Stemningsbilder fra hytta.

Og her er det Vetle som er fotograf.

Juleoppdatering.

Jula er over, og me har hatt nokre fantastiske dagar på hytta i Telemark. Me kom opp dit onsdagskvelden, etter laaaange timar med skikkeleg dårleg køyrevær. Ayla elskar heldigvis å køyre bil, så ho snorksov heile turen. Av og til såg me labbane som låg i veret baki der, og av og til høyrde me drøymelydar.

Me kom fram til kald hytte, og det tok nokre timar før varmen sette seg i veggene. Men der var snø, der også, og snøa gjorde det alle dagane me var der! :-)

Julaften gjorde me vel ikkje noko spesielt, men Ayla fekk mange turar ut i snøen, anten saman med meg, eller med Vetle. Sjølv om me var på hytta, måtte me jo ha julemat, så eg stod mykje på kjøkenet den dagen.


1. juledag reiste me opp til Gautefall Alpinsenter for å sjå på forholda og sjå om eg kunne finne slalåmstøvlar som ville passe meg rundt leggen.  Dei hadde støvlar til meg, så då planla me å reise opp dagen etter for å prøve oss i bakken.
På veg heim til hytta, mangla me ca to sekunder på å vera vitne til dette:

Vel heime på hytta, måtte eg ut og prøve miniskia og dei splitter nye stavane mine:

Dette var kjempekjekt!!!! :-) Ayla var med, og sprang fint ved sida av meg.


Andre juledag reiste me opp i trekket. Som ein kan sjå på bileta, var det stolheis der. 1 km lang, vel å merke... Eg har aldri tatt stolheis før, og ingen har vist meg korleis ein går av ein slik heis med slalåmski på beina (som det forøvrig var nesten 20 år sidan eg hadde hatt på meg sist). Då det nærma seg vendepunktet for heisen, såg eg føre meg Bridget Jones i "På Randen". Då når ho er med Mark på "oval weekend" på fjellet. Panikken steig i takt med at me nærma oss avstigninga.

Jaggu klarte me oss heilt greit! Den grønstripete greia eg held på det eine biletet, er tova sitjeunderlag eg fekk av svigermor til jul. Den kunne brettast saman og puttast inni den store lomma bak på Arrak jakka mi :-D Arrak er jo hundeklær, og difor har den jakka ei svær lomme bak der leiker og godbiter og sånt skal oppbevarast. Stolheisen var nemlig VELDIG kald å sitte på, så eg er fornøydd med at eg hadde hovudet med meg og putta sitjeunderlaget i den lomma :-D

  Kneet holdt i ca fire timar før eg måtte gi meg, men Vetle, som aldri har stått slalåm før, tok ein tur til etter at eg hadde gitt meg, så kjekt syns han det var. :-)


På kvelden følte me begge to oss veldig veldig lite unge, og tok ein tur i badstua. Då me hadde dampa lenge nok, sprang me ut i snøen og fant ut at DET var særdeles oppskrytt! ;-)

Tredje juledag reiste me heim, og været var mykje betre enn på onsdag.

Mandag var det jobb og i dag har eg hatt fri. Før jul sendte eg ein mail til Dorthe Hansen som er tilknytta Dyreklinikken på Stend og driv med halthetsdiagnostikk. Eg skreiv om haltinga til Ayla, kor lenge det har vart, korleis det artar seg, og at ho er engstelig av seg.
I går kveld fekk eg svar.

Dermed bestilte eg time i dag, og ho er på Stend på mandagane. Søndag 3. januar reiser derfor Ayla og eg opp til Midttun Motell og Camping og ligg over til mandag. Då har me time klokka 11:00. Prøvar av leddvæske og blodprøvar, og eventuelle nye røntgenbilete vil bli tatt.
Nyttårsaften må ho slutte på kortisonen igjen, sånn at dyrlegen kanskje får sjå haltinga hennar.
Eg har ei god kjensle når det gjeld dette beterinærbesøket, men treng alle dei kryssa fingrane me kan få. :-)

Diktaren i meg blei juleinspirert på bokmål. :-)

Den mørkeste tiden på året er nå,
men lyset er også tilstede.
Vi liker å gi, men også å få
hverandre sin varme og glede,

Det sendes på kort, og gaver og slikt
ja, til og med tanker får vinger.
En melding som dette er slett ingen plikt, men håper den glede deg bringer. :-)

På tur til hytta.

Me er nå på veg til hytta i Telemark, og kjører om Grimstad pga dårlig føre over til Evje. Bildet er tatt rett forbi Kristiansand, og det er neimen ikkje særlig bra føre her heller.
Fem timar har det tatt heimefra og hit. Fem lange timar. Lange.
Eg har fått oppfylt eitt av ønska mine. Saknet etter Joey har roa seg heilt, og nå har eg dessuten fått litt tips om andre løysingar enn plent operasjon for Ayla. Har sendt litt mailar her og der, og nå må me bare vente på svar.
Snart er det jul! :-)

Til jul ynskjer eg meg....

Forrige veke fekk me den beskjeden me ikkje ville ha. Eksperten kunne heller ikkje sjå noko på røntgenbileta av kneet til Ayla. Eller dei av tærne. Då er neste steg å opne kneet kirurgisk for å sjå om der er noko med sener eller andre ting som ikkje viser på røntgen.

Eg har mest lyst til å legge meg ned og grine, hundreogørti tankar raser gjennom hovudet, men eg orkar ikkje ta tak i ein einaste av dei. Eg ser føre meg verst tenkeleg scenario, og kjenner at alt inni meg strir imot.
Nå har ho gått tre dagar på kortison igjen, og haltinga er vekke.

Eg er så usikker på kva som er best; opne kneet og ikkje finne noko, opne kneet og finne noko - og så måtte halde henne i ro i uendelige tider før ho blir frisk, opne kneet - finne noko - og så halde henne i ro i uendelige tider utan at ho blir betre, ikkje opne kneet og ha henne gåande på kortison til det heller ikkje går lenger, eller gi opp og innsjå nederlaget med ein gong.

Jula står for dør, og til jul ynskjer eg meg aller mest ein frisk hund slik at me kan gå ut og kose oss og herje i snøen.   Og så ynskjer eg meg at det veldig sterke saknet etter Joey som har luska seg innpå meg dei siste dagane, skal gå over snart.
Tru om eg har vore snill NOK i år til at ønska mine blir oppfylt?

Nytt, resultatlaust besøk til dyrlegen.

Ja, då var dagen komen då me skulle til dyrlegen IGJEN på grunn av haltinga hennar. Eg ytra mistankana mine, men ho tvilte på at det kunne vera sesamoid sjukdom eller borreliose.

Me skulle likevel ta ein del røntgenbilete, så ho blei dopa og sovna kjapt.I dag vog ho 43,5 kg, og det er TUNGE kg å bære når dei heng slapt mellom armane til to personar :-) 10-12 bilete blei tatt av alt nedanfor låret.
Dyrlegen dreiv også og knekte og pressa og trykte på knea. Begge knea.

Halvannan time seinare gjekk eg ut derifrå, like klok som då me gjekk inn. Fant ingenting i dag, heller.
Men nå i kveld har ho knapt stått på foten, så det indikerer i det minste at problemet høgst sannsynleg sit nedanfor lårhøgde. Det er jo tross alt eit steg nærmare å finne ut kva dette er.

Det kjennes ganske så frustrerande og fortvilande å ikkje kunne trene så mykje som eg har lyst til. Eg ser også at Ayla har lyst til å vera med og lære nye ting. Og så kan me ikkje.
Neste steg nå er å vente på at bildene blir sendt til ein spesialist, og så må me eventuelt gå inn i kneet og sjå kva som er gale (hvis det er kneet som er problemet).

Takk og pris for forsikring, seier eg bare!

Lenge mellom kvar gong nå.

Vanligvis når det blir lenge mellom kvar gong, er det ting som ikkje går heilt som eg ønsker. Så også denne gongen.

Ayla har slutta på kortisonkuren, og det gjekk ikkje mange dagane før haltinga var tilbake. Heilt som før, og kanskje hakket verre. Difor har eg nå bestilt ny time hos veterinæren, og denne gongen skal me ta bilete av nederste delen av foten, for å utelukke noko som heiter sesamoid sjukdom. Det skulle ikkje undre meg om det var det ho hadde.. Eg vil også få henne sjekka for Borreliose, eller Lyme disease. Der står det at halting er eit av symptoma..
No er det nesten slik at eg blir letta over ein diagnose, uansett, men berre nesten..

Difor har det blitt lite trening på oss, og heller ikkje turar. Ikkje koseturar, eingong. Eg skreiv lite, for me har ikkje IKKJE trent, heller.
Det blir nokre minutter på morgonluftinga og kveldsluftinga, og øvelse 304. Gå 3 steg bakover byrjar nå å ta form. Ho går tidvis beint bakover alle tre stega.
Øvelse 308 Snurr under marsj var peace of cake, og der kan eg bare bruke target, så snurrar ho som ein virvelvind.
Me har i tillegg trent litt på fremadsending, sånn heilt laust, og når eg skal begynne på det, trur eg ikkje det vil bli vanskelig i det heile.

Men først må ho bli frisk i foten sin.

Å halde Ayla roleg er veldig vanskelig. Ho er ikke av den sedate typen rottweiler, for å seie det mildt. Alle hennar rørsler er kjappe og ivrige, og ho tenkjer seg sjeldan om før ho handlar på den første og beste impulsen som måtte innfinne seg i hovudet hennar. Ho lever i nuet, og dveler ikkje veldig ved anna enn det som skjer der og då.
Men her ein dag nevnte eg Joey i ein samtale i telefonen, og då låg Ayla og sov. Trudde eg. Då ho høyrde navnet "Joey", spratt hovudet opp med rynker i panna, og eg leste HÅP i augene hennar. Ho kikka seg rundt, forventningsfullt, før ho kikka på meg igjen. Nå med øyrene ned, og tydeleg skuffa. Kan tru det var sårt!! Sjølvsagt er det eg som tolker vilt og fritt nå, men ho såg verkeleg slik ut.

I allefall, det er vanskeleg å halde henne roleg. Ho GÅR ingenstader, ho enten traver, eller vralter i passgong. Har ikkje tid til å gå, ho, nei! Livet skal levast, og det skal levast NÅ! :-)

Rallykonkurranse!

Då var kvelden endelig her, og nervene kom meir og meir desto nærmare turen vår det blei.

Eg var med Ghita og sette opp Klasse 1 banen og syns ho hadde vært nesten litt småfæl med dei. Dermed begynte eg å kvie meg litt til min eigen briefing.

Brått var tida der, og eg må sei eg hadde kvia meg med god grunn. Allerede på skilt fem kom noko ikkje ME hadde øvd på, og eg hadde tolka den heilt feil då eg hadde lest beskrivelsen tidlegare! Eg banna og steika (Ghita, stakkar stod innen høyrerekkevidde, så ho fekk med seg nøyaktig kva eg syns om banen på akkurat det skiltet, men eg trur ho overlevde), og kjende eg stressa fælt på akkurat det. 

Vidare fant eg ikkje heilt ut av rekkefølgen på skilta, men klarte det på eit vis til slutt. Eg rakk tre eller fire gjennomgongar av banen før dei åtte minutta var over. Elisabeth skulle gå først, så Kristin, og så meg. Mens Kristin gjekk, henta eg Ayla. Prøvde på den øvelsen me ikkje hadde trent på, og såg at den heldigvis ikkje kom til å bli eit problem. :-D

Så var det vår tur. Pulsen var HØG, og då eg tok av Ayla halsbandet, var det rett før eg svimte av. Men eg trur eg smilte, og begynte banen. Den bestod av desse skilta:
1. Sitt foran - 1, 2, 3 steg bakover (her snuste ho på skiltet, dumme hunden)
2. Avslutt høyre 
3. Sitt foran - venstre frem
4. Stopp - Stå (her enda ho opp i nesten 90 grader ut frå meg)
5. Heilomvending venstre (eg skal snu meg mot venstre mens ho går rundt meg, og dette var nytt for oss )
6. Stopp - gå i fra - Innkalling (her skal ho ende opp i front, og hadde nydelig tempo!)
7. Avslutt venstre
8. Dekk under marsj (her hiver ho seg ned i dekk, og det syns eg var flott å sjå på etterpå) 
9. Stopp - vri 180 grader høgre - stopp
10. Hinder (ho gjekk rett på det, stakkars)
11. Spring marsj
12. Vanlig marsj
13. 270 grader høyre
14. STOPP – fra sitt – helt om venstre & Frem
15. Åtte tall - mat
16. Stopp - vri 180 grader venstre - stopp
17. Stopp - sitt - springmarsj

Kanskje eg har gløymt eit skilt, men eg klarer ikkje å sjå kva for  eit på filmen.

Som premie fekk me knallmasse kult!!!
Katter&Hunder kalenderbok
Pet Collar Accessory - ein bling-bling pote til å henge på halsbåndet
Ekstra sterke bæsjeposar (det trenger jo me! Ayla bæsjer ikkje LITE alltid...) 
Snadder godbitar
Øyre, musklar og hale. 

Og så fekk eg eit brodert rallymerke til å sy på ein eller annan plass.. Stilig!!! :-)

Resultatet blei altså 191 av 200 mulige poeng, og opprykk til klasse 3. Der må eg klare 3 x minst 190 poeng før eg kan rykke vidare opp til Elite. Masse nytt å trene på, bare sjekk her:

301. STOPP - Stå - Dekk
Føreren gjør holdt og hunden setter i utgangsstilling. Hunden skal først opp i stå og deretter ned i dekk. Føreren kommanderer hunden med seg, direkte fra dekk, fremover til neste øvelse.
Denne har me inne pr i dag.

302. STOPP - Stå - Sitt
Føreren gjør holdt og hunden setter i utgangsstilling. Hunden skal først opp i stå og deretter ned i sitt. Føreren kommanderer hunden med seg fremover til neste øvelse.
Denne har me inne pr i dag.

303. Stå under marsj - Gå rundt -
Ved skiltet skal hunden stå igjen mens fører fortsetter fremover og rundt hunden og tilbake til utgangsstilling. Føreren kommanderer hunden med seg fremover til neste øvelse.
Denne har me inne pr i dag.

304. Gå 3 steg bakover
Under marsj gjør føreren holdt og går så tre steg bakover. Hunden skal uten å sette seg følge fører i utgangsstilling gjennom hele øvelsen. Dvs. at hunden må rygge sammen med sin fører. Føreren kommanderer hunden med seg fremover til neste øvelse.
Denne blir ein utfordring, trur eg.

305. Lengdehopp
Øvelsen begynner ved at fører (i god tid) sender hunden over lengdehoppet. Fører kan løpe under øvelsen for og nå igjen hunden på andre siden slik at det blir flyt i banen og hunden kommer tilbake i utgangsstilling før neste øvelse.
Her kjem agilitkurset til nytte igjen. Denne øvde me på der.

306. TUNNEL
Øvelsen begynner ved at fører (i god tid) sender hunden gjennom tunnelen. Tunnelen kan både ligge rett og i en bue. Fører kan løpe under øvelsen for og nå igjen hunden på andre siden slik at det blir flyt i banen og hunden kommer tilbake i utgangsstilling før neste øvelse.
Denne elskar ho!

307. Send over 2 hopp
Øvelsen utføres på samme måte som øvelse 215. I tillegg skal hunden hoppe et hinder til. Dette hinderet skal plasseres i rett avstand (min 3 m) fra det første hoppet, eller i 90 graders vinkel til høyre eller venstre. Når begge hoppene er utført går man videre til neste øvelse.
Eg må berre trene på at ho skjønar at når eg seier HOPP, så betyr det at det fins eit hinder framforbi henne :-)

308. Snurr under marsj
Dette er en øvelse som gjøres under marsj. Hunden skal på førers kommando/tegn snurre rundt til venstre og komme inn igjen i riktig posisjon hvorpå ekvipasjen fortsetter fremover til neste øvelse.
Denne blir morsom å lære henne! :-)

309. Inn foran og rygg
Første del av øvelsen utføres på samme måte som Sitt Foran bortsett fra at hunden skal stå i front. Fører kan ta opp til 3 steg bakover slik at hunden snur og kommer foran hvor den forblir stående, så kommanderer fører hunden til å rygge (3 steg) selvstendig bakover. Øvelsen skal etterfølges av øvelse 206, 207, 208 eller 209 pågrunn av at hunden nå står med fronten mot fører.
Denne skal ho klare på ein god dag pr i dag.

310. SIK-SAK mellom bena. Her skal hunden gå sik-sak mellom bena på fører fra venstre side til høyre og tilbake. Dette skal gjøres 2 ganger slik at det blir 4 sidebytter og hunden skal havne på venstre side av fører før neste øvelse.Denne har me også inne pr i dag.

Tusen takk til Carita for ypperlig filming!!! :-) Og tusen takk for god heiagjeng! ;-)

Venche har lagt ut filmsnuttar frå alle ekvipasjane på YouTube, og her er Ayla og eg frå ein annan vinkel.

Og her har Ghita lagt ut resultatene

Video fra dagens trening

Siste innspurt før konkurranse

Då Vetle reiste nedover til sørlandet på torsdag, var eigentleg planen å trene ganske intenst fram til og med lørdag. Så skulle me ta ein pause på søndagen for å gi Ayla ekstra treningsiver på mandag når me skal gå klasse 2 i Rallylydighet.

Eg sette meg derfor ned og gjekk gjennom øvelsane me må kunne, og såg at det ikkje var så mykje me trengte å terpe på.

201 8 TALL - MAT
Denne har me ikkje trent på endå, men skal gjer det i dag. Har planar om å legge blaut kattemat oppi skålene for å gjer det vanskelig for henne.

202 STOPP – STÅ - GÅ IFRA - BERØR
Denne har me trent mykje på tidligare, og eg fekk til to repetisjonar med Ghita på mandag, og det gjekk heilt fint.

203 TILBAKE - FOROVER FRA STÅ
Denne høyrer til 202, og innebærer berre å gå tilbake til hunden og gå vidare.

204 STOPP - GÅ IFRA – INNKALLING
Her skal eg berre gå frå henne og så kjem eg til skilt 205

205 SNU OG KALL INN
Her skal hunden komme og sette seg i front. Dette har me jo aldri terpa noko særleg på, men med hjelp av håndtarget kjem ho rett inn i front og smeller ned i sitt.

206 AVSLUTT HØYRE
207 HØYRE FREM
208 AVSLUTT VENSTRE
209 VENSTRE FREM
Alle desse har me trent på til klasse 1, og går på korleis hunden skal inn i utgangsstilling igjen.

210 STOPP - VRI 180 GRADER – HØYRE – STOPP
Ingen problemer

211 STOPP - VRI 180 GRADER – VENSTRE – STOPP
Heller ingen problem. Men etterkvart som eg har trent på det likevel, har eg nå ein 45 kg tung rottweiler som danser bakover i venstrevendingar! Eg har ikkje filma det endå, men det må sjå nydeleg ut! :-)

212 STOPP - FRA SITT - HELT OM HØYRE OG FREM
Ingen problemer

213 STOPP - FRA SITT - HELT OM VENSTRE FREM
Same som med 211


214 SITT FORAN - 1,2,3 STEG BAKOVER
Ingen problemer, bortsett fra det same som med alt som inneber å sette henne i front fra FVF; eg må få vekk target på skilt

215 SEND OVER HOPP
Hehe.. problemet blir vel å IKKJE få henne til å hoppe med ein gong ho ser hoppet.

216 STOPP - LØP I FRA – KALL INN FORAN I FART
Øvelsen skal sjå ut sli: Sitt og bli, springe frå, kalle på hunden mens eg spring, få hunden i front mens eg spring, og så skal hunden sette seg i front. Deretter skal me avslutte med ein av 206, 207, 208, 209

217 DEKK UNDER MARSJ
Ingen problem, ho hiver seg ned i dekk før eg er ferdig med å sei LEGG DEG

218 STOPP – SITT – SPRINGMARSJ
Heller ingen problemer

219 STOPP - HØYRE SKRITT – STOPP
Denne er eg litt usikker på, trur eg.
Dette står i reglane: "Ekvipasjen gjør holdt og hunden setter seg i utgangsstilling. Føreren tar et steg ut til høyre og hunden setter seg en gang til. Deretter kommanderer fører med seg hunden fremover til neste øvelse."
Eg tolker dette slik: Eg stopper, Ayla setter seg, eg tar et steg mot høgre uten å skifte retning, og Ayla setter seg igjen. Altså ein klassisk lydighetsforflytning. I såfall er det ingen problemer her, heller.

220 HELOMVENDING – VENSTRE
Same som i 211, ho dansar rundt meg når eg snur til venstre!

Hatøvelsen vår som me fekk trekk for i desember i fjor , stopp-vri til venstre-stopp, har også løyst seg nå med denne dansinga hennar.

Demonstrasjonshund

Vetle er reist til sørlandet for begravelse, så det betyr at det berre er Ayla og eg som er heime. Ja, og Legolas, då... :-)
I kveld hadde eg aller aller siste kvelden med kvalpekurset, og tok med meg Ayla for å vise litt ulike måtar å trene innkalling på. Ho hadde fått litt Bachs blomstermedisin mot angst for kjente ting på forhånd, og det hadde eg fått i meg også ;-)

Me kom der tidlig, og etter fem minutter med trening, kom ei av deltakarane. Ayla såg ut til å tru at me nå skulle leike tannvisningsleiken, og sat og kikka forventningsfullt på meg. Eg lurte på om ho ville gå og helse, og det ville ho definitivt! Etterpå kom ho bort igjen til meg, fekk belønning, og ville bort igjen for å helse meir. 

Planen var egentlig å trene litt rally, men dette var ein vel så god trening likevel :-)

Litt seinare tok eg henne ut igjen for å demonstrere innkalling. Då jobba ho også veldig veldig godt. Eg brukte same deltakaren igjen til statist som eg skulle kalle Ayla inn fra, og ho gjorde ein flott jobb! Både deltakaren og Ayla :-)

Då me kom heim, fekk ho maten sin som ho omtrent ser ut til å kunne døy for i det siste, og så stjal ho ein pinne frå vedkassa og gjekk på puta si og snorksovna etterkvart. :-)

Eg erklærer meg herved som geni.

Ja, nå må eg rett og slett genierklære meg sjølv. 

Sjekk dette kule hinderet eg tenkte ut!

Her er tankeprossessen: 
Mandag på vei til rallytrening: Ka om eg tar et sånt stort tjukt plastrøyr og borrer hol så eg kan tre det ned på ei kjegle?
Tirsdag: Kino og Big Horn Steak House og Bråstein i mørkret (med Ayla).
Onsdag: Sjekke i butikker om dei har tjukke plastrøyr. Kom over eit tynt plastrøyr som såg ut til å vera laga til sentralstøvsugar. Der hadde dei også koblingar som passa til røyra. Dyktig som eg er til å vurdere cm (eg veit jo når eg er god til nåke, gjer ikkje alle det da? ;-p), såg eg at dei koblingane ville passe oppå dei store kjeglene mine, og Våylaaaa, som det heiter ;-)
Heilt passe høgde, og enkelt å justere høgda ved å bruke enten dei små kjeglene eller sette små kjegler oppå dei store.

