Besøk hos dyretolk. Joey.

I går var endelig tida inne for at me hadde time hos dyretolk. Eg har gått og grugleda meg i vekesvis nå, og tida har gått sååååå seint!! :-)

Først ute var Joey. Og for å seie det slik, om eg hadde hatt det minste tvil på førehand, ville den forsvunne umiddelbart då dyretolken begynte å snakke.

Joey er sliten. Han har vondt i kroppen. Men vil ikkje vise det. Han har ei "oppdragarrolle i heimen ovanfor 'dei små' ".
Han har lyst til å gå kortare turar, men lese avisa meir. Han fekk for korte turar då han var yngre.
Og han vil ligge på eit lysegrønt teppe (er ikkje det HÅPETS farge? Kari Anne)
Han høyrer og ser nesten ingenting på venstre side, og har også selektiv hørsel. Vender av og til det døve øyre til.
Litt begynnande lett alzheimers, så han kan rutle litt. Seier han savner den litle, og då fekk dyretolken opp bilete av ein liten, dachsliknande hund (som ikkje me veit kven kan vera. Ho sa at det kan hende han vaste litt, men at biletet var klart.)
Og ja, han går med vilje bort til Vetle og tørker leppene etter at han har drukke vatn.
Når me går heim om kveldane etter lufteturar, ser han seg mykje tilbake til der me nettopp var og lufta dei. Han ser etter dei tre hundesjelene som springer på jordene hos oss. (eg og Vetle har ofte lurt på om det er Tinka, den forrige rottweileren vår, som er der, og det kunne dyretolken bekrefta.)
Han er ikkje heilt god i magen. Vond i krysset. Kan få kaldpressa olivenolje på maten. Vil ha meir kjøt. (vil ikkje alle hundar det, da, tenker du kanskje?? Men Ayla sakna ikkje noko i maten, så det virker ikkje slik...)
Han er glad for at me forstår han. Eg leser han godt.
Han vil leike meir med ball.
Han blir kvalm og uvel i bil, og liker det derfor ikkje.
Når me går frå han, veit han med sikkerhet at me kjem tilbake. Han stoler på oss fullt og heilt.
Når Joey viser at han er sliten, så er han veldig veldig sliten og vond.
Svakt hjerte. Plager med nyrene.
Det kan virke som om ein murstein har truffe han på halen, og der var det ømt og vondt. (klumpen som me fekk operert vekk for snart eit år sidan var jo veldig stor og tung).

Og det beste av alt: Han hadde fremdeles stor livsvilje, og var ikkje klar til å dra endå. :-)

Eg fortalte ingenting om Joey på førehand. Eg sa kor gammal han er og at me var der fordi me var nysgjerrige på kva han eventuelt hadde å seie.

Det kan hende eg ikkje hugser alt akkurat no, og at dette innlegget vil bli oppdatert.
Ayla sitt samandrag kjem når eg har kome heim frå jobb i ettermiddag/kveld.
Men sånn for å vekke nysgjerrigheten, så sit eg igjen litt motlaus. Rådlaus, til og med.

Både Joey og Ayla fekk healing.