misMot i brystet, uVett i pannen, BLY i bein og armar

Prosjekt Brumlebasse fortsetter for fullt, og det motet eg fekk i Arendal har sakte men sikkert svunne hen. I helga er det NKK utstilling i Kristiansand, og uklok av skade, utrusta eg meg med leiker, godbitpølser og pågangsmot og reiste ned for å trene på parkeringsplassen.

Først var eg ikkje sikker på om eg var på rette parkeringsplassen, for eg høyrte ikkje ein einaste hund rundt meg. Ikkje såg eg ein einaste bil med bur inni heller.
Emil fekk komme ut likevel, og eg brukte litt omvendt lokking for å vise han at det ville lønne seg å forholde seg rolig. Han var svært lite opptatt av meg og godbitane, og under den omvendte lokkinga, såg eg at han sat og snuste ut i lufta og såg nesten gjennom meg.

Etter busting og brumling og boffing, fekk han ein kort pause i bilen før me prøvde oss på nytt. Denne gongen gjekk det betre, men han var høg framleis, og her tok eg mi første av ei rekke dårlege avgjersler. Eg låste bilen og bevegde meg bortover til ein stad der eg hadde god oversikt over kor det kunne komme hundar mot oss og forbi oss.

Han såg ein curlycoated retriever, ein leonbergerkvalp, ein golden, fire GD, tre bedlington, to cairn, ein dachs, ein BC, ein blandingshund, ein kleiner münsterländer, to labradorar og ein brun eg ikkje veit kva er. Innimellom alle desse hundane dukka Operasongaren opp med jevne mellomrom.

Då me hadde vore der i nærmare tre kvarter, hadde han roa kroppen såpass at han kunne sjå hundar passere på 10-15 meter utan å bli stram i maska eller reagere på nokon som helst måte. Då dachsen kom, var den så nærme som 5-6 meter, framleis utan annan reaksjon enn at han la seg ned og seinare klynka litt då han skjøna at dachsen ikkje ville komme bort til han.

Så kom BCen, og medan me sat rolig og kikka på den, dukka den ukjente brune opp i blindsona mi. Brått var den der berre, og eg rakk berre såvidt å tenke at eg må reise meg og gå, men armane var blytunge, og beina også. Emil sat dessuten ganske roleg, heilt til den andre hunden var på veg til å passere , berre to meter unna. Emil gjorde utfall, og busta frå nakke til hale, og forblei høg ei stund etterpå. Eg VILLE ikkje la det bli det siste me opplevde, så eg sat ei stund til. Då labradorane kom, måtte eg reiser meg og trekke meg lenger vekk, og då blandingshunden passerte, kunne me sette oss tilbake. Münsterländeren var den siste me såg denne dagen, og då kikka han på hunden, kikka på meg igjen, kikka på hunden, kikka på meg igjen, heilt til hunden hadde passert. Uten stram munn og uten bust.

Eg har fått ein dato på når eg skal debutere i LP ringen, og det er 23. oktober, men i dag føles det som eit umulig mål. Kvifor får alle andre det til??