Kjeglene har eg jo alltid i bilen uansett, og røyret og koblingane tar jo verkeleg ikkje store plassen! 

Prøvde hinderet i dag, for eg har fri, og ser at det blir ein utfordring å IKKJE få henne til å hoppe over hinderet frå stor avstand. Ho fekk verkeleg smaken på å hoppe på agilitykurset i februar, så eg hadde ikkje trengt å bekymre meg over at eg ikkje har fått trent på det i heile haust. :-)

Ho hoppa vel til saman åtte-ti gonger over hinderet, og etter kvile var det framleis null teikn til halting!!

Rallytrening og siste innspurt før konkurranse.

I kveld hadde eg bestemt meg for å ta ut Ayla FØR alle hadde gått heim. Ho har vore så sinnsjukt treningsvillig i det siste, og er nå faktisk HALTFRI! Ho fekk Prednisolon tirsdag for to veker sidan, og har ikkje halta på over ti dagar nå! Det er så deilig!

Først var eg med eit par andre og trente, og så kjente eg at  eg var klar for å ta henne ut. Ho var fullstendig på nett fra eg tok henne ut or bilen, og det til tross for at hundar hadde bjeffa rundt henne med jevne mellomrom i nesten to timar.

Først trente me litt på fri ved foten på god avstand frå dei andre, og ho var som limt til låret mitt med kontakt som eg er heilt sikker på at berre ein rottweiler kan by på.
Då banen var ledig, gjekk me bort dit og eg tok faktisk av henne båndet og gjekk med henne  laus! Uææææ!!! Neste mondag er det jo konkurranse, og då må ALT av... *grue grue*
MEN det gjekk sjølvsagt gullfint, og eg oppdaga eit par-tre ting eg må trene på i løpet av veka: Prike litt på det å få henne i front; korleis er beste måten?
Pirke litt på at ho sit heilt i ro i sitt og bli.
Trene med skilt, og at ho ikkje skal sette snuten på dei
Signalkontroll på innkalling. Etter at dei andre hadde gått i kveld, og det berre var Ghita og eg att, ba eg henne kikke på eit par øvelsar som eg har lurt litt på. Ein øvelse eg har gløymt å trene på er innkalling med sitt i front. Då eg ropte KOM til  henne i kveld, lea ho ikkje på eit hår eingong! What?? Eg tenkte at eg måtte sei AYLAKOM, men ho bevegde seg ikkje då, heller. Så stilte eg meg med sida til og ropte, og då kom ho som ei kule og satte seg i front. 

Mens Ghita og eg rydda saman skilt og kjegler, fekk Ayla gå og rusle rundt oss og snuse etter godbitar. Det var heilt greit, og eg følte faktisk at eg hadde ein heilt normal hund som ikkje var redd for nokonting. :-) Men så kjenner ho jo Ghita etterkvart, og det hjelper at Ghita ikkje driver og maser på henne..  ;-)

Og så syns eg det er så kjekt at det er så mange som bryr seg... Det var fleire som spurde koss det gjekk med henne i kveld :-)

Problemløysarkurs i regi av Troll Hundeskole. Del 2

Fredagskvelden fant me forresten ut at kjøttboller med potetstappe fra Fjordland smaker veldig veldig godt, så det hadde me til middag lørdagskvelden også. Saman med salat og, som seg hør og bør, balsamicodressing. Nam!! 

Så, søndagen.  Før teorien skulle starte klokka ti, fekk eg ein kommentar frå ei som var assistent på brukskurset i august. Ho sa at Ayla var som ein ny hund; mykje lausare i kroppen og gladare generelt. Avslappa, liksom. :-D Det var gode ord å høyre! :-)

Denne dagen var via til stress. Mykje av det var repetisjon for min del, i og med at me hadde ein bolk om stress på sporkurset også, men desse tinga skadar IKKJE å få repetert. 

Eit visst nivå av stress er nødvendig for at me skal fungere, men når dette nivået blir for høgt, har me problemer med å lære noko. Me kan bli irrasjonelle og hissige, me støkker lett, misforstår det andre seier, trur me ser ting me ikkje ser, husker dårligare, får sjukdommar, dei sjukdommane me har kan bli verre ved stress, det gjer vondt å tenke, og det som er det snåle, er at dei fleste kan kjenne seg igjen i eit eller fleire av desse symptoma på stress.
Det same gjeld hundar. Deira limbiske system er heilt likt vårt, og reagerer på same vis som oss når det gjeld stress. Dei har dei same kjenslene som oss.

Typiske teikn på høgt stress hos ein hund er bl.a: Flass, røyting, pinnemyrding, tåler ikkje andre hundar nært på, graving, dempande signaler, klør seg, slikker seg, svetter på potane, krokodillekjeft (peser med veldig åpen munn, og munnvikane er trekt langt tilbake), vidåpne auger som flakkar kvilelaust, formålslaus bjeffing på tilsynelatande ingenting, hoppe opp og bite i bandet eller ermer/buksebein, tulle og tøyse (også dempande signal) pluss ein heil haug andre ting.

Aktivisering av hunden er viktig, og dette inneber ikkje nødvendigvis timeslange turar. Hjernebry som aktivisering er like nødvendig for hunden som mosjon. Og det som er vel så viktig er KVILE. Etter brukskurset i august, f.eks, sov Ayla i tre heile dagar fordi eg hadde lært om kor viktig god kvile er etter slike anstrengelsar og lot henne styre kvila sjølv i stadenfor å ta henne med på turar i skog og fjell.

Mosjonering er mosjonering, og om ein overmosjonerer ein hund, vil det stort sett berre føre til at hunden blir veldig sprek, men likevel understimulert. Me har ein tendens til å gå altfor lange turar med altfor unge kvalpar. I følge Turid Rugaas bør kvalpar på tre mnd ha turar på maks 10-15 minutter daglig. Når eg fortel dette under første teorikveld på kvalpekurs, ser eg som regel ganske mange hakeslepp :-) 

Eg ser vel føre meg at om ein har litt kontroll på kor mykje stress ein utset kvalpen for fra den kjem heim til oss og til den er vaksen, så kan mange av dei vanlege problemene unngås. Dette er definitivt kunnskaper eg skal ta med meg når me får ny kvalp ein gong i nær framtid. 
Kvalpen må sjølvsagt bli vaksinert mot å bli redd og usikker seinare i livet, men alt med måte. 

Då kurset var slutt skunda me oss å rydde og vaske hytta, før me tok peiling på Vestfold og husvisning. Huset var greit nok, men resten var ein stor skuffelse. Halv ni svinga me inn i oppkjørsla til svigermor, og gjensynsgleden var enorm hos både Ayla og Tove :-) Tove hadde gøymt godbitar rundt om i stova, så Ayla fekk gå litt på leit. Me tobeinte satte oss ved middagsbordet, og det tok ikkje to minutter før Ayla hadde lagt seg på golvet og roa seg :-) Det var særdeles lite vanskeleg å sjå at ho kjende seg att og syns det var godt å vera der.

Mandagen kom, og me drøyde ikkje særleg lenge før me kom oss avgårde. Etter ein kjapp stopp på Sørlandssenteret, stakk me innom ei venninne som har fått baby, og var heime her i stova då klokka var kvart på sju på kvelden. 
Alt i alt var eg fullstendig fornøydd med heile helga og køyringa og bilen min og ALT! :-)

Problemløysarkurs i regi av Troll Hundeskole. Del 1

Ja, me har altså vore på kurs hos Anne Lill Kvam på Troll Hundeskole i Kongsberg i helga. 

Denne helga tok me føre oss Problemløsing og Atferdsfordypning. Me var fem deltakarar med diverse utfordringar å bryne oss på: Frykt for mennesker (det viste seg å gjelde fleire enn Ayla, i allefall stor skepsis, om ikkje frykt), hund-hund problemer, og stress.

Me kom fram til Kongsberg torsdag kveld etter 7,5 timar og 41 mil, inkludert seks stopp. Då var hytta varma opp og det var verkeleg innbydande og koseleg å slå seg til ro for kvelden.
Som seg hør og bør sov me elendig, begge to den første natta, men var oppe til rimeleg tid. Ayla hadde jo vore her før, så ho virka kul og kjekk og tok livet med rottweilersk ro. Etter ein aaaaaldri så liten sjåppetur i sentrum lufta me Ayla ved schæferhundklubben sitt fantastiske område før me styrte mot hytta igjen.

Teorikvelden begynte klokka seks fredag, og me var altså fem hundar. Denne første teoribolken gjekk me gjennom dei dempande signalene, korleis hundar lærer, kommunikasjon, trening og læring.
Her var det lite nytt for meg, men om eg ikkje hadde lest hundre bøker frå før, ville eg utvilsomt fått mykje ny input av denne kvelden.  

Lørdagen starta me klokka ti med teori om hundar sitt følelsesliv, og korleis det er heilt likt vårt.
Me snakka om at etter sterke opplevingar går hjernen litt i dvale, og hunden klarer ikkje å tenke fornuftig. I slike tilfelle kan me ikkje forvente særleg store prestasjonar. Eg tenkte på Ayla, og korleis ho pleier å bli etter eit stort utfall. Og ho blir nettopp slik. Ein skulle tru me aldri har trent på noko som helst, og ho blir liksom litt teit, for å sei det mildt. Det kan ta litt tid før ho kopler på nett igjen, men har utfallet vore av det mindre slaget, blir ho aldri slik.

Vidare beit eg meg merke i kor viktig det er at den første gongen hunden blir satt i ein situasjon, at det blir rett og positivt og ikkje noko tull.
Eks: Hunden lærer å sitte feil første gongen, men me klarer å rette det opp igjen og lærer hunden å sitte korrekt. Så oppstår ein stressa situasjon, og då vil hunden gå tilbake til korleis den utførte sitten første gongen.
Eit eksempel til: Når eg held kvalpekurs, er eg ved Austrått barneskule i Sandnes. Dit kan eg køyre  på to måtar. Den eg plar køyre, har eg brukt i mange år. Men så var det nokon som fortelde meg at om eg køyrer forbi mi sedvanlige avkøyring og ikkje køyrer av før om to avkøringar etter denne, så kjem eg fram raskare.

Dette måtte eg prøve ein gong, og drog av garde litt tidlegare enn vanleg, for å gi meg tid til eventuell villfarelse.  Eg hadde studert kartet nøye, og trudde heilt sikkert at eg visste kor eg skulle. Då eg kom til rundkøyring nummer  to, valgte eg feil, og køyrde meg grundig vill. Eg måtte ringe til Vetle og få han til å guide meg fram dit eg skulle.

Nokre veker seinare ville eg forsøke igjen. Eg hadde til og med GPS, men den var ikkje oppdatert med alle dei nye rundkøyringane i området, så då eg kom til eit visst punkt på ruta mi, måtte eg følgje skiltinga. Dermed køyrde eg feil igjen og havna på nøyaktig same staden. Men herifrå hugsa eg kor eg skulle køyre fordi eg hadde køyrt riktig derifrå første gongen.
Men me tyr altså til det me gjorde første gongen.
Eg tenkte på kor mange gonger eg har høyrt folk som seier dei blir overraska når dei kommenterer ein feil hunden har gjort og at den ikkje har gjort denne feilen sidan første gongen dei prøvde på det. Her og no klarer eg ikkje å ta igjen spesifikke situasjonar, men eg veit eg har høyrt det mange gonger.

Første praksisen me skulle ha i dag, var det Ayla og ein annan hund som skulle ut samtidig. Eg byrja med GOD avstand frå der dei andre stod, og denne gongen hadde med radioar å kommunisere med, slik at eg kunne få instrukser frå Anne Lill utan at ho trengte rope. :-)

Litt etter litt nærma me oss dei andre, og eg ga Ayla fire-fem meter langt band. Ho forsøkte tidvis å tilby atferd, men det oversåg eg berre og fekk henne over på høgre sida av meg. Me sirkla nærmare og nærmare dei andre, og Vetle stod og tok bilete av oss.

Ayla viste ein del dempande signaler, og gjekk i buar av seg sjølv. Me kom ganske nært mens ho framleis var god og avslappa. Ingen teikn til reaksjon, og heller ikkje voldsom demping.

Dei andre hundane hadde også liknande opplevingar, men sidan ingen av dei andre eigarane rapporterte at hunden deira var skeptisk til folk, gjekk dei fleste hundane bort til oss og helste. Ho eine hadde sagt at hunden hennar elska å helse på folk. Og det såg eg stemte då hunden kom bort og hoppa opp på oss alle og logra nesten halen av seg. Men så sette ho eine assistenten seg på huk for å helse, og då trakk hunden seg vekk og nærmast viska henne vekk frå verda. Dama eksisterte rett og slett ikkje. Me gjekk så alle saman bortover jordet, og det blei meir og meir tydeleg at hunden aldeles ikkje elska å helse på folk, og eg lærte meg noko som for meg var ganske så skjellsettande: Ein vaksen hund skal ikkje helse på framande folk slik kvalpar gjer: Hoppe opp og logre og smiske  og oppføre seg generelt kvalpete. Då er det grunn til å ta eit steg tilbake og sjå på andre signaler hunden sender: snusing i bakken, slikking om munnen, snur ryggen til eller trekker seg vekk frå menneska. Dersom hunden i tillegg pleier å unngå å helse på folk om den er laus og får velje sjølv, MÅ dei få sleppe å måtte helse når dei er i band og ikkje har noko anna val.

Ei anna oppdaga at hunden var redd menneske med frakk eller hatt.

Ingen av dei reagerte slik Ayla gjer; med å bjeffe, men dei var tydeleg redde eller usikre og skvatt vekk når noko uforutsigbart skjedde.
Dette får meg til å tenke at det fins maaaaaaaange misforståtte hundar der ute. Hundar som dagleg blir tvinga til å helse på folk dei møter og som dei eigentleg ikkje har lyst til å forholde seg til i det heile tatt. Men dei klarer seg jo!?
Ikkje alle, trur eg. Men dei fleste klarer på eit eller anna vis å takle det stresset og ubehaget.
Eg trur at mykje av det me tolkar som glede ikkje er det, og at hundane våre dagleg forsøker å kommunisere med oss utan at me forstår kva dei seier. Seg i mellom er språket deira veldig nyansert og detaljert, mens dumme oss treng omtrent å få det skrive på himmelen i store blokkbokstavar før me skjønar kva dei prøver å seie oss. Kor enkel ville vår kvardag vera om me berre hadde fem ord å gjera oss forstått med? Kva om dei orda var: Nei. Ja. Slutt. Stopp! Nåde!!!

Slik trur eg diverre at mange hundar har det.

 

Vidare på lørdagen snakka me om det me har i verktøykassa vår. Me var innom ignorering, lære inn motstridande atferd, desensitivisering, straff, skyte hunden, motbetinging o.s.v blant dei vanlige tinga.
Når det gjeld frykt er det tre ting som må til:

1.       Redusere stress, (når stresset er høgt, er terskelen for frykt, aggresjon mykje lågare enn vanleg)

2.       Auke sjølvtilliten,(lær hunden å løyse problem sjølv, mestringsøvelsar, undersøke ukjente saker og ting, lær hunden å bli bevisst på heile kroppen sin ved f.eks bakpartskontroll, søke og finne, o.s.v.)

3.       Jobbe med det som er sjølve problemet.(dersom hunden er redd folk, jobb med å motbetinge dette, eller via andre virkemidler gradvis gjere folka mindre og mindre skumle)

 

Når ein hund står ovanfor ein potensiell årsak til å utagere, har den fire val: Flykte, fryse, fikle, fyke på. Fire F’ar.  Ofte i denne rekkefølga. Dersom sjansen til å flykte blir tråkka over, forsøker hunden å fryse – gå seinare – stå i ro – trykke. Dersom dette heller ikkje funker, anten fordi  me går mot det farlege eller det farlege kjem mot oss, forsøker hunden å fikle og tøyse. Det er nå hunden eventuelt hopper opp på eigar eller biter i bandet, jakka, buksebeinet og liknande.
Dersom heller ikkje dette får oss til å sjå og høyre alle varselsbjellene som heng like foran nasen vår og dingler og ringer for full hals, er det berre ei grense att; fyke på. Då har ikkje hunden anna val enn å fyke på og angripe dette som er så utruleg skummelt, anten det er ein annan hund eller eit menneske, eller kva det måtte vera hunden er redd for.

Dersom ein har opplevd eit slikt resultat, har ein også erfart at når ein då trekker seg vekk frå det skumle, treng hunden større avstand enn då den fauk på. Viss me tenker oss at me var to meter frå det skumle når hunden fauk på, trenger den kanskje tre-fire meters avstand før den får ei kjensle av at den er bak grensa igjen. 
Når me skal jobbe med slike hundar som dette, har me følgande oppskrift:

1.      1. Do no harm. Dette betyr at om me nyttar andre hundar eller menneske, skal aldri desse vera i fare. Ikkje vår eigen hund, heller. Ingen skal ha det vondt eller altså vera i fare på noko vis.

2.      2. Fjern muligheten. Hold stor nok avstand til at hunden ikkje blir provosert til å reagere.

3.      3. Skap nytt mønster. Mange hundar som utagerer starter av frykt. Etterkvart som hunden blir mindre redd for tingen, fortsetter gjerne bjeffinga. Sjølv om frykta i seg sjølv er vekke.
Det som nå ofte skjer, er at hunden bjeffer av vane, snur seg rundt til eigaren i påvente av ein reaksjon, anten den er positiv eller negativ. Her har me kanskje vore raske med å avlede, og på den måten rett og slett belønna den dårlege atferda.

4.     4. Aktivisering. Dette betyr ikkje at hunden skal ut på tur i fire timar til dagen, sjølv om det fins sikkert unntak som treng det også. Ofte er me veldig dyktige til å gå altfor lange turar med kvalpen når den er liten, og fortsetter det når hunden er i vaksen alder. Det me heller kan gjere er korte lufteturar til vanleg, og gjerne ein eller to lengre turar i løpet av veka. Dei andre dagane kan hunden få aktivisering gjennom problemløysingsoppgåver som å

a.       Hente godbitar frå eit tre. Fest godbitar på ein busk eller eit lite tre og la hunden finne fram til dei på eiga hand.

b.      Finne godbiten som er gøymd inni ein tom dorull. Når dette blir for enkelt, legg dorullen under ei anna øskje. Blir det også for enkelt, putt dorullen og øskja under ein boks.

c.       Vippe godbiten ut av ei tom brusflaske. Lag to hol i ei plastflaske, tre ein blomsterpinne gjennom, putt ein godbit inni flaska, og la hunden erfare at det går an å vippe på flaska så godbiten trillar ut.

d.      Sudokuoppgåver for hundar: Ulike aktiviseringsleiker for hund som er spesielt laga for å tåle det ein hund kan finne på som løysingar for å finne fram til godbiten.

5.     5.   Auka sjølvtillit. Korleis ein kan få til dette har eg for så vidt vore innom tidlegare.

Dette med å auke sjølvtilliten til hunden er nok noko mange kan ha motstridande kjensler til, for ein har lett for å tenke at dominans og sjølvtillit heng saman. Det gjer det altså ikkje.

Når me tenner eit bål, kjem det ofte røyk stigande opp. Denne røyken ser me på lang avstand, men me kan ikkje alltid sjå bålet.
Aggresjon er røyken til frykt. Aggresjon er det som stig opp og blir synleg og tydeleg for alle menneske, medan frykta åleine sjeldan er synleg før me altså ser aggresjonen.

Ein hund som har vondt eller er skada kjenner seg svak. Han blir stressa, stresset skaper frykt, og frykta får utløp i aggresjon.

 

Siste praksisøkta skulle me forsøke dei ulike måtane å aktivisere hunden på, og Ayla fekk prøvd seg på eit godbittre og ei av sudokuleikene i tillegg til ein litt vaklevoren murstein som ho skulle stille alle fire føtene oppå.

Heilt til slutt hadde eg spurt om å få bli observert og råda til kva eg kunne gjere for at ho skulle takle å sjå andre hundar leike med eigarane sine, så ei av dei andre leikte med hunden sin mens eg og Ayla stod og såg på. Mens Ayla stod vendt vekk frå meg, skulle eg prate roleg til henne og snakke ”rosa” (eit fantastisk uttrykk som eg antageleg kjem til å adoptere). Det vil sei at eg skal snakke med roleg og nesten monoton stemme og fortelje at dette går bra og at ho er dyktig hund og skjønn og vakker og andre positivitetar. Eg skal ikkje bruke godbitar, sidan ho er rask til å kjede atferder. Vaksne tisper er veldig ofte veldig flinke til nettopp det å danne kjedar.

Litt forskjellig..

Helse
I dag skal me til dyrlegen og få kortison. Håper dette vil virke, for om eg har sagt eg har vore lei av halt hund før, er det INGENTING mot koss eg har det nå..

Me får trent litt om morgonen og ellers på lufteturar og slikt, men det skal ikkje rare krumspringa til før ho haltar etter kvile. Metacam måtte me slutte med pga ho spydde av dei. Så nå har me to-tre brett med smertestillande me ikkje kan bruke. Jippi...

Kurs
Ellers nærmer det seg kurs i Kongsberg, og eg gleder meg sånn at det kjennes som om tida snegler seg avgårde! :-) Kurset tar for seg problemløysing og atferdsfordjupning, og eg veit at me skal innom særdeles interessante emner i løpet av helga. Vetle blir også med, så har eg eit ekstra par øyrer og auger i tilfelle det begynner å koke litt for meg, noko som ikkje er heilt utenkjeleg.

Treningstips
Og så fant eg ein artikkel av Anne Lill Kvam om ID-spor: http://www.samojedhund.no/trening_idspor.php?meny=3

Rally
Me har dessuten meldt oss på Rallylydighetskonkurranse 16. november i Klasse 2, og har begynt å trene til det.

