Å padle i kano

Det er lite her i verda som er meir fredfullt enn å padle på eit nærast vindstille vatn, i ein førti år gammal heimelaga kano. Eg sit fremst i kanoen, og har kameraet rundt halsen. I dag har eg lyst å få festa beveren til film. Tidlegare på dagen har me vore og lagt eit spor til Ayla, og det ligg og godgjer seg lenger oppe i heia.

Første stopp er eteplassen til beveren. Der det var dødt i fjor, og me bekymra oss over om kanskje beveren var forsvunne frå vatnet. I år ligg det fullt av ferske småtrær og kvister med løv som heilt tydeleg ligg og venter på at beveren skal bli sulten igjen.

Vidare går turen oppover, eller innover Brødrene Dahl elva, som me kaller den vesle åa som slynger seg innover i skogen i buktande svingar som nesten møter kvarandre i buane. Her har me padla kvart einaste år i ni år, og det var her inne me hadde vært aller første måltid saman. Her inne serverte Vetle sin aller første salat, med ostebitar som hadde smelta for det var så varmt. Eg hadde laga poteter med krydder og olje i folie.

Treet som har trua med å gi etter for naturkreftene i alle desse åra, der det heng utover elvekanten og greinene nesten speglar seg i vatnet, held seg oppe i år også.
Vetle padler oss oppover og forbi treet. Eg tar fram kameraet, stiller det inn på video, og sit klar. Ingenting rører seg langs kanten av elva. Vil me ikkje få sjå han i dag? Nei, no er me forbi, og eg lar kameraet kvile rundt halsen min.

Så plasker det like ved sida av kanoen. Me ser beveren skli ned i vatnet og ser han forsvinne under kanoen. Han er svær, beveren! Eg rekk ikkje opp med kameraet, og lagrer opplevinga på harddisken i hjernen min. Eg fekk han ikkje i år, heller, den luringen!

Oppe ved brua, der me såg røyskatten i fjor, snur me kanoen og lar strømmen føre oss roleg ned igjen. Eg gjer kameraet klart igjen. Det kan jo hende beveren har gløymt oss, og kjem til overflata igjen, ingen skal seie eg alltid er pessimist.

”DER! Til høgre!” kviskrar Vetle bak meg. Eg kikker til høgre, og jammen, der svømmer han! Beveren vår! Knappen går ned på kameraet, og raude tal tikkar på lcd-skjermen og fortell meg at augneblinken blir festa til film. Det grå hovudet stikk så vidt over vatnet, berre eit par meter frå oss, og det ser ikkje ut til at han veit at me er der. Rundt oss kvitrar fuglar, og me kan høyre ein bil langt langt vekke. Eg kjenner meg som verdas heldigaste, som kan sitje i ein heimelaga kano og sjå på ein bever som svømmer i elva si. Eg blir fylt av ei kjensle som ikkje kan tolkast som noko anna enn Lykke.

PLASK!, seier det, og Vetle støkk slik at det kjennes i heile kanoen. Eg ler, og slår av kameraet. Eg er nøgd med kor lenge eg fekk han på film.

Me padler roleg ut igjen, og idet me kjem ut til vatnet, byrjar det å regne. Nei, det er feil å kalle det regn. Det første eg merka var lyden. Dråpane som laga dryppelyd då dei traff vatnet. Så vindstille er det denne dagen. Så ser eg kor lyden kjem frå. Når dråpane treff, slår dei akkurat så hardt at ei lita søyle står opp av vatnet, og det er når denne søyla detter ned igjen, at lyden kjem. Eg blir heilt fascinert av dette synet, og kikker bortover vatnet.
Alle dråpane på det stille vatnet, søylene, ser ut som funklande stjerner. Dei funklar og forsvinn, funklar og forsvinn. Og så kjenner eg at eg er så kald på hendene at det gjer vondt.

Me padler tilbake til båtplassen, og turen er over. For denne gong, i alle fall.