei det pokal og greier

Eg må berre skrive det ein gong til: 197 av 200 mulige! 




fredag, desember 19, 2008

Merkelig utslett. Nokon som har aning?

I det siste har me merka at Ayla har snust Joey på albuen, men har ikkje tenkt større over det. Han har jo sånne liggeputer der, som jo naturlig er når han nå har blitt tretten år, men i går oppdaga eg sår på høgre sida av brystkassen hans. Eg må dra litt i huda for å sjå det, og det er ikkje sår som har blødd. Der er likevel skorpe der. Dei svarte områda har kome no, og det eine er større enn det andre.

Eg skal uansett ringe til veterinæren i dag, for eg har fri på mandag. Kanskje får me time allerede i dag, men det er jo ikkje noko som hastar. Han ser ikkje ut til å ha bli plaga av det, for han har ikkje klødd seg eller vist andre teikn til ubehag.

Lurer på kva det kan vera, og korleis det har kome der... Og på to plasser?



mandag, desember 15, 2008

Rallykurs, ei veke igjen til konkurranse

På kurs i dag var det lagt opp til litt konkurransetrening. Ghita hadde satt opp to banar som me skulle gå, og straks eg stilte meg opp for å gå den første, blei eg skikkelig nervøs. Det var bare ein liten bane, og det var jo bare øving, men eg blei altså skikkelig nervøs likevel!

Første banen inneholdt bl.a dobbelt åttetall (fire kjegler som står etter kvarandre, og så skal me gå slalåm att og fram i den), 360 grader til høgre, heilomvending til venstre, 270 grader venstre, og eit par tre andre eg ikkje husker. Noko merkeleg må ha skjedd, for på det skiltet det stod 360 graders vending til høgre, las eg venstre. Skiltet med sitt og dekk på såg eg ikkje i det heile tatt.

Kommentaren eg fekk var at hvis eg hadde fulgt alle skilta, hadde eg fått null poeng i trekk. Men på grunn av at eg er retnings"challenged" (tydeligvis, for eg såg feil retning på bane nr to også), blei eg diska to gonger, og fordi eg oversåg eit skilt hadde eg totalt tre årsaker til eventuell disk.

Før me drog på kurs, hadde eg ein halvtimes økt med Ayla på stovegolvet der eg fekk henne opp i ståande frå utgangsstilling ved hjelp av fingertarget. Eg fekk henne ikkje til å stå i ro, men det viktigaste var å få henne opp. Eg brukte litt omvendt lokking for å få henne til å stå i ro, og klikka mange gonger for at ho berre stod og kikka på meg etter at ho hadde reist seg. Planen var eigentleg å shape det fram utan hjelp av target, men det måtte eg gi opp pga mangel på treningsevner og tid før konkurransen.

På kurset trente me litt meir på denne øvelsen, og ein gong eg fekk henne opp med targethjelp, sa eg TÅ, og ho stod som støypt i bakken. Eg belønte med frosken, og kan nå stå med henne sitjande i utgangsstilling, presentere target og sei TÅ, og ho reiser seg opp og står i ro!! :-)

Då er det ikkje fleire skilt som skaper bry for oss. Nå er det eg som treng å lære skilta og LESE dei rett, så skal det nok gå vår veg neste mandag når me skal gå konkurransen med Olaug og jentene + Vetle og mor hans som eigen heiagjeng. Nervene kjem til å stå i høgspenn, men me skal ha dagen fri frå jobb, så det blir nok litt intensiv trening på dagen.

Ellers er det planlagt ro-trening på Ålgård på onsdag då eg og Ayla skal passe Lea. 

søndag, desember 14, 2008

Nå begynner det....

Då eg kom heim frå siste instruktørhelg i kveld, hang dette på ytterdøra:




Eg kan nemlig kalle meg instruktør no. I teorien. Utdanna hos Fjellanger Hundeskole i 2008. Me er det siste kullet som får anledning til å utdanne oss gjennom denne undervisningsmodellen, for neste år kjem eit heilt nytt opplegg som høyres endå meir inngåande og grundig ut enn det mitt kull har vore gjennom. Det vil nok dukke opp informasjon på nettsidene til Fjellanger når den tida kjem, så eg skriv ikkje så mykje meir om akkurat det her no.

Denne siste helga har vore innhaldsrik og alt unntatt ei forelesning har vore nytt stoff for min del. Me har fått eit lite innblikk i 20 år med kurserfaring frå Rune, og artige praksisoppgåver som gjekk direkte på instruktørrolla. Gry prata om trendar, avl og genetikk og det eg sit igjen med etter endt kurshelg er eit hovud fullt av tankar og grublerier om kva som skal skje vidare. Me står føre eit splitter nytt år snart, og mykje kan hende når det gjeld så mangt. Tida vil vise kva som skjer, men ikkje noko er sikkert endå.

mandag, desember 08, 2008

Rallylydighetskurs, to veker til konkurranse..

Før kurset i kveld, hadde eg bestemt meg for at Ayla ikkje skulle få pause i bilen. Ho skulle få vera ute, og me skulle trene på at ho skal kunne sjå at andre hundar herjer og leiker med kvarandre uten at ho får vera med. Dette klarte eg å gjer, så klikk til meg.

Ho hadde nokre frustrasjonsutfall på dei andre hundane når dei sprang forbi, eller leika med kvarandre,og det var vanskelig for henne å konsentrere seg når dei andre laga leikelydar.

Under ein pause (eg sat i ro og Ayla venta på gratis godbit), kom ein laus hund bort til oss. Ein finsk lapphund. Eg slapp bandet og rusla vekk derifrå, for eg veit at det blir BRØLING dersom Ayla skal helse på hund i band. Hundane sprang opp i ein liten grasbakke og herja og leika, og då eg syns eg var langt nok vekke, ropte eg på Ayla. Ingen reaksjon. Så ropte eg ein gong til, og då kom ho. Den andre også :-)

Dei sprang forbi meg og reiv nokre kjegler i iveren, og då eg ropte på Ayla igjen, snudde ho og kom tilbake. Mens dette føregjekk, stod alle dei andre deltakarane med hundar (også dei minste) og såg på galskapen. Eg tenkte eit kjapt sekund at eg håpte at ho ikkje skulle bort til dei små hundane og herje med dei, men ho ensa ingen andre enn den hunden ho leika med.
Då dei kom bort til meg, heiv eg ein neve pølser på eine sida av meg til Ayla, og ein neve på andre sida til den andre hunden, slik at den kunne stå der til eigaren kom.

Alt gjekk i likaste laget, og Ayla fekk ein etterlengta springerunde med ein annan hund. Ikkje at det var SÅ kult at det skjedde på treningsbanen, men likevel. Etterpå stod eg og prata med den andre hundeeigaren, og då var begge hundane i band. Ayla la seg ned mens eg prata, så eg trur nok ho var ganske ferdig for kvelden.

Ellers fekk me trent vidare på stimuluskontroll på "Opp og stå" og "Rundt". Me trente på slalåm, steg til høgre, 360 graders vendingar til høgre og venstre. Sitt og gå rundt, Dekk og gå rundt, Sitt Dekk Sitt, Sitt 90 graders vending til venstre/høgre Sitt, 270 graders vendingar til høgre og venstre.

Og ja, den 22 desember skal eg gå konkurranse i rallylydighet. Heldigvis ingen tannvisning eller andre tilgjengelighetstestar, så dette skal gå bra :-D Me gleder oss!

Prosjekt "Stimuluskontroll"

Ja, då er det sagt, eg skal gjer noko med min angstpanikk for å setje kommando på atferd.

Det er ikkje utan grunn at eg har angst for stimuluskontroll, for det er ikkje så enkelt, akkurat det... For meg...

Det krever konsekvent handling frå mi side, og strenge kriterier for Ayla. Det er mogleg at eg (usj) må til med detaljert kriterieplan for dette her, og faktisk gå inn for å trene meg sjølv i å vera endå meir konsekvent.
Eg må dessutan lese meg opp på temaet, og bare byrje med ufarlege atferder som ho allereie tilbyr.

Eg fekk det jo til med "Lukk", sjølv om det framleis hender ein ytterst sjelden gong at ho lukker døra utan at me har sagt noko... Det er veldig sjeldent no, og det er berre når ho er ekstra gira på noko.

Men det er også den einaste atferda eg har stimuluskontroll på. Eller TILNÆRMA stimuluskontroll på. Og det er jo for dårleg! Ærleg talt, liksom...

Jo.. Ein ting til.. Stå under marsj. Den er også tilnærma.

Eg har begynt å legge ord på:
at ho set snuten borti Joey (Gamlefar)
at ho går rundt meg og set seg på mi venstre side (Rundt)
at ho reiser seg frå sitt (Opp-og-tå)

Til nå går det i surr for både meg og Ayla, men skal me gå rallylydighetskonkurranse om to veker, må me ha eit par signal inne... Me kan jo ikkje drite oss heilt ut, heller :-)

søndag, november 30, 2008

#¤%&"#& dårlig hundetrenar!

Stod og trente høgreinnkomstar i går, og ingen av hundane hadde halsband på seg, som vanleg er når eg trener.