201 8 TALL - MAT
202 STOPP – STÅ - GÅ IFRA - BERØR
203 TILBAKE - FOROVER FRA STÅ
204 STOPP - GÅ IFRA – INNKALLING
205 SNU OG KALL INN
206 AVSLUTT HØYRE
207 HØYRE FREM
208 AVSLUTT VENSTRE
209 VENSTRE FREM
210 STOPP - VRI 180 GRADER – HØYRE – STOPP
211 STOPP - VRI 180 GRADER – VENSTRE – STOPP
212 STOPP - FRA SITT - HELT OM HØYRE OG FREM
213 STOPP - FRA SITT - HELT OM VENSTRE FREM
214 SITT FORAN - 1,2,3 STEG BAKOVER
215 SEND OVER HOPP
216 STOPP - LØP I FRA – KALL INN FORAN I FART
217 DEKK UNDER MARSJ
218 STOPP – SITT – SPRINGMARSJ
219 STOPP - HØYRE SKRITT – STOPP
220 HELOMVENDING – VENSTRE

Er øvelsane eg må kunne. Og nr 216 er litt meir tricky enn det kan sjå ut som. Dessuten skal hunden vera laus, heilt utan halsband og alt slik som i agility

I tillegg til dei øvelsane, vil det jo framleis vera skilt frå Klasse 1 som dukker opp:

101. STOPP – SITT
102. STOPP – SITT – STÅ
103. STOPP – SITT – DEKK
104. STOPP – SITT – DEKK – SITT
105. STOPP – SITT - GÅ RUNDT
106 STOPP – SITT – DEKK - GÅ RUNDT
107 HØYRE SVING
108 VENSTRE SVING
109 HELT OM HØYRE
110 HELT OM VENSTRE
111 270 GRADER HØYRE
112 270 GRADER VENSTRE
113 360 GRADER HØYRE
114 360 GRADER VENSTRE
115 SITT FORAN - HØYRE FREM
116 SITT FORAN - VENSTRE FREM
117 SITT FORAN - HØYRE SITT
118 SITT FORAN - VENSTRE SITT
119 SAKTE MARSJ
120 SPRING MARSJ
121 VANLIG MARSJ
122 SIDE STEG HØYRE
123 STOPP - VRI 90 GRADER HØYRE – STOPP
124 STOPP - VRI 90 GRADER VENSTRE – STOPP
125 SPIRAL HØYRE - HUND UTSIDE
126 SPIRAL VENSTRE - HUND INNSIDE
127 STOPP - 1,2,3 STEG FREM
128 STOPP - VRI HØYRE - 1 STEG – STOPP
129 DOBBEL 8
130 ENKEL 8

Utfordringane eg må få gjort noko med før konkurransen er:
1. Skilt og kjegler er ikkje target
2. Halde seg på bakken på vri-til-venstre-øvelsar (ho har ein tendens til å bruke låret mitt som støtte)
3. Få visshet i korleis skilta skal utføras
4. Få nerver under kontroll
5. Prøve med skikkelig hinder for å sjå om ho faktisk vil hoppe over, slik ho gjer med alle hinder me støter på som kan likne på noko me vil få i konkurranse.
6. Trene uten band med folk rundt oss

Bortsett frå dette meiner eg me er klare. :-)

Såvidt litt trening igjen

Eg har bestemt meg for å prøve kortison for haltinga til Ayla, så nå må eg bare få bestilt time hos dyrlegen og få det gjort. Eg er så lei av å ikkje kunne gjer noko med henne, for eg vil ut og gå langs sjøen MED hund! Eg vil trene på hopping, konkurranse, eg vil kunne trene feltsøk og spor og andre kjekke ting UTEN å tenke på at ho må passe seg med foten.

Så nå skal me altså prøve kortison.

Ellers blir det lite trening. Eg har null motivasjon, og jo lenger tid det går mellom kvar gong eg har henne med på trening, desto høgare blir terskelen for å gjer det.

Dessuten har ho hatt eit utfall mot ein joggar nå nylig, og det var nedtur de luxe. Ho har ALDRI reagert på joggerar før, men han her kom bakfra og jogga VELDIG nærme oss. Han meinte sjølv han var minst tre meter frå oss, men vegen er ikkje tre meter akkurat der. Joggaren blei dritforbanna, og eg var heilt på grininga der han stod og kjefta på oss. Det gjorde jo ikkje akkurat ting bedre for Ayla heller.

Men i går hadde eg henne altså med på rallytrening. Først skulle eg demonstrere litt med henne på grunnkurset (der eg forøvrig har BARE KNALLFLINKE deltakarar som trener masse mellom kveldane og har så god framgong at det er heilt utrulig!), og ho jobba godt. Eg MÅ få vekk targetatferden på skilta!! Det må vera første prioritet fra nå av!!

Etter kurset gjekk me opp på grusbanen der rallyTRENINGA føregjekk, og holdt oss godt i utkanten. Ho konsentrerte seg fint, og var bare sånn måtelig interessert i dei andre hundane. Ho kikka på dei, men når dei bjeffa, nistirra ho på meg. Det er nemlig ein annan lyd enn klikkeren som betyr godbit hjå oss ;-)

Eg dreiv litt for meg sjølv der i utkanten, og var der vel 20 minutter, kanskje. På den tida kunne eg ikkje sjå at ho var veldig stressa, og i pausar la ho seg ned og kikka på dei andre med nokre få rynker mellom øyrene. Måtelig interessert, med andre ord. Eg må berre få ut fingeren og gjer dette meir, men terskelen kjennes framleis høg.

Og så har eg så smått starta søket etter min neste hund. Veit ikkje heilt sikkert kva det blir endå, men eg har fleire alternativ å sjekke ut...

Å gi medisiner til ein hund.

Veldig mange hundeeigarar opplever at hunden blir sjuk ein eller fleire gonger. Denne opplevinga kan enten vera heilt ok, eller ganske ekkel for hunden. Me kan gjer ganske mykje for å gjera det greiast mogleg for hunden, og som med det meste anna her i livet, gjeld det å vera føre vár.

Å gi medisiner til ein hund kan vera litt av ei bragd. Eller det kan vera eit stykke kake, eller piece of cake som dei seier over fjorden.
Av medisiner fins det mange variantar, og den vanligaste er nok tablettar. Ellers er det pasta ( ei tjukk smørje av ubestemmelig konsistens), pulver, flytande gusje, stikkpiller, sprøyter, og muligens eit par andre variantar som ikkje eg har kreativitet nok til å komme på.

Eg skal konsentrere meg om dei vanligaste formene.

Nokre tablettar skal gis saman med mat for å unngå at hunden får dei på tom mage. Korleis skal ein gjer dette dersom hunden f.eks ikkje ønsker å ete?
Eit alternativ er å dytte tabletten langt nok ned i halsen til hunden så den ikkje greier å spytte den ut igjen. Akkurat kor langt dette er, det veit eg etter første forsøk. Dei har alltid klart å krølle tunga på ein slik måte at tabletten har kome ut att. Gong nummer to har eg stappa fingen så langt ned i halsen deira at dei nesten brekker seg. Heldigvis har eg ikkje trengt å gjer dette særlig mange gonger. Det er ikkje nokon hyggeleg måte å få servert nødvendige medisiner på.

Korleis skal ein gjer då?

* Ein kan knuse tabletten før ein legg det på tunga til hunden. Då er det ikkje så lett for hunden å spytte det ut.
* Sjølv om ikkje hunden vil ha sin eigen mat, kan det hende at det går an å lure i den noko snaddermat. Legg tabletten(e) på eit fat og klem litt leverpostei eller makrell over.
* Lat som om det er ei belønning, få hunden til å gjer noko, og server tablettene saman med ein godbit med mykje smak.
* Hvis ein ikkje klarer noko av desse andre måtane, og MÅ tvinge tablettane i hunden, pass på å halde snuten (forsiktig) lukka ei stund så hunden må svelge eit par gonger før ein slepper taket.

Alt dette høyres enkelt og greit ut, men det er nødvendigvis ikkje det når hunden først har blitt sjuk. Difor kan det vera lurt å starte treninga lenge før hunden blir sjuk, for så å håpe på at me aldri treng å bruke desse ferdighetene. Ein kan altså trene både bevisst og ubevisst på å medisinere sjuk hund.

Når ein får kvalpen heim, begynner ofte den aller første treninga: me gir kvalpen ein godbit frå handa.

Den gode og flinke kvalpeeigaren, venner kvalpen til å bli sett i munnen. Den lure og smarte kvalpeeigaren, venner også kvalpen forsiktig – litt om litt – å bli haldt rundt snuten. Opp gjennom oppveksten til kvalpen, sit ein gjerne ofte på golvet og koser med den. Då kan ein passe på å halde rundt den i korte økter mens den er avslappa. Hundar flest syns ikkje det er så kult å bli haldt rundt, men ein kan trene dei til å takle det. I ein nødsituasjon, der ein ikkje har anna valg enn å halde dei i ro, vil dei dermed kjenne att situasjonen og ha mange minner frå å bli haldt rundt i avslappande augneblink. Dette kan føre til at hunden får mindre panikk, og undersøkinga/medisineringa/behandlinga som krev at hunden ligg roleg, ikkje blir så traumatisk som den raskt kunne blitt.

Kosestundene kan også nyttast til å lære hunden nærmast å slappe av på kommando. Når kvalpen ligg på golvet og slapper av, liksom litt sånn velta over på sida, eller i fanget (for dei som har små hundar), stryk den langs munnvikane og nedover langs sida og ribbeina. Kvalpen skal vera avslappa og søvnig heile tida. Rolege rørsler. Når ein ser at kvalpen er heilt hinsides og nesten søv, sei med låg og avslappa stemme ”Roooooooliiiiiig…” mens ein stryker. Sei det om og om igjen på same måten kvar gong. Dersom kvalpen ser ut til å vakne til, slutt å stryke og slutt og seie ”Rolig”. Dersom hunden ikkje ser ut til å like å bli kost med på denne måten, forsøk å stryke framme på brystet - opp og ned, framleis rolege rørsler. Ikkje alle hundar liker å bli kost med på sida av kroppen.


Men kva skal dette vera godt for? Vel, det kjem særdeles godt med når me står hjå dyrlegen og hunden treng å ligge for å bli undersøkt. Dersom me ”sparer” trikset til dei gongene, og er flinke til å trene på ”Rolig”, vil hunden takle situasjonen mykje betre. Joey sovna nesten hjå veterinæren ein gong eg prøvde dette med han. Han hadde fått skada ei klo, og veterinæren syns det var best om han låg. Eg ba han leggje seg på bordet, begynte å stryke og seie ”Rooooliiiig”, og sjølv om veterinæren haldt på med kloa og foten, så lukka Joey augene og begynte å puste tyngre. :-)

Når me trener med godbitar, får ein mykje gratis som ein kanskje ikkje tenker over der og då. Men jo meir me trener med hunden, desto meir hjernevaska blir den på at det me serverer som belønning er gode greier. Om det brått ligg eit par tablettar mellom godbitane, er det ikkje sikkert hunden registrerer det, eingong. Den er så vant til å berre sluke alt den får, at det meste går ned på høgkant. (Med mindre det er rå scampi, steikt brosme, eller årets første jordbær. Helsing Ayla.)

Å pakke inn tablettar i ei skinkeskive, går dårleg her i heimen. Tablettane ramler ut stort sett kvar gong. Pasta (ZooLac, ormekur, o.s.v) er derimot enkelt å servere via skinke.
Ein stor pølsebit, kjøttkake, fiskekake, klump med skånefor på boks og andre liknande substansar er kjekke å stappe tablettane inni.
Pasta kan ein servere på fat med leverpostei over. Eller bare klemme det ut på fingen og stryke det av på tunga til hunden.

Eit godt tips til kreative tankesjeler som meg sjølv: Få nøyaktig instruksjon om kor ofte og korleis medisinene skal leveres. Då Ayla skulle ha smertestillande etter steriliseringa, stod dette på pakken: ”To tabletter daglig.”
Når mi erfaring då er at antal tablettar skal fordelast ut over dagen, gjerne i forbindelse med måltider, tolka eg det slik at ho skulle ha ein tablett til kvart måltid. Ikkje visste eg at Metacam virker i 24 timar og at to tablettar er det ein rottweiler på 45 kg må ha per gong for at det skal fungere skikkelig. Altså: Få nøyaktige instruksjonar om medisiner og stell.

