Lydighetstrening på Sola U. Skole.

Treninga i dag gjekk rett vest. Eg klarte å ødelegge apporten me hadde trent oss opp til, lineføringa gjekk dårlig, kontakten var fullstendig fraværande, ho bjeffa på alt ho trudde kunne røre på seg, ballen var ikkje kjekk å leke med, godbitane var ekle å ha i munnen, og alt gjekk galt.



For kvar gong eg får en kommentar om at det er jo rottweiler eg har skaffa meg, får eg litt følelsen av at eg jobber mot djupe instinkter og at alt arbeidet er fånyttes. Alle timane eg legg i å gjer Ayla til ein trygg og roleg hund kjennes nyttelause. Og er det noko eg ikkje takler, så er det fånyttes arbeid.


Apporten.
Me gjekk litt vekk og skulle trene apport. Fram til idag hadde eg kome så langt at ho gjekk ved sida av meg med apporten uten å sleppe. Eg kunne setje henne, legge apporten framføre henne, og så gå tre-fire meter vekk før ho plukka opp apporten og kom til meg med den.
Ho var ikkje skrekkelig interessert i den, ho ville heller snuse på bakken, og då var det at eg kom på den glimrande ideen at eg skulle trene på at ho skulle halde den betre fast. Jadda, det virka som ein god idè der og då.
Det endte opp med at eg stod og nærmast dytta apporten inn i munnen hennar, og ho ville jo sjølvsagt ikkje ha den då. Eg "vakna" og oppdaga kva eg holdt på med, avslutta økta med å setje Ayla i band, og sendte blogginnlegg fra mobilen om at "Klikkertrener billig til salgs".


Tok meg ei skive og ein kopp te, og så kom det ein gamal mann gåande forbi. Bjeffing til den store gullmedaljen. Så gjekk nokre folk forbi ca 150 meter lenger vekke. Bjeffing igjen. Dermed kom innlegget: "Rottweiler gis bort til dyreforsøk"


Er krava mine for høge? Kan eg ikkje vente at ein rottweiler skal kunne stå i band der me trener uten å vokte og bjeffe på alt som rører på seg?? Eg har ikkje lyst til å ha det sånn at eg må halde eit auge med alt som beveger seg i tilfelle dei beveger seg mot Ayla.

Seinare trente me ein smule meir konstruktivt, og brukte litt avstandsbelønning og varierte meir når belønninga kom. Då eg var ferdig og fornøyd, gjekk me bort til Bente og skulle ha litt ikkje-hoppe-på-folk-trening. Det gjekk heilt fint med avslappa munn, ingen bust, Bente kunne til og med klappe og stryke og Ayla såg ut til å verkeleg like behandlinga. Heilt til Bente skulle gå. Då stilte Ayla seg foran henne og bjeffa. Bente stod i ro, eg fekk Ayla bort til meg, og Bente tok eit skritt lenger vekk. Ayla pilte bort igjen, satte seg foran og bjeffa. Ingen bust, bare bjeffing. Bente stod i ro mens eg fekk Ayla bort til meg igjen i utgangsstilling, og så begynte eg å klikke mens Bente gjekk roleg vekk. Takk og pris for at B er svak for rasen!


Eg veit jo at ho er rottweiler. Men betyr det at uansett kor hardt eg jobber, vil eg aldri få den hunden eg håpte ho kunne bli? Med folk me kjenner og er litt i lag med, er ho perfekt. Ho er då hengiven, kosete, snill og grei og roleg. Hadde ho ikkje vore slik, er eg redd ho ikkje ville vore her i dag.


Men slik det har blitt nå, tør eg ikkje lenger gå der det er mykje folk, eller hundar. Eg klarer ikkje å slappe av lenger, og tar kvart bjeff som eit personleg nederlag, og slik bør det ikkje vera.


Joda, når det går godt, då går det godt, men visse ting har blitt verre. F.eks dette med å bjeffe på andre hundar. Før kunne eg gå rundt Mosvatnet og vera heilt avslappa når folk kom med hund. Nå er det ikkje slik lenger. Nå ser det ut til å bli nye x antal år med å gå på stiar der det aldri kjem folk eller hundar, og gå dei meir populære rutene når været er ille og andre folk held seg heime og inne.


Ho er 21 mnd nå. Kor lang tid skal eg halde på? Det dukker jo opp nye ting heile tida, syns eg. Utan mønster som EG greier å skimte, i alle fall. Kva blir det neste?






I skrivande stund ligg ho i stolen som Vetle har laga til Joey og henne og søv dei uskyldiges søvn.