Tur uten bånd igjen, og stoooor flo!

I går tok me same 2,8 km turen igjen uten bånd. Neste gong skal eg ha med og på langline, sånn at ho ikkje går for langt framføre meg.

Då me kom ned til sjøen, var der så høg flo som eg aldri har sett før. Ikkje der, i alle fall! På ei lita strand som me har pleid å vera på om sommaren, gjekk bølgene nesten heilt opp til steingjerdet. Det plar vera 7-8 meter fra gjerdet og ned til sjøen!

Det gjekk plutselig opp for meg i går kvifor me har så rare hundar. :-)

Eg er 33 år. Trettitre. Men då eg stod på den stranda i går var eg 7.

Eg og Ayla stod nemlig og såg på bølgene i lag, og når dei trakk seg utover, sprang med ned mot dei, og snudde då dei kom tilbake. Ho var heilt med!! Kikka på meg, så sprang med ned, snudde, og sprang opp igjen. Ho kikka på meg og venta på mitt initiativ, me sprang ned til bølgene, snudde då dei snudde, og sprang opp igjen.

Så byrja bølgene å bli betrakteleg større, og me måtte springe vekk frå heile stranda for å ikkje bli våte på beina! Me sprang att og fram nokre gonger, men så blei bølgene så store at me ikkje rakk det lenger.

Eg hadde det så løye med henne der nede ved stranda, at eg hadde ikkje lyst til å gå derfrå. :-)

____________________________________

Dei to siste morgonane nå har ho skrapt på døra i fem-halv seks tida... ikkje bra, altså!

SITT fungerer for ALT!

Ayla har blitt grundig opplært i at når ho vil oppnå eit eller anna, fungerer det å sette seg. Om ho vil ut døra, om ho vil leike med meg, om ho vil ha kos, ja sjølv om ho er aldri så overlykkeleg for at me kjem heim etter jobb så veit ho at ho må setje seg før me helser på henne.

På lørdag hadde Swejsan stoppa opp, og berre stod der. Eg såg på Ayla at ho ville at han skulle springe meir så ho kunne springe etter han, og jammen satte ho seg ned! Swejsan begynte å springe med ein gong, så ho fekk bevist nok ein gong at det å setje seg fungerer for alt! :-)

Tur på Bråstein med Vetle, Olaug, jentene og Swejsan.

Det var så fint vær i dag at me MÅTTE bare ta oss ein tur på Bråstein. Olaug og jentene ville også vera med, og det var så kjekt! :-)

Me møttest på parkeringsplassen og rusla innover.

Swejsan og Ayla sprang og koste seg i lag, og ensa mest ikkje dei andre hundane.
Me møtte på ei dame med rottweilertispe, og Ayla gjekk heilt bort til dama og dama klappa henne. Eg sa ingenting, og såg at Ayla lente seg inntil dama og syns det var heilt ok å bli kost med. Klikk til meg for at eg ikkje avbrøyt helsinga! :-)

Rottweilertispa og Ayla gjekk for å helse på ei lita vorstehertispe som kom gåande, og så begynte begge to å buldre og mobbe den nyankomne. Eg såg føre meg all verdens grusomme bilder påvirket av media, der to rottweilerar som kom samen dreper alt som krysser deira veg. Eg var skikkelig usikker på kva eg skulle gjera, men eg ville IKKJE gå inn i mølja og hente henne ut.

Det roa seg, og vorstehertispa blei plukka opp i armane av eigaren sin, noko som tirra dei to rottweilertispene, men då gjekk eg bort og tok Ayla roleg i halsbandet, og så var alt over.

Det høyres 100 gonger verre ut en det er, men eg var litt forbausa over at EG skulle vera så påvirka av media sin omtale av favorittrasen min... Hmm... betenkelig...

Resten av turen gjekk heilt fint, bortsett fra at ho kjefta på først ein skikkelig frekk og ufyselig amstaff-hann, og så ei innpåsliten rottweilertispe. Han med sistnevnte hund stod og klappa og snakka til hunden sin mens Ayla bjeffa på henne... Kjempelurt.. Det heile varte kanskje fem sekund og så var det over.

Må legge merke til om det helst er når Swejsan er med at ho skal tøffe seg, eller om ho generelt blir verre. Ho har ikkje kjefta slik før med mindre den andre hunden har gått bort til meg og fått kos.

Me gjekk nesten til endes, og traff ikkje så mange hundar til tross for det fine været.

Veldig fornøyd med at då det kom ein mann utan hund, kikka ho knapt på han før ho sprang vidare. Ingen busting, eller bjeffing, INGEN teikn til at ho syns han var skummel! Juhu!!

____________________________

Etterpå køyrde me og åt lunsj hjå Olaug og dei, og så hadde eg min første jamsession med Anders på piano og eg på saksofon (sjølvsagt). Eg og Olaug hadde også ein laaaang jamsession! Kjempekjekt!!!

Kven er me?

Kari Anne
Mitt namn er Kari Anne, eg er sambuar, bur i Iveland Kommune i Aust-Agder, og her har me budd sidan mai 2010. Nærmaste hundeklubb er Vennesla Hundeklubb som har treningsområde berre ti minutters køyretur heimefra.
Eg har instruktørutdanning hjå Fjellanger, og har holdt kvalpekurs og rallylydighetskurs.
Av interesser kan eg nevne i fleng: Klessøm, scrapping, kortlaging, snekring,musikk, film, bøker, hekling, baking, data og sjølvsagt HUND! Innan temaet hund er eg veldig opptatt av atferd, stress, kvardagslydighet, hundespråk, bruks (spor og rundering), rallylydighet og LP.




Ayla
Ayla er født med namnet Kimuras Femme Fatale den 27. juli 2005. Ho starta tidleg å vise teikn til å vera usikker på folk, og eg visste ikkje korleis eg skulle hjelpe henne. Trass i hennar usikkerhet, har me vore rundt og kursa oss i Rallylydighet, spor, feltsøk, klikkertrening, freestyle, atferd, aktivisering, og ho har vore demohund på eit par av kursa eg sjølv har haldt.






I 2008 fekk Ayla ei skade i foten me etter mykje om og men fant ut var slark i korsbåndet i bakfoten. Etter månader med ro blei ho god igjen, og fekk eit halvt år utan halting før det kom att i andre foten. Nye månader med ro førte til ny god periode, men då ho starta å halte igjen, førte grundige undersøkelsar i både Sandnes og Bergen til funn av skada korsbånd i begge bakføtene. 


Dei var ikkje avslitne, og me valgte vekk operasjon fordi begge var skada og me difor ville risikert avsliting av det uopererte korsbåndet medan det opererte var til rekonvalens.








Ayla fekk starte på kortison, fordi me trudde ho ikkje ville leve så veldig lenge, men med kortisonen blei ho betre og betre, og då me flytta til Iveland i mai 2010 hadde me håp om at ho ville leve til første snøfall. Det kom i oktober det året, og ho var framleis i god form. Eg gjekk gjennom ein lang periode med sorg over knuste draumar, og innsåg at Ayla nok fekk bli pensjonert. I januar 2011 fekk ho Calcinosis Cutis, etter bruk av kortisonen..





I skrivande stund, desember 2011, har ho eit godt liv utan smertestillande, ho får rusle på tur i lag med Emil og meg, og ho får leite på myra etter ballar i lag med Emil. I sommar og haust har humøret hennar blitt betre og betre, og ho leiker og herjer med Emil på ein måte eg ikkje har sett hjå henne sidan ho var unghund!



Emil
Emil er fødd med namnet Searover Pearl Jemil den 18. januar 2010. Eit par veker før det hadde me fått beskjeden om Ayla sine korsbånd, og me trudde me hadde det travelt med å få oss overlappingshund. Eg hadde kikka på Searover Kennel sine heimesider og hadde nok bestemt meg for at det var damer eg stolte på. I mars reiste eg til Sverige og såg Emil for første gong i levande live, og falt pladask for denne gule, litle svensken!







Medan eg var der, viste han teikn til å vera litt usikker på miljøet rundt seg, men eg bestemte meg for å ta han med meg heim likevel. Det måtte jo vera enklare å jobbe med miljøberørthet enn usikkerhet på folk!?
Joda, det har det vore, men det er ikkje berre berre å ha ein 30 kg hund som ikkje klarer heilt å slappe av på tur i meir urbane strok. Sjølv om me var og miljøtrente like mykje som med Ayla, og kanskje meir også, så har det ikkje heilt kurert berørtheten hans.



Emil er spretten, rask, elsker å svømme, elsker snøen, elsker å vera med på langtur, elsker å vera med på trening, elsker å trene Ruta, elsker når me legg oss ned på golvet og gøymer andletet så han kan finne det og slikke oss, elsker å legga hovudet oppå foten min og sovne slik, ELSKER ELSKER ELSKER mat (men held seg heldigvis unna andre etelige ting)







Emil har også vore på ein del kurs allereie, og me har veldig lyst til å prøve på agility ein eller annan gong. Til nå har me vore innom rally, spor, rundering, LP og triks.


Mine draumar for Emil i framtida er å konkurrere i både LP og rally, og hvis me får dreisen på spor, kanskje også konkurrere i bruks. Enn så lenge driver Emil og virrer voldsomt i sporet, og får eg ikkje bukt med det, kan me berre gløyme å konkurrere.


Trass i dystre utsikter ein periode, har Emil blitt ein behageleg innehund, samanlikna med slik Ayla var då ho var lita. Ho sov aldri, ho låg på hurtiglading.
Emil kan sove og sove og sove dersom EG sit i ro. Dersom eg beveger meg, følger han etter.

2,8 km tur uten bånd!!

Jepp, i går gjekk eg 2,8 km med Ayla uten å ha på henne bandet ein einaste gong! Ved den raude ringen bur me, og ved den rosa ringen bur det ein gneldrete beagle som står ute i band. Den gjekk me forbi ved hjelp av klikker og kalkunpølse.

Det kom to bilar, ein framanfrå og ein bakfrå. Begge gongene stansa ho litt, og så kom ho pilande inntil mi venstre side. Der bruker eg ikkje klikker lenger dersom eg ser at ho er roleg og ho tar godbitane roleg.

Der ved beagelen kom det ei dame ut av huset og gjekk bort til hunden, og Ayla snudde og skulle springe bort. Eg sa roleg: "Må komma her", og så snudde ho og kom tilbake. Juhu!!


Kvelden var nydelig med fullmåne og klar himmel. Ingen vind, men ganske kraftige bølger likevel. Dagen før var eg også ute med hundane, og då klarte eg knapt sette foten bein ned framføre meg! Sjølv langt inne på land fekk eg sjøsprøyt i ansiktet!

Men ikkje denne kvelden. Då var det berre månen, Ayla og meg. Van Morrison på øyra, og lommene fulle av pølsesmakande løfter til ein rottweiler som tok kontakt heile tida. Eg rekk ikkje å gøyme meg lenger, for ho har full peiling på kor eg er til alle tider. I alle fall når me går aleine.

I morgon blir det travelt, då skal eg til saksofontime klokka fem, og rett på lønningspils og bowling etterpå. Fredag har Vetle og eg fri og har planlagt ein julegavehandletur til Haugesund. Me tar Ayla med, og Joey blir hos husvertane. Det er i alle fall planen akkurat nå.

___________________________


I dag bestilte eg Click your way to rally obedience , Positive solutions for solving standard behavioral problems DVD og Help for your fearful dog - a step by step guide. Måtte benytte sjansen nå når dollaren er så låg... :-)

Ei heil veke uten oppdateringar... Skamme seg, Kari Anne...

Ja, det har altså gått over ei veke uten oppdateringar i bloggen, og slikt går ikkje an!

Kva har me gjort sidan sist då?

Jo, me var på ein kveldstur på fredag, og då me kom til Vistnestunet, frå sjøen, var det fullt i folk der. Eg begynte å bli nervøs allerede nede ved sjøen, og fant ut at det beste var å la Ayla gå i laust band der ho ville, og Joey tett ved sida av meg. Joey kan jo finne på å bjeffe både på ungar og voksne menn, så eg tenkte at han fekk halde seg inntil meg.

Då me kom inn på gårdstunet, såg Elna oss og sa til ungane at dei ikkje måtte gå bort til hundane som kom gåande. Thank you Elna!!! :-)

Så skulle me gjennom porten, og på andre sida stod det MINST åtte voksne, inkludert Rolf som Joey ALLTID bjeffer infernalsk på. Den kvelden kom det ikkje ein lyd! Ayla derimot, sprang bort og helste med låg hale, og blei tilbedt og klappa og ruska på av Rolf. Beina mine skalv sånn at eg skjønner ikkje at eg klarte å stå oppreist. Eg frykta det verste; at Joey skulle begynne å bjeffe og på den måten få Ayla til å tru at alt var skummelt.
Istadenfor så stod han berre der ved sida av meg og var storfornøyd med alle godbitane han fekk. Det stod til og med ein mann bare halvannen meter fra han, men han brydde seg ingenting.

Då Ayla hadde fått tilstrekkelig med kos og klapp, sa eg med forbausande klar stemme: "Må du komma, Gullet, nå ska me heim", og alle syns ho var sååå søt. :-) Enten det, eller så flirte dei av meg som kalla den svære rottweileren for Gullet.
Eg svevde nesten heim...


_____________________________
Ellers har det blitt lite organisert trening.
Me tar eit par utgangsstillingar på kvar luftetur, og eg har begynt å bruke håndteikn når eg vil ho skal kome og gå ved sida av meg. Då går ho dønn ved mi venstre side og kikker opp på meg.


Vetle har gått meir tur med henne i det siste, og nå har eg ikkje lenger frimerke inne. Nå kan ho faktisk gå inn på dataromet og legge seg i sofaen der! For å sove!

_____________________________

Lørdag hadde me besøk av Olaug og Anders, og ho helste fint då dei kom inn. Eg var litt bekymra for Anders, for han har ikkje vore her på lenge. Det gjekk strålande!
Ho var roleg og fin heile kvelden, og når besøket skulle ut for å ta røykepausar, blei ho med for å leike med Swejsan som låg i bilen. Dei koser seg så når dei får springe i lag! Det er ei lyst å sjå på!



Og natt til søndag var det stille i 9,5 timar!
_____________________________

Ellers har eg begynt å trene på at ho skal ligge med hovudet i golvet mens eg et frokost. Tidlegare har ho fått ein og annan smule ved å enten lukke kjøkkendøra, gå inni buret, rygge, dekke kjapt, sitte, kva som helst. Nå får ho berre om ho ligg paddeflatt. Og det funker finfint! Juhu!

Ho stjel framleis tøflene mine, men nå legg ho seg i stolen og legger hovudet oppå tøffelen før ho sovner. Først då går me og henter den. Ho tygg ikkje lenger på dei, så me er rimelig trygge på at ho gjer det for å få oppmerksomhet.

_____________________________

Kva ellers?

Ja, ho bryr seg ikkje om lyden frå saksofonen lenger, heller. Til å begynne med sprang ho rundt i stova og oppførte seg rart når eg spelte. Nå rusler ho inn på datarommet og legg seg hos Vetle.

Hmm.. rart at alle rømmer stova når eg speler.... :-)

Tur til fyret i skikkelig vestlandsvær!

Vetle og eg kledde på oss det me hadde av regnklær og tok med oss begge hundane bort til fyret i dag. Det blåste skikkelig godt, og bølgene tok med seg mengder av tang og tare inn til land.

Det låg fuglar utpå vatnet og dukka etter mat, og eg tenkte at eg ikkje ville vore fugl akkurat i dag.

På veg bort over jordet, forresten, fekk Ayla strøm i seg fleire gonger. Ho syns livet var skikkelig ukult eit godt stykke, men så kom halen opp og ho slappa meir av. Eg begynner faktisk å merke på måten ho tek godbiten på om ho er stressa eller ikkje, så no skjønar eg betre kva Pamela Dennison meiner i boka si.

Me traff eit par menneske i fullt regnutstyr, men ingen boffing eller busting. Ikkje frå Joey heller, så miraklenes tid er endå ikkje forbi.

Då me kom fram til fyret, blei me møtt av eit fantastisk syn! Bølgene slo høgt innover land, og vinden sendte bølgedråpar fleire titals meter bortover mot oss! Det regna ikkje akkurat då, så eg benytta sjansen til å generalisere utgangsstilling.

Eg fekk klikka fire fem gonger for at ho sat og såg på meg, og så ga eg meg. Ville ikkje la henne sitje der i den sterke vinden for lenge.

Akkurat då me skulle til å gå, såg me at ei gruppe folk kom gåande og dei hadde med seg hund. Vetle og Joey blei derfor sendt avgarde i motsatt retning, mens eg og Ayla venta til folka hadde kome opp trappene før me også gjekk derifrå. Ayla helste på hunden og det gjekk heilt fint det. Ingen busting eller boffing på folka heller. :-)

Kontaktkontrakten

Eg driv og les Kontaktkontrakten av Eva Bodfält akkurat nå. Etterpå har eg tenkt å hive meg over Hundens Beste Venn av Rune Fjellanger, Per Jostein Matre og Rita Kylling. Eg har også bestilt Culture Clash av Jean Donaldson og venter på den i posten.

MEN, Kontaktkontrakten. I følge den har eg gjort mykje rett i min søken på å få Ayla fokusert på meg, men eg har også fått mange tips til andre treningsmåtar, belønningsmetodar o.s.v.

For eksempel så skal eg begynne å lære avstandsbelønning på Bodfält sin måte. Eg har variert når eg klikker etter at Ayla har reagert på navnet sitt i innkallingstrening, men ho kommer alltid bort til meg for å få belønning. Eg skal begynne å belønne rett etter klikket når ho har reagert med å stoppe med det ho gjer for å komme til meg. Altså, eg seier navnet hennar, ho hiver seg rundt og skal springe til meg, eg klikker og DER kjem ballen med ein gong.

Det står også masse om sladretrening, og me ER på rett veg, uansett kva visse andre måtte meine. Me skal bare begynne å vera endå meir konsekvente.

Absolutt ei bok å anbefale!!

Lang tur på kort tid.

Me måtte ned i begravelse i Risør, og lot Joey vera heime hjå husvertane våre sidan han haaaater å kjøre bil. Han fekk med seg teppe som han la seg på med ein gong eg lukka døra bak meg. Me drog på torsdagen klokka fem, og var framme halv elleve.

Ayla var med og me hadde min bil. Då me kom til Grimstad i går, var ikkje mor til Vetle der, for ho var i Risør og organiserte og slikt. Turen ned gjekk heilt fint, og Ayla slapper veldig godt av når me kjører.

I dag stod me opp ganske tidlig, og Ayla har sneke seg opp i senga i natt. Eg sov med andre ord veldig dårlig, for Ayla er ikkje den som lar andre få plass, nei!

Finklærne låg bak i bilen, og då me kom til Risør, kjørte me ein plass der Ayla kunne gå laus. Først trente me litt fingertarget, og så et par utgangsstillingar, før me gjekk ned til nokre flytebrygger som var veldig veldig skumle. Etter eit par klikk kom halen opp og ho begynte til og med å logre! :-)

Me bytta faktisk klær på parkeringsplassen der, men blei ikkje ferska. Det skulle tatt seg ut, forresten...

____________________________

Etter begravelsen og maten var over (Ayla låg i bilen), var det ein som absolutt ville helse på Ayla. Eg hadde dårlig magekjensle for det, men dumme meg klarte ikkje å sei frå at eg ikkje ville. Han har hund sjølv, og er roleg av vesen, så eg kryssa fingrar og håpte det ville gå bra.

Då me kom bort til bilen, var det mange folk der, så eg ba Vetle vente litt med å åpne til henne. Det fekk vera grenser på å håpe på det beste, liksom..