Ofte blir det nødvendig å dryppe medisiner i øyra eller auga, og då er det særdeles nyttig om hunden er vane med å bli håndtert. Ekstra enkelt blir heile opplegget om ein trener inn at hunden skal halde haka si i ei utstrekt hand.

Der er mange ting ein skal trene på når ein får hund, men desse øvelsane angrer ein sjeldan på når først hunden har blitt sjuk:
* å bli tatt på potane, mellom tærne, og klosjekk/klipping
* å bli undersøkt i auger, øyrer, munn
* å bli undersøkt på pungen (hannhundar), eller rundt kjønn og pattar(tisper)
Dette er noko ein kan trene på inne, når kvalpen likevel er rolig og søvnig, og dersom ein starter heilt forsiktig med å bare ta på hunden på ulike plasser kvar dag når ein likevel koser med den, får ein mykje gratis. Og gratis er kjekt!

Det er ille nok å ha sjuk hund, men eg må seie at det hjelper godt å sjå at hunden syns det er heilt greit å bli snudd og vendt på og me ikkje treng å tvinge den til noko. Alt er vande situasjonar, ingenting er ukjent eller skummelt. Dessutan får ein ofte skryt frå veterinærane når ein har gjort ein god jobb på eigahand. Det gjer jo jobben deira mykje enklare også. Dei får undersøkt ein nesten avslappa hund, i staden for ein hund som står og spenner seg og reagerer på berøring – ikkje fordi det er vondt, men fordi det er ekkelt og ukjent.

Håper ingen får nytte av desse tipsa, for me vil ha friske hundar! :-)

Deilig tur på vatnet idag.

Sola stod høgt og åleine på himmelen idag, så me bestemte oss for ein rask tur på vatnet i kano. Snakk om lading av batteri! :-)

Id-spor på hytta

Me har reist på hytta på langhelg, og koser oss med tegning, kryssord, stampbading, klargjering til vinteren, peisfyring, god mat og altså spor til Ayla. Her er eit fantastisk sporterreng, og mulighetene er uendelige!

I går var me oppe ved Gautefall skisenter og fekk oppleve snø, og idag stoppa regnet så me kunne legge eit id-spor. Id-spor er at hunden skiller ut eitt spor blant fleire, og velger bevisst å følge det sporet den har fått beskjed om gjennom ein gjenstand som høyrer sporleggaren til.

Dette lærte me om på Trollerud i sommar, men eg har ikkje fått prøvd på det før nå.

Me gjekk ned til myra nedanfor hyttefeltet, og bandt Ayla til et tre mens Vetle og eg la sporet. Ho lurte fælt på kva som skjedde, men venta tålmodig til me kom tilbake.
Vetle la ei t-skjorte i starten av sitt spor, og eg ingenting. Me gjekk med ca ein meters avstand og med vinden i ryggen. Ca 15 m frå sporstart skilte me lag, og ca 15 m etter det igjen la Vetle ned sekken med belønning oppå. Så gjekk me kvar vår gode bue og kom ned igjen til Ayla. Ho hadde VELDIG lyst til å gå sporet med ein gong, og det var vanskeleg å få henne med i motsatt retning. :-)

Ein halvtime seinare gjekk me opp igjen for å gå det. Ho slo på rett spor med ein gong, og fulgte det fint i ca 10 meter. Så gjekk ho over på mitt spor, og eg lot henne gå det. Der ville det jo ikkje ligge belønning uansett. Så gjekk me tilbake til start, og denne gongen gjekk ho VELDIG nøye. Og rett! Ho fant sekken, og belønninga var isboks med pannekake fra i går oppi. :-) Den fekk ho springe til Vetle med etterpå, og var heilt strålande fornøyd med seg sjølv. :-) Neste id-spor blir etter Vetle igjen, og så etter meg.

Vel heime igjen hoppa ho opp i stolen og la seg til å sove. Nå, snart tre timar seinare har ho framleis ikkje bevegt seg derifrå. :-) Nå er det 32 grader i stampen, så nå skal me legge kroppane i blaut i den haustlige kveldssola. :-)

Bruk bur i bil!

http://www.dagbladet.no/2009/09/27/nyheter/trafikksikkerhet/innenriks/trafikk/bil/8310893/

Her står det å lese at ein bråstopp i 50 km/t forvandler din 20 kg tunge hund til ei kraft på 600 kg som blir slengt fram i bilen, enten på deg som førar, eller din medpassasjer. For ikkje å tenke på kva det vil gjer med hunden din når den blir kasta gjennom frontruta.

Har du berre ein bitteliten hund, seier du? Vel, gang vekta til hunden din med 30, så har du den krafta hunden blir forvandla til ved ein bråstopp i 50.

Kor ofte køyrer me forresten i 50?



http://www.tryggtrafikk.no/?module=Articles;action=Article.publicShow;ID=3241

Her kan du også lese om hund i bil og sjå film av kor galt det kan gå.

Grundig sjekk av skjelettet

I går var me til veterinæren for grundig kontroll av alt som kunne vera galt med foten til Ayla.
Eg hadde så smått begynt å frykte beinkreft igjen (det same som Tinka døydde av), men veterinæren sa at då ville det vore STOR forandring frå ho først starta å halte. Og det har det jo ikkje vore, så eg blei beroliga der.

Ho blei dopa ned, ingen problemer, og mens ho sov, benytta eg sjansen til å få klipt klør og sjekka øyrebetennelsen hennar.
Ørtiførti bilder blei tatt av henne; hofter, rygg, kne, anklar, tær, og dyrlegen kunne ikkje sjå NOKO som helst som kunne resultere i slik halting som eg beskreiv.
Me måtte bare halde henne i ro i eit par nye mnd og gi Metacam, og ha i bakhovudet at kortison kunne vera noko å prøve om det ikkje var endring til november.

Det var ikkje akkurat det eg hadde lyst til å høyre, for både Ayla og eg er leie av å ta det roleg.

Rask oppdatering

Lite skjer, og eg føler eg repeterer meg sjølv i kvart blogginnlegg.

Sidan sist har me vore på rallytrening eit par gonger, men Ayla har ikkje fått vore med og trent så veldig mykje. Forrige mandag som var, hadde eg henne gjennom ein liten bane, og det meste sit framleis. Eg er litt fortvila over denne foten hennar som ikkje ser ut til å bli betre. Og eg veit liksom ikkje kva eg skal gjer for å finne ut kva som er gale. Ved liten aktivitet går det framleis greit, men med ein gong ho beveger seg litt meir, starter haltinga.

Ute på småturar har me fått trent på å gå i bue, og har framleis ikkje hatt utfall.

Elles har nytt kvalpekurs starta, og eg ser fram til å sjå utviklinga der utover hausten!

Rally grunnkurset starter på mandag som kjem, og der er det til nå fem påmeldte. Opplegget eg har laga der er eit eg sjølv ville likt å oppleve på kurs, så det blir spanande å sjå om det er gjennomførbart!

Elles har eg vore sjuk sidan fredag. Dermed blei det ingen trening på mandag, og i dag hadde eg eigentleg begynt å bli betre.. heilt til i kveld.. Då starta kroppen å verke, og kaldsvettinga tok til. Dermed blir eg muligens heime i morgon også. 
Så lenge eg blir frisk til fredag når Olaug og eg skal på Kristian Valen revy, så er eg nøgd :-) 

Håper eg snart kan begynne å oppdatere bloggen med skikkelige treningsresultater, for eg er lei av å stå i stampe slik som dette nå.

16. november har Ghita invitert til Rallystevne, så då har me i det minste noko å trene mot! Problemet er berre ein bane med hinder... 

Tida går. Lite skjer.

Dagane går fort for tida. Kvardagen har begynt å kome i gjenge igjen etter ferien, og nå er det rett før kurshausten starter også. Ayla får sine daglige turar, men ho kan ikkje røyne seg særlig før ho haltar på bakfoten. Eg veit liksom ikkje kva me skal gjer for å finne ut av kva det er. Det har vore slik ei god stund nå. Eg har lyst på ein frisk hund...

Og så er det saknet etter Joey. Det kjennes ut til å bli større og større, jo lenger tid det går sidan 17. juli. Eg tenker av og til at han bare er på ferie, og at me snart skal dra og hente han. Og så skal han komme stavrande med halen piskande fra side til side og vær så inderlig glad for å sjå oss igjen.. Og eg skal sette meg på kne og begrave ansiktet i halsgropa hans og snuse inn den deilige Joeylukta.. 
Det begynner for alvor å gå opp for meg at han er vekke. For godt. For alltid. Etter over tretten år saman er det slutt. Det er ikkje til å tru. 

Ayla er litt rolig om dagen. Eg veit ikkje kva som kan vera årsaken til det, om det er fote hennar som plager henne, eller om ho også sakner Joey, om det er ei effekt etter steriliseringa, om ho ikkje er fornøyd med livet generelt eller kva det er.. Det er jo først nå kvardagen hennar også har roa seg etter at Joey døydde, så kanskje dette er slik ho kjem til å forbli?
Når eg inviterer til trening, så er ho med med ein gong, og på tur snuser ho og er like interessert i alt som før. Men her heime virker ho altså mykje roligare. 

Eller kanskje ho ikkje er det, at det bare er min dårlige samvittighet som ser henne med andre auger? Eg trur ho hadde hatt godt av å få leikt og helst på andre hundar, men eg er så redd for bakfoten hennar. 

Ellers har kvalpesjuka lagt seg bittelitt. Ho blir nok vekt til live igjen når kvalpekurset startar på torsdag, og deltakerane skal fortelle om hundane sine.. då klør det alltid i fingrane, og første praksiskvelden kjem eg stort sett heim med alvorlege kvalpeplanar :-) 

Me har dessutan fått tatt nokre fleire passeringar etter det nye opplegget, og det eg merker er vanskeligast er å gi henne laust langt band. Torsdag var me på Randabergfjellet og passerte eit par menn som stod og kikka på utsikta med ryggen til. Det gjekk heilt fint, men lurer på kvifor ho drog mot mennene då ho fekk dei i nasen.

Så, på lørdag, etter at me hadde vore og handla inn litt diverse dingsar eg meiner er heilt nødvendige for å halde kurs og vera ein god instruktør, sette Vetle oss av ved sentrum og så gjekk me heim.
Halvveis måtte me passere to menn som jobba like ved sida av vegen. Det gjekk ikkje an å gå i bue, og då me var RETT ved dei, strama munnen hennar seg, og ho trakk pusten med lyd. Det høyrdes ut som eit halvt snork ;-)

Men det var alt som kom, heilt utan godbitar, og eg veit at det var altfor nære, men slik blei det. I det minste kom det ikkje bjeffing eller draing mot mennene, så eg arkiverer den episoden meir under flaks enn noko anna, og håper at det ikkje skjer igjen med det første.

Grunnkurs i Rally-lydighet i Tananger

Nå er anledningen her til å melde seg på grunnkurs i Rally-lydighet!

Det er ikkje nødvendig med forkunnskaper.

Me bruker utelukkande positive metodar på kurset, og jobber både med og uten klikker. Det velger du sjølv.

Kurset vil gå over fem mandagar, der den første mandagen vil bestå av ein time praksis og to timar teori. Dei neste fire kurskveldane går me gjennom sitt, sitt og bli, dekk, dekk og bli, lineføring ( å gå med hunden i bånd ved sida av førar) og eit par andre kjekke ting som forblir ein hemmelighet til du melder deg på. ;-)

Det blir pause i eventuelle skuleferiar.

