Den som intet våger, intet vinner...

Ja, då er me heime etter ei herleg helg i Oslo.

Fredagen starta ikkje så lovande, då flyet frå Sola var ein time forsinka pga snøvær i Oslo. Me kom oss då avgårde til slutt, og sjekka inn på Oslo Plaza ein gong utpå ettermiddagen.

Så gjekk me rett ut igjen for å shoppe. 

Det viste seg derimot at Oslo City ikkje har så mange andre butikkar enn det me har her heime, så etter nokre timar rusla me tilbake til hotellrommet og begynte å gjer oss klare for kveldens store høgdepunkt, nemlig konsert med Hans Theessink og Terry Evans på Herr Nilsens Jazzklubb.

Dette har me planlagt og gleda oss til sidan tidleg i januar, og forventningane var høge! :-)
Konserten skulle starte klokka ti, men allereie klokka åtte befant me oss på plass for å sikre oss eit sete og kanskje innta eit glas eller to med sterkare drikke.
Tida gjekk, og drikka var god, og før me visste ordet av det kom dei på scenen. Dette var ein typisk klubbscene, intim og nær og det blei ei oppleving av dei større! Planen min var eigentleg å gå bort til dei etter konserten var slutt og få autografen deira, men motet og balansen var der vel ikkje heilt då klokka blei eitt og dei ga seg for kvelden.

Me fekk då buksert oss inn i ein drosje, for sjølv om det ville tatt kanskje ti minutter å gå, så skulle eg IKKJE valse rundt i Oslos snølagte gater på høghæla sko og midlertidig ubalanse på balansenerva. Og det er ikkje SÅ mange vekene sidan det var skotdrama i byen. 
Drosjeturen tok to minuttar, og så var me framme :-)

Lørdagaen viste seg å bli heilt nydelig! Sol og litt kaldt, men etter to timar ved frokostbordet (ja, TO timar), var me klare for å rusle ut i dagen.
På eit eller anna vis forsvant timane, og då me kom tilbake på hotellrommet kollapsa me på senga foran TVen og sov i nokre timar. Deretter måtte me jo ha litt mat igjen, og me hadde bestemt oss for 34 Mediterranean Restaurant

Alt var dyrt, men me gjekk for ein lam og ein svinemedaljong.
Då maten kom, trudde eg nesten kelneren tulla! Det var såvidt eg kunne augne at noko befant seg på tallerkenen, men det som låg der var i det minste godt. 

Søndagen gjekk med til å ete frokost og pakke og stå i kø for å sjekke ut. Tre køar på kvar sikkert seks-sju meter... 

På flyplassen skjedde det som har gjort at eg har hatt sommarfuglar i magen i mange timar nå. Me hadde nettopp ete ferdig eit kjapt måltid då eg kikker bort på SAS Servicesenter på andre sida av golvet. Der stod ingen ringare enn Hans Theessink og Terry Evans! Dei kikka på noko dei hadde i hendene, og snakka litt med kvarandre, såg seg til høgre og venstre, og såg i det heile ikkje ut som om dei hadde det svært travelt.

Etter ein lynkjapp dialog med Vetle om eg skulle gå bort og spørje om bilete eller ikkje, overtalte eg meg sjølv til å ta sjansen. (Vetle nekta ikkje akkurat, han heller)
Så gjekk eg bort og sa eg hadde vore på konserten på fredag og at den var utruleg bra, og om eg kunne vær så snill å få ta eit bilde i lag med dei.
Dei smilte bredt og svarte at sjølvsagt kunne eg det, og så vinka eg på Vetle at han måtte komme med kameraet som eg sjølvsagt hadde gjort klar til han før eg sprang bort.

Eg stilte meg opp, og Hans (ja, me er på fornamn nå) lurte på koss me skulle gjere dette her. Dei enda opp på kvar si side av meg, og så blei augneblinken foreviga:

Etterpå tenkte eg: "Stakkar, så var dei ikkje på jobb, men likevel blei dei mast på, og nærmast ambusha på flyplassen av ein ihuga fan. Kva må ikkje dei andre rundt oss ha trudd?" 
Og dette var så ulikt meg som det går an å få det. Når eg ser kjendisar, forsøker eg å late som ingenting, slik at dei skal få sleppa å bli glodd og mast på... Me såg forresten Bjørn Eidsvåg også, og Knut Reiersrud sat me rett bak både på flyplassen og på flyet. 

Men den som intet våger, intet vinner, og idag vågde eg å gå bort til sjølvaste Hans og Terry og spørje om bilde! 

Eg har ikkje slutta å glise sidan me kom heim!

Sidan det er hundeblogg, dette her, så kan eg jo fortelje at kennelopphaldet til Ayla ser ut til å ha gått greit, ho har stått med ein Berner Sennen under heile opphaldet, virka det som.
Då me kom dit, bjeffa alle hundane som stod ute, mens ho berre sprang langs garden og lagde ikkje eit lite pip eingong. Ikkje før ho skjønte at det var me som kom. Då klynka ho av gjensynsglede, og satte seg boms ned på rumpa. Alle gode ting skjer jo som kjent når rumpa er i bakken, så då gjekk både eg og Vetle bort til henne og helste :-)

Her heime gjekk ho rett på puta si og har sove der i snart tre timar nå.

Joey har vore hos Olaug, og der har han som vanleg hatt det kjempebra!  :-)