Tur ein vakker haustdag, og full klasse 3 bane på kvelden.

Emil syns det var på tide med ein aldri så liten skogstur igjen i dag, og eg var i grunnen enig då eg kikka ut på det fantastiske været!

Det er ei stund sidan me har vore og gått i skogane like ved huset her, så det blei ei rute me har gått ein del gonger før. Der er mykje hogstavfall, og det er veldig veldig tungt å gå der. I går hadde me sinnsjukt mykje regn, så eg tenkte at eg ville ta stevlane. Ikkje lurt. Dei er litt store i foten, og ikkje så lette, så eg sklei rundt i dei og følte dei blei tyngre og tyngre for kvar meter.

Meeeeeen, bortsett fra det, var det ein heilt fantastisk tur! Ingenting vind, og med ein deilig, glad, tålmodig Emil som var overlykkelig over å få viljen sin angåande skogsturen!
Han jumpa uti kvar ein traktorhjuldam, og storkoste seg!

Emil, som svært mange hundar, spring den vegen nasen til eigaren peiker, og i dag peikte nasen til eigaren stadig i ei ny retning pga hogstavfallet. Emil sprang først den eine vegen, så måtte eg rundt ein busk, og så sprang han den vegen, og så måtte eg over ein traktorhjulpytt den andre vegen igjen, og så sprang han i den retninga. Hans tur var nok ganske mange gonger lenger enn min. Og berre så det er sagt, så såg det nesten litt kvalmt ut korleis han utan anstrengelsar sprang opp og ned dei brattaste skrentane når eg såvidt bevegde meg framover medan eg heiv etter pusten… Men men.. så har ikkje eg fire føter, heller…

Me stansa på det høgaste punktet og hadde litt lunsj og ein kopp te, og utan å be han om å legge seg, gjorde han det omtrent samtidig som han såg at eg fant fram teen. Han har tydelegvis lært at då blir eg sittande ei stund

Ca halvveis klarte han å smelle kneet inn i ein stein, og hylte til litt. Han stod ikkje på foten først, men så gjekk det visst litt over, og han fauk hit og dit igjen. Etter ei stund såg eg at han hadde slått seg litt meir enn det først såg ut til. Litt som om huda på kneet hadde sprekt, og det hadde blitt eit ca 6x6x2 mm krater i huda. Eg ringte til dyrlegen og lurte på om eg burde komme inn og sy det, men blei beroliga med at sidan det ikkje silblødde, så var det ikkje nødvendig.
Eg kobla på bandet for å hindre han i å bade i fleire pyttar, så me hadde oss ein koseleg bandtur då me kom ned til vegen att. Han kan plutseleg gå i stramt band uten å trekke, og det lovar jo godt for vinteren og skigåing!

 

Eit par timar seinare var det duka for første trening etter dobbeltstevnet, og eg hadde bestemt meg for å teste ein full klasse 3 bane for å sjå kor det skorta. Eg var dessutan spent på korleis han ville vera på trening etter såpass lang tur i forvegen. Det plar eg aldri gjera lenger, nemleg.

Han var klar som eit egg då han entra banen, og det var ikkje rare oppvarminga som trengtes. Framande hundar befant seg i nærleiken, og eg kobla av bandet som om det var ingenting.
Vinkeltunnel og rygging er nok det me må jobbe mot når det gjeld klasse 3 skilta. Resten gjekk faktisk VELDIG bra! Forbausande bra, rett og slett!
Her på sørlandet skal det vera stevner i starten av juni, og starten av oktober, og i juni skal eg vera ein av dommarane. I oktober, derimot, då skal me hyre inn utanfrå igjen, så då skal me I ALLE FALL konkurrere igjen. I klasse 3.

Emil var berre ute ein gong på treninga pga kneet, men eg merka ingenting på han der og då. Då han kom heim slikka han litt på det og halta litt etter kvile, så han skal få ein roleg dag i morgon, tenkjer eg. Til helga skal eg og Vetle til Oslo i forbindelse med at eg skal representere NRL på representantskapsmøte hjå NKK på lørdag, og då skal svigermor vera her og passe dyra. Då er det greit om ikkje Emil halter og må ha stell og sånt..

I mangel på anna, fungerer traktorhjulpyttar utmerka som badedam!



Lunsj med dagens blidaste Emil!!




Fine deilige Emilen min!!!



Emil får slikke skåla rein. Alle må få!


“Du och jag, Emil. Du och jag”    

 

 

Til vinteren vil denne ferdigheten gjera det mogleg å prøve skiløypene igjen, og ikkje berre skogen og skaren!

Og til slutt ein liten videosnutt av kor glad Emil blei i dag…

Debut klasse 2, Vennesla 26. oktober.

Eg skal ikkje utbrodere kor lenge det er sidan sist oppdatering, men det er ei bittelita stund sidan.

I denne bloggtørka har eg stort sett vore på klubben og trent med Emil kvar veke. Me meldte oss jo på dobbeltstevnet i Vennesla, og då hadde me brått noko å trene mot.

Han har hatt litt vanskeleg for 1,2,3 steg bakover. Der har han hatt skeive sittar i fleng, og et intenst ønske om å komme inn i utgangsstilling. Han har dessutan vore laaaangt vekke frå meg. Dersom eg ikkje har belønna, har han starta å rygge.
Ikkje ideelt, med andre ord.

I tillegg har me klart å lære inn Sitt – Stå. Det satt langt inne for han å reise seg opp og bli ståande med meg ved sida av seg, men me har til slutt fått til noko eg visste ville bli godtatt.

Som om ikkje dette var nok, har han hatt tendens til å smelle i dekk ved neste “skilt” dersom eg har tatt ein Sitt – Dekk – Sitt først. Eg setter skilt i hermeteikn, for eg trener jo ikkje så ofte med fysiske skilt. Faktisk ganske sjeldan.

Eg har i tillegg hatt litt ufordringar med det å ta han ut or bilen, gå ned til banen, og få ei konstruktiv treningsøkt, så på kvar trening har eg tatt han ut og inn or bilen, og slutta HEILT med å komme først og holde meg på banen til dei fleste hadde gått i bilen med sine hundar – før eg sette han i bilen igjen.
Eg har tatt han ut, gått ned på banen, trent fornuftig, gått tilbake til bilen med han igjen, gått åleine ned igjen til banen, returnert til bilen for å hente han, gått ned på banen o.s.v.
For kvar gong har eg kjent at pulsen har senkt seg, og etterkvart blei eg tøff nok til å ta han ut or bilen sjølv om det var hundar på parkeringsplassen.

Siste trening før konkurransen, gjekk eg opp i bilen med han uten band, og kjente at eg for første gong hadde hatt ei heil trening utan å vera bekymra over om han kom til å springe bort til dei andre hundane når eg hadde han utan band, eller merke at pulsen min blei så høg at det blei ubehageleg. Eg hadde utelukkande KOST meg ei heil trening!
Mine treningsvenner har dessutan vore kjempeflinke til å fortelle meg kor godt han konsentrerer seg om meg, at dei sjeldan ser særleg teikn til at han bryr seg om noko anna enn meg når me trener, og det har hjelpt meg til å sjå det sjølv også.

Sjølv om konkurransenervene hadde begynt å melde seg, kjente eg meg likevel rolegare.
Og det var jo ikkje berre det at eg skulle delta som stressa meg opp, eg var jo i tillegg arrangør, må vite!

Men då dagen endeleg rann, måtte eg sørge for å få meg sjølv, dommar Hilde og diverse stæsj ut i bilen og ned til klubbområdet innan klokka ni. Det klarte me ikkje heilt, men det var ikkje langt i frå. Vetle kom etter med Emil og alt eg måtte ha gløymt.

Dei siste dagane før stevnet, hadde eg visualisert korleis det skulle sjå ut frå eg tok han ut av bilen og gjekk ned til ringen og tok av halsbandet og korleis han skulle følge med og utføre alle øvelsane perfekt.
Då eg kom til parkeringsplassen, var “plassen min” opptatt, og noiaen var eit faktum. Det hadde eg ikkje tatt høgde for!

Dramadronning, eg???

Tid for briefing for ny dommar: Hilde Andrea Nysether. Etter første gjennomgang syns eg banen var grei nok. Eg såg ikkje nokon store problemer.
Så var det vår tur. Det starta bra, men så blei det ein dobbeltkommando, litt seinare ein repetisjon, og så kom marerittskiltet Stopp – 180 grader høgre – Stopp. Først snuste han, ville ikkje bli med, snuste litt meir, det kom ein dobbeltkommando og ein dobbeltkommando utan respons. Han skulle ikkje løfte snuten opp av bakken. Eg måtte til slutt sette ein finger under haka hans, for det såg ut til at han skulle til å gjere seg klar for å lette på foten. Eg repeterte, og då gjekk alt fint. Men eg hadde allereie mista heile 12 poeng på denne øvelsen åleine.
Me gjekk vidare, og fekk ikkje fleire trekk, men endte opp med 181 av 200 poeng, og nummer to i klassen. Ikkje verst for ein debut!!

Før stevne to følte eg alt gjekk gale for oss. Først var det brått ein haug med hundar rundt bilen, og han hadde to-tre utfall før me fekk snirkla oss ned til oppvarmingsområdet. Eg trudde eg ville få null tid til oppvarming før det var vår tur, og stressa ein del over det. Eg kjende sommarfuglane i magen brukte tida på å vokse seg gigantsvære, og då ekvipasjen foran meg brukte over ÅTTE minutter på å bli ferdig, begynte dessutan musklane i føtene mine å svikte av nervøsiteten. Eg frykta at eg ikkje ville klare å gå ned til ringen då det endeleg var vår tur.

Av med bandet ved starten av ringen, og så gjekk eg bort til start. Omtrent midtveis bort dit mista eg kontakten med han ei lita stund, og fekk hetta, så eg passerte berre start og lot det stå til.

Han føltes ein smule lågare og meir langsom denne gongen. Då me kom til det eg var mest spent på; 1 –2- 3 steg bakover, var den perfekt! Emil sat beint, nærme meg, og fulgte meg også beint! Så kom me til NØYAKTIG same staden eg hadde mista han så grundig i bakken i det første stevnet, men denne gongen måtte han berre ned med nasen ein lynkjapp tur før han blei med meg vidare. Så kom det ein skeiv sitt, og resten av banen klarte me fint. Då me passerte målstreken gjekk det mange tankar gjennom hovudet mitt, og dei fleste gjaldt kor flink eg syns Emil hadde vore heile dagen.
Me fekk mange positive tilbakemeldingar på veg opp mot bilen, og svevde på rosa skyer!
Eg følte me hadde gått til over 190 poeng, men visste jo ikkje. Dommaren er nøye og ser alt, og når ein går rally, merker ein ikkje alltid alt sjølv av feil og pirketing.

Dermed var spenninga mi stor då premieringa skulle starte. Det eine navnet etter det andre blei ropt opp. Då poengsummen var 192, var framleis ikkje mitt navn ropt opp. Neste var på 194, det var heller ikkje mitt navn. Den nestsiste summen var 196 poeng, og framleis ikkje mitt navn, og då tenkte eg at ho måtte ha gløymt å rekne over mitt ark. Dette kunne ikkje vera sant!?
Eg blei nesten svimeslått då neste sum var 197 poeng og mitt og Emil sitt navn blei sagt rett etterpå. What????!!!!
(det kribler i magen fortsatt når eg tenker på den augneblinken)

Dermed var det eit faktum: Eg har ein SUPERflink hund! Me vant klasse 2!
Og eg har kikka og kikka og kikka på videoen under her, og funne at det var faktisk ikkje meir å trekke for enn det dommaren noterte. Heilt utruleg!!

Som arrangør syns eg stevnet gjekk godt. Folk var greie, humøret på topp, god mat i kiosken, og så var eg glad for at me hadde telt til sekretariatet.
Eg traff gamle kjende frå Vestlandet, både hundar og folk, og eg traff kjende som berre kom for å sjå på også. Utruleg koseleg, og eg fryda meg i åpenlyst då ei av mine første kursdeltakarar i Stavanger gjorde det sinnsjukt bra i både klasse 1 og klasse 2! Veldig veldig kjekt!!

Når treninga starter opp att, må eg til å trene på klasse 3 skilt

Først kjem nokre bilete:

Fotograf: Bjørne Jortveit

Fotograf: Bjørne Jortveit
Dersom eg ser noget forbausa ut her, så VAR eg det!! Klassevinnar i klasse 2 med 197 fantastiske poeng!!! Eg var heilt skjelven i lange tider etterpå!

Fotograf: Bjørne Jortveit
Briefing i klasse 2, stevne 1. Djup konsentrasjon.

Fotograf: Bjørne Jortveit
Her fekk me kommentar på kritikkskjemaet om at det blei utført bra. Eg trur ikkje han gløtta på matskålene, ein gong, endå dei var hans, og Vetle hadde rigga dei til. Tidlegare har dette vore vanskeleg for Emil. Men ikkje no lenger!

Fotograf: Anne-Liss Lervold Høyland
Eg sydde meg bukse som matcha vesten, og syns eg var såååå kul!

 

Fotograf: Anne-Liss Lervold Høyland

 

 

Og så til slutt: VIDEO frå stevne 2.

På tide med ei oppdatering.

Det går nærmast år og dag mellom kvar gong eg blogger for tida. Det er utelukkande fordi laptopen min ikkje er heilt i form. Den har ikkje vore det i lange tider nå, så eg kan ikkje ha den på så lenge om gongen. Den vil ikkje lade når den står på, og batteritida er ikkje VELDIG lang.

Uansett.

Det har gått ein månad sidan me tok farvel med Ayla, og denne tida har vore mykje lettare enn me frykta på førehand. Eg trur me rett og slett sørga frå oss medan me hadde henne her. Dessutan har det vore mykje bekymring og påpassing og hensynstaking, kanskje meir enn me har vore klar over.
Saknet er VOLDSOMT, men lettelsen over at ho nå har det greit er også stor. Og eg er glad for å sleppe den tunge sorga eg frykta ville komme.

Me har vel bestemt oss for at me vil ha EIN hund nokre år nå. (eller til eg ombestemmer meg) Det skal også seiast at det har vore enklare å gjera ting i lag med Emil den siste månaden. I påska, for eksempel, kunne me på impuls dra til Risør på familiebesøk, og den eine kvelden var det ikkje mindre enn ni vaksne folk inni ei lita stove, og Emil var heilt kul. Han låg og sov midt på golvet, lot seg klappe og klø på og klemme på og alt var bare greit. Han roa seg greit om natta, og fekk bli med på tur med søskenbarnet til Vetle og mannen hennar. Utan oss! Rapporten då dei kom att, var at han hadde vore grei å ha med på tur, ikkje drege for mykje i bandet, vore flink og gått bak ned ein veldig bratt sti, uinteressert i folk, og så hadde han kjefta på ein boxer dei passerte.

Emil har klart seg fint åleine heime, og me har vore ute og trent på eigahand og i lag med rallygjengen. Eg har til og med holdt eit lite intensivkurs for rallygjengen før stevna våre nå på lørdag! Seks ekvipasjar over to kveldar der me har jobba med pirk og forstyrrelsar.
Siste kvelden var i går, og etter at kurset var over, bestemte eg og Marit oss for å hyre inn utanbygds dommar til stevna i oktober, så kan eg også konkurrere.
Jepp, Emil skal i ringen igjen. Så har eg sagt DET.

Treningslysta har så smått begynt å kome tilbake, og me har stort sett vore nede og trent eit par-tre tirsdagar kvar månad i år. Me hadde meldt oss på eit shapingkurs, men det blei avlyst pga for få påmeldte.

Planen framover no er å få trent på å passere hundar ned til treningsområdet på klubben, og ha han laus med andre hundar tett på, og starte å lære inn dei momenta som han ikkje har inne frå dei andre klassane. Han har jo eigentleg opprykk til Klasse 2, og me starter nok muligens der dersom eg føler at han er klar for å gå heilt utan band.
Dersom han får opprykk til Klasse 3, vil me prøve oss der på det andre stevnet. DET hadde jo vore artig!