Kurset kostar 1200 kroner.
Instruktør: Kari Anne Overskeid
Påmelding til: kanover@live.no
Tlf. 466 80 100

Etter dette kurset vil du kunne delta på dei rallykursa som er meir konkurranseretta, og også kunne komme på rallytreningane som er på mandagar (frå kl. 19:00 og utover så lenge me gidder å halde på.)

Rallytrening og eit kjapt lite spor.

Rallytreningen starta egentlig opp forrige mandag, men då kunne ingen. Det var nok for tidlig for dei fleste etter sommarferien.
I går møtte i alle fall folk mannssterke opp, og me blei vel 4-5 til slutt. Eg hadde ikkje nokon plan for kva me skulle trene på, så eg vente til klokka var åtte før eg tok Ayla ut or bilen. Pga litt sommarstressa hundar på treningsbanen, valgte eg å ikkje gå opp dit med henne. Me holdt oss på parkerinsplassen, der eg fekk spurt ei av dei andre om ho ville stå midt på parkeringsplassen sånn at me kunne gå i bue rundt henne.

Eg meinte den største parkeringsplassen, men ho stilte seg opp der det var smalast. Eg merka eg blei usikker på om dette kom til å fungere, men tenkte at eg i verste fall ville erfare kva som blir for tett for Ayla.

Me gjekk litt sikksakk bort til det var naturleg å gå i bue, og eg hadde heile tida slakt band. Akkurat det merka eg var vanskeleg, og pulsen steig veldig. Eg nynneprata til Ayla om at me skulle gå ut til sida og at ho dama ikkje var nokon Ayla trengde å involvere seg noko med, og at me skulle berre gå forbi her og så ville alt gå bra. Ingen godbitar.

Jo nærmare me kom, desto meir interessert blei Ayla i å snuse i graset – vekk frå ”den skumle dama”. Ho var tilsynelatande veldig opptatt av luktene der, heilt til me hadde passert. Då ga ho meg kontakt igjen, og ho ville også gå nærmare meg.

Eg trur ikkje den avstanden er den mest ideelle å fortsetje med, for eg merka at ho var berørt av det. Dama stod dessutan ikkje vendt mot oss, noko som gjorde det enklare for Ayla.
Men det var like god øving for meg, det å kjenne på angsten og likevel sleppe bandet heilt ut og la Ayla få løyse problemet sjølv. Noko ho klarte med glans i går, i alle fall.

På veg heim ringte eg til Vetle og spurte om han kunne dra til Sandestronda og gå seg vill. Og om han kunne miste eit plagg sånn cirka i begynnelsen. Det ville han, så eg stoppa på den første bensinstasjonen eg kom til for å kjøpe belønning til han også (Smil og Stratos).
Då eg var nesten framme, ringte han og sa at det var fleire folk på stranda, deriblant nokre hundar. Eg spurde om dei haldt til oppe i sanddynene, men det gjorde dei ikkje, og då kunne han gå seg vill oppi der.

Til tross for at ho heilt tydeleg ønskte å lese avisa, jobba ho med å finne ut kor Vetle hadde blitt av. Det gjekk i sikksakk, og eg var ikkje heilt sikker på om var på tur og hadde han i nasen, eller om ho faktisk gjekk spor. Plutseleg gjekk halen som ein visp, og jammen der var Vetle!

Me gjekk ned på stranda, og der kom det folk frå alle sider plutselig. Me løyste det heilt fint ved å halde oss på stranda ei lita stund før me gjekk opp i sanddynene igjen. :-)

I løpet av hausten kjem eg til å halde innføringskurs i Rally lydighet. DET gler eg meg til! :-) Må berre planlegge litt...

Eit lite innlegg om litt og ingenting.

Tida går fort, og snart er august over. Treningar og kurs skal starte opp igjen, det blir mørkare og mørkare om kveldane, og før ein veit ordet av det er jula her.

Det har allerede gått over ein mnd sidan me tok farvel med Joey, og det merkes godt at der er eit stort tomrom etter han. Eg savner å legge ansiktet mitt i halsgropa hans og snuse inn den beroligande lukta hans. Eg savner å sjå han stå og vente når me har vore nede i bua. Eg savner lydane hans; klikkinga av klør over golvet, vasking, kløing, pusting, og alle dei andre lydane han produserte.
Eg savner å føle meg eitt med han - i ei skråning, der me begge sitter og kikker utover sjøen. Eg savner å ligge på golvet med ryggen hans inntil magen min. 

Aldri meir. 
To ord som enten er vonde saman. Eller gode. Her er dei vonde.

Ein gong håper eg å kunne sei dei orda om reaksjonane til Ayla mot folk. At ho aldri meir kjem til å bjeffe på folk eller føle seg usikker i verda. Me har begynt på den vegen nå. På turar har me tatt store buar rundt folk, uavhengig av om ho har sett ut til å ville reagere eller ikkje. Ikkje at me har treft så mange på turane endå, men ho har ikkje hatt reaksjonar sidan me kom heim frå ferie. I morgon starter rallytreninga for vår del igjen. Eg veit ikkje heilt korleis det kjem til å gå, og sjølv om eg ikkje kan forvente at dei andre eg trener i lag med skal ta hensyn til meg og Ayla, så om alt eg oppnår i morgen er at me får gått ein bue rundt nåken, så har treninga vore vellykka for vår del.

Me får berre ta ting i det tempoet Ayla treng, og forsøke å lære henne at ho ikkje treng å forholde seg til folk på nokon annan måte enn å godta at dei fins i vår nærleik. 

Haltinga kjem når ho har galloppert. Ikkje etter rolig tur. Eller gåing i skog og mark. Eg skjønar meg ikkje på den foten hennar. 

I dag fann me eit område her på Randaberg som er fullstendig perfekt som sporterreng! Gleder meg STORT til me skal bruke det for første gong! Mange mulige terrengskifter, få stiar, lite vind, og muligheten for at Vetle kan legge sporet, komme heim, og blir med i bilen når me køyrer for å gå det, og så legge seg i slutten av det uten at Ayla merker det. 
Me gjekk tur der i dag, og ho var heilt yr av glede! 
Eg for min del hadde ei delt oppleving av turen. Fredag var nemlig Olaug og eg på halvannantimes ridetur i kupert terreng, og det var ikkje min kropp og mine musklar helt førebudd på... Litt stiv og støl, kan ein seie... Men, så lenge Ayla koste seg, så var jo det formålet :-)

Godbitar på tur har me så og seie slutta med. Ho får framleis uttelling for å sladre på syklistar og joggerar, men ellers ingenting. Det merkes på maten, for nå må ho få meir mat enn før. Hvis ikkje blir ho dårleg og surkler i magen og vil berre ete gras. Me merker ikkje noko til sorg etter Joey, slik Joey sørga over Tinka. 

Ellers er det rart å berre ha ein hund i hus. Lurer på kor lenge ho blir åleine før eg blir altfor kvalpesjuk og berre MÅ ha ny kvalp... 

Brukshunddagar på Trollerud Gård. (laaaaangt innlegg)

Ja, då er brukshundleiren over, og eg sit att med uhorvelig mange inntrykk og tankar og ikkje minst minner! Først av alt: Har du mulighet til å gå kurs for Anne Lill Kvam (her på våre kanter vil det seie at ein har bil, tida, og interessa), så GJER DET! Flott terreng, kjekke hytter, STOR kunnskap hos kurshaldar, og noko som er viktig for meg: STOR evne til å sjå den enkelte ekvipasjen og til å lese hundane! Eg har allereie meldt meg på eit problemløysarkurs som skal gå i månadsskiftet oktober/november, og gledar meg storleg til det!"Problemløser og atferdsfordypning.Starter fredag kveld. Blanding av teori og praksis rundt problematisk atferd hos hunder. Alt frahunder som drar i båndet til aggresjon og frykt kan som oftest bli bedre med riktig veiledning. "I allefall,
Vetle og eg køyrde ned til Kongsberg på onsdagen. Bursdagen hans, faktisk. Me trengte bare bittelitt plundring før me fant fram, og sommarfuglane i magen begynte allereie å flakse då me køyrde ned på tunet.
Der blei me møtt av Anne Lill som viste oss rundt litt sånn kjapt før me installerte oss på hytta. Ei svær campinghytte med køyseng og sovesofa, strøm, kjøkken, og god plass til Ayla på golvet. Me fekk til og med eit dekken til å ha i sofaen, for her rekna ho med at hundane gjekk i møblene! :-) Nå skal det seiast at eg sikkert fekk stor hytte fordi både Vetle og eg skulle ligge der den første natta…

Etter ein deilig middag på ein italiensk restaurant i Kongsberg, tok me kvelden.

Torsdagen rann med strålande sol og det var godt og varmt! Seks deltakarhundar: Lennart - Storpuddel, Ronja - Schæfer, Ekko - Tervueren, Mia - Berner Sennenhund, Dila - Spansk Vannhund, og Ayla - Rottweiler. Litt teori først, og etter lunsj tok me hundane med oss opp i skogen, på rekke og rad, så dei fekk lukte der dei andre hadde gått, og på den måten gjort seg kjent med kvarandre. Ayla falt pladask for ein skjønn storpuddelsjarmør, så me gjekk saman med han store deler av turen opp. Dessverre kom nokre av dei andre hundane for nært for brått, så ho fekk reaksjon på ein av dei andre hundane. Og dessverre skulle dette vere symptomatisk for korleis resten av dagen skulle gå.
Då me kom ned fra turen igjen, skulle me nemlig trene på å kjenne igjen nøklane, og hadde holdt att tre hundar dette skulle visast på.

Då det var vår tur, bare bjeffa Ayla på dei andre. Instruktrøren kom bort til oss, og eg følgde med på Ayla heile tida, dette gjekk greit. Så byrja instruktøren å bevege armane, og dermed var det gjort. Ayla føyk opp i ansiktet hennar og bjeffa som berre det. Eg trakk Ayla vekk mens Anne Lill stod heilt i ro.
Og dermed kom tårene. Fordi det var flaut, fordi eg var lei meg, fordi EG var stressa, og fordi eg ikkje hadde klart å skjerme Ayla for å reagere. Mens eg stod på avstand og Ayla la seg ned foran føtene mine, fekk eg instruksjonar om korleis eg skulle takle dette ved å ikkje sjå Ayla i augene, ikkje snakke til henne, berre la henne få slappe av på ein akseptabel avstand (altså, akseptabel for henne) før me rusla oss litt tilbake.
Eg fekk ikkje til veldig effektiv trening, for ho bjeffa på alt ho trudde laga lyd eller rørte på seg resten av dagen og kvelden.Me kom derfor ikkje særleg langt med luktdiskriminering, men eg fekk med meg korleis innlæringa føregjekk, så det skal eg trene meir på når me kjem heim og har roa oss.

Britt var på kurs i Hokksund, så me avtalte å treffast etter endt første kursdag for oss begge. Eg var i grunnen letta over å sleppe Ayla akkurat der og då, så det føltes meir som ein befrielse då Britt kom og henta meg. Me køyrde ned til Kongsberg og åt på same restauranten som Vetle og eg var dagen før. Kjempekoselig!

Fredagen begynte me med spor ute. Måten å legge sporet på var litt annleis enn det me har vore borti før, så dette syns eg var spennande. Tanken var å legge att ein gjenstand frå sporleggaren i starten av sporet; ein sokk, ei T-skjorte, ei lommebok, klokke, eit eller anna som lukter av sporleggaren. Undervegs i sporet kan ein så legge fleire ting frå sporleggaren, anten åleine, eller oppå ein boks godbitar eller ei av hundens leiker. Slutten skal helst vera sporleggaren, eller i det minste noko stort som gjer at hunden kjenner at den har lukkast med å finne fram. At den har løyst ei oppgåve. Det som kan vera ei utfordring då, er jo at sporleggaren må planlegge sporet på ein slik måte at det går an å gå inn att til slutten dersom sporet skal ligge lenge. Dette var som sagt ein ny måte å legge spor på for oss, så dette blir spennande å jobbe vidare med når me kjem heim.

Eigaren av storpuddelsjarmøren la ut Ayla sitt aller første (og einaste) spor denne dagen. Det skulle vera ca 2-300 meter, ha tre gjenstandar undervegs, og frosken som slutt. Då me skulle gå det, var det fire stykker som hang på slep, inkludert instruktøren. Dette såg ut til å affisere Ayla littegranne til å begynne med, men ho aksepterte dei heilt greit. Muligens kjente ho att situasjonen frå dei andre gongene me har vore på kurs.

Ho virra litt i starten, men følgde sporet. Sporleggar hadde vore flink med merkeband. 1/3 del ut i sporet var ho tilsynelatande heilt på bærtur, og eg måtte hanke henne inn etter ein del virring. Etterpå viste det seg at sporleggar hadde gått først ein retning, støtt på eit fjell, snudd og gått tilbake, for så å gå vidare ein annan retning. Ikkje rart Ayla virra då J
Ho fann alle leikene, men då ho kom til slutten, låg frosken ein heilt annan stad enn sekken, så då skjøna ho ikkje så mykje. Kva skulle ho gjer med ein sekk, liksom?

Pga varmen måtte eg vatne henne med leverposteivatn undervegs, og det hjalp godt på.

Lørdagen skulle me køyre eit lite stykke for å boltre oss i endå meir fantastisk terreng. Her var det nærmast uendelige mengder utfordringar, og mens instruktøren og to eller tre til la Ayla sitt spor, var eg med og laga spor med krysningar.

Der ringane er, låg belønningar.

Deretter la eg eit par spor for puddelsjarmøren før det var tid for å gå Ayla sitt spor.
For eit spor! Og for ein fantastisk jobb ho gjorde! Sporet låg i 2,5 time, var ca 500 meter langt, og gjekk gjennom lyng og skog, på knusktørr skogsvei, opp i lyngen igjen, langs eit gjerde, gjennom ein port og ut ein annan, langs fuktig skogsvei, opp i lyng igjen, over eit stålgjerde eg måtte over og Ayla gjennom, langs jernbanespor, opp ei skråning, gjennom skraphandlar før frosken og ein genser låg på det som nesten kunne likne eit alter midt på skraphandlarplassen :-D

Eg stoppa og vatna henne tre gonger, pluss at ho fekk kjøle seg ned i eit vatn. Ho plukka ikkje eller markerte ein einaste gjenstand, og dei to siste gjenstandane som låg ved jernbanesporet blei dessutan plukka opp av nabohundar. Ho fekk dermed ikkje ein einaste belønning i heile det lange vanskelege sporet, anna enn leverposteivatnet, så eg var heilt rørt over innsatsen hennar! Det var varmt også denne dagen, så ho var heilt ferdig etterpå!

Ho eg og Ayla sat på med måtte fylle bensin på bilen, så me reiste tidlegare derifrå enn dei andre. Eg fekk derfor ikkje vore med på ID-spor opplegget dei andre fekk prøve seg på.

Vel heime hadde me ein times pause før det var tid for føredrag om stress. Det eg lærte der var oppsiktsvekkande, for å seie det mildt. Det var ein del atferder EG ikkje visste var stressteikn, bl.a graving i bakken, legge seg ned og rulle på bakken, pinnedreping, gni kroppen mot mennesket, åpen krokodillekjeft, vil ikkje ha godbitar, stresstissing (ofte tolka som markering), stille seg bak føraren, ete gras, lukke øyrene pluss ein heil haug andre teikn.

Nokre andre punkter eg noterte meg:
· Omring aldri ein skeptisk eller utrygg hund. La den ha sjanse til å flykte.
· Dersom eit individ har lært seg noko som brått ikkje funkar lenger, vil desse erfaringane ved høgt stress bli sletta frå hukommelsen.
· Etter ein akutt stressreaksjon, kan det gå ei veke til førti dagar før stresshormonene er ute av kroppen. Den tida er individet meir mottageleg for stressreaksjonar som vedlikeheld hormonene på eit høgt nivå.


Det som skaper stress er: Forventningar, kjedsomhet, mestrer ikkje oppgåva, for mykje ansvar, synspåvirkning når sporet blir lagt ut, og ein haug andre innlysande faktorar.

Eg sat att med eit inntrykk av å ha misforstått Ayla fullstendig. Faktisk at mange hundar er veldig veldig misforståtte. Hundar viser utallige stressteikn heile tida, utan å bli forstått av oss. Eit veldig godt eksempel på kor lite det skal til for å tippe ein hund over til å ty til overslagshandlingar dukka opp på søndagen, då me skulle få sjå korleis ein kunne lære inn det å gripe ein gjenstand og få det til å bli apportering. Hunden det blei vist på, var ei halvanna eller to år gammal tispe. Ho var ikkje vant til å trene bruks, og var nok ganske sliten på søndagen. Ho viste ikkje noko til det til å begynne med.

Instruktøren sat på huk framføre førar og hund og holdt ein sokk i eine handa og godbitar i andre. Ho leika med sokken på bakken, og då hunden greip sokken, sa ho BRA og ga hunden godbitar. Klar for neste repetisjon. Då snudde hunden seg rundt og begynte å bite i bandet og hoppe opp på eigaren. Meir skulle det altså ikkje til. Dette var jo heilt tydelege teikn for oss som nettopp hadde lært om det.

Eit anna eksempel var då ein av dei andre stod og såg på mens feltet blei tråkka opp i korridor. Då tråkkaren snudde langt der ute og kom tilbake, blei forventninga så stor for hunden at den gjekk bak eigaren, snuste i bakken, åt litt gras og rista seg.

Søndagen kom, og me skulle lære om feltsøk. Ayla fekk vera første hund ut, og feltet var ca 15x15 meter maks. Instruktøren hadde lagt ut frosken og ball med tråd i uten at Ayla såg det. Ho såg heller ikkje feltet bli lagt ut, så at ho gjorde det så sinnsjukt bra er ganske så imponerande. Etterpå kom eg på at me ikkje har trent felt sidan i fjor på Hundeeigarskulen.

Eg stilte henne opp slik at ho stod ut mot eine sida av feltet, og sendte henne ut med ”Søk” signal. Ho sprang ut, heilt ut til enden av feltet, snudde då ho ikkje kjente tråkkefert lenger, og søkte av store delar av feltet ved å sikksakke. Då ho fant ballen, kom ho spurtande inn til meg og fekk kalkunkarbonade. Eg sendte henne ut der eg hadde lagt merke til at ho ikkje hadde søkt, og der fant ho jammen frosken også. Spurta inn til meg med den, og så gjekk me vekk litt mens frosken, ballen og framand gjenstand blei lagt ut ganske nære kvarandre.
Dei to kjente gjenstandane kom ho kjapt inn med, men den tredje virka ho ikkje heilt sikker på om det var meininga ho skulle bry seg om. Så ombestemte ho seg og stoppa opp ved den likevel. Då skrøyta eg og ho apporterte den til meg det fortaste ho klarte.

Eg ga meg etter det, og det blei ikkje tid til fleire økter.

Storpuddelsjarmøren Lennart står med matmor Irene og ventar på at feltleggar Tone skal komme tilbake. Instruktør Anne Lill Kvam heilt til høgre.

Lørdag hadde eg forresten avtalt med Anne Lill at me skulle ha ein samtale om problema til Ayla, og mogleg løysing eller forminsking av reaksjonar. Ein heil time sat me og prata, og fleire lys gjekk opp for meg enn eg trudde det ville gjere. Eg fekk ein del tips og råd om korleis eg kan hjelpe Ayla med å takle omverda på ein annan måte enn å skape avstand ved å bjeffe, så nå byrjar me om att med nye verktøy og satsar på at dette vil føre oss endå nærmare målet. Me skal jobbe mykje med å halde stressnivået så lågt som mogleg, og lære henne å gå omvegar rundt det som stressar henne. På skrivet me fekk utdelt om stress, stod det noko slikt: Me lærer ikkje noko AV hundane våre. Me lærer det PÅ dei. Der er ein viktig skilnad der, syns eg. Uansett kva for ei atferd me ønsker å trene vekk, så greier me det aldri. Det vil alltid vera der, ligge latent, undertrykt av ei atferd me har lært PÅ hunden.  Ho skal få vera med på ting, men sleppe å forhalde seg meir enn ho sjølv vil.
Det EG må jobbe veldig hardt med, er å gi Ayla stor nok avstand og slakt nok band til at reaksjonen hennar ikkje blir utløyst. Lære henne at ho slepp å forhalde seg til omverda, og på det viset lære henne at omverda ikkje er til for å ta henne.

Eg merker at eg både blir håpefull og motlaus på same tida, for det er eit voldsomt arbeid eg har føre meg. Høgst sannsynlig er eg dessutan mykje skuld i korleis ho er. Eg ser det sjølv, og det heile høyres veldig logisk ut for meg. Det eg likte godt med å få det presentert på den måten eg gjorde, var at eg fekk vite KVIFOR eg skulle gjere slik og sånn. Eg fekk ikkje berre servert ei oppskrift på kva eg skulle gjere. Eg er nok ein slik person som treng å vite kvifor saker og ting fungerer slik dei gjer, det er ikkje nok for meg å vite AT det fungerer eller at det IKKJE fungerer. Eg må altså vite kvifor. Eg trur at om eg berre veit KVIFOR, kan eg også lettare finne ut korleis eg skal endre det.

Søndag etter at kursdagen var over, fekk eg hjelp av Malin, ei av assistentane/observatørane til å øve MEG på teknikken eg skal bruke.
Vetle stod og filma det heile, men eg kjem ikkje til å legge den videoen ut her. 

Malin stilte seg opp midt utpå det eine jordet, mens eg henta Ayla. Då me kom gåande, stod Anne Lill, Vetle og Tone ved sida av det eine uthuset på garden, og Malin altså midt ute på jordet, ca 50 meter unna oss. Ho stod åleine der ute, og vendt mot oss. Me trudde alle at Ayla og eg skulle i det minste fått begynt å gå UT på jordet før reaksjonen kom, men så langt kom me altså ikkje. Ho reagerte med murring og busting med ein einaste gong ho såg Malin. Dermed måtte eg ta full 90 graders sving for å gi Ayla den buen ho trengte. Det eg sleit mest med var å IKKJE strame båndet. Då eg merka at Ayla var avslappa, gjekk eg rett mot Malin igjen for så å gå i god bue utanom. Deretter gjekk et til slutten av jordet mens Malin og dei andre gjekk vekk. 
Eg og Ayla returnert også, og då eg kom tilbake og skulle snakke med Anne Lill som stod på altanen sin, gløymde eg meg ut igjen og stramte båndet. Eg slakka det, og då gjekk Ayla BAK meg og la seg ned. Eg kan ikkje hugse at det har skjedd før. Men eg kan heller ikkje hugse at eg har gitt henne muligheten til det.

Ikkje ein einaste gong etter all denne springinga og ulendt terreng viste Ayla teikn til halting. Då me kom til hytta på søndagen, derimot, halta ho igjen. Utgjort, altså!

Her deler me ein FriskIs etter endt kursdag.