Brukshundkurs er farlige greier...

Ayla har vore Gullet stort sett heile dagen idag. Eg var veldig nervøs og usikker på koss det skulle gå, men bestemte meg for at eg ikkje skulle fortelje dei andre om bjeffinga og sånt, sånn at me ikkje skulle hensyntas. Då me skulle gå det første sporet, gjekk eg og henta Ayla fra bilen. Alle dei andre stod igjen ved vegen, og då me kom bort dit, lot eg Ayla helse på alle. Ho tok runden og busta bare bittelittegranne.

Me festa på sporlina og selen, og Ayla starta sporet kjempefint. Eg må begynne å setje på kommando der nå, for ho er verkeleg ikkje i tvil om kva ho skal gjer.

Ved sporslutt fant ho frosken fint og kom tilbake til meg med den for å leike. Ette litt leiking, kom ei av dei andre gåande mot oss åleine, og då bjeffa Ayla. Maj Brit ba dama snu seg rundt og Vetle ga henne godbitar. Då Ayla slutta og bjeffa, gjekk me bort til dama, og då var alt i orden igjen. Det var det einaste ho gjorde som kunne avsløre av me har ting me jobber med.

Eg fekk trent på passering av folk, hundar (aussie og cocker og boerboeltispe), og sjølvsagt spor, sporoppsøk, vinklar, motvind (fått masse gode tips til koss eg skal trene i motvind, juhu!) og litt ro og litt kontakt.

Heilt på slutten av dagen stod eg og skulle trene passering av ein boerboelhannhund som også er med på kurset. Eg stod oppå bandet og klikka mens den andre gjekk forbi. Ayla provoserte tydeligvis den andre, som nok gjekk litt nærmare enn ho likte, og dermed drog Ayla utruleg vanvittig i bandet. Eit eller anna skjedde så eg fekk vridd kneet alvorlig. Eg knakk saman og hylgrein foran alle dei andre. Ayla sprang bort til den andre hunden og løyste visst det veldig bra. Eg såg ikkje kva ho gjorde, for eg låg på bakken og som sagt hylgrein mens eg lurte på kva smertehelvete eg hadde havna i. Det gjorde så innih#¤%# vondt, og etter eit visst antall sekunder der eg låg og vreid meg i grusen, kjente eg ei våt hundetunge på kinnet. Ayla hadde kome tilbake, og var heilt rar... Ho skulle i ansiktet mitt og liksom gjer meg blid igjen (ja, eg veit eg menneskliggjer rottweileren min nå, men det gir eg blaffen i, for her sit eg under pleddet med eit kne som verker herfra til evigheten, og det var faktisk sånn det virka; at ho skulle trøste meg og vær der for meg, liksom). Eg fekk stansa den pinlige, teite grininga mi, og den aller mest intense smerten hadde avtatt litt.

Eg fekk god hjelp opp til bilen, og tinga mine blei pakka saman for meg. Ayla var gullgod på veg opp til bilen, og gjekk stort sett like ved meg. Maj Brit ba meg kjøpe frosne erter på den første butikken eg kom til, men eg såg ikkje syn på å gå heilt innerst på ein butikk, når bensinstasjonar generelt har fryseboksen ganske nært inngongsdøra. Det blei derfor pytt-i-panne på Esso. Det kjendes som om det hjalp med ein gong. Då eg ringte til Vetle for å fortelja at eg kom heim skada, måtte eg grine litt til..

Vel heime har eg fått godt stell og deilig deilig deilig (sa eg deilig?) tacos servert. Hundane har vore heilt slått ut i heile kveld, og nå kjenner eg at dagen har vore lang nok.

Alt i alt: Ayla = Gullet, må berre trene meir på hundemøter og passeringar.

Lærdom for dagen: Å stå på bandet til ein rottweiler fører til eit smertehelvete uten like.

Tips frå dagen:

• Dersom ein vinkel må leggas i motvind, legg tett med godbitar om det er viktig at ho følger sporet nøyaktig.
  Dersom ho går over ein gjenstand, berre plukk den opp utan å gjer noko større nummer utav det. Gå tilbake til apporteringstrening.
• Ayla takler FINT spor som er over to timar gamle. (så koffor i hekkan får ikkje eg til å legge eit sjepelig spor?!?!?!)
• Eg kan i grunnen trene sporoppsøk på kvart spor eg legger, og LEGG PÅ KOMMANDO!
• Stol på hunden! Stol på hunden! Stol på hunden!!!!!!! STOL PÅ HUNDEN!!