Så, mens eg held på med Joey og snurring, kjem ein mann gåande. Eg fekk litt panikk, og fekk med meg hundane bortover mot huset. Ayla hadde ikkje sett mannen endå, og ho gjekk ved sida av meg og såg seg ikkje tilbake. Så bestemmer eg meg for at å hive godbiten framover er lurt. Jada.. Kva skjer i det sekundet ho har ete opp godbiten der framme? Jo, ho snur seg jo og ser på meg. Og kva ser ho bak meg då? Jo, mannen vel!!

La meg sei det slik, eg har vore i dårleg humør sidan. Det har ikkje hjelpt med heimelaga pizza, snill sambuar, gode filmar på tv, kransekakestenger eller godt med svevn.

Tankane har vore innom alt frå å slutte heilt med hund og alt som har med hund å gjer, til å vurdere om om utstoppa hundar er det som passer meg best. Eg har også lurt på kva det er som driv henne til å reagere som ho gjer?

I morgon er det rallylydighetskurs igjen, og eg håper ho ikkje fortset med denne atferda si der.

søndag, november 23, 2008

Tur i Hundeskogen og førebuing til jul.

Det er snø i Stavanger. Og det er kaldt.
Og Ayla ELSKER snø!! Ho spring med munnen halvopen og skufler snø inn for deretter å gnafse den i seg før ho tar neste munnfull med snø.

Når det er sagt, var me på sosialiseringstur i Hundeskogen med kvalpekurset i dag, og eg hadde tatt mot til meg og tatt med Ayla for å la henne også få bruke språket sitt litt.
Etter at turen med kvalpane var over, tok eg henne ut av bilen, og gjekk innover skogen.

Eg visste det ville vera mange små hundar innover, og sjølv om eg skalv slik i beina at eg nesten ikkje klarte å stå, tok eg meg saman og bestemte meg for at dette skulle gå bra.
Hvis me traff 30 hundar til saman, så overdriver eg ikkje.
Ho fekk skrøyt kvar gong eg kjente att dempande signal, og dei fleste møta føregjekk utan lyd. Ved eitt tilfelle traff ho ein hylande liten pelsdott. Høyres eg dømmande ut nå? Vel, Ayla var ALDRI borti den andre hunden. Men forståelig nok syns ikkje den andre hunden det var så kult når Ayla stod over den. Med i følget til den litle hunden, var ein gamal mann som tydeligvis (og veldig forståelig) trudde han måtte redde livet til pelsdotten, og valgte å gjera det ved å slå etter Ayla. Heldigvis har ho aldri erfare kva hender som slår er i stand til å gjer, så ho brydde seg ikkje om mannen. Eg ropte EIN gong på henne, og ho kom gallopperande nedover til meg.

Klikk og drøssevis av godbitar til Ayla for super innkalling, og klikk til meg for å ikkje kommentere til mannen at det var unødvendig å slå etter hunden min og kanskje ikkje så lurt...

Bortsett fra det, var turen svært vellykka. Eg fekk sjå nok ein gong at Ayla har godt språk og leser andre hundar godt. Ho er kjapp til å lage lyd, men dei andre hundane ser ikkje ut til å bry seg nevneverdig om det.
Eg ser framleis at sjølv om ho eigentleg er leikelysten, så er ho ganske usikker også, for når ho blir invitert med på leik, veit ho ikkje heilt kva ho skal svare. Det ville nok vore best å ha ein fast leikekamerat, heller enn ukjente. Men eg trur turane i Hundeskogen gjer godt for begge to.

Etterpå reiste me ein tur til Olaug, og ho stod midt i baking av kanel-i-svingane! Nam nam nam, seier eg bare!!

Me skal feire jul i lag med familien hjå dei, så eg har tenkt at me treng å trene ro. Eg må nok endre taktikk i forhold til det me forsøkte i dag, for ho er pinadø høgt og lågt, og utan band er eg sjanselaus så lenge herlige Lea er i same romet. :-)

mandag, november 17, 2008

Ein test.

Korleis få hunden din til å slutte å skrape på deg

Kor mange dempande signaler viser denne hunden?

Rottweilersong

Instruktørkurs, dag to

I dag klarte eg å karre meg oppover Fanafjellet og på kurs.Takk og pris for det, så eg ikkje mista heile helga.
Formen var ikkje heilt på topp, men ved hjelp av diverse kjemikalier tilkjørt fra apoteket på lørdag, klarte eg meg gjennom dagen.

Første og einaste praksis skulle me gå saman to og to og vera henholdsvis kurselev og instruktør. Me skulle låne hund frå Fjellanger, og dei har tilgeldigvis fått eit kull med Mallinois som nå snart er elleve veker. SMEEEEEEEEEEEEEELT!!!!!!! :-)

Dronningmoren heiter ho, og ei skjønnasjente eg må innrømme eg falt fullstendig pladask for! Ikkje så godt bilete, men ho var veldig OVERALT, så dette var det eg fekk til.

Å, så deilig det var å trene kvalp igjen!!! Eg gleder meg sjuuuuukt til neste kvalp, når enn det måtte bli!!!

Me var ute halvannan time, og resten av dagen gjekk med til foredrag og diskusjon. 

På veg heim kjende eg at eg aldeles ikkje var heilt frisk igjen, så det var deilig å ramle inn dørene heime og bli overfalt av to glade hundar som knapt har vore ute heile helga. :-) 

lørdag, november 15, 2008

Instruktørkurs, første dag.

Ja, då er snart kursdagen over, og dei som har vore der har sikkert hatt det kjekt.

Eg vakna av kvalme halv tre i natt, og har tilbrakt heile dagen på sofaen. :-( Håper ikkje heile kurset blir øydelagt for meg nå.. Dette er jo siste året opplegget er som det er, så eg får ikkje tatt ting opp igjen..

Ringte heim og skulle klage til Vetle, men han var det endå meir synd på. Han hadde det på same viset, men pluss to hundar å ta seg av.. Og far ligg nede i Hamburg med det, og Olaug hadde det i går. Jippi..

mandag, november 10, 2008

Kurs i rallylydighet. Første kveld

Etter nok ein 11 timars arbeidsdag var eg igjen avhengig av at Vetle kom til unnsetning og pakka hund og utstyr i bilen og møtte meg på treningsplassen halv seks.

Eg var nervøs og hadde sommarfuglar i magen med tanke på kor lite me har trent med andre i det siste, og i kveld skulle det jo bare vera nye mennesker og hundar. Eg hadde ikkje fortelt om Ayla og korleis ho kan reagere på folk, så klumpen i magen blei berre større og større jo nærmare me kom treningsplassen. Heldigvis var der andre hundar som laga meir lyd enn henne.

Eg hadde oppmerksomheten hennar frå me kom opp dit, sjølv om ho stjal seg til nokre raske sideblikk på dei andre. Det får ho lov til. :-)

Me begynte enkelt med kontakt og litt sittar og FVF. Då instruktøren kom bort for å sjå på oss, svikta motet mitt (igjen!), og eg ba henne stoppe opp nokre meter unna. Ayla superkonsentrerte seg, og etter ein del klikk mens eg forklarte koss Ayla har vore, fekk Ayla springe bort og helse. Ho var berre superglad og logra og såg heilt normal ut. Det var så herlig!!! :-)

Det begynte å regne, og brått var me åleine på banen. Då treiv eg fram både ballen og høna med pipelyd i, og etter det hadde eg ikkje veldig store problemer med å halde på oppmerksomheten hennar.

EG MÅ SLUTTE Å BELØNNE DET EG IKKJE VIL HA!!!!!!!!!

Eg får rett og slett bite i det sure eplet og gå litt tilbake i treninga når det gjeld utgangsstillinga til Ayla. Ho set seg så skeivt av og til.. og så retter ho seg inn sjølv. Men eg vil at ho skal sette seg beint med ein gong, kvar gong, og reint og fint.

Ellers er ein av øvelsane i Rally at hunden skal kunne begge innkomstane. Eg tenkte eg skulle øve på den me ikkje kan, og begynte å hjelpe henne rundt med fingertarget. Det funka dei fem første gongene, og så blei ho berre med halvveis rundt før ho rygga tilbake til "foran førar".
Eg tok meg ein liten tenkepause og kom fram til at Ayla måtte shapes til ein sånn innkomst.

Fekk henne til å sitte ved sida av meg, snudde meg 20 grader mot høgre, Ayla kom og satte seg ved sida av, eg snudde meg igjen, og aukte gradvis til sånn cirka 70 grader. Dette skal eg trene meir på resten av veka (når eg har tid), og så til neste mandag skal ho kunne det, har eg bestemt meg for. Eller sånn...

Heilt heilt til slutt gjekk me rundt skilta og eg klikka berre for at ho såg på meg i staden for å utforske kva ho skulle gjer med dei. Det var veldig vanskelig å stå ved sida av dei utan å prøve på ting, men å gå rundt dei gjekk betre.

