To dagar igjen før heimreise frå hytta, og det skremmer meg kor fort tida går her oppe. I dag skulle eg og Ayla på blåbærtur. Og berre så det er sagt, når ein skal på bærsanking, er det IKKJE kult med hund som eter bær. Ikkje i det heile!
Ayla såg seg nemlig ut dei beste tuene og eg måtte be henne gå vekk frå dei EG stod og plukka ved.
Eg kunne høyre henne heile tida, og ho åt til ho blei andpusten, stakkars. Hehe… Etter godt og vel ein halvtimes plukking var syltetøyglaset mitt fullt, og me gjekk vidare.
Følelsen av at ein herleg tur var i emming, blei så overveldande at eg måtte ringe til Vetle og be han med på turen. Dessuten hadde eg ikkje sekk med meg, og flexilina var litt tung og upraktisk å bære på. Vetle sa sjølvsagt ja, og tok med sekk til meg.
Ayla sat og venta tålmodig etter at eg hadde fortalt henne at Vetle også skulle vera med.
Eit stykke inn i skogen, fann me dette treet som stod og lente seg på eit daudt tre.
Eg kunne stått heile dagen og filosofert om det å ha ei meining, sjølv etter døden. Om kva ein kan støtte seg til når livet blir tungt. Om det å søke hjelp når ein treng det for å halde motet oppe. Om det å vera der for nokon som treng ein. Om tilfeldigheter – kva om det levande treet hadde vippa tjue centimeter til venstre – ville det framleis overlevd?
Men dette været nærma seg styggelig fort, så me rusla vidare i lårhøg lyng og gras. Det var så vidt me kunne skimte det blide trynet til Ayla…
Tilbake på hytta var me alle kliss gjennomvåte, så me fyrte opp i utepeisen og fant fram spiddepinnane og dei siste pølsene våre. Ayla fekk teppet sitt ut, og der låg ho til me rusla inn igjen.
Det som har vore så fantastisk med desse turane her oppe denne sommaren, er at Ayla har sprunge og hoppa frå tue til fjell, over greiner og kvister, og på kvelden, etter kvile, har der ikkje vore EITT EINASTE teikn på halting! Turen i dag varte nok to-tre timar til saman, og terrenget er alt anna enn enkelt å gå.
Ellers har me vore i Himmelriket, ein fin tur på eit par-tre timar tur/retur, i alle fall dersom ein følgjer stien, noko me ikkje gjorde..
Her ser me over på skitrekket i Gautefall.
Himmelriket ved Gautefall.
Ellers er det mulig at eg har lært Ayla å tigge plommer...
Og me har vore på båttur.. Der Ayla fant ut at det var mykje meir behagelig å sitje på denne måten her, enn å sitje med rumpa nedi båten. Hehe...
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar