På tur med vårkjensle.

Det var på tide med ein langtur igjen i går, og for første gong i år gjekk eg heimefrå utan hua. Det var rart og uvant, men med musikk i øyrene gjekk det greit.

Eg bestemte meg for å belønne all sladring, om det var bil, traktor, syklistar, folk, hund, ALT. Bilar har ho ikkje jaga på mange år, syklistar ser ho knapt på. Joggarar det same (merkelig nok, sidan folk på tur generelt er ekkelt).

Det første ho sladra på var to turgåerar eg sjølv ikkje såg først. Dei kom mot oss, men før passering skulle me til høgre. Det gjekk greit.
Så var det eit menneske på eit jorde, og det var det me traff av folk den første timen.

Det blei mørkt, og vipene sang og koste seg på jordene. På mi venstre side såg eg utover sjøen, og den skein av sølv i går kveld! Himmelen var alle nyansar av rød.
Det låg ein svak eim av silo i lufta, og på eit jorde spreidde ein traktor hevd. Heldigvis blåste vinden lukta vekk fra oss.

Ayla gjekk laus langs vegen, og ho er så flink til å halde seg til venstre sida og til meg! :-)

I vinter har me ikkje vore så flinke til å holde vedlike båndtreninga, men alle dei siste turane har vore uten sele eller fleksiline. Det tok ikkje lange tida å oppfriske dei kunnskapene igjen, og nå stopper eg kanskje tre gonger pr km langs veien. :-)

Så kom det ein joggar som me pleier å treffe på, og eg ba henne sitte og bli mens han passerte 2-3 meter unna. Rett etterpå kom det ein mann, men då vågde eg ikkje å stå på fortauet. Me gjekk derfor over på andre sida av vegen og eg ba henne på ny sitte og bli.

Ein herleg tur med ein fantastisk turkamerat!

"Du och jag, Ayla. Du och jag." :-)