I kveld var der INGEN teikn til reaksjon på folk. None whatsoever! :-)
Ho skulle fortelle eit par frekke leikande hundar at slikt er heilt uholdbart på trening, men ellers var ho Gull og Skjønnasjente og Supertrenbar Rottweiler. *glis*

Eg storgledar meg til neste mandag!!


P.S. Må trene på at ikkje alt er target... Inkludert rallyskilt!

lørdag, november 08, 2008

Etter ei tung og veldig lang arbeidsveke, var det deilig å sette på meg hodelykta og gå ut med Ayla etter at mørkret hadde senka seg.

På bølgelekstranda vår gjekk ho heilt berserk i sanden, og me kunne sjå morild i sanden der bølgene hadde vore.
Månen er klar, og vinden står rett mot land.

Ah, livet med hund er herlig!

torsdag, november 06, 2008

Rallylydighet, kvalpekurs, og ”Glad to be alive”.

Det er veldig travelt for tida, og kveldane forsvinn før eg får sukk for meg. Eg har bestemt meg for å ha mindre på timeplanen i vekene framover, så få rme sjå kor flink eg er til å halde løfter til meg sjølv.

Mandag var det teorikveld på kurs i rallylydighet.
Kurset skal gå sju mandagar framover, og eg må sei eg kjende inspirasjonen og motivasjonen kom veltande over meg for kvart minutt eg sat der. Eg visste kun kven instruktørane var (er ikkje heilt sikker på om Kristin skulle vera med som instruktør eller deltakar, men det finn eg nok ut neste mandag).
Eg telte til åtte deltakarar, og hundar frå smått (Cairn terrier) til stort (Ayla).
Kurset skal enda opp i godkjent (håper eg) konkurranse tett opptil jul, og om den blir den dagen som er planlagt, så får svigermor anledning til å vera med som cheerleader! Det hadde jo vore kjekt!

Eg får ikkje vore med på alle mandagstreningane med den andre gjengen, men vil nok ankomme litt seint berre, dei gongene treningsplassen ikkje ligg altfor langt unna Tananger.

Kristin og Ghita har starta www.agilityshop.no , og der sel dei ulike leiker, mat, godbitar, selar, band, utstyr, o.s.v. Dei hadde me bittelitt av utvalet, deriblant ein ball som liknar XL-ballen eg ikkje har fleire att av. Ayla har alltid vore heilt gal etter dei ballane, men denne her stjal ho ut or hendene mine då eg kom heim! Eg forsøkte å gå litt FVF med henne inne, og ho blei så gira, at ho holdt på å gå ut av sitt gode skinn! I ein venstrevending nappa ho til og med i ermet mitt!! Og det har aldri skjedd før! :-D Ein normal hundeeigar ville nok blitt litt bekymra ved slik atferd, medan eg holdt på å gå ut av MITT gode skinn av glede over kor god forsterkar eg hadde dratt i hus. :-D

Tirsdagen blei det jobbing til sju, og etter at eg hadde hive litt mat i kroppen, tok eg med med Ayla, ballen, kjegler og godbitar bort til lyktestolpen for å trene litt dobbelåtte slalåm og spiral. Det gjekk jo gullfint, og ballen funka knallbra som belønning! Vetle og Joey kom bort og var forstyrrelsar, og så prøvde eg ein STÅ med berøring. Begge deler fungerte heilt optimalt. Ho er treningssugen for tida, sidan det blir lite av det, og eg ser at ho verkeleg trives når me trener. Heile ho gliser frå øyra til øyra!

Onsdag var det kvalpekurs igjen, og eg måtte køyre rett frå jobb pga særdeles mykje å gjera i forbindelse med månads- og kvartalsoppgjer. Slik er det å jobbe med rekneskap.
Alle kvalpane var strålande flinke i dag også, og kvart på ni kunne eg sette meg i bilen og vende nasen heimover. Det var tåke og iskaldt på Austrått den kvelden, så eg hadde bittelitt hastverk med å komme meg heim og inn i varmen.
På motorveien gjekk det derfor ein smule fort, og ca ein km før eg skulle ta av mot Randaberg, begynte eg å kjenne ei rar risting under gasspedalfoten. Eg skrudde av musikken, men kunne ikkje høyre noko. Ristinga under foten tiltok, og eg sette på naudlysa og slakka av på farten. Avkøyringa kom, og idet eg køyrde av motorvegen, kjende eg kva som var gale.
Eg hadde punktert.
I ehm.. litt over 90 km/t…

Då var det ikkje anna å gjer enn å ringe Vetle og be han komme og redde kvelden min. :-) I mellomtida gjekk eg inn på Essostasjonen ved sjukehuset og kjøpte te og sat og var glad det hadde gått godt. Vetle kom lynkjapt ned dit, og hadde med seg alle fire vinterdekka. Han hadde tenkt at han like gjerne kunne byte alle fire når han først var i gong, liksom. Opplyst var der jo også, så han var fornøyd med alt anna enn at eg ikkje hadde satt håndbrekket på og bilen MIN ramla ned i asfalten mens dekket var av… Jaja… Slik kan det gå…

Då eg kom inn dørene litt over ti, hadde eg ikkje vore heime sidan halv sju på morgonen, så eg var trøytt og kald og sulten.

Torsdag jobba eg frå 0700 til sånn cirka halv ni på kvelden, og var regelrett skoten då eg kom heim.
Vetle derimot, han var heime klokka tre og blei møtt av to stk hundar som nærmast sprang han ned på veg til vannskåla. Kvifor? Jo, ein pose med Chili ConCarne Real Turmat hadde ramla ned frå ei hylle på hunderomet, og den hadde dei kost seg med... Eg holdt på å forkomme av gapskratt då eg fekk bilde på mobilen av ein sundriven Turmatpose. Dei må jo trudd dei hadde dødd og kome til himmelen då MAT ramla i skolten på dei! :-D
Real Turmat er jo frysetørka middagar med ørti tusen kalorier oppi, laga for turfolk i aktivitet, og det skal ein halv liter væske oppi for at det skal bli etande for normale folk. Hundar skal jo slett ikkje ha slik mat i det heile, og når det i tillegg var tørt, må dei ha blitt VELDIG tørste etter festen.

Det gjekk tydeligvis godt, og seinare på kvelden tok Vetle dei med seg på tur. Ingen fekk laus mage, dei berre gjorde frå seg eit par fleire gonger enn vanleg. Ingen av dei fekk kvelds. :-) Sånn kan det gå på ein heilt vanleg torsdag..

torsdag, oktober 30, 2008

Dårlig til å oppdatere for tida....

Det er lite som skjer for tida. Vel, på hundefronten, i alle fall. Jobbmessig har det vore særdeles travelt, og overskuddet har mangla i det siste.

Derfor har eg meldt meg på kurs i rallylydighet som skal gå sju mandagar framover, og det begynner på mandag. Håper å få ny inspirasjon og lyst derifrå. :-)

Ellers har me merka endring hos begge hundane etter besøk hos dyretolk i forrige veke. Joey er piggare, mjukare i kroppen, og meir MED, liksom. Han får ikkje dei lengste turane lenger, og ser ut til å trivast med det.

Ayla er roligare. Littegranne, i allefall. Ho har hatt litt matvegring dei siste vekene, og etter at me var hos dyretolken som sa ho var øm i gommane, har me bløyta maten heilt opp til henne. Tidlegare har dei fått tørrforkulene i skåla med litt vatn oppi, og så har dei nærmast slukt det. Men altså ikkje Ayla dei siste vekene.
Det første måltidet med heilt oppbløtt mat slukte ho. Og det neste, og det neste og så vidare. Så kan ein dømma sjølv om dyretolken hadde rett i ømme gommar eller ikkje. :-)

Når det gjeld atferda til Ayla, så fekk eg besøk av ei venninne på helgebesøk i dag. Ayla har ikkje sett henne på eitt år, og eg var mildt sagt tvilande til korleis dette skulle gå. Det gjekk heilt glimrande! Ute på tur seinare på ettermiddagen traff me ein del folk, og alle passeringane gjekk gullgodt, sjølv om eg feiga ut og stilte meg ein meter vekk frå stien i staden for å passere i fart. Me kjem dit... berre ikkje i dag...

Neste år har eg veeeeeldig lyst til å melde meg på sommerleir på Troll Hundeskole. Den er driven av Anne Lill Kvam som har skrive "Nesearbeid for hund" 

Ellers trur eg planen neste år må bli å halda ein del kurs sjølv, etter at eg har gjort ferdig dei to siste helgene på Fjellanger si instruktørutdanning.

Og nå gledar eg meg til å starte på eit kurs der eg har praktisk talt ingen forkunnskaper frå før! :-) Det blir kjekt!!!

fredag, oktober 24, 2008

Besøk hos dyretolk. Ayla.

Ayla fra tur i dag. Det blåser opp til storm.


Kaos i hovudet.

