Tida går, og det gjer vinteren også.

Det er på tide med eit blogginnlegg igjen, men det at eg ikkje blogger, betyr ikkje at me ikkje trener. For det gjer me.

Den siste tida har eg forsøkt å endra at han går så langt framme under FVF når han forventer ball som belønning. Og nå begynner det endeleg å gi resultater! Eg trener også på at han skal jobbe lenger og lenger før belønning, og så har venstrevendingane endeleg løysna for oss.

Tidlegare har eg haldt venstrefoten i ro medan eg har sving over høgrefoten, slik eg gjorde under bakpartskontroll på kloss, og då har han hatt tendenser til å setje seg lynkjapt akkurat i svingen.
Heilt tilfeldig forsøkte eg å bruke venstrefoten til å starte svingen med, og då sette han seg ikkje! Dermed ser dei også mykje finare ut no.

Ellers har det enten vore mykje snø eller veldig glatt dei par siste månadane, og då er det ikkje SÅ enkelt å trimme den gule sprinteren min. Han har fått springe og herje MYKJE i snøen, og jobba mykje med musklane sine, sjølv om det ikkje har blitt like mykje langdistanse som tidlegare i haust. Så om det er musklar eller fett, det veit eg ikkje, men han har lagt på seg nesten to kilo sidan sist eg vog han. Nå er han 31,5. Eg syns han har blitt meir muskuløs framme, og at han har fått ein voksnare kropp, så sannsynligvis er det musklar. Me seier det ;-)

Ayla går det så som så med. Ho har mista matlysta, og eter dårleg for tida. Ho eter godt på kvelden, men på morgonen vil ho ikkje lenger ha hundemat. Ho kan til nøds tygge på ei skive med leverpostei, men kjem skiva utan leverpostei, lar ho heller Emil få den.
Humøret ellers er det ingenting å seie på, og blir med på lufteturar rundt huset, leiker godt i lag med Emil, og har full kontroll på at kattane ikkje herjer på golvet i tide og utide.

Me har hatt besøk av Olaug og gjengen (Lea, Mimi, og Thassie), men der kræsja kjemien, og det blei ingen kontakt mellom dei under besøket. Det gjekk greit likevel, og Ayla blei ekstatisk då ho skjønte at det var Olaug og Lea som kom! Ho peip og kvein og visste ikkje kor ho skulle gjer av seg! Emil murra ingenting til Lea denne gongen, slik han gjorde sist dei to traff kvarandre, og det gjorde meg veldig letta.
Han fekk bli med oss på skitur til bakketoppen der me tente bål og grilla pølser.

Nå nyleg hadde me besøk av Carita og Oliver, og eg frykta veldig at Emil skulle vera pubertal og hormonell og ikkje tåle trynet av Oliver, men alle mine frykter blei heldigvis gjort til skamme, og tvert i mot takla han det heilt fantastisk! Dei omgjekk kvarandre som om dei var vakse opp i lag, og Emil viste STORT tålmod med besøket, det skal han ha

Og så har Emil fått seg heimesydd dekken med pønt på! Han syns det er heilt greit å ha det på, sjølv om det nok kunne vore eit lite hakk større.

Nå går det endelig an å gå et stykke innover vegen her igjen, og det måtte nyttas til fulle i dag då sola kikka fram innimellom regnbygene.


Det gjekk bittelitt hard for seg, så nå kan eg seie at eg har blitt bitt til blods av min eigen hund:

 

På søndag skal me til Sørlandets Hundehall og trene litt strukturert igjen, og det kan jo bli spennande… Enten går det greit (mest sannsynlig gjer det det), eller så får eg litt fleire ting å trene på. Me har aldri trent innandørs i ein slik hall før, berre på lageret til Vetle, så det blir noko nytt uansett. Det kjem sikkert eit blogginnlegg ganske kjapt etter søndag, tipper eg. :-)