Har me sett lyset, tru?

Eg har både den engelske og den norske utgaven av boka til Leslie McDevitt. På engelsk heiter den "Control Unleashed", og på norsk "Slipp kontrollen løs". Då den norske kom, lånte eg vekk den engelske, og no lurer på om eg heller skulle lånt vekk den norske. Makan til dårleg vaska bok har eg aldri vore borti, og eg har lese mange tusen bøker, og ikkje fullt så mange hundebøker, både på norsk og engelsk. Der er direkte skrivefeil, ein haug med slurvefeil, og grammatikalske feil spredd utover alle sidene eg har lest. Eg finn med jevne mellomrom svenske måtar å setje saman ord på, og må mange gonger lese setningar fleire gonger for å skjøne kva poenget er pga manglande teiknsetjing eller nokre av dei andre problema. Petimeter, eg? Ja, eg innrømmer det...

Når eg leser ei fagbok, forventer eg korrekt norsk, gode uttrykk og minimalt med slurvefeil. Når boka ikkje fyller desse krava, må eg bruke lang tid på å lese henne, elles får eg ikkje med meg kva eg les. Då berre irriterer eg meg over alle feila eg finn.

Uansett, eg leser litt her og der i Slipp Kontrollen Løs, og stanser når eg henger meg opp i feila.
Og sjølv om boka ikkje direkte seier det i reine ord, har eg lese meg til ei forståing av noko eg har gjort feil både i Prosjekt Brumlebasse OG den jobben eg har gjort med tanke på kor stressa Emil blir i urbane miljø.

Eg har rett og slett vore for utålmodig. Eg har ikkje innsett kor seint dette må gå. Eg har forventa for mykje for raskt.
Dette er ein skjellsettande åpenbaring for meg, den siste brikka i puslespelet.
Og det er difor eg heile tida må vende tilbake til Start og ikkje kjem vidare. Eg har klokketru på at dette er ÅRSAKA til at framgongen har latt vente på seg.  For eg ynskjer ikkje å trene han til å takle det som stresser han, eg ynskjer å trene vekk at han blir stressa i utgangspunktet.

Med dette i tankane, køyrde eg ned til sentrum i dag - utstyrt med Godbitpølse og Frolic - og med EITT mål for auga; Stå utanfor Rimi og ikkje gå derifrå før Emil var avslappa.
Frå bilen og bort til Rimibutikken er det ti meter, og det var alt han bevegde seg i sentrum i dag. Eg stilte meg opp, og han begynte å mase litt med lyd og rastlause rørsler i kroppen. Eg sette meg på huk, og haldt ein godbit i handa som han måtte ta roleg. Han sette seg difor ned, og konsentrerte seg veldig om denne godbiten.
Så kom det ei dame ut frå butikken, og han snudde seg for å sjå. Eg klikka, og han fekk godbiten. Han tok den med hard munn, og eg måtte kikke på tommelen min etterpå for å sjå om den var like heil.

Derifrå gjekk det heilt perfekt; han fekk klikk og godbit for kvart blikk på andre enn meg. Når han konsentrerte seg om meg, trente me vidare på å sitte fint og vente på godbiten til den kom heilt bort til han. Det kan høyras ut som om eg lokka han til å sitje og konsentrere seg om meg, men denne treninga har me gjort ein del av heime også. Han har vore så grusom til å gnage på fingrane mine, nemlig. Etter ei stund kunne eg trappe ned på underhaldninga, og han kikka rundt seg meir og meir avslappa.

Eg forsøkte å legge merke til korleis han såg ut, om han fekk rynker i panna eller munnvikane blei strame, eller om busta begynte å reise seg. Nei til alt. Folk passerte like ved oss, og rett bak Emil, men han sat like fint. Ei eldre dame stoppa opp og snakka med oss, og Emil reiste seg for å gå bort til henne. Eg klikka, og han kom tilbake til meg. Han returnerte, og skulle akkurat til å hoppe på henne, og så klarte eg å klikke idet framføtene letta frå bakken. Han snudde i lufta, og returnerte til meg, og dama var like blid.

Emil blei roligare og roligare, og då eg begynte å gå tom for godbitar, var han heilt avslappa og kul. Han sat meir bakpå rumpa enn han pleier, og ansiktet var heilt avslappa. Han tok godbitar fint og roleg, og me kunne gå tilbake til bilen uten hopping eller biting i bandet.

Og ved hjelp av SKL boka, har eg altså innsett at det faktisk er så langsomt eg må gjer dette her. Sannsynligvis med Prosjekt Brumlebasse også. Om me er på trening i lag med andre hundar, er det viktig å halde han under terskelen for det han klarer. Om det einaste me oppnår er at Emil ikkje bjeffer på dei andre hundane, så er det ein vellykka kveld.

Eg reknar ikkje med at dette er av interesse for nokon, men for min eigen del vil eg skrive det ned. Stort sett er det jo difor eg skriv blogg i utgangspunktet. Eg har fatta nytt håp, og ser lys i tunnelen (åh, at eg aldri husker korleis det ordet skrives!), og det er ei GOD kjensle!