Eit planlagt farvel.

Me har altså avtalt time hos veterinæren for å ta farvel med Joey. Han har blitt så svak i bakbeina og snublar litt heile veien. Dette utslettet han begynte å få seint i fjor haust, har bare blitt verre. Me har medisinert for det også, men veterinæren har sagt at det ikkje er meir å gjer for å hindre spreiing. Etter den alvorlige analkjertelbetennelsen tidlegare i år, har han slikka seg mykje bak, og då særleg utpå knoklane på hoftene.

Når me er ute og lufter, har han ikkje alltid lyst til å bli med heilt bort til lyktestolpen, og det er berre knappe 80 meter bort. Han likar heller ikkje å gå på for ujevnt underlag, for då snublar han ofte med bakbeina, og det syns han er ekkelt, forståelig nok. Når han får godbitsøk på plenen, står han på ein slik måte at han nesten ikkje legg vekt på bakparten i det heile.

Det er altså ingen "DET er det som er gale", men mange små kombinert. Han går på smertestillande medisiner nå, og har blitt litt betre av det, men ikkje veldig.

Andre eg har snakka med eller lest om, fortel om gamle hundar som ikkje er reine inne, som må matas liggande, som har gått på medisiner for det eine og det andre og har vore nøydde til å få medisiner mot biverknader av dei førstnevnte, hundar som har slept seg etter frambeina for dei har mista kreftene i bakparten, hundar som ikkje kjenner att folka sine, eller som på andre vis har endra atferd.

Då tenker eg at kanskje eg har tatt valget for tidleg? Han er jo frisk i forhold til desse hundane!

Så tenker eg at eg har ikkje lyst til å bli ei av dei som fortel kor skrekkelig sjuk Joey var før me lot han sleppe. Eg har ikkje lyst til at det skal bli dei siste minna eg har av han. Han treng jo ikkje falle fullstendig saman før han får sleppe fri for smertene sine. Det står også fleire plasser at når ein gamal hund viser at den har smerter, er det nok ganske mykje verre enn me trur. Å vise smerter er eit teikn på svakhet, og overlevelsesinstinktet til hunden, sjølv den gamle hunden, seier at å vise svakhet ikkje er lurt. Det står også at der obduksjon har blitt utført etter avliving av gamal hund, viser det seg ofte at hunden må ha vore veldig plaga av både det eine og det andre. Kor langt skal ein gå for å forlenge livet til ein hund? Tretten år og sju månader er lenge til å vera såpass stor hund. Han har hatt eit godt liv i heimen vår.

Eg har lyst at Joey skal kunne gå inn til veterinæren sjølv. At han skal få sleppe å bli så dårleg at me ikkje lenger har noko valg. At han skal få døy med verdigheten i behald. Aller helst har eg lyst til å skru tida tilbake og få endå fleire år med han, for han er i sannhet ein herlig hund!

Slik det er no, så er eg i tvil når eg er vekke frå han. Er det berre det at han er gamal som feiler han?
Når eg kjem heim og ser korleis han faktisk er, forsvinn tvilen med ein gong. Han ER gamal, men han har også vondt. Kvar dag har eg spurt meg sjølv: "Hvis eg hadde kunne sjå eit år fram i tid, i fjor, kva ville eg ha sagt til meg sjølv nå då?" I fjor på denne tida var han med på lavvotur til Hønedalen, og eg syns han var svak sjølv då. I år ville han knapt ha orka å gå halvveis, og ville uansett ikkje klart off-road biten bort til teltplassen eller vore med bort dit eg og Silje stoppa for å lage tomatsuppe på veg heim. Eg måtte ha løfta han over den vesle bekken og opp på andre sida. I fjor ville eg ha sagt til meg nå at det er på tide å la han fare.

Eg fryktar at veterinæren skal seie at me gjer det altfor tidleg, men dette er ikkje noko impulshandling. Verkeleg ikkje. Kan hende han ville haldt ut ein eller to månader til, men kva har det å seie? Eg veit korleis formen hans er nå, og det har gått raskt nedover det siste halve året. Veldig raskt. Og nå får me tid til å nyte denne siste veka me har saman, me får sjansen til å seie farvel. Eit planlagt farvel.