Trening i Sørlandets Hundehall

Søndag var dagen då Emil skulle inn i ein treningshall for første gong i sitt liv. Ein gong måtte jo bli den første, og nå var tida komen.

Då me kom fram klokka to, var allereie Marit og Bjørne (mannen til Marit) og Lotte der, og medan me stod og venta på at kurset skulle slutte og me kunne inn og trene, kom ein hund me har vore på kurs i lag med tidlegare ein gong. Denne hunden hadde Emil særs dårleg kjemi med, så mine forhåpningar om produktiv trening falt i grus temmeleg kjapt.

Eg MÅTTE berre bort og helse på den skjønne kvalpen Siv passar for tida… smeeeelt!!

 

Inni ein hall er det trass alt begrensa kor langt vekk ein kan gå frå det som forstyrrer.

Eg gjekk først inn med alt utstyret, og sat meg ned med ein kopp te for å mote meg opp til å hente inn Emil. Til slutt blei eg overtalt av både meg sjølv og Bjørne om at det sikkert ville gå betre enn frykta.
Det første som skjedde då eg tok Emil ut or bilen, var at det kom UT eit par hundar frå hallen. Mister Brumlebasse dukka umiddelbart opp, og eg hadde nok mest lyst til å sette han i bilen igjen. MEN, eg trassa lystene og belønte han inn i hallen og fekk han inn i buret utan lyd.

 

Då det var vår tur til å trene, starta eg med leik, og han var 100% på nett med meg ABSOLUTT heile tida! Joda, han kikka seg rundt litt av og til, men han gløymte meg ikkje ut.

Eit par gonger murra han litt, og ein gong Lotte kom litt for nært buret, kom det EIT bjeff. Det var vel det av lyd han laga dei tre timane me var der.


Eg fekk trent på halvparten av det eg hadde håpa på, men var veldig fornøyd med det me fekk til.
Eg kunne åpne buret, gå på andre sida av hallen og rope han ut i leik, la bandet henge etter han og seinare også koble det heilt av, belønne med ballen og la han springe og hente den uten å vera redd for at han ikkje skulle komme rett til meg med den igjen, gå FVF mens Marit stod og heiv pipetennisballen forsiktig i veggen og Bjørne sat ved buret og laga lyd med ein annan pipetennisball. Det var enkelt for Emil til å begynne med når han berre HØYRDE pipinga, men då han fekk sjå at Bjørne hadde ballen, sprang han faktisk bort, klar til å ta i mot i tilfelle Bjørne skulle miste den ;-)  Etterpå trente me på nettopp dette, og då var han ikkje like enkel å lure, gitt. Emil, altså…

 

På veg heim stoppa me innom Tove ein kjapp tur, og denne gongen ville Emil starte på trappene heilt av seg sjølv. Han ramla ned halvveis oppe, men forsøkte igjen med friskt mot, tøffingen min! Og då han kom seg opp, fekk han kjeks av farmor, må vite, og det er ALLTID like stas!
Då det var på tide å reise derifrå, hadde han ein stil NEDOVER trappene eg aldri har sett maken til! Veldig synd eg ikkje fekk festa akkurat det til film, for gu’hjelpemegvel!

Alt i alt er eg veldig fornøyd med både trening og besøk, og får eg tilbud om å komme og trene igjen, så vil eg nok takke ja til det. Emil brydde seg veldig lite om at det blei bjeffa og leikt i resten av hallen, og eg merka ikkje NOKO til at han hadde lyst til å springe bort til nokon av dei andre hundane.

 

Tusen takk til Bjørne Jortveit for bildene!