Emil og Kari Anne sine turtips.

Lars Monsen gir ut bøker i fleng om turane sine, så nå skal ikkje eg vera dårlegare.

Emil og eg var nemlig på ein tretimars skogstur i dag, og me lærte uhorvelig mykje på dei tre timane! Det var nok eg som lærte mest, men eg trur nok Emil også opplevde eit par aha saker og ting.

Sekken.
Sjølv om ein berre skal på "ein liten rusletur", må sekken innehalde noko varmt å drikke, sjokolade, pledd, aviser til å sitje på - eller tenne opp redningsbål med, og lighter.
Den må vera god å ha på ryggen, og ikkje få jakka til å skli oppover ryggen når ein går. Dersom jakka sklir opp kan ein bli litt kaldare på stussen enn planlagt, nemlig.

Turkameraten.
Turkameraten kan ha to eller fire bein. Har han fire bein og heiter Emil, er han meir enn villig til å samle med seg ved der han måtte finne det. Turkameraten fortjener godbitar for dette arbeidet.
Under vedsanking, er det ikkje utenkeleg at turkameraten spring litt for nært kroppen til dei tobeinte som er med på turen. Dette gjer svært ofte ganske vondt. Dei andre (meg) kan då bli sure og irriterte, så då må turkameraten ha eit slikt humør at han gir blanke i sure miner og berre lar det dårlege humøret til turfølget døy ut av seg sjølv.

Sjølv om turkameraten har fire bein og heiter Emil, betyr ikkje det at den vegen han går automatisk er den enklaste. Ofte er det heilt motsatt.

Dersom turkameraten har fire bein og heiter Emil, vil han sitje i fanget når resten av turfølget (framleis meg) skal ha ein pause og nettopp har hatt te oppi koppen. Og han får faktisk plass.

     

Spor i snøen
Med mindre ein er redd for å gå i ring, er det ein GOD ting å finne att eins eigne fotspor i snøen. Særleg etter at ein har vore ein smule usikker på kor i skogen ein er.

 

Heng og bratte bakkar.
Dersom ein trur ein har funne ein snarveg ned eit heng, har ein sjeldan det.
Og dersom det same henget ser for bratt ut, er det ofte nettopp det.
Mangelen på andre dyrespor ved nevnte heng - er ikkje eit godt teikn.
Og til slutt: Vegen opp att i nevnte heng er alltid tung og sur å gå.

Der det er lettast å gå NED ein bratt bakke, er ikkje nødvendigvis der det er lettast å gå OPP.

 

Motivasjon og avgjersler.
Dersom fornuften seier at det snart blir mørkt og at ein må snu og finne attende til der ein kom frå, stemmer ofte det. Om motivasjonen for å følge dette rådet er at ein ikkje har lyst til å gå seg vill for så å bli funnen av kjentfolk i NRH, er det ingen dum motivasjon.

Pause.
Dersom ein har lova seg sjølv å gå opp den tunge tunge bratte bakken før ein skal få ta pause, betyr ikkje det at den medbrakte sjokoladen smaker ekstra godt når ein endeleg når toppen og kan setje seg ned. Neida, slikt er berre tull.

Kor ein skal sjå når ein går tur.
Dersom turkameraten har fire bein og heiter Emil og er ven å sjå til, må ein også kikke på andre ting i løpet av turen. Nokre gonger kan ein finne skjønnhet ved å sture og glo i bakken.
 

Andre gonger må ein stanse opp og sjå seg attende, både for å sjå kor nydeleg det var der ein nettopp gjekk, og for å merke seg kva ein skal sjå etter når ein skal finne vegen heim.

   

 

Heimkomst.
Når ein kjem heim tre timar seinare, er det ikkje å forakte å krype inn i ein fleecekosedress som er laga av ei snill søster, fyre godt i ovnen, varme seg litt lapskaus og synke ned i ein god og mjuk sofa resten av kvelden. Dersom ein har att noko av tursjokoladen, smakar nok den vel så godt no.