Stressa. Nesten hyperaktiv.
Kva er vitsen med oppdragelse? Eg gjer som eg vil.
Stiv i krysset
Vondt i hovudet
Litt vondt i halsen
Stram i muskulaturen
Usikker på folk. Veit ikkje kor ho har dei.
Der eg er, er det greit å vær å trene og helse på folk.
Føler meir tilhøyrighet til meg. 
Ho føler at me forstår henne, men ho forstår ikkje alltid oss. 
Ho er ikkje alltid sikker på at me kjem tilbake når me går. Ho liker seg ikkje åleine.
Travelt i hovudet.
Det virker som om tarmtottane ikkje er heilt som dei skal vera..Dette kan kvitløk hjelpe mot.
Ho er øm i gommane, som om ho har gnagd mykje bein, men det kan også vera av stresset.
Ho blir glad når ho får noko til. 
Ho likar å gå spor og bruke seg sjølv. Men ho er ikkje alltid heilt sikker på kva ho skal gjer.
Joey har fortalt at andre hundar er skumle, og at mennesker var lurt å vera skeptisk til. 
Ho er født stressa.Rødt gir for mykje energi, og me blei råda til å IKKJE ha raudt halsband på Ayla. Ho liker grøne eller rosa fargar.

Ho er ikkje spesielt plaga av dei innbilte drektighetane ho har vore gjennom, og ønsker ikkje kvalpar.  Det kan godt hende at etter healing vil ho ikkje lenger oppleve dei innbilte drektighetane lenger.
Ayla kjenner Olaug frå tidligare liv. ”Ho har vore mor mi”.Ho er spesielt glad i far.Ho kan også få ingefær mot leddsmerter. Og magnesium mot uro. Antioksidanter mot stress. Begge knea bak har plager.Kan få massasje av øyrer. 45 grader rett ut. To-tre gonger til dagen.


Dette med stress kan eg så absolutt kjenne igjen. Det er ikkje første gongen eg har fått den kommentaren.

Kaos i hovudet kjenner eg også igjen. Det kan godt hende det er derfor ho har problemer med å skille på mine signalord. Kanskje eg skal introdusere signalord inne først, i stadenfor ute. 

Besøk hos dyretolk. Joey.

I går var endelig tida inne for at me hadde time hos dyretolk. Eg har gått og grugleda meg i vekesvis nå, og tida har gått sååååå seint!! :-)

Først ute var Joey. Og for å seie det slik, om eg hadde hatt det minste tvil på førehand, ville den forsvunne umiddelbart då dyretolken begynte å snakke.

Joey er sliten. Han har vondt i kroppen. Men vil ikkje vise det. Han har ei "oppdragarrolle i heimen ovanfor 'dei små' ".
Han har lyst til å gå kortare turar, men lese avisa meir. Han fekk for korte turar då han var yngre.
Og han vil ligge på eit lysegrønt teppe (er ikkje det HÅPETS farge? Kari Anne)
Han høyrer og ser nesten ingenting på venstre side, og har også selektiv hørsel. Vender av og til det døve øyre til.
Litt begynnande lett alzheimers, så han kan rutle litt. Seier han savner den litle, og då fekk dyretolken opp bilete av ein liten, dachsliknande hund (som ikkje me veit kven kan vera. Ho sa at det kan hende han vaste litt, men at biletet var klart.)
Og ja, han går med vilje bort til Vetle og tørker leppene etter at han har drukke vatn.
Når me går heim om kveldane etter lufteturar, ser han seg mykje tilbake til der me nettopp var og lufta dei. Han ser etter dei tre hundesjelene som springer på jordene hos oss. (eg og Vetle har ofte lurt på om det er Tinka, den forrige rottweileren vår, som er der, og det kunne dyretolken bekrefta.)
Han er ikkje heilt god i magen. Vond i krysset. Kan få kaldpressa olivenolje på maten. Vil ha meir kjøt. (vil ikkje alle hundar det, da, tenker du kanskje?? Men Ayla sakna ikkje noko i maten, så det virker ikkje slik...)
Han er glad for at me forstår han. Eg leser han godt.
Han vil leike meir med ball.
Han blir kvalm og uvel i bil, og liker det derfor ikkje.
Når me går frå han, veit han med sikkerhet at me kjem tilbake. Han stoler på oss fullt og heilt.
Når Joey viser at han er sliten, så er han veldig veldig sliten og vond.
Svakt hjerte. Plager med nyrene.
Det kan virke som om ein murstein har truffe han på halen, og der var det ømt og vondt. (klumpen som me fekk operert vekk for snart eit år sidan var jo veldig stor og tung).

Og det beste av alt: Han hadde fremdeles stor livsvilje, og var ikkje klar til å dra endå. :-)

Eg fortalte ingenting om Joey på førehand. Eg sa kor gammal han er og at me var der fordi me var nysgjerrige på kva han eventuelt hadde å seie.

Det kan hende eg ikkje hugser alt akkurat no, og at dette innlegget vil bli oppdatert.
Ayla sitt samandrag kjem når eg har kome heim frå jobb i ettermiddag/kveld.
Men sånn for å vekke nysgjerrigheten, så sit eg igjen litt motlaus. Rådlaus, til og med.

Både Joey og Ayla fekk healing.

tirsdag, oktober 14, 2008

Anti-hoppetrening med klikker.

Har du ein hund som hopper opp på deg sjølv eller andre? Og vil ha ein slutt på det?
Look no further, for her kjem oppskrifta for dei av oss som bruker klikker til innlæring:

Finn fram hund, klikker, og ein haug med godbitar.

Still deg på stovegolvet med hunden framføre deg, og bestem deg for å klikke KUN når alle fire føtene har kontakt med bakken samtidig. Du må følge godt med!

Når du ser at hunden definitivt har skjønt kva den blir klikka for, kan du forsøke å lokke litt på den. Dersom hunden faller for fristelsen og hopper opp, (og dette er særdeles viktig!) skjer ingenting. Ikkje snu deg vekk, ikkje dytt ned igjen, bare bli heilt passiv. Når hunden sklir ned igjen og alle potane er i kontakt med golvet, klikk og belønn godt.
Fortsett lokkinga og gjer det gradvis vanskeligare.

Det er særdeles viktig under denne treninga at godbitane kjem frå den som holder klikkeren.

Det er også veldig viktig at dersom hunden gløymer seg ut og dermed hopper, skjer det overhodet ingenting.
Dette får hunden veldig mykje informasjon frå, så sjølv om det frister å snu seg når hunden hopper, stå heller heilt i ro.

Hvis ein gjer denne treninga på rette måten, kan ein få ein hund som setter seg pladask når nokon ser ut til å ville helse.

Vanskelighetsgrader:

  • Med annan person (gjerne ein i familien som ikkje er redd hunden, eller nokon du trener saman med)
  • På andre stader
  • Med "framande"
  • Med ungar (viktig å vente til hunden har lært at det lønner seg å ha beina i bakken, sjølv om den blir forsøkt lokka til å hoppe)
  • Person som held mat

Når ein skal trene på dette med enten nye folk eller på ein ny stad, må ein gå tilbake litt på kriteriene. Kanskje heilt tilbake til byrjinga. Men sidan hunden har gjort dette her før, vil progresjonen vera mykje raskare.

Spør alle du kjenner om du kan få trene antihopping, og fortell dei kva treninga går ut på - og førebu dei på at hunden KAN finne på å hoppe opp, men at dei då berre skal stå i ro.
Det går også an å gå så forsiktig fram at hunden lykkes heile tida, og me dermed framstår som perfekte hundetrenarar. (det er jo aldri dumt :-)

Denne treninga går MYKJE fortare når ein er konsekvent og aldri belønner hopping. Husk at hunden ikkje treng pølsebitar for å bli belønna. Det kan vera belønning nok at mennesket tar i hunden for å skyve den ned, sjølv om ikkje ME meinte at det skulle vera nokon belønning. Det beste i denne øvelsen er at INGENTING skjer når hunden hopper.

Denne øvelsen kan ende opp med ein hund som sit ved sida av deg og venter på lov til å gå og helse på folk, men det kan eg skrive om ein annan gong.

Mandagstrening

Igjen tid for mandagstrening, og denne kvelden blei me berre tre stykker. Før dei andre kom, fekk eg trent litt på dekk fra utgongsstilling, fri ved foten og innkalling på grusbanen. Og eg syns eg kan strekke den ganske langt nå. Nå er det bare å introdusere forstyrrelsar gradvis, og strekke endå meir, og bli kommandert.. Bare bare...

Då Ellen Beate kom, sat Ayla med rumpa klistra i bakken, til og med då eg spurte om ho ville helse!! Så endelig fekk me til at Ayla sit i ro når Ellen Beate skal ta tannvisning! Juhu!!! Flinke Ayla og flinke EB! :-)

Då Veslemøy også kom, fekk me tatt ein fellesdekk med særdeles bra resultat for min del.

Ellers har eg begynt på det som til slutt skal bli: "Kan du gå og vekke gamlefar?" der Ayla går bort og dulter i Joey så han våkner. Han er nemlig ikkje alltid like enkel å få våken, sidan han ikkje høyrer, så om ho er borti han med snuten kjapt for å komme tilbake til oss for belønning, så sparer me oss for mykje gaping. :-) Me høyres nok mykje ut som om me kjefter på han, men me er nøydde til å snakke høgt for at han skal høyre oss.
Eg syns nemlig det ser ut til at når eg snakker inn i øyra hans, og han høyrer stemmen min, så blir han så glad og fornøydd. Eg har sikkert nevnt det før, men det kan nesten virke som om han går rundt og trur at me nærmast overser han fordi me aldri snakker til han lenger. Me gjer jo det, berre at han ikkje høyrer det. :-)

Og så har eg bestilt time hos dyretolk til både Joey og Ayla. DET er eg spent på!!

tirsdag, oktober 07, 2008

Dekk fra holdt.

I forrige innlegg var eg ganske irritert på meg sjølv, at eg hadde klart å vase Dekken til så grundig.

Det ser nå ut til å ha løyst seg, og løysinga var ganske enkel, viste det seg.
Pinlig enkel, faktisk.

Så pinlig enkel at det er flaut å skrive det...


Eg måtte bare klikke for dei dekkane eg var fornøyd med...

tirsdag, september 30, 2008

Dekken har tulla seg til for oss...

Eg har klart å rote DEKK fra sitt kraftig til. Jupp. Sånn er det med den saken.

Når eg seier DEKK mens eg står framføre og ein halvmeter i fra Ayla, dekker ho heilt perfekt. Slenger seg ned med rumpa i ro og frambeina bare forsvinner fram og under henne.

Dersom eg seier DEKK mens eg står ved sida av henne, hopper ho ti cm bakover og mot sin venstre før ho dekker med først høgre framfor, så venstre framfot.

Eg skal filme det ein kveld for å demonstrere kor grundig eg har tulla det til for oss..

Eg har forsøkt å gå gradvis frå ein halvmeter foran og nærma meg hennar høgre side så gradvis at eg nesten ikkje merker framsted.
Kvar gong eg slutter av og skal begynne på igjen, må eg starte heilt frå begynnelsen igjen, og må gå like sakte fram kvar gong.

Når eg TRUR at den nye DEKKEN er flytande, klarer eg på eitt eller anna vis å kødde det til igjen, sånn at me må begynne HEILT om igjen.

Dette er utrulig irriterande for kven som helst, men for perfeksjonistar er det tortur!

Her må eg verkeleg i tenkeboksen, og eg tar gjerne mot tips!

Pluss at nå når eg seier SITT, dekker ho shølsakt... :-S

torsdag, september 25, 2008

Målbare framsteg

Tok med meg Ayla og den nye Ipoden min på tur i går, og håpte å treffe folk og hundar som me kunne trene oss forbi.


Det gjorde me. Haugevis (her betyr det ca 10-12) med folk var ute og gjekk tur i finværet, og ca halvveis såg eg at der kom to damer. Eg holdt meg til mi venstre side, sånn at Ayla skulle ha meg som buffer mellom dei to som kom imot. Eg kikka ikkje opp, men registrerte at dei gjekk VELDIG insisterande på si høgre side, altså same sida som eg forsøkte å halde meg til. Eg kikka ned på Ayla og såg at ho stressa litt. Ipoden stod på ganske så høgt, og musikken i seg sjølv hjalp nok til å halde meg forholdsvis roleg.


I sidesynet merka eg at dei to damene hadde stoppa opp og hadde kroppsholdningar som om dei skulle spørje meg om noko, så eg tok pluggen ut or eine øyret og kikka opp. Det var ein tidlegare kollega og mor hennar som stod der og smilte av hjertens lyst!
Eg har ikkje sett henne på nesten eit halvt år, og kvar gong Ayla har truffe henne på tur, har ho bjeffa på henne.


Busta stod opp, slik den gjorde i helga, men av ein eller annan grunn sendte eg likevel Ayla bort for å helse - samtidig som eg sa til ekskollegaen min at ho ikkje måtte bøye seg ned og klappe. Ayla forsiktiga (nytt ord for anledningen) seg bort, og eg skrøyta og kalte henne tilbake. Ho skunda seg til meg igjen, og der stod ho og fekk pølser mens eg snakka med dei to som hadde stansa.


Mens me stod slik, passerte ein del folk, og så kom det eit par med ein spaniel. Eg advarte dei to eg snakka med om at nå kom der til å komme lyd, men det gjorde ikkje det. Ho snudde seg etter den andre hunden då den hadde passert, men uten lyd. Folka slo til og med ein spøk som eg på mirakuløst vis klarte å parere med noko dei også flirte av :-)


Då me skulle sei hadet, gjekk Ayla sjølv bort og ville ha kos av ekskollegaen min :-)


Vidare på turen traff me ei laus flat tispe - her slapp eg båndet, for me trente på "dekk og et godbitar mens folka og hunden passerer" då den andre kom bort til oss. Eigaren hennar kom og skulle ta tak i hunden sin, og eg fekk heilt hetta då ho bøyde seg over meg og Ayla. Då slapp eg som sagt berre bandet og gjekk vekk. Ayla lagde lyd mens ho sjekka ut den andre, og då eg hadde gått fem-seks meter vekk, kom ho spurtande etter meg. :-D


Me traff spanielen igjen på veg heim, ingen lyd denne gongen heller, og då me var vel heime, var det blitt mørkt og både eg og Ayla var veldig veldig veldig fornøydde.



Minst eitt par av dei passeringane me gjorde ville gått gale for eit år sidan, og denne kvelden gjekk alt heilt perfekt!

lørdag, september 20, 2008

What goes up,must come down

Jepp. Det er ein naturlov at alt som går opp må komme ned. Så også med instruktørspirer.

Første praksisen kom nedturen. Eg tok Ayla ut av bilen, og det var mange hundar rundt. Busten kom opp, og eg tenkte det ville komme seg etterkvart. Ayla buster ofte med andre hundar. Ho stod og snuste i grøfta då ei av instruktørane kom gåande, bak oss, og dermed var det første utfallet på lenge eit faktum. Fallet var stort. Og det gjorde vondt.

Eg rusla til enden av ridebanen og sutra litt (masse), og då instruktøren Ayla reagerte på kom bort til oss, var der ikkje teikn til den minste reaksjon.
Eg trente litt sånn halvhjerta på hopp, men all luft hadde gått ut av meg. Motivasjonen var vekke, og resten av dagen blei det lite og ingen effektiv trening. Jaja..

fredag, september 19, 2008

Bestått opptaksprøve.

Idag var dagen for opptaksprøven til instruktørutdanningen hos Fjellanger. Eg må ha vore veldig stressa, for eg gløymde å ta med mat til Ayla.
Tenke seg til..

Den muntlige delen gjekk greit, syns eg, og eg klarte å svare for meg då dei begynte å pirke i innholdet.

Praksisen syns eg gjekk heilt på trynet, men eg bestod, så dei var fornøydde. :-) Fekk høyre mange fine ord som gjorde veldig godt, og nå er eg bare utmatta og sliten.

Og veldig veldig fornøydd! :-)

onsdag, september 17, 2008

Ny mandag, ny trening

Mandag igjen (ja, ikkje i dag altså), og ny trening. Meininga var at eg skulle vore på Orre og kikka på lydighetskonkurranse på søndagen, men rett før helga fekk eg oppgavene som skulle førebus til opptaksprøven på instruktørdelen. Det var ikkje bare litt, så LP observering blei ofra i håp om å klare opptaket eg skal ha nå på fredag.

I allefall. Planen denne mandagen var at eg skulle jobbe med hinder, men den måtte endres litt. I staden blei det fri ved foten mens ei av dei nye stod og sa "Sakte marsj", "Vanleg marsj", "Gjer holdt" med ujevne mellomrom mens eg trente fri ved foten. Eg blei så nervøs av det at eg gløymte å klikke, blei heilt skjelven, og måtte ta ein pustepause etter eitt minutt. 

Med hennar hund, Tessi (y?), ein portugisisk vannhund unghund, trente me doggie zen og innkalling. For ein flink hund!!! :-)

Eg trente også på stå under marsj, og den er HEILT klart dårligare når nokon står og ser på, så eit eller anna gjer eg annleis enn når eg trener åleine.. Men kva???

Me fekk to tannvisningar som gjekk heilt glimrande, sjølvsagt, for det var jo ikkje Ellen Beate me trente med... Og eg trente med henne med bandet hengande etter sjølv om andre hundar var LIKE i nærheten!! Juhu!! Kudos til meg!!

På slutten, mens me stod og oppsummerte, tok eg henne ut for å helse litt på dei andre, og etter ho hadde gjort det, la ho seg ned slik me har trent på. Veldig praktisk å ha ein hund som har som signal å legge seg når eg prater og IKKJE ser på henne! Kudos til meg igjen!

Då det bare var Veslemøy, Bente og eg igjen, tok me ein fellesdekk. Ho reiste seg eit par gonger, og Veslemøy såg at eg måtte drøye litt før eg gjekk frå etter belønning, men ellers er eg ganske fornøydd med akkurat den, for me har ikkje trent fellesdekk med andre hundar på leeeeenge!

Neste mandag må eg trene meir på å ha folk som ser på meg mens eg trener, tannvisning med EB uten at Ayla får reist seg (altså frekvensen må vær nesten raskare enn eg klarer), fellesdekk og dekk fra holdt.

Denne veka blir det lite Aylatid før fredag, for i dag MÅ eg ta siste finishen på det eg skal ha på opptaksprøven, i morgon den attende september har eg bursdag og blir trettifem år og skal ut og ete og etterpå skal eg bowle med jobben (mulig eg må avlyse det siste der hvis eg ikkje blir ferdig idag), og på fredag skal eg jo reise oppover og prøve meg på opptaket.

Kurshelga blir om problematferd, og denne gleder eg meg VELDIG til! :-)

onsdag, september 10, 2008

Endelig mandagstrening igjen!

Ja, endelig starta mandagstreninga igjen! Det var tre nye og fire erfarne.

Eg tenkte eg skulle gjer det KJEMPE vanskelig for Ayla, og la Ellen Beate ta ein tannvisning før noko anna skjedde. Eg visste ho kom til å reise seg, og det gjorde ho.Då Ayla satte seg igjen, kunne EB ta ein full tannvisning uten problem.

Huske å trene på forsiktige tannvisningar også!



Masse folk passerte, ein mann dreiv og jogga rundt banen der me trente stå under marsj, og ved ein anledning stod ho heilt åleine då han kom springande forbi henne bakfra. Ho kikka såvidt på han, og så tilbake på meg.

Når det gjelder denne øvelsen, skal eg trene på å gjer den foran nokon. Eg blir nervøs og klarer ikkje å slappe av, sjølv når eg gjer det foran folk eg kjenner.

Eg må også legge på signal på nytt etter at eg har fått fram ein bråare stopp.
Dette har eg allerede begynt med, og har fått ein raskare stopp her heime, i alle fall. 

Og nå har eg sagt at eg skal starte i konkurranse til neste år. UÆÆÆÆÆ!!!!!

Dette gjenstår før eg starter:
1. Fellesdekk. EG må vera sikker på at ho kjem til å ligge i to minutter. 
2. Tannvisning. EG må vera sikker på at ho ikkje kjem til å bjeffe på dommaren eller reise seg.
3. Fri ved foten. Strekke den.
4. Innkomst. Dei er skeive.
5. Hinder. Dette har me ikkje jobba med pga foten hennar som nå er heilt god igjen.

Fem ting. Svære ting, men overkommelige likevel. :-)



lørdag, september 06, 2008

Beveren og Ormen

Her er klippet eg ENDELIG fekk av beveren etter ni års forsøk! :-)






Stålorm?

mandag, august 25, 2008

Hundeeierskolen Modul 7

Det er framleis ferie for meg, i alle fall fram til onsdag. Då er det tilbake i vante rutiner.
Men nå er det mandag, og eg har nettopp kome heim frå kurshelg i Bergen. Og eg må først av alt få dette ut:

Siste kursdagsforbannelsen er brutt!!!

Denne helga har INGENTING kjipt skjedd! Ayla har vore heilt topp, og me har fått starta på siste fase av tannvisningstreninga vår!

Denne helga skulle dreie seg om hundeverdenens jungel.
Laurdagen gjekk  me gjennom dei ulike hundesportane, og diskuterte diverse saker som har med hund å gjera.

Før me gjekk ut og skulle ha praksis, tok eg mot til meg og spurte om folk kunne hjelpe meg med tannvisning. Dei har høyrt meg kalle Ayla problemhund sidan helg 1, og eg fortelte at målet mitt for helga var tannvisning av fem ulike personar. Eg fortelte også korleis det skulle føregå, og at dei aldri ville vera i nokon som helst fare. Ayla har vore klar lenge, men det er eg som ikkje har vore klar. Slik skulle det føregå:

Eg skulle ha Ayla i utgongsstilling, og heile tida halde eit auge med henne. Dersom eg såg minste teikn til stress hos Ayla skulle eg avbryte. Dersom eg klikka, skulle dei avbryte og gå tilbake til der dei starta. Eg skalv som eit aspeløv mens eg snakka, og hadde lyst til å ombestemme meg mange gonger. Jorulf meldte seg frivillig umiddelbart, men eg kjente der og då at det måtte vera damer som hjalp oss.  Eg sa også at eg overhodet ikkje ville bli fornærma om eg spurte og dei sa nei, for ho er jo stor og rottweiler :-)

Dei to første var damer. Dette var på lørdagen. Så, etter sporet på søndagen, var Ayla så sliten at eg vågde meg på å spørje DEN eine karen som var på mi gruppe. Han nølte ikkje med å seie ja, og eg innrømmer gjerne at eg skalv godt i knea. Ayla sat og logra! Juhu!!

I lunsjen var eg framleis modig nok til å spørje endå ein av dei mannlige deltakarane. Eg fant ikkje Jorulf, ellers hadde eg spurt han. Men denne tannvisninga gjekk også heilt perfekt!
Heilt på slutten av dagen kom den femte tannvisninga, og då tok eg ei fulle tannvisning, uten avbrytelsar og uten godbitar.

Eg svevde nesten! Og svever framleis!! 

Praksisen på lørdagen gjekk ut på diskriminering. Me skulle lære hunden å diskriminere mellom stor og liten, men Ayla var slapp og ganske uinteressert i å jobbe. Det er veldig uvanlig til henne å vera, så eg ville ikkje presse henne med veldig mykje trening. Me får heller trene på det her heime.

Søndagen var utedag med sportrening første halvdel, og feltsøk andre halvdel av dagen.

Sporet mitt låg i nesten tre timar, og første halvdel av det gjekk dårleg. Ho fann tinga, men ho gjekk ikkje nøye. Espen råda meg til å trene mykje vinklar og gi henne kort line. Og ta med stoppeklokke for å ta tida på kor lenge ho går med nasen i bakken, og prøve å legge godbitar med litt kortare mellomrom enn at ho tar nasen opp. Litt rotete forklart, men EG veit kva eg meiner. ;-)
Eg rakk dessverre berre det eine sporet før det var lunsj.

Etter lunsj var det feltsøk. Her rakk eg også berre å ha henne ute ein gong. Det var litt trongt, og litt mange småhundar på mi gruppe, og eg ville ikkje ta sjansar på at ho braut jobben for å springe til ein av dei. Men den eine gongen eg hadde henne ute, fekk ho vist meg at ho ikkje har gløymt kunnskapene sine. :-) Ho reagerer flott når eg seier SØK. Me treng å trene på avstand, altså at ho skal søke langt ut, i medvind. I motvind går det jo så det suser, men altså ikkje i medvind.

Eg blei igjen i Bergen til i dag, og i morgon skal eg vera observatør/assistent på den første av totalt sju kvalpekurskveldar! Eg gleder meg heilt vilt!! Då er den delen også i boks med tanke på krava til opptaket på instruktørdelen til Fjellanger!! Juhu!!!!

Ellers har eg vore ganske bekymra for Ayla dei siste dagane av ferien og nå kursdagane oppe i Bergen. Det har vore små endringar i adferden hennar, men det har vore nok til at eg altså var bekymra. Dei små tinga var bl. a at ho var rolegare. Ingenting mas inne. Ute drog ho ikkje i bandet, berre trava roleg ved sida av meg med passe høg hale og lite interesse for å snuse og "lese avisa". Inne hang halen ned, øyrene bakover, låg i ro dersom eg bevega meg. Ute, dersom me traff folk, INGEN teikn til stress eller tendens til reaksjon, sjølv om me passerte trangt på fortauet. Mjuke auger, øyrene hverken framover eller bakover, blikket festa framover. 

Der er ingenting anna som har gjort meg bekymra, enn desse små endringane i adferda, for ho et og drikk som normalt, har gått på do som vanleg, og har vore heilt med under trening. Bortsett frå på lørdagen, då det var veldig varmt.

Etter diverse diskusjonar med kompetente hundefolk har eg desse forslaga til årsaker:
  • Alder. Ho er nett fylt tre år, og skal etter teorien vera voksen nå.
  • Sliten etter mange timar i bilen.
  • Varmen.
  • Innbilt drektighet.
  • Stille livmorbetennelse.
  • Treninga har begynt å falle på plass
Her heime virker ho å komme inn i gamle vanar med å kreve oss meir. Eg har bestemt meg for å sjå det an nokre dagar til, og så vil eg ha henne undersøkt av veterinær.

Til slutt vil eg publisere ein kommentar frå Jorulf her, som han har lagt under innlegget Hundeeierskolen Modul 2   Eg syns det var ein god kommentar å få, og satte stor pris på orda! :-)




Hei Kari Anne



Så flink du er og skrive om dine erfaringer. Jeg har ikke helt sett hunden din som noen problemhund, annet en at hun "kvapp" når jeg reiste meg. Så flink du er og setter deg inn i lese hunden, belønne på rett tidspunkt.. Ja, jeg er overbevist at du får dette til.

Hun er heldig som har deg, og de metodene som du sverger til!

Jeg har selv overtatt omplasserings rottis med adferdsproblemer og vært igjenom de berg og dalbanene følelsemessig..Det er tungt når det står på og man må tilpasse livet for holde hunden unna situasjoner

Men når man ser fremgangen og kommer i mål er det en fantastisk følelse mye bedre enn vinne en lp konkurranse.

Synes du er utrolig flink med ayla og jeg var imponert når så din fri ved fot. Det var bydelig og se på henne, liker se hunder som viser arbeidsglede!!

Du lærer ufattelig mye med hunder som man må jobbe med utenfor lp ringen, tispen jeg har nå er jo bare enkel hun er stødig og ingen problemer og masse gratis... Skal ikke klage på det, jeg tror jeg lærte mere av eddy en 10 enkle hunder..

siden hans er www.freewebs.com/rottweileren

www.freewebs.com/hotrott er akita sin side.

Savner han voldsomt... så ligger det noen videoer av mental tester av han på google video, og youtube



lagt ut en ny spor video.. (ipo spor)

  

torsdag, august 21, 2008

Ny tur.



To dagar igjen før heimreise frå hytta, og det skremmer meg kor fort tida går her oppe. I dag skulle eg og Ayla på blåbærtur. Og berre så det er sagt, når ein skal på bærsanking, er det IKKJE kult med hund som eter bær. Ikkje i det heile!

Ayla såg seg nemlig ut dei beste tuene og eg måtte be henne gå vekk frå dei EG stod og plukka ved.

Eg kunne høyre henne heile tida, og ho åt til ho blei andpusten, stakkars. Hehe… Etter godt og vel ein halvtimes plukking var syltetøyglaset mitt fullt, og me gjekk vidare.




Følelsen av at ein herleg tur var i emming, blei så overveldande at eg måtte ringe til Vetle og be han med på turen. Dessuten hadde eg ikkje sekk med meg, og flexilina var litt tung og upraktisk å bære på. Vetle sa sjølvsagt ja, og tok med sekk til meg.





Ayla sat og venta tålmodig etter at eg hadde fortalt henne at Vetle også skulle vera med.




Eit stykke inn i skogen, fann me dette treet som stod og lente seg på eit daudt tre.

Eg kunne stått heile dagen og filosofert om det å ha ei meining, sjølv etter døden. Om kva ein kan støtte seg til når livet blir tungt. Om det å søke hjelp når ein treng det for å halde motet oppe. Om det å vera der for nokon som treng ein. Om tilfeldigheter – kva om det levande treet hadde vippa tjue centimeter til venstre – ville det framleis overlevd?


Men dette været nærma seg styggelig fort, så me rusla vidare i lårhøg lyng og gras. Det var så vidt me kunne skimte det blide trynet til Ayla…




Tilbake på hytta var me alle kliss gjennomvåte, så me fyrte opp i utepeisen og fant fram spiddepinnane og dei siste pølsene våre. Ayla fekk teppet sitt ut, og der låg ho til me rusla inn igjen.

Det som har vore så fantastisk med desse turane her oppe denne sommaren, er at Ayla har sprunge og hoppa frå tue til fjell, over greiner og kvister, og på kvelden, etter kvile, har der ikkje vore EITT EINASTE teikn på halting! Turen i dag varte nok to-tre timar til saman, og terrenget er alt anna enn enkelt å gå.

Ellers har me vore i Himmelriket, ein fin tur på eit par-tre timar tur/retur, i alle fall dersom ein følgjer stien, noko me ikkje gjorde..

Her ser me over på skitrekket i Gautefall.


Himmelriket ved Gautefall.


Ellers er det mulig at eg har lært Ayla å tigge plommer...





Og me har vore på båttur.. Der Ayla fant ut at det var mykje meir behagelig å sitje på denne måten her, enn å sitje med rumpa nedi båten. Hehe...

søndag, august 17, 2008

Å padle i kano

Det er lite her i verda som er meir fredfullt enn å padle på eit nærast vindstille vatn, i ein førti år gammal heimelaga kano. Eg sit fremst i kanoen, og har kameraet rundt halsen. I dag har eg lyst å få festa beveren til film. Tidlegare på dagen har me vore og lagt eit spor til Ayla, og det ligg og godgjer seg lenger oppe i heia.

Første stopp er eteplassen til beveren. Der det var dødt i fjor, og me bekymra oss over om kanskje beveren var forsvunne frå vatnet. I år ligg det fullt av ferske småtrær og kvister med løv som heilt tydeleg ligg og venter på at beveren skal bli sulten igjen.

Vidare går turen oppover, eller innover Brødrene Dahl elva, som me kaller den vesle åa som slynger seg innover i skogen i buktande svingar som nesten møter kvarandre i buane. Her har me padla kvart einaste år i ni år, og det var her inne me hadde vært aller første måltid saman. Her inne serverte Vetle sin aller første salat, med ostebitar som hadde smelta for det var så varmt. Eg hadde laga poteter med krydder og olje i folie.

Treet som har trua med å gi etter for naturkreftene i alle desse åra, der det heng utover elvekanten og greinene nesten speglar seg i vatnet, held seg oppe i år også.
Vetle padler oss oppover og forbi treet. Eg tar fram kameraet, stiller det inn på video, og sit klar. Ingenting rører seg langs kanten av elva. Vil me ikkje få sjå han i dag? Nei, no er me forbi, og eg lar kameraet kvile rundt halsen min.

Så plasker det like ved sida av kanoen. Me ser beveren skli ned i vatnet og ser han forsvinne under kanoen. Han er svær, beveren! Eg rekk ikkje opp med kameraet, og lagrer opplevinga på harddisken i hjernen min. Eg fekk han ikkje i år, heller, den luringen!

Oppe ved brua, der me såg røyskatten i fjor, snur me kanoen og lar strømmen føre oss roleg ned igjen. Eg gjer kameraet klart igjen. Det kan jo hende beveren har gløymt oss, og kjem til overflata igjen, ingen skal seie eg alltid er pessimist.

”DER! Til høgre!” kviskrar Vetle bak meg. Eg kikker til høgre, og jammen, der svømmer han! Beveren vår! Knappen går ned på kameraet, og raude tal tikkar på lcd-skjermen og fortell meg at augneblinken blir festa til film. Det grå hovudet stikk så vidt over vatnet, berre eit par meter frå oss, og det ser ikkje ut til at han veit at me er der. Rundt oss kvitrar fuglar, og me kan høyre ein bil langt langt vekke. Eg kjenner meg som verdas heldigaste, som kan sitje i ein heimelaga kano og sjå på ein bever som svømmer i elva si. Eg blir fylt av ei kjensle som ikkje kan tolkast som noko anna enn Lykke.

PLASK!, seier det, og Vetle støkk slik at det kjennes i heile kanoen. Eg ler, og slår av kameraet. Eg er nøgd med kor lenge eg fekk han på film.

Me padler roleg ut igjen, og idet me kjem ut til vatnet, byrjar det å regne. Nei, det er feil å kalle det regn. Det første eg merka var lyden. Dråpane som laga dryppelyd då dei traff vatnet. Så vindstille er det denne dagen. Så ser eg kor lyden kjem frå. Når dråpane treff, slår dei akkurat så hardt at ei lita søyle står opp av vatnet, og det er når denne søyla detter ned igjen, at lyden kjem. Eg blir heilt fascinert av dette synet, og kikker bortover vatnet.
Alle dråpane på det stille vatnet, søylene, ser ut som funklande stjerner. Dei funklar og forsvinn, funklar og forsvinn. Og så kjenner eg at eg er så kald på hendene at det gjer vondt.

Me padler tilbake til båtplassen, og turen er over. For denne gong, i alle fall.

lørdag, august 16, 2008

fredag, august 15, 2008

Ferien er i gong

Då har me starta ferien, og har til nå hatt stort sett greit vær. Ayla er gull, og koser seg som aleinehund. Me har hatt nokre skikkelig deilige turar, men har ikkje fått bada eller vore på blåbærtur endå.

Mandag var me i Arendal og skulle besøke bestemor til Vetle, og eg fekk lov til å vere observatør på kurs i grunnferdigheter hos Siv. Det er interessant å skulle IKKJE høyre etter kva instruktøren lærer frå seg, men KORLEIS det blir gjort. :-) Og Siv er FLINK!!

Idag er været slik at me ikkje heilt veit kva me vil ta oss til med..

Men det blir eit spor, i alle fall. Forresten, idag fekk eg endeleg alle fire beina til Ayla oppi boksen! Juhu! Men eg måtte legge vekk klikkeren for å få det til... Merkelig nok...

lørdag, august 09, 2008

To løpske tisper, ei på 2 kg og ei på 40. Kva trur du utfallet blei?

Me reiser øyeblikk på ferie, og Ayla har klart det mesterstykket å få løpetid akkurat nå. Ein skulle nesten tru at ho hadde planlagt og tima nøye for å få det til, for me er eit par veker seinare ute med ferien i år enn elles.

Den supersnille søster mi tilbaud seg å passe Joey i ferien, slik at han slapp den lange kjøreturen opp til hytta, stresset med løpetida, kjøring i løpet av ferien, og kjøreturen heim. Me ville då sleppe piping, hyling, stress, vaktsomhet, bekymring o.s.v.
Så sa eg til Olaug at ho måtte sjekke om Tanja hadde løpetid, og det hadde ho ikkje, så alt låg til rette for at dette skulle gå greit. 

Heilt til tre dagar før avreise. Tanja hadde starta å blø. Vel, tenkte me, me rekk sikkert å komme heim igjen før Tanja er på det heitaste, så det går sikkert greit.

Heilt til dagen før avreise. Tanja står NU!

Eg sa at eg kunne ta med Tanja inn til Sand og sette henne hjå far, så kan Olaug hente henne om ei veke igjen, når ho ikkje står lenger. Det syns alle var ein god ide, og det passa greit for far å ha henne.
Dermed skulle me altså bytte hund, og Ayla og Tanja ville måtte gå greit saman. Det har ikkje dei gjort før, for Ayla er jo VELDIG brå og brulten og veldig rottweiler generelt. Og så har jo også ho løpetid, og står snart, så eg var veldig spent på korleis dette her skulle gå.
Vel heime tok me begge i band, og gjekk ein liten tur. Innan turen var over (ca 100 meters tur) var nyhetens interesse nesten over, og me kunne gå inn i leiligheten.

Det gjekk over all forventning, og i dag såg kommunikasjonen dei imellom slik ut:





onsdag, august 06, 2008

Frå øyrevarmar til hjartevarmar.





Den gamle Ayla bjeffa når folk kom bort til oss. Ho bjeffa etter folk me passerte på tur. Ho var uforutsigbar og eg kvia meg for å gå tur med henne dersom eg trudde me kom til å treffe folk.
No er ho tre år, og kan framleis bjeffe, men då på passerande HUNDAR. Me har gløymt å trene på framande her heime, så her bjeffer ho på folk. Men slik ho er her heime, slik var ho på tur, i bilen, på trening o.s.v. Når me er ute på tur nå, og det kjem folk langt der framme, står ho og kikker ei stund før ho snur seg rundt til meg og får godbit. Jo nærmare personen er når ho først ser dei, desto kjappare snur ho seg for å sladre til meg.

    Ein kan undre seg om det er Ayla som har blitt betre, eller om det berre er eg som har blitt flinkare til å unngå situasjonar der ho vil bjeffe? Eg trur det er ein salig kombinasjon av begge to. Eg ER flinkare til å førebygge, takle, og reagere når me er ute. Men Ayla er meir avslappa og kul. Ho registrerer i staden for å reagere.


Dette har eg gjort:

Planlagte møter med "vennlege framande" der den framande står urørlig og drysser godbitar. Tanken bak dette var å forbinde framande med mat.
Etterkvart åt ho godbitar ut or handa mens den framande klappa henne på sida av kroppen. Heile tide haldt eg eit auge med korleis kroppen hennar var. Kor var halen? Øyrene? Blikket hennar? Vekta framover eller bakover? Stod ho direkte mot personen, eller med sida til?
Ved minste teikn til uro hjå Ayla, kalla eg henne til meg og lot henne slappe av.

Artikkelen eg hadde lest før denne treninga, sa at eg ikkje kunne gå for langsomt fram i denne typen trening. Difor haldt eg meg heile tida på eit nivå eg VISSTE Ayla ville takle.

Eg røska tak i alle eg kom over, og som eg var trygg på ville gjere som EG ba om - i stadenfor å tenke sjølv og ta initiativ til å auke kriterier heilt på eigahand.  Eg sa klart frå om at det er EG som kjenner hunden og treng å bestemme kor fort me skal gå fram. Dette var viktig for meg.
Eg brukte folk eg gjekk på kurs med, kollegaer, familie eg ikkje såg så ofte, treningsgjengen. 
Halen byrja å komme opp. Øyrene fram, logring, ho byrja å spørje meg om lov til å gå bort og få godbitar og kos.

Å spørje om lov i vår verd er det same som å gi meg blikkontakt. Etterkvart som ho kjenner reglane, innebærer det også å setje seg før ho får klarsignal.

Så fekk eg hjelp frå Maj Brit Iden frå Fjellanger i forbindelse med eit sporkurs ho hadde her. Etter det byrja eg å ta på Ayla på diverse måtar. Eg lot henne oppsøke utstrekte hender sjølv, mine og andre sine. Det var litt ekkelt til å begynne med, men etterkvart oppsøkte ho meir enn frivillig hender med hovudet sitt. Framoverbøygde kroppar også.

Her heime lot eg henne gå strekningar med handa mi på hovudet hennar. Eg byrja med å klikke i same augneblinken eg la handa på hovudet. På denne måten haldt eg humøret hennar oppe heile tida, og ho rakk ikkje å føle seg uvel før eg trakk handa vekk. Når me leika, tok eg ganske røft i nakkeskinnet hennar, og haldt heile tida auge med kroppspråket hennar. Det er kjempeviktig!

Så oppdaga eg Kathy Sdao. Klassisk betinging. Stimuli før godbit. Stimuli før godbit. Is i magen og la hunden sjå først, før godbiten kjem. Den dag i dag er mottoet mitt: "Is i magen". Det hender framleis at eg gløymer meg, reagerer instinktivt - og finn fram godbiten lenge før Ayla har oppdaga det som fører til at eg blir gavmild.

Til å begynne med hadde eg funne snadderbitar til henne. Desse brukte eg berre når me skulle trene på desse tinga, og ALDRI ellers. Eg hadde alltid RIKELEG med godbitar med meg når me gjekk tur. Vetle også. Og eg gjekk ingen stader utan is i magen. Eg unngjekk dei rutene eg trudde me kanskje ville treffe mykje folk på ein gong. Mengder har aldri vore problem for Ayla. Det var når det kom ein og ein.

Eg brukte framleis kursmedelevar, treningsvenner, familie og dei eg kunne få tak i. Kriteriene aukte til at ho måtte sitje før ho fekk "gå og helse". I dag elsker ho å høyre dei orda! :-)

Eg har gått over til at ho KUN får godbitar frå meg, ikkje dei ho helser på. Dette har ført til at når ho går og helser (lar seg bli klappa, og kanskje får lurt inn eit slikk på bar hud), vender seg mot meg, og er dermed enkel å kalle inn dersom eg ser at ho ikkje er heilt komfortabel med situasjonen.

Alt dette betyr ikkje at Ayla no kan reknas som ein normal hund, for me kjem alltid til å ha dette i tankane når me skal nokon stad med henne. Men me kan slappe meir av. Me har større kontroll på eigne reaksjonar. Me kjenner hennar mønster betre. Og eg TRUR me kjenner grensene hennar mykje betre no. Dermed blir livet enklare for oss alle. Og nå treng me ikkje bruke skuldrene som øyrevarmar lenger.

søndag, juli 27, 2008

Ayla fyller tre år i dag! :-)








I fjor skreiv eg ei oppsummering på kva eg hadde lyst til å oppnå i løpet av det neste året:

Til ho blir tre år, har eg lyst til å få til:
At me kan gå tur uten skuldrene som øyrevarmerar. Me har ikkje varma øyrene på mange månader no. Det har nesten blitt slik at me HÅPER å treffe folk på tur, sånn at me kan få sjå endå ein gong kor flink ho har blitt!
At ho går fint ved sida av meg forbi folk og hundar.
 Forbi folk; JA   -     Forbi hundar: NEI
Ho treng ikkje ville helse på alt og alle, men tillate at dei passerer.
 Dette har me ikkje jobba med i det heile tatt.
Ha grunnferdigheter nok til å KUNNE starte i LP1
  Jepp, så absolutt!
Ha ei sikker tannvisning. Ikkje heilt i boks, men det er ikkje lenge til!!
Stimuluskontroll på eit eller anna.   
Så absolutt!!
Ha baklengskjeda EIN øvelse.
 Ehm... atte... eg har ikkje hatt behov for det endå.. øhøhø
Trent meir spor.
Ja, det har me så absolutt gjort!

Bare det å kunne slappe av på tur er nok framgong til at eg må seie meg veldig fornøydd med dette siste året som er gått. Eg inngjekk ein avtale med meg sjølv om at eg skulle gi Ayla tida til ho blei tre år, og kunne eg leve med henne slik ho var då, så skulle ho ikkje avlivast.
Eg kan så absolutt definitivt leve med henne slik ho er som treåring! :-)

Det neste året har eg lyst til å oppnå:
Passere hundar uten lyd
Tannvisvning - og dermed kunne delta i LP klasse I
Baklengskjeda EIN øvelse
Utforska mykje mykje meir naseøvelsar


Heavy bearbeiding har begynt for å få Vetle til å vera heilt enig i at når Joey ikkje er meir, så bør me absolutt skaffe ein hund til. Ikkje at Joey ser ut til å ta kvelden heilt endå, men det er best å begynne tidleg med slikt. :-) Etter helga som observatør på kurs hos retrieverklubben blei eg endå meir gira på labrador som neste rase. Men me får sjå... 

I fjor til bursdagen sin, fekk Ayla melding frå "farmor" som me måtte lese til henne. I år kom det eit sjølvlaga kort! Kjempekoselig!




P.S. I går kom første løpetidsdråpen. Det betyr at det blir veldig veldig kjekt på ferie om to veker...