Kjapp oppsummering av veka.

Mandag var me og trente litt på hundeklubben sitt område. Eg har forsøkt å dra i gong ein treningsgjeng her etter at kursa slutta for sesongen, og første kvelden dukka det opp heile TO stykker til slik trening. Kveld to var eg i Stavanger på Rallycup, og kveld tre var eg altså heilt åleine på trening. Eg får gi det nokre veker til, for eg kan trene åleine her heime... Generalisering kan eg gjer overalt elles.

Utover veka har me trent på litt ulike ting, deriblant STÅ. Emil er ikkje den flinkaste til å stå i ro, men me fekk det sånn nokonlunde til likevel.

Fredagen var me og rusla litt på Snøplogfjell, sånn bare for å gi Emil litt ro i kroppen. Snøplogfjell høyres kanskje eksotisk og spennande ut, men det er berre ein liten høgde på andre sida av grusvegen her. :-)

Laurdag hadde eg eigentleg tenkt å ha Emil med meg til sentrum og gå ein tur der, men då eg skulle køyre nedover, kom eg på at eg hadde gløymt lommeboka mi oppe på kjøkenet. Difor heiv eg ein god neve pølsebitar på plenen som Ayla og Emil kunne kose seg med dei få sekundene det tok for meg å springe opp på kjøkenet.
Då eg kom ned igjen, forventa eg å sjå ein gul og ein svart hund med nasane i graset på leit etter pølser, men den gong ei. Emil hadde nådd å springe ned i bekken, som var stooooor pga høljeregn tidlegare på dagen, og var bokstaveleg tala våt fra øyrene til halen. Eg blei pottesur og veldig irritert, så han fekk bli med Ayla inn på hunderomet og bli att heime. Han skjøna jo ikkje at eg var hevngjerrig, men det føltes godt for meg ;-)
   
Seinare på dagen rusla me heller innover vegen og forbi Fiskelausvatn. Så tok eg av vegen og gjekk nokre meter inn i skogen. Der sette eg meg ned, og tenkte at eg skulle sitje der til Emil slappa av - inspirert av dette innlegget til Nina.
Emil kom bort til meg av seg sjølv og sette seg ned framføre meg. Der sat han og snuste i lufta i nokre minutter utan å slappe skikkelig av. Så då fekk eg han til å kome nærmare meg. Han snuste framleis i lufta, og eg begynte å fryse på rumpa.. Men eg tenkte at om eg så skal fryse på meg blærebetennelse så skal eg sitja her til han slapper av. Så stirra han brått mot vegen og begynte å murreknurre.. sånn djup gurglande murring som betyr at "Nåke ukjent er registrert.. kanskje.." Mulig eg burde tidd stille, men eg ba han roleg slutte. Det gjorde han. Etter omtrent ti minutter med mild interesse for ein flokk småfuglar som kom forbi oss i trea, la han seg ned og kvilte hovudet på foten min mens han pusta djupt ut. Eg tenkte eg ville telje til femten før eg reiste meg, men innan eg hadde kome så langt, hadde han reist seg igjen. På'an igjen. Eit par minutter seinare la han seg atter ned igjen, og då låg han lenge nok til at eg syns han hadde vore flink nok.

I dag har eg vore på sportrening, der eg forsøkte å følge dette rådet som eg fekk etter å ha sendt inn spørsmål til Canis sitt ekspertpanel. Eg la buar og serpentinar så det ljoma etter, og med kun EIN gjenstand i sporet. Det var veldig uvant.
Sporet låg i nesten to timar, og han virra litt mindre enn forrige spor, faktisk. Eg roste då han tydeleg valde rett veg å gå, og dette såg ut til å vera ein bra strategi. Og kan tru han blei lukkeleg då han fant favorittleika si etter ca 200 meter!! Flinke Emilen min :-)

Så til slutt vil eg vidareformidla eit innlegg eg blei tipsa om i dag. Dette angår ALLE som nokonsinne går på kurs: "Dommere som skal oppdra andres hunder"
For dette gjeld instruktørar også som skal vise med hunden din.