Når villdyret våkner.. i form av vakthunden Ayla..

Her me har flytta til er det ein god del ungdommar (og sikkert andre også) som råner. Dei er glade i spesielt Volvoar, og helst skal dei vera lakka i gullfarge. GullVolvogjengen, kallar Vetle og eg dei. Dei køyrer forbi på vegen her med høg DUNK-DUNK musikk som kanskje er køntri, kanskje er hip-hop, kanskje er gospel, det veit eg ikkje. Me høyrer berre bilduren og dunk-dunk når dei passerer.

Nå høyres det ut som om me bur nært vegen, og det gjer me. Det er omtrent 40 meter frå verandaen og ned til vegen. I starten la eg merke til kvar einaste bil som køyrde forbi, og lurte på korleis dette ville gå. Der me budde før såg me knapt andre bilar enn husvertane og naboane sine. Nå, to månadar etter innflytting, er det berre ein og annan eg faktisk legger merke til.

Nokre gonger når GullVolvogjengen køyrer forbi, bjeffer både Ayla og Emil eit par gonger før bilen har passert og lyden ikkje høyres lenger.

I går kveld. Nei, i går NATT faktisk, for Vetle hadde forlengst gått og lagt seg sidan han ikkje har ferie i lag med meg i år, sat eg her og kikka på TV og surfa litt på laptopen. Så høyrer eg bildur i lag med dunk-dunk, og forventer at den skal forsvinne i løpet av to sekunder. Det er så lang tid det tar ein bil å passere.

Men ikkje denne gongen. Det høyrdes ut som om dei hadde stoppa nede i vegen og var på tur inn i innkjørsla. Eg blei forviten og gjekk til verandadøra. Eg kunne ikkje sjå noko, for her er jo aldeles mørkt om natta. Ingen gatelys langs vegen, og me hadde ikkje slått på utelyset.
Dermed opna eg verandadøra, og ut sprang Ayla og Emil. Brølande. I løpet av nokre sekunder registrerte eg at det stod ein bil nede ved vegen, at det var menneske utanfor bilen, eg høyrde stemmer, dunk-dunk, og såg to brølande skuggar nedover mot bilen.

Emil stansa halvveis, og slutta å bjeffe.

I løpet av dei neste sekundene registrerte eg vidare at dei som stod der nede sto og ... ja.. tissa. To eller tre av guttemennene sto ved grøfta og haldt i tissemennene sine mens Ayla sprang rundt og brølte på dei. Korleis dei fekk utført ærendet sitt er for meg ei gåte..

Eg stod oppe i bakken og ropte på henne, men ho reagerte ikkje. Eg rekna med at ho ikkje høyrde meg over dunk-dunk, motordur, seg sjølv og guttemennene som forsøkte å fortelle henne at alt var greit. Eg kunne ikkje sjå henne, så eg visste ikkje kor i mørkret ho eller guttemennene var. Så tok eg i, og brølte deg eg klarte (og det er HØGT), og då ho bevegde seg oppover mot meg, kunne eg skimte at ho kom frå botnen av bakken. Bilen og gutemennene stod tre-fire meter i frå henne. 
Eg skrøyta veldig av henne og tok med meg hundane opp mot altanen igjen, og såg at Vetle hadde vakna og kome ut for å sjå kva som føregjekk. Nede frå vegen kom det spakt: "Beklager at me forstyrra dykk"
Inni meg bobla eg av latter og lettelse og svarte at det var heilt i orden, og lurte inni meg på kvifor dei ikkje hadde blitt  sinte eller redde eller noko.

Då me kom inn i stova, roa begge hundane seg med ein gong, og eg såg føre meg dei som stod nede ved vegen og tissa og ante fred og ingen fare og brått kjem to skuggar bjeffande og brølande mot dei mens dei står og held på det mest dyrebare dei har. Eg fekk meg ein god latter, og Vetle også.  Og me var heilt enige om at det verkeleg ikkje er nokon fare for at Ayla skal bite, og at ho er ein fantastisk vakthund. Det siste ville vore irriterande om me budde i eit byggefelt, men når me nå bur slik me gjer her, og eg er så mykje åleine pga Vetle jobber overtid, kjennes det veldig betryggande å ha Ayla her.