Emil har virra og vast og styrt på verre i sporet i lange tider, og det har vore veldig lite motiverane å gå spor med han. Han har det skrekkelig travelt, og drar meg avgårde så eg aldeles mister både pust og fotfeste. For han er jammen sterk, han der litle muskelbunten min!
Et av råda eg har fått er å legge ut spor med godbitar og ha kort line og ikkje la han virre.
Dette skulle eg forsøke i dag, for til tross for at det er meldt regn, har me ikkje sett dråpen i heile dag!
Det blei eit veldig kort spor, kanskje tjue meter, og eg la pølser kvart tredje til fjerde steg. Sporet låg i ein halvtime kanskje, og då Emil fekk på seg selen, hyyyyylte han og og stod nærmast og hoppa opp og ned ved sida av meg..
Då me kom bort i starten, måtte eg vente ei stund før han satte nasen i bakken, men då han kom seg i gong, gjekk det heile ganske bra, syns eg. Han brukte nasen sin godt til tider, og eg kunne høyre same lydane frå han som eg vanligvis høyrer frå Ayla når ho går spor, og det lovar jo godt!
Erfaringane mine frå dette sporet:
Legge godbitane i kvart steg ei stund
Fortsette å gi kort line og styre han i starten
Lenger spor
Som sporslutt kan det meir enn gjerne vera godbitar, men etter godbitar kan ei leike kome
Ha med halsband så han kan få av selen under belønning
Emil bryr seg ikkje om eg held han att, og mister ikkje lysta på å følge sporet. Juhu!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar