Debuten er unnagjort!

Ja, då er kvardagen her igjen etter ei fantastisk helg i Bø!

Me reiste opp til hytta i Treungen på onsdag ettermiddag, og då hadde me ikkje mindre enn TRE dyr i bilen: Ayla, Emil og katten Smiley. Smiley har aldri vore med på ferie før, men utan naboar til å mate han her heime, måtte me nesten ta han med og prøve korleis det gjekk. I verste fall kunne Vetle køyre meg og Emil til Bø, og så køyre heim att.

Det skulle vise seg at Smiley trivdes rektig så godt på hytta, for der er det hems, nemleg! Og kattar ELSKAR jo å opphalde seg i høgda! :-)
Syttande mai la me ut på tur for å legge spor til Emil, og Ayla fekk bli med på planlegginga:
Me poserer alltid for fotografen   :-)



Emil har byrja å forstå kva som skal skje når eg finn fram langlina.




I kort, kort line slik eg har fått råd om.




Emil og eg i kjent stil.


Ikkje langt frå spor slutten her.

Etter dette sporet har eg fått eit par nye erfaringar:

• For å lære Emil sine fakter i sporet MÅ MÅ MÅ eg merke sporet godt!
• Eg har lenge sagt at Ayla ikkje har lært meg så mykje om det å gå spor fordi ho har vore så veldig flink alltid, men no erfarte eg at ho heller ikkje har lært meg noko om å LEGGE spor. Faktisk har ho ikkje lært Vetle det heller.

På kvelden sat eg og finpussa på eit av baneoppsetta mine for helga:

Fredagen reiste me avgårde til Sanda Camping, der stevnet skulle vera. Me kom fram i to-tida, og fekk utdelt flott hytte med soverom og bad med dusj! Til og med kjøkken var det på hytta! Fantastisk!
Det blei folksomt utover kvelden, men både Ayla og Emil takla dette fint.
Klokka halv åtte på lørdags morgon kom stevnarrangørane, og dermed starta dagen for oss også. Eg skulle konkurrere i dagens første stevne, og dømme i stevne nummer 2.
Oppvarminga til det var vår tur blei alt anna enn ideell, for eg blingsa med startnummera, og brått var det vår tur. Dermed måtte eg ta ut Emil rett frå buret og inn i ringen.
Me sleit litt i starten med snusing, men så gjekk det forholdsvis greit:

Me endte opp på 194 poeng av 200 moglege, og blei nummer 2 i klassen denne dagen. Han som vant hadde same poengsummen, men gjekk over 20 sekunder raskare.


Då det blei tid for at eg sjølv skulle dømme, hadde eg heile roen på banane og reglementet, og eg dømte 25 ekvipasjar denne dagen.

På kvelden var det grillkos ved sekretariatet, og me trakk oss inn i hytta ved halv ti-tida. Eg somla meg under dyna halv to(!), så det kjendes svært tidleg å starte søndagen då stevnearrangørane kom halv åtte denne dagen også.  Natteravner bør ikkje liggja i hytte like ved sekretariatet til stevnearrangørane. Slik er det med den saken. :-)
Eg skulle konkurrere i det første stevnet, og hadde satt Emil sitt bur på verandaen til hytta. Der låg han roleg og kikka på alt som skjedde. Dessverre. For det var ein hund som stod fem-seks meter frå oss og gjorde utfall på ALT som gjekk forbi av firbeinte. Det blei så heftige utfall at eg fekk vondt i magen.. Det byrja å nærme seg vår tur, og eg hadde bestemt meg for at IDAG skulle eg i allefall få varma opp! Eg var framleis så prega av denne hunden sine utfall at eg måtte be Vetle ta ut Emil or buret og kome bort til meg med han. Eg hadde nesten ikkje krefter i føtene og armane, men fekk roa han såpass at busten kom ned og han ville leike med ballen. Like før meg skulle i ringen, ville han ikkje lenger leike, så då eg entra ringen, hadde eg ingen god følelse for korleis dette skulle gå.
Då eg gjekk banen, føltes det som om han var heilt gåen og sliten og ikkje hadde lyst til å vera der. Han gjekk BAK meg, slik han gjer når han føler seg utilpass og/eller utrygg, og han hadde langsomme rørsler.
På filmen ser det ikkje heilt ut slik eg følte det gjekk, og me fekk til slutt 189 poeng for prestasjonen vår.
Eit av trekka mine var Fysisk Kontakt; at hunden er borti meg eller utstyr, men eg klarer ikkje å sjå kor det skjer. Det skal i følge kritikkskjemaet ha skjedd mellom 1:17 og 1:35.

Medan me venta på premieutdelinga fekk eg sjå litt på dei andre ekvipasjane og snakka litt med kjende som var der, og også heia på Marit og Lotte som debuterte i Klasse 2!
Så var det tid for premieutdeling, og eg visste jo kva vårt tal var. Den eine etter den andre blei ropt opp, og og då andre plassen gjekk til nokon med 186 poeng, gjekk det sakte opp for meg at me hadde vunne klassen! Eg gjekk nærmast vantru fram og tok i mot premie og kritikkskjema og RØD sløyfe!

                                                                                                             **Fotograf: Bjørne Jortveit**
Eg skulle jo dømme stevnet som skulle starte RETT etterpå, og takk og pris for det! Då eg hadde tatt i mot premien min, blei eg så bevega over at me hadde fått ein 1. plass, så eg måtte skunde meg vekk så eg ikkje skulle grine foran dei som snart skulle gå banane mine.
Eg hadde så vondt av Emil som dempa sånn, og samstundes blei eg så inderleg glad då me likevel gjorde det så bra! Gledestårer er forresten akkurat like salte som alle andre tårer :-)
Mitt eige stevne gjekk bra i dag igjen, og under premieutdeling kunne eg med klump i halsen gratulere Marit og Lotte med palleplass! Eg kremta og harka, men Sippeguri klarte å halde seg.
Og medan eg dømte 23 ekvipasjar, rydda og vaska Vetle i hytta, og det var berre for meg å setje meg i bilen og slumre meg fram til hytta i Treungen. Der hadde Smiley klart seg heilt fint, og det var ein smøøøørblid katt som møtte oss då me kom inn.
I dag, mandag, bar det heimover i tretida, og eg var veldig veldig spent på om sola hadde tatt knekken på ALT i det fulle drivhuset mitt.  Me hadde trass alt vore vekke i FEM dagar, og i Bø hadde me fint vær begge dagane. Eg blei så solbrent på nasen at eg kunne vunne ein konkurranse mellom meg og Rudolf om kven som skulle føre julenissen trygt fram. Mildt sagt.
Det var med STOR glede eg kunne fortelje Vetle at kun eit par planter hadde blitt skada av mitt fravær, og etter at plantene hadde fått i seg totalt 40 liter vatn, kunne me ta runden rundt huset og konstatere at det hadde skjedd MYKJE i hagen på dei fem dagane!
Dessverre har korkje morelltreet eller plommetreet blomstra endå, noko eg fryktar vil resultere i null frukt til hausten
____________________
Etter konkurransane i helga har eg fått mykje å tenke på.
Emil har aldri oppført seg slik som i stevne 2 på trening. Tvert om, han ligg gjerne litt langt framme. Han har heller aldri vist at han ikkje har lyst til å leike med ballen.
Eg undrar meg veldig kva eg kunne gjort for å få han med meg slik som når me er på trening.
Det er ikkje ideelt for Emil å bli utsatt for mykje psykisk stress i forbindelse med konkurranse, så han bør skånas mest mogleg innan me får trent på slikt.
Eg må prøve å gå fortare.
Me må trene på uthaldenhet!
Frå no av blir det både Klasse 2, 3 og Elite skilt som skal trenast på, for me har jo opprykk til Klasse 2, og derifrå er det beine vegen til topps! Eller noko slikt..
Til slutt nokre bilete:


Ayla i bånd og Emil i bur. Takk og pris for skuggen, for jammen blei det varmt i sola!



Litt trening på lørdagskvelden. Slik skulle me gjerne sett ut på søndagen…


…eller slik…


Emil, Smiley og Ayla på hytta like før avreise.





Emil i kjent positur: som ein krøll ved kne mine når eg liksom skal ha treningspause.

Ei kosestund ved området til hundeklubben

Det er ei veke igjen til eg skal dømme to konkurransar i Bø, og etter tips frå ein ven på Facebook, reiste me ned til klubben sitt område for å teste banar i dag. Vetle, Ayla, Emil og eg.

 

Det første settet med banar fungerte perfekt! Eg trengte ikkje flytte på ein einaste skilthaldar, og alle avstandar var heilt passe.
Emil og Ayla fekk bli med og teste litt:

 

Det neste settet banar var ikkje fullt så perfekt, men med bittelitt justeringar kom det seg, det også. Her testa eg hinderhopp med begge hundane, og i mangel på skikkeleg hinder, nytta eg den samanleggbare tralla eg plar bruke til skilthaldarane:

Medan eg tenkte og funderte og bygga banar, gjekk hundane rundt og leika med ballar og fyrtårn og fekk seg eit par godbitsøk.

Då eg var ferdig med “jobben” min, skulle med ned til Vennesla for å handle litt, og Emil sovna før det hadde gått fem minutter. Han slapper veldig godt av i bil, med andre ord. :-)

 

Til slutt testa eg forresten ein sikksakk mellom beina med Ayla, noko ho ikkje har trent på på lange tider, men sjå kor fint ho går!

Konkurransetrening

I dag på trening hadde eg bestemt meg for at eg ville ha konkurransetrening. Eg ville prøve å få det så likt konkurranse som mulig, sånn at eg også kunne få kjenne litt på nervøsiteten og prøve å jobbe meg gjennom det og få kontakt med Emil i ei anna sinnstilstand enn eg vanlegvis er i.

Eg bygde bane provisorisk, noko som gjorde den ukjent for oss alle tre. Under briefing kjende eg at eg blei meir og meir nervøs, og det var jo heile poenget. Eg fekk sommarfuglar i magen, og grua meg samtidig. I dag var me nemleg ikkje åleine på området, me delte det med fire-fem spanielar som trente apporttrening.

Først ut var Marit og Lotte, og dette gjekk skikkelig bra!  Mykje betre kontakt enn før, og omtrent ingenting snusing!

Så var det Monika og Hera, og dette gjekk også veldig bra! Litt skeive sittar, men mykje betre enn før, det også! Og medan Monika og Hera gjekk banen, var Lotte forstyrrelseshund for Hera.

Då det var vår tur, skulle både Lotte og Hera halde seg like i nærleiken, slik at eg fekk trene på sånt, og Hera låg bunden i lyktestolpen, medan Lotte rusla rundt litt i lag med Marit.
Eg gjekk og henta Emil rett frå bilen, utan at han hadde vore nede og kikka kven som var der først, og leikte med han med ein gong han kom ut. Han ville leike, og han ville (sjølvsagt) ha godbitar. Me fekk leikt oss ned til banen, og eg merka berre BITTELITT til at Hera og Lotte befant seg nært oss. “Dommar Monika” ønska oss velkommen til konkurranse, og idet me passerte STARTskiltet, var det berre meg og Emil i heile verda. Han følgde fint og var med meg heile tida, og sjølv om han var klar over kor spanielane var og sprang etter apportane sine, var han heilt fokusert på meg. Me måtte repetere ein Sitt foran, for eg gløymde måten å få han fram på.  Han hadde dessutan ein ekstremt skeiv sitt og dekk, men det trente me vekk innan det var tid for å gå runde nummer to. Medan eg spelte dommar i banen for dei andre, stod Emil bunden til lyktestolpen utan lyd, og utan masing og var berre flink og kjekk og skjønn.

Det skal seiast at me har vore og gått tur på ukjend stad kun kort tid før kveldens treningsøkt og på den turen fekk han springe ned til ei strand. Der vassa han nokre meter før lysta overmanna han og han stuuuupte ut mot djupna og svømte rundt og koste seg. Så kom han inn til lands igjen, kikka opp på meg og såg at eg ikkje hadde dårleg tid, og så snudde han seg og hoppa uti vatnet igjen og svømte og koste seg før han spurta opp skråninga til meg så fornøyd og blid og glad som berre han kan vera   :-) Skjønningen og flinkingen min!

Etter kveldens trening kjenner eg meg ikkje fullt så uroleg for debuten vår i Bø, for Emil er skikkelig flink. Han er det. Det er ikkje å komme fra..

Den flinke hunden min…

Lørdag var det duka for Sørlandets aller første Rallystevner, og eg skulle dømme begge to. Det var dei første stevnene eg skulle dømme heilt åleine, men alt gjekk heilt greit. Av totalt elleve startande i begge stevnene tilsaman, var det berre to diskar. Det tyder på både enkle banar og greiare reglar etter den gode jobben me i arbeidsgruppa gjorde ved årsskiftet.

Me hadde fint vær og fornøydde startande, og då kan ein vel ikkje forlange meir :-)

Etter at stevnet var over, tok eg ut Emil for å gå den siste klasse 2 banen. Det sat hundar ute, men han ensa dei ikkje eingong! Han var fullstendig fokusert på meg, og etter å ha gått banen UTAN BAND)  ein gong – og oppdaga eit par ting me må trene meir på – fekk han tennisballen som belønning og kunne springe rundt og tygge på den uten at eg var redd for at han skulle springe vekk fra meg!

Her er ein liten snutt frå den treninga:

 

Søndag var me på besøk hjå Tove i Grimstad, og gjekk tur langs sjøen der. Det var spennande, syns Emil, og var rolig og fin resten av kvelden. Han har blitt SÅÅÅ flink til å gå opp og ned trappene hos svigermor nå. Tidligare har han bare stuuuuupt utfor trappa på lykke og fromme og håpt at han skulle lande trygt, men i går gjekk han konsentrert trinn for trinn, og var FULLSTENDIG fornøyd med seg sjølv då han kom ned!

I dag var det mandagstrening igjen, og Emil har vore svært lydhøyr i dag. Han har bjeffa på ALT av lydar og innbilte saker, og eg hadde ingen som helst forventningar til kvelden. Eg tenkte at om han kan sitja i buret og kikke på dei andre utan lyd, skal eg vera nøgd.

Vel, me fekk trent på:
* Ruta med STÅ
* Innkalling med STÅ fra buret
      Eg har aldri trent dette frå buret før, berre i sitt og bli, og eg har alltid brukt handa til å late som om eg skal hive ball til han medan eg har ropt TÅ! I dag testa eg for aller første gong å berre rope TÅ etter konsultasjon med kloke treningskameratar, og jaggu pinadø stoppa han tvert!
Inn i front fra utgangsstilling
* 1,2,3 steg bakover (Rally klasse 2)
* Og pinadø mota eg meg opp til å spørje Ingrid og Monika om ein fellesdekk der Emil fekk ligge i midten!
Me klarte jo fellesdekk med normal avstand der me låg i enden for et par veker sidan, og denne kvelden var avstanden 4 meter ca. Men eg skal også føle meg komfortabel med det som skjer, og sjølv om han var veldig snusete bort mot Hera, forsøkte han aldri å reise seg eller lage lyd. Åh så stolt eg blei av meg sjølv då! :-)

Då treninga var over, sa Ingrid at eg kunne få gå sporet ho hadde lagt til Nitro før treninga starta, for han hadde fått trent nok, så då fekk me eit 3,5 timar gammalt spor med to pinnar og ei leike i.
Eg tvilte på han ville plukke pinnar, men kanskje han ville stanse opp litt ved dei..
Neida, han plukka den første i munnen, og så fekk eg belønt med pelsleika hans, og då han kom til leika, plukka han den og me leikte. Den siste pinnen låg som slutt, og den leita han faktisk etter og plukka den også!

Han var veldig enkel å lese i dette sporet, og på tørt fjell konsentrerte han seg VELDIG! I tillegg til at han var heilt topp i sporet, fant han sjølv ut kor sporet starta.

Mine fokuspunkt i sporet framover er å stoppe han når han vaser ut i sidene med høg nase, og GÅ SEINARE ENN HAN. Dette funka fint i dag.

Tenk, for ein luksus å få eit spor  levert nesten på døra slik!  :-) Og eit som gjekk SÅ godt!