Tok med meg Ayla i dag og rusla avgårde med pølser i eine lommen, og ball i den andre.
Oppe ved grendahuset gjekk me på baksida og trente litt utgangsstilling. Eg fekk det for meg at eg skulle shape litt ved leikestativet, og begynte å klikke for at ho snuste på stigen. Til å begynne med belønte eg med pølse, og då ho la eine foten på første trinnet (stigen var festa til huskestativet og var altfor bratt for ein hund til å klatre i), belønna eg med ballen. Tilbake ved stigen igjen, la ho begge beina oppå det andre trinnet, og klikk og ballen! Då ho hadde repetert dette fire gonger og me hadde lekt ferdig, kobla eg på bandet igjen og me gjekk vidare.
Cirka halvveis kom me til ein skogsvei der me aldri treffer folk, og då fekk ho springe laus. Dersom eg stopper opp for å sjå på henne eller naturen nå for tida, kjem ho gallopperande til meg og setter seg i utgangsstilling. Hvis eg då ikkje reagerer, smeller ho ned i dekk.
Ho svinser rundt meg heile tida, og om ho vandrer lenger enn fem meter vekk frå meg og eg stanser opp, kjem ho susande.
Det var måneskinnslyst, og eg hadde ikkje med meg lykt, så eg syns det var bittelitt ekkelt når Ayla plutselig fekk ferten av noko oppover ein sti me gjekk forbi. Ho blei veldig rar, så eg måtte ringe til Vetle og spørje om han hadde kommt ned for å lure oss. Det hadde han ikkje.
Ho var vanskeleg å få vekk derifrå, så eg tok på henne bandet eit lite stykke. Då ho virka normal igjen, fekk ho springe laus til me kom til Vistnestunet og alle gjessa og endene.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar