Kvil i fred, min elskede Legolas.

Legolas likte også å ligge i sofaen, og det var ikkje så farleg om Ayla låg der frå før.

Det hendte av og til at han kom og la seg på fanget, og då la eg stort sett vekk det eg eventuelt haldt på med, for Legolas var berre kosete på sine eigne premisser. Eg kjende meg alltid utvald når han kom og ville kose.

I mars 2003 døydde Tinka, og Joey sørga djupt og inderleg over henne. Så intenst at han gjekk ned i vekt, ville ikkje bli med på tur, og hadde dårleg matlyst. Han kunne sitja i innkjørsla og kikke bortover vegen som for å sjå om Tinka ville komme snart. I mai det året fekk katten til Olaug ungar, og Legolas var blant dei. Han flytta til Vistnes i august, og berre eit par dagar seinare fekk me gamle Joey tilbake.  Dei levde i respektfull tosomhet til Ayla kom i 2005, og Legolas tok godt i mot henne.
På Vistnes hadde han TRE stover han kunne rusle inn i på sommaren, for han øydela aldri noko, eller gjekk på do inne. Han hadde også Pusi, katten til husvertane våre, og dei to tilbrakte mykje tid saman.

I 2010 flytta me til Iveland, og Legolas sakna tydeleg selskap. Difor kom Smiley til oss i fjor på denne tida, og Legolas livna til igjen. Dei to leika og koste og eg blei rørt til tårer første gong eg såg at dei stelte kvarandre.

Legolas likte alltid godt å bli med på tur, både på Vistnes og her i Iveland. Ein gong var han med heilt inn til enden av vegen her (2,2 km), men heim att måtte eg bære han litt. Det var varmt og han var ikkje ung.

Han kunne gjerne finne på å kødde med Emil når han var i humør til det, og då sat han og veifta med labben litt sånn halvhjerta mot Emil sin snute, for det fekk alltid Emil til å bjeffe og hoppe vekk. Når Legolas så blei lei, slutta han berre å veifte, og så var leiken over.

For nokre få veker sidan var han med meg i skogen her og la spor til Emil. Og han ville alltid sjå kva me haldt på med når me arbeidde ute. Anten det var i drivhuset eller nede i hagen.

Så, i går, såg eg at Legolas ikkje var heilt i form. Eg tenkte først at han hadde vore i slåsskamp med dei ukastrerte kattane som av og til rusler rundt huset her, men kom på at eg måtte sjekke om han kunne ha bittsår, hevelsar, kloremerker eller andre ytre teikn. Då eg kjente på magen, var den veldig hard, og samanlikna med Smiley sin mage, var Legolas knallhard. Det fekk meg til å mistenke forstoppelse i urinrøyret, så eg ringde dyrlegen. Ho sa at det kunne vera så mangt, men at eg kunne sjå det an til dagen etter.

I dag var han blitt verre, så då bar det ned til veterinæren. Då ho kjente på magen hans, mjaua han til, og han fekk beroligande middel så dei kunne forsøke å tappe urinblæra. Undervegs kom ho ut og fortelde at det var mykje grus oppi der, og at det kanskje ikkje ville gå bra. Litt seinare kom ho ut igjen, denne gongen for å hente stetoskopet. Då tenkte eg at det var for å lytte på Legolas for å sjekke at han framleis levde. Og det var det. Og det gjorde han ikkje. Det hadde brått fossa blod ut or han, og så hadde han trekt pusten for siste gong. Heldigvis var han neddopa då, så han hadde det ikkje vondt.

Me fekk med oss Legolas heim for å begrave han, og Smiley fekk snuse på han. Det gjekk forholdsvis greit, og nå ligg altså Legolas under eit tre på andre sida av bekken. Eg ser plassen frå stovevindauga, og er glad for at me fekk han med oss heim att.
Han vil bli sårt sakna, og eg kjem til å felle mang ei tåra over han.


Eg og hundane koste oss ved tjernet ein dag, og då kom Legolas også bort for å kose litt.

Sjølvrenskande pels–korleis er det mogleg?

Blinkskudd!

Med det fantastiske mildværet me har for tida, blir det mange turar ut, og me må jo prøve å finne på nye ting kvar gong. Ein favoritt hjå både Ayla og Emil er å leite etter pipeballar i graset. Aller kjekkast er det om ballane kan forsvinne litt bak ei tue sånn at dei må leite litt etter den.

Sidan Ayla ikkje kan bli med på dei lengste turane, er det særdeles praktisk å bu i skogen. I dag gjekk turen til andre sida av tjernet, noko Emil likte svært godt, då han kunne springe bort til dei isfrie råka i tjernet og vasse litt når han syns han hadde vore veldig flink.

Då han hadde vore uti tjernet, dukka han opp igjen – svart frå nasen til haletuppen. Så sprang han litt med ballen i graset. Neppe meir enn eitt minutt:





Og då endte han opp så kvit som dette.

Det blei litt i varmaste laget for Ayla, ho har alltid vore litt prega av varmen på dei første varme vårdagane, men det plar gå seg til etterkvart.

Eg kan love at dette er gode mjuke lepper å bli kyssa av!  :-)  

Emil sitt første forsøk på ein klasse 2 bane!

I går kveld var det tid for rallytrening igjen, og sidan det berre var Marit og eg som skulle trene rally, fant me ut at me ville setje opp ein klasse 2 bane. Eg hadde med meg to skåler utan netting, og heilt tilfeldigvis var det 8 tal i banen Marit hadde med!

Følgande øvelsar har ikkje eg forsøkt med Emil før:
8 tal
Stopp, steg til høgre, stopp.
Sitt, gå i fra, kall inn i fart
Helomvending venstre
Sitt, springmarsj
Stopp – fra sitt – heilt om og fram

Det var ein hund i nærleiken, og eg valde difor å ha på seletøyet, men vågde å gå utan band. I og med at det var trening, valde eg dessutan å belønne.

Alt i alt syns eg det ser særdeles vakkert ut, og syns Emilen min er veldig veldig flink

I kveld var det litt lyd frå han då det kom ein varebil på parkeringsplassen, type brumling og busting og sånt, og litt piping frå buret når eg agerte dommar i banen for Marit. Alt i alt var det endå ei god treningsøkt med min nye Emil.

Seminar med Anders Hallgren. Motor og motivasjon.

Lørdag og søndag var eg på seminar med Anders Hallgren i regi av NKK Agder. Eg hadde egentlig ikkje lyst å gå, men er glad eg gjekk likevel.

Seminaret skulle handle om Motor og Motivasjon, og skulle egne seg for instruktørar såvel som vanlege hundeeigarar.
Laurdagen starta med å gå gjennom  Drivkraft og drivkraftens fysiologi.
Her kunne Hallgren fortelje at drivkraft ikkje må forvekslas med stress. Ein stressa hund slurver med utførelsen av den innlærte atferden, mens ein hund med drivkraft er konsentrert og nøye.
Han seier at drivkraft er delvis arvelig, delvis raseavhengig, og til ei viss grad kjønnsavhengig. Den påvirkes av tidlige og seinare erfaringar. Drivkraften blir også påvirka av korleis hunden har det i kvardagen. Er eigaren kontrollerande, ser ein oftare at hundane har lågare drivkraft. Er eigaren tillatande, ser ein motsatt effekt; høgare drivkraft.
Den fysiske kondisjonen har også noko å seie, og sjølvsagt også sjukdomar og traumer og sjokk. 60 % av alle hundare har ei eller anna form for ryggplager, og denne prosenten auker til 79% blant hundeaggressive hundar!

Hallgren er veldig opptatt av at hundane våre ofte er for passive, at dei ikkje får bevegd seg nok i løpet av dagen. Han seier at mange hundar, når dei blir vaksne, kviler for mykje. Hundar er skapte slik at dei innretter seg etter flokken, og om me sit roleg heile dagen, så gjer hunden det også. , og me tykkjer dei er snille når dei er rolege inne. Jo roligare, desto snillare syns me hunden er. Det triste her er at hunden sover når ingenting skjer, og ofte slutter me å gå på kurs og trene og slikt Dei venner seg til rolege kvardagarnår hunden blir vaksen. Dermed sover og sover og sover den, og får ut på tur ein halvtime annankvar dag.

Vidare har oppdragelse også innvirkning på drivkrafta.

Ein hund som tidlegare har hatt god drivkraft, men som så opplever eit SJOKK, kan rett og slett miste drivkrafta si. Søke dårlegare på eit redningsoppdrag, misse på eit narkosøk, gjer det dårlegare i LP ringen, o.s.v.  Og om hunden din opplever sjokk, f.eks i form av rakettar, skot, angripen av ein annan hund, eller andre liknande opplevingar, er det aller beste botemiddelet å gi hunden beroligande medisin innan eit døger. Det går fint å bruke eit naturpreparat som f.eks Valerina Forte, eller få eit sentralnerveberoligande middel frå dyrlegen.

Også Hallgren er burmotstandar, og meiner at bur burde forbys.. eller i allefall burdøra. Han meiner at ein hund kan vera åleine 6 timar om dagen. Etter 7 timar bør me ha litt dårleg samvit. Etter 8 timar burde me skjemmast, og må hunden vera åleine 9 timar dagleg, burde me ikkje hatt hund i det heile. I Sverige er det slått fast i loven at hundar ikkje skal vera åleine i meir enn 6 timar.

Andre faktorar som speler inn på drivkrafta er: Overvekt, næringsbilde ( heile 18% av kaloriene går med til å berre tenke!), hormoner, om hunden er sliten eller trøtt, hendelsar under trening, o.s.v.
Hallgren snakka også om at det er mange hundar som har problemer med sjoldbruskkjertelen, og dette viser seg ved dårlegare appetitt, dårleg pels, lette for å legge på seg, slåssvillige, om hunden tåler kulde og varme dårleg.

Motivasjon, eller villighet til å utføre ei handling.
Bygger på behovstilfredsstillande og positivt utfall av arbeidet. Påvirkes lett av negative opplevelsar og den nåverande sosiale situasjonen. Hunden kan kun vera motivert for EI atferd om gongen, og motivasjon for ulike atferder konkurrerer heile tida. Har hunden mindre  bra prestasjon enn vanleg, må ein først og fremst analysere motivasjonen.
Andre faktorar som påvirkar motivasjonen er:
Tidlege erfaringar frå trening og prestasjon, minne frå negative erfaringar, sjølvtillit, dominerande/kontrollerande eigarar, sjukdom og smerte, stress frå under- eller overstimulering, forsinka forsterkning, vær og temperatur, sult og tørst, problem med andre hundar, hormoner, fysisk kondisjon, trøtthet, næringsbrister.

Det er viktig å halde motivasjonen oppe, etterkvart som kunnskapen sit betre og betre, og det gjer ein ved å variere belønninga. Leik, mat, mengder av leik og mat, veksle mellom leik og mat og andre typar belønningar. Og hugs pausar!
Pausen skal komme nærmast som ei kondolanse til hunden.

Ein stressa hund bruker den følelsesmessige delen av hjernen, i stadenfor den tenkande. Det kan då hjelpe med mentale øvelsar der hunden MÅ tenke. Likevel skal det vera ei god balanse mellom følelsar og tankar.

Det me til ei kvar tid trener på, må konkurrere med vilje til og behov for å gjera andre ting;
Ete, drikke, naturbehov, seksuell opphissing, overskuddsenergi (eit finare begrep for understimulering), jakt, føraravhengighet, nye oppdagelsar, redsel og angst (lydar, lukter o.s.v.).
Me må difor heile tida jobbe for å auke motivasjonen for det ME vil hunden skal vera motivert for.

Introduksjonstid
Dette var eit nytt begrep eg ikkje hadde høyrt om før, sjølv om eg jo absolutt har drive med det heile tida.
Hallgren meiner at alle hundar må få litt tid på seg på ein ny plass, og ikkje berre rett ut or bilen og i arbeid. 15-20 minutter med tur, lufting, oppvarming, sjekke ut plassen, sjekke ut dei andre hundane, litt lett massasje. Om ein usikker hund kjem til treningsplassen når andre hundar allereie er der, kan den usikre hunden kjenne seg som ein inntrengar, og det kan vera lurt å forsøke å vera der først av alle. Då kan hunden få introduksjonstida si i fred, og ta i mot dei andre hundane når dei kjem.
Dessutan er det ofte slik at ein køyrer for å komme til treningsplassen, og då er gjerne hunden litt støl i musklane etter turen, og har behov for å strekke seg og bevege seg litt.

Og så litt hulter til bulter om stress:
Det er smertefullt for ein hund å stresse. Og når stresset ikkje er målretta, KAN det vera smerte involvert. Med målrette meiner Hallgren f.eks ved mattider (spesielt kanskje labrador), når ein finn bandet og skal gå ut på tur, når hunden kjenner att parkeringsplassen ved treningsområdet og girer seg opp, o.s.v.

Å springe etter synlege ballar eller pinnar eller frisbee e.l er veldig oppstressande for ein hund, og ved langvarig høgt stress, kan ein faktisk risikere at binyrene veks og FORBLIR store. Då er det langt betre å lage til søk etter ball/pinne/kvadetmåttevera. Då må hunden tenke, og det held stressnivået nede..
Overskuddsenergi, eller sagt rett ut; understimulering, er ei hypping kilde til stress hos hund.
Rekne over kor mykje hunden din er i aktivitet i løpet av ein gjennomsnittsdag:
Inne, kor mykje er hunden i bevegelse inne? Ta med kor lang tid den bruker på å ete maten sin, helse på folk som kjem heim, aktivisering inne generelt.
Ute i hagen. Har hunden garde? Kor mykje beveger den seg der? Ligg eller sitter den stort sett i ro ved porten?
Tur, kor lenge varer turen?
Total aktivitet bør vera rundt 4 timar for ein yngre hund, og 3 timar for ein eldre hund..

Mange deler av hjernen hjelper til å balansere følelsar mot fornuft. Og emosjonelle atferder er raske, medan logiske atferder er langsomme.

Ernæringsmessig fins det ein del matvarer som kan auke stressnivået i hunden, og det er jo greit å vite for folk som har siruphundar: Mais,sesamfrø, nøtter, avocado. Hundemat er f.eks ofte fulle av maisprodukter, noko som kan gjer ein allereie småstressa hund verre. (Emil sin mat, f.eks, inneheld MYKJE mais)

Matvarer som hjelper til å roe ned ein stressa hund: kalkunkjøt, spinat, brun ris, gresskarkjerner, solsikkefrø, kyllingkjøt, lammekjøt, soyabønner, banan (bruk tørka banan til godbitar om om hunden vil ha det).
Det fins også medisiner å få kjøpt: Equi-Calm, B-vitaminer, magnesium.

Vanlege stressårsaker er bl.a:
Overstimulering – fysisk eller psykisk, understimulering, usikkerhet, mange og harde krav, sjokk, hormonelle endringar, smerte og sjukdom, næringsmanglar.

Terapautiske strategiar:
Akutt sjokkbehandling med beroligande og serotoninaukande middel, ettersjokk- og stressterapi, unngåelse av stressande atferder, få hunden til å tenke via shaping eller operant trening,mental aktivisering generelt, auke tryptofaninntak, tilsette B-vitaminer i maten.

Tankar eg har gjort meg opp etter helga:
Eg har lyst til å prøve Equi-Calm på Emil ein periode. Det er naturmedisiner, og det einaste eg må vera obs på, er at han må få tilskot med kalsium etter at kuren er over.

Eg har også lyst til å byte maten hans i noko som ikkje inneheld SÅ mykje mais.

Eg skal bli endå nøyare med “Introduksjonstida”, og kjenner meg beroliga ved at mange hundar treng tilvenning, og ikkje berre Emil.
Det eg før har tenkt på som stress, trur eg nok Hallgren ville ha kalla motivasjon.
Dette med ryggproblemene plager meg litt. 60% av hundar har eit eller anna problem med ryggen, så eg trur eg vil få sjekka han også hjå  fysio eller kiropraktor.

Eg fekk dessutan bekrefta min nyvunne oppdagelse om at det er greit å jobbe Emil forbi hundar på trening eller konkurransar. Det held han jo opptatt med andre ting, samstundes som han sjølvsagt også er klar over at andre hundar er i nærleiken.

Søndagen var me ute og kikka på gangen til fire hundar, og samtlige hadde uregelmessigheter. To av dei visste om at hundane hadde litt problemer.

Alt i alt er eg vel nøgd med seminaret. Eg visste jo veldig mykje om dette frå før, men fekk meg heldigvis LITT ny kunnskap.
Anders Hallgren var underhaldande og varm i sin væremåte, og svarte villig på spørsmål frå deltakarane. Det er det ikkje alle foredragshaldarar som gjer, nemlig!
Han forsøkte så godt han kunne å forstå alle dialektene publikum hadde, det blei mang ein god latter under helga. Både av historier frå publikum og frå Hallgren sjølv.

Då trur eg at eg har fått med meg det aller meste.

LP trening på klubben

I kveld var det duka for trening blant folk og hundar igjen, denne gongen ved klubbområdet. Eg var fast bestemt på å ta med meg Mr. Wonderful i dag, og håpte at dei andre blei heime.

Då me kom ned dit, hadde folk begynt å komme, og eg tenkte at “Jippi, så får eg trent på det også!”, sjølv om eg eigentleg hadde håpa på å vera først.

Eg mista han i bakken med ein gong, men jobba hardt med å halde ørlite fokus, i det minste. Han skrapte nærmast av meg kjøtet på fingrane, så eg måtte hive godbitane på bakken. Det funka greit, det også.. Då han såg dei andre hundane, dukka Mr. Brumlebasse opp for ei lita stund, men han reiste visst heim igjen for resten av kvelden. Dermed var det berre eg og Mr. Wonderful  igjen som skulle trene.

Eg satte opp buret, og putta Emil inni, og hadde tre-fire burlek repetisjonar før me begynte å trene. Eg hadde spurt Inger om hjelp til kommandering på ei kort kjede, og akkurat då me var ferdige med burleken vår, hadde ho mulighet til å kommandere. Eg ville ha lineføring, stå under marsj, og dekk fra holdt.

Lineføringa gjekk over all forventning, og me seilte oss gjennom vendingar i spring marsj og sakte marsj og holdtar og vendingar og transportetappar. Ikkje ein gong følte eg at eg mista fokuset hans!
Så var det stå under marsj, og her blei det plutselig litt sirup og rusling etter at kommandoen kom. Han stod fint i ro då eg returnerte, men eg valde å ta to-tre repetisjonar til, og det kom seg etterkvart. Men noko å trene på. Fekk dessutan tilbakemelding om at han tripper litt etter at han har stoppa.. Eg trur det er det same som han gjer når eg går frå i sitt også..

Dekk fra holdt var også treig, og det brukar den ikkje vera når me trener for oss sjølve. Han blir nok litt berørt av at det står framandfolk og ser på, men det er jo fort gjort å jobbe med, har eg bestemt meg for.

Vidare utover kvelden trente me på Ruta (som han ser ut til å ha gløymt ut litt), stå under marsj, dekk fra holdt, innkalling, burleker, og  å sitje ute av buret og sjå på dei andre hundane på avstand.
Etter halvannan time var eg heilt gåen i toppen, sjølv om Emil nok kunne trent endå lenger.

Kjensla etter kvelden er framleis god, og i kveld føltes det heilt annleis då han stressbrumla i starten. I staden for at eg fekk vond klump i magen, klarte eg å tenke at han snart ville roe seg og gi meg fokus igjen, og at for kvar gong me er ute på slikt som dette, vil han bli flinkare til å takle det. Tidlegare har nok tankane gått i dei banar at me aldri kjem oss i mål, men slik kjennes det ikkje nå! :-)

Framover MÅ eg konsentrere treninga om at han får til å sitje og stå i ro, men eg ANER ikkje korleis eg skal få til det!

Kveldens nedtur… kom ikkje!

Ein ny Emil har dukka opp…

Frå før av har me jo Mister Brumlebasse, Operasongaren, og nå har altså ein ny Emil dukka opp. Andre har nok sett han tidlegare også, men ikkje eg, av ein eller annan grunn. Eg trur nok at samtalane i Drammen hadde sitt å seie på at eg i dag opna augene mine for …. Emil den Fantastiske!

Me skulle ned og trene i lag med rallygjengen i dag, og der visste eg jo at det ville kome ei høgløpsk tispe. Det eg ikkje visste, var at det skulle komme TO løpske tisper.

Medan me sette opp banen, hadde eg Emil i bur ute, fordi eg då kan ha litt meir kontroll på kva som skjer når han skal trene.

Eg tenkte at eg hadde lyst til å sjå om det var nokon forskjell på før og etter at løpetispene hadde gått, så eg meldte meg frivillig til å gå banen først. Det var ein full bane, eg husker ikkje kor mange skilt det var..
Eg inviterte han ut or buret og rett i leik. Han hang fast, som vanlig, og me kunne raskt gå litt lineføring og litt holdtar. Då eg følte me hadde god kontakt, starta eg, med Marit i banen som dommar. Han gjekk som ein GUD!! Eg gliste meg gjennom nesten heile banen til me kom til der “publikum” stod. Då nølte han med å sitje, men eg kan ikkje seie om det var pga publikum eller hunden som var bak dei. Sannsynligvis hunden. Me jobba oss gjennom det, og avslutta med heftig leik bort til buret.

Så gjekk alle tispene, både løpetisper og ikkjeløpetisper, og så var det Emil sin tur igjen.

Dei første to skilta gjekk greit, men så merka eg at eg gjekk og venta på at det skulle gå gale, og gjorde derfor bare gale ting. Eg gjekk berre og venta på at han skulle sette snuten i bakken og bli der. Og så skjedde det. Han blei heilt hinsides fortapt i å snuse der dei andre hadde hatt rumpa i bakken, og eg fekk han ikkje i leik med hverken den rød pelsedingsen ELLER fyrtårnet ELLER pipeballen. Han skulle bare snuse!
Då eg såg at det eg prøvde ikkje funka, fant eg ut at eg skulle forsøke å seie nei, og så belønne kontakt. Det funka faktisk, og eg starta på nytt. Då gjekk han kjempefint, og eg mista han bare i bakken eit par gonger etter det. Då han klarte å ligge der tispene hadde lagt, UTEN å snuse, heiv eg fyrtårnet avgårde der eg visste ingen av tispene hadde gått, og der og då gjekk det opp for meg kor flink han egentlig er! At han klarte å jobbe med meg, endå han VISSTE at det låg godlukt der ute i banen, var tydeligvis det eg trengte for å innsjå at han er Emil den Fantastiske! Nå må eg berre trene vidare på at det er andre hundar ute medan med går banen, for det vil me jo garantert oppleve i ein konkurranse.

Men kvelden har gitt meg ein SJUKT god følelse for tida framover! Torsdag er det LP trening, og då skal eg også vera modig! :-)

Aha opplevelsar i fleng!

Denne helga har eg vore i Drammen på Appetitt Hundefestival. Først og fremst fordi eg ville sjå korleis det ville bli å dømme etter at dei nye reglene i Rally kom 1. mars. Eg hadde derfor printa ein haug med kritikkskjema av den nye typen, sånn at eg kunne sitje ved ringen og tørrtrene til eg skal dømme dobbeltstevne i Kristiansand den 28. april og også to stevner i Bø 19. og 20. mai.

I tillegg visste eg jo at Nina og Ember skulle debutere i LP Klasse 3, og at Irene og Quizz skulle gå både Rally og Agility. Bare bonusar, altså :-)

Lørdagen benka eg meg ved ringen, utstyrt med termos, kritikkskjema, reglement, pledd og strikketøy. Jepp, strikketøy.  Skal strikke meg genser, nemlig. Sånn litt utenom det blogglinnlegget egentlig skal handle om, så bytta eg til meg dette mesterverket:

Eg sydde sovepose til Gerd Marit si Cora, og Gerd Marit spesialstrikka genser til meg. Eg syns jo eg gjorde DET kuppet, men Gerd Marit var visst fornøyd, ho også, og det var jo kjekt :-) Eg slengte med eit halsband også til Cora, så eg ikkje skulle føle at Gerd Marit blei så VELDIG lurt..
Eg har aldri strikka noko større plagg enn ei hue, og genser har eg alltid tenkt ville bli altfor mykje arbeid for meg. Dessutan strikker eg ikkje fint.
No skal eg altså strikke meg ein genser likevel, og har spurt svigermor Tove om hjelp når eg kjem så langt som at eg MÅ følge mønsteret. Min genser skal bli brun og kvit, og vil aldeles ikkje bli i nærleiken så fin som denne grå og rosa skjønnheten, men det vil vera EG som har strikka den, så det så! :-)

Soveposen til Cora




Så, tilbake til helga og ting og tang som eneleg datt på plass og sank inn.

Det å sitja ved ringen og berre observere, slik eg har gjort i helga, har vore utruleg lærerikt for meg. Eg har observert deltakarar som stadig blir meir og meir nervøse desto nærmare deira tur det blei, og korleis den minste litle detalj var verdt å henge seg opp i og bli pessimistiske over.

Briefing i RL Klasse 3


Eg har observert at som stevnearrangør vil eg stå på for at hundar som sit ved ringen  og som ikkje skal konkurrere får tilsnakk om dei heile tida bryt ut i krangling med andre hundar. Ja, altså, det er ikkje hundane som skal få tilsnakk, men eigarane. Det var ein del hundar som blei ganske forstyrra av hundekrangel utanfor ringen, og det er FORTVILANDE for den som går konkurransen sin der og då.

Som dommar er det nyttig å sjå korleis andre dommarar bygger sine banar og korleis dei har planlagt desse. Nye idear til banebygging, og eit par små detaljar som eg vil forsøke å  IKKJE bruke i mi eiga banebygging.

Dei nye reglene var slett ikkje vanskelege å hugse på, og særleg på vri-øvelsane var det maaaange som ville ha diska, men som i staden fekk IT – 5 poeng.
Fleire diska dessutan seg sjølv, utan at det dei hadde gjort ville føre til disk. Ikkje så lurt…

Det som nok var aller mest betydningsfullt for meg og mi eiga trening med Emil var at eg innsåg at me KAN starte i konkurranse uten at alle atferdsting er på plass, for eg veit jo at eg kan halde på fokuset hans, og at han konsentrerer seg om meg når han jobber.
Han kan det han treng for å starte i Klasse 1 RL, og det er ikkje mykje som manglar i Klasse 2 RL, heller. Difor har eg bestemt meg for at me skal starte i Bø. 19. mai. Jepp, nå har eg sagt det.

Eg har vore veldig heldig med både Joey og Ayla, for dei konkurransane eg starta i med Joey, gjekk alltid veldig bra. Det same gjaldt med Ayla. Eg har nok difor satt vel høge forventningar til både meg sjølv og Emil. Det ER ikkje krise om me disker eller ikkje får direkte opprykk. Eg er ikkje ein dårlegare dommar eller instruktør av den grunn. EG tenker jo ikkje det om andre dommarar og instruktørar som ikkje får 200 poeng! Men eg tenker slik om meg sjølv! Det er jo bare tull! Ka då da om me disker?  Ka då da om han bjeffer? Eg VEIT jo at det går fort over, og at det ikkje stikker så djupt.
I helga såg eg mange som jobba hundane forbi vanskelege situasjonar, eller som måtte gå med strame band når dei passerte andre hundar. Og det var ingen som såg skeivt på dei av den grunn.

Eg må bli mindre sjølvhøgtideleg, meir vågal, og gjera det eg trass alt liker veldig godt å gjera: Konkurrere!

Eg skal difor ut og trene blant folk og andre hundar MINST ein gong i veka, og eg skal verkeleg jobbe med han om det dukker opp uventa forstyrrelsar. Jepp, dette skal me få til! Og me starter i dag, på rallytrening ved kyrkja i Vennesla, der Lotte, som er i full løpetid nå, også skal trene! Me har ikkje trent i lag med løpetispe endå, så dette blir spennande!


Ember med bursdagsbandet sitt på. Det passa perfekt! :-)

Og så har eg fått meg tegnebrett. Elektronisk som skal koplast til dataen, og kan nå lage slike kule bilder: