Konkurransetrening

I dag på trening hadde eg bestemt meg for at eg ville ha konkurransetrening. Eg ville prøve å få det så likt konkurranse som mulig, sånn at eg også kunne få kjenne litt på nervøsiteten og prøve å jobbe meg gjennom det og få kontakt med Emil i ei anna sinnstilstand enn eg vanlegvis er i.

Eg bygde bane provisorisk, noko som gjorde den ukjent for oss alle tre. Under briefing kjende eg at eg blei meir og meir nervøs, og det var jo heile poenget. Eg fekk sommarfuglar i magen, og grua meg samtidig. I dag var me nemleg ikkje åleine på området, me delte det med fire-fem spanielar som trente apporttrening.

Først ut var Marit og Lotte, og dette gjekk skikkelig bra!  Mykje betre kontakt enn før, og omtrent ingenting snusing!

Så var det Monika og Hera, og dette gjekk også veldig bra! Litt skeive sittar, men mykje betre enn før, det også! Og medan Monika og Hera gjekk banen, var Lotte forstyrrelseshund for Hera.

Då det var vår tur, skulle både Lotte og Hera halde seg like i nærleiken, slik at eg fekk trene på sånt, og Hera låg bunden i lyktestolpen, medan Lotte rusla rundt litt i lag med Marit.
Eg gjekk og henta Emil rett frå bilen, utan at han hadde vore nede og kikka kven som var der først, og leikte med han med ein gong han kom ut. Han ville leike, og han ville (sjølvsagt) ha godbitar. Me fekk leikt oss ned til banen, og eg merka berre BITTELITT til at Hera og Lotte befant seg nært oss. “Dommar Monika” ønska oss velkommen til konkurranse, og idet me passerte STARTskiltet, var det berre meg og Emil i heile verda. Han følgde fint og var med meg heile tida, og sjølv om han var klar over kor spanielane var og sprang etter apportane sine, var han heilt fokusert på meg. Me måtte repetere ein Sitt foran, for eg gløymde måten å få han fram på.  Han hadde dessutan ein ekstremt skeiv sitt og dekk, men det trente me vekk innan det var tid for å gå runde nummer to. Medan eg spelte dommar i banen for dei andre, stod Emil bunden til lyktestolpen utan lyd, og utan masing og var berre flink og kjekk og skjønn.

Det skal seiast at me har vore og gått tur på ukjend stad kun kort tid før kveldens treningsøkt og på den turen fekk han springe ned til ei strand. Der vassa han nokre meter før lysta overmanna han og han stuuuupte ut mot djupna og svømte rundt og koste seg. Så kom han inn til lands igjen, kikka opp på meg og såg at eg ikkje hadde dårleg tid, og så snudde han seg og hoppa uti vatnet igjen og svømte og koste seg før han spurta opp skråninga til meg så fornøyd og blid og glad som berre han kan vera   :-) Skjønningen og flinkingen min!

Etter kveldens trening kjenner eg meg ikkje fullt så uroleg for debuten vår i Bø, for Emil er skikkelig flink. Han er det. Det er ikkje å komme fra..