Ei gryande kjensle av framtida

Det å ha ein hund som Ayla, som reagerer på omverda med å fortelje høglydt kva ho tykkjer, kan føre til ein del uventa bivirkningar. Ein utviklar f.eks radar og auger i nakken, og kjem det ein lyd som kan likne på noko som er menneskeskapt, lærer ein seg å vite heilt nøyaktig kor langt unna den lyden er. Ein kan også bedømme kor fort den lyden beveger seg, og i kva retning. Slik er det berre. Desse nye evnene er der berre kvar dag og utviklar seg ettersom tida går.

Det viser seg nå at dei evnene blir slått av og på avhengig av kva hund ein har rundt seg til ei kvar tid.

I går kveld var nemlig Vetle og Emil med meg på rallytrening, og Emil fekk gå laus mens eg sette opp skilt og ordna i stand. Etterkvart kom alle dei som skulle trene, og han fekk gå og helse i sitt eige tempo og på sin eigen måte. Eg fekk gave! Og den kunne ikkje kome på eit meir beleilig tidspunkt, for eg hadde gått heilt tom sjølv:

Ei heil godbitpølse!!!

Mens han tutla rundt der, passerte folk og hundar me ikkje kjende forbi på gangvegen. Det var ikkje før Vetle lurte på om han skulle kople bandet på Emil at det gjekk opp for meg at radaren ikkje hadde slått inn i det heile tatt. Eg gjekk rett og slett og var ein slik hundeeigar eg syns er vanskeleg å møte når eg har Ayla med meg og radaren er på. Ei vimse som knapt veit kor hunden sin er. :-)

Dersom ein aldri har hatt ein årsak til å utvikle radaren, er ikkje dette noko ein tenker over i det daglige. Denne gleda trur eg ikkje eg kjem til å bli van med. Eg kjem til å setje pris på dei senka skuldrene og den avslådde radaren kvar einaste dag. På same vis som at eg framleis etter over fem år som røykfri framleis tenker DAGLEG at eg er glad for at eg er røykfri.

I allefall, etterkvart kom det eit hundekurs på andre sida av banen, og rallyfolka henta sine hundar. Vetle og Emil sat oppe i skråningen og kikka på dei andre hundane og folka. Hundar bjeffa, leika, sprang, passerte, og Emil sat og observerte med heilt avslappa kropp. Av og til låg han og tygde på ein kvist, og då klokka nærma seg seks, måtte Vetle avgårde for å handle hundemat. Han tok med seg Emil og kom tilbake i sjutida. Då var treninga ferdig.

Eg og Vetle køyrde ned til hamna så Emil skulle få prøve seg på flytebrygge, og eg seier bare: FOR ein hund!!!
Sjekk her:

Ganske store hol for ein liten kvalpelabb, men han fota seg over gangbrua som han aldri hadde gjort anna!
Høgt ned var det også, og han kunne sjå ned til sjøen uten å bry seg.

Her er heile bildeseansen: http://www.youtube.com/watch?v=4hMMqjekhnw