Grinetur til sjøen.

Tok med meg Joey ut åleine i kveld, og tenkte at me skulle rusle litt rundt Vistnestunet. Då me først kom ut, var det så deilig temperatur, vinden var så mild, at eg bestemte meg for å rusle ned mot sjøen.

Joey storkoste seg der han trava og snuste og markerte om kvarandre. Han var rett og slett skikkelig pigg og frisk!
Tankane kom inn på muligheten for at det kanskje bare var varmen som gjorde at han var så dårleg. Kanskje me verkeleg kunne utsetje avskjeden til ei stund etter ferien? Me kunne jo bare ta det med ro på hytta, og ta mange pauser på veg bort dit. Så kunne me passe på at ikkje ungane brydde han og at dei lot han ligge i fred. Han var jo heilt tydelig frisk som ein fisk, det kunne eg jo sjå med eigne auger! Og det er jo ikkje noko dødssynd å vera gamal!
Dessuten var eg heilt sikker på at eg nok ikkje ville bestemt meg for dette nå, dersom me ikkje skulle på ferie. Då ville han fått leve nokre veker, kanskje månadar til! Og eg var då visselig ikkje ein slik person som prioriterer ferie framfor hundane! Så sant me held oss i Norge, skal hundane vera med der me er.

Så skjedde det.
Halve vegen frå Tunet og ned til sjøen, altså cirka 3-400 meter, begynte han å pese frå magen. Så stoppa han for å snuse på noko, og då han skulle gå vidare, snubla han. Då knakk eg saman og begynte å grine. Så kikka eg meg panisk rundt for å sjå om det var andre folk rundt meg, men eg var heilt åleine. Joey rusla eit stykke framføre meg, og eg sette meg på ein stein og lot tårene renne fritt. Han stoppa og kikka etter meg, og så kikka han nedover mot sjøen igjen.
Eg hadde eigentleg tenkt å snu der, sidan han var så sliten, men så var det jo berre 8-10 meter igjen ned. Så slo det meg at dette ganske sikkert var hans siste "langtur", og dermed siste sjanse til å komme ned til sjøen. (treng eg nevne at den tanken fekk meg til å hulke?)

Han trava lukkeleg og pesande ned til sjøen, og hadde det svært så travelt med å lese avis og fortelle sitt siste nytt. :-) Eg grein og han snuste.
Etter ei lita stund rusla me heimover igjen, og då gjekk han som om han var klistra til foten min. Eg gjekk og hulkegrein oppover vegen, og kikka gjennom tårene ned mot den skjønne glade hunden min som gjekk og venta på at eg skulle finne leverposteituba og klemme ut litt til han. Han mangla ikkje viljen i kveld, i alle fall! Titt og ofte kikka han bak seg, og eg med mitt humør tenkte at han visste at det var siste gongen han var der nede, og at han ville memorere korleis det såg ut. Og så grein eg endå meir.

Turen gjorde godt fordi den fjerna den tvilen eg hadde.

Turen gjorde vondt fordi den fjerna den tvilen eg hadde.

To og ein halv dag igjen, og dei siste nettene skal eg sove i stova med hundane. Kan jo ikkje kaste vekk den tida eg har med han. :-)