Emil held auge med ei linerle som har slått seg til ro i den eine fuglekassa vår.

Kvil i fred, vår elskede Ayla! 27. juli 2005–22. mars 2013

 

I dag, fredag 22 mars 2013 sovna Ayla fredfullt inn i armane mine. Vetle var også med oss, og strøyk henne ømt til ho slutta å puste. Det siste ho fekk høyre var orda me alltid seier når me går og legg oss og ho veit ho skal sove ei stund: “God natt, vennen, sov godt”

Då alt var over, fekk Emil komme inn og snuse på henne, og til å byrje med var han ikkje interessert i det heile. Etterkvart som han roa seg, snuste  han nøye på henne, og tykte det var merkeleg at ho ikkje rørte på seg.

Dei siste par dagane har me forsøkt å gjera tilværet for Ayla så kjekt som mogleg, og på onsdag fekk eg og henne tid for oss sjølve pga Vetle og Emil tok seg ein laaaaaang køyretur. Då fekk me ledd og grine og kost og leika og eg forklarte henne kva som skulle skje.

Torsdag reiste me ned til kyrkja og rusla ein liten tur med Ayla og Emil, så Ayla skulle få snuse litt. Det var ikkje nokon lang tur, for ho orka ikkje så mykje før ho måtte kvile.

I dag, før veterinæren, stansa Vetle ved kyrkja og sette av meg og Ayla. Me rusla så bort til veterinæren, sånn at Ayla fekk gå og lese avisa litt, og skvetta litt for å fortelje at HER HADDE AYLA OGSÅ VORE.

Vel inne hjå veterinæren var ho sitt sedvanlige blide humør, og til og med veterinæren bemerka det. Ayla hadde fått dobbel dose smertestillande i går kveld, og i dag fekk ho også dobbel dose. Ayla hadde difor ein særdeles god dag i dag.

*******

Livet med Ayla har ikkje vore berre enkelt og plankekøyring. Tvert om. Ho har lært meg veldig veldig mykje om hund eg ellers ikkje ville ha lært meg, Og det er eg takknemlig for. Ho har oppteke ein stor del av hjarta mitt, og det har kosta mange tårer og søvnlause netter å innsjå at draumane våre aldri skulle bli noko av.
Men me har jammen opplevd mykje kjekt og godt i lag også! Haugevis av kurs og treningar og ho har til og med vore demohund når eg sjølv har halde kurs! :-)

Me har prøvd oss ( og fått til) spor, rundering, LP, rally, agility, triks, og førarhundferdigheiter.
Det var ingenting Ayla ikkje fekk til, og ho gav meg aldri opp, sjølv om eg ikkje alltid var like flink med klikkeren. Turane våre har gitt meg dei vakraste stundene eg har hatt, og ho har vore den beste turvenninna eg kunne tenke meg å ha, til tross for at eg alltid måtte ha radaren oppe for å sjeke om det kom folk. Men det gjorde det sjeldan, og me kunne kose oss saman.

I 2008 starta haltinga, og ved nyttår 2010 kom diagnosen “Skada korsbånd på begge sider”. Ho har måtte vore mykje i ro, og det utan å protestere stort.

I 2012 då ho fekk Calcinosis Cutis over heile ryggen, viste ho VERKELEG kva ho var laga av. Meir tålmodig hund skal ein leite lenge etter! Ho måtte sjamponerast og behandlast og lot meg halde på i det uendelige! 

 

Ho har vore utypisk rottweiler i så måte at ho tidleg valde seg ut personar ho ELSKA, personar ho LIKTE GODT, personar ho TÅLTE PÅ VISSE VILKÅR, og så alle andre. På alle andre vis har ho vore typisk rottweiler: Lettlært, humørfylt, modig, uthalden, glad, vaktsom, tålmodig, vaktmester, kontrollfrik, humørspreiar.

Då vesle Lea kom til verda, måtte jo den svære rottweileren på eit eller anna tidspunkt få lov til å helse på den bitte litle babyen, og Olaug var ikkje i nærleiken så nervøs som det eg var. No i ettertid er det så leit at me ikkje filma den seansen, for maken til reaksjon har eg aldri sett!
Først snuste ho litt på dette rare på litt avstand og med laaaaaaang hals og roleg hale. Deretter kikka ho på oss, smilte sitt breiaste smil, logra lågt og med øyrene bakover, og måtte bort og snuuuuse litt igjen.
For Ayla smilte, ho. Eg fekk det aldri på film, men ho gjorde det.

Dikt til Ayla

Du har smilt ditt aller siste smil, og sunge siste songen
og i dag gjekk du ifrå meg for aller siste gongen.
Det var så tung ei stund, og savnet blir så sårt
når eg nå skal huske alt som i mange år var vårt.

Du ga meg mange sorger, men gledene var flest.
Kvar ein dag var du så blide, ja du var bare best!
Sjølv nå på det siste, då smertene var store
var aldri smilet borte, same kva me gjorde.

Me har gått på mange turar, og trent og hatt det løye
om eg ikkje klart'å klikke rett, så var de'kje så nøye
Du visste kva eg meinte, og ga meg aldri opp,
du ville gjerne fortsette, men helsa di sa stopp.

Den plassen du nå fere te, der står det ein og vente
og han har venta lenge nå, på deg som han jo kjente.
Gi Joey då ein store nuss, fra oss som står igjen
og spring av gårde, begge to, du skjønne Aylavenn.

Nå skal eg aldri meir få gleden av å sjå deg smila,
og sjølv om eg nå veit at du får den beste kvila,
så vil din plass i hjertet mitt stå tom og trist og øde,
for kjære Ayla gullet mitt, det var jo DU som døde.

Ayla elska å vasse, men hata å svømme.

 

Her ved Fiskelausvatn skal me begrave oska hennar i lag med både Tinka og Joey si oske når berre sommaren kjem.

 

Vakrare hund og rase skal ein leite lenge etter!

Ayla var godt miljøtrent, og kunne bli med over alt!



Ut på flytebrygge var då ingen problem, og heller ikkje oppi båten.



På ein av våre mange turar rundt Vistnes. Perfekt turområder for oss, dette!

Uansett vær, var Ayla alltid med og alltid like blid!



Ayla i solnedgong





Kosemose med ‘na mor..










Ayla fekk bli med på telttur i lag med meg og dei to eldste jentene til Olaug, i tilfelle det skulle komme “tyvar”.
Direkte sitat frå Elisabeth: Vettu ka, tante? Hvis det komme tyvar når me e på hyttå, så kan Ayla bare slikka dei vekk!”   <3  <3  <3

Det var den somaren dei lærte korleis dei kunne høyre forskjell på når Ayla bjeffa fordi ho ville noko, eller om det var fordi ho trudde ho trengte å beskytte oss. :-)

 

 

Eg lærte Ayla at når eg står i ro, lønner det seg å legge seg ned og kikke på meg i tilfelle eg miste ein godbit eller tre. Joey var ein god bestefar og lærar, og saknet var stort då han forsvant. Men ho koste seg som åleinehund heilt til den svenske gulingen Emil kom sigande frå Stockholm…



Då var det liv i leiren, og Ayla viste seg å vera ein god og tålmodig oppdragar som visste nøyaktig når kvalpelisensen gjekk ut, men misbrukte det ALDRI.

Siste dagen Ayla var i live. Ho har alltid tatt godt imot nye medlemmer av den vesle rare familien vår, og Frøken Dings har ho vore særs tålmodig med, bortsett frå når Dings og Smiley leiker. Då har det ikkje alltid vore like enkelt for Ayla å halde ro i rekkene.


Det aller siste biletet av oss tre saman.


Dette blei det aller siste biletet som blei tatt av Ayla og meg.
Det er INGENTING som kan måle seg med det å bli rundsleika av ei så god rottweilertunge som Ayla hadde! Og så forsiktig som ho var!! <3
God natt, Ayla. Sov godt.

 

På ein slik veg ser eg føre meg at Ayla spring med lette steg i lag med Joey og Legolas no… Alle saman friske og unge og utan verkande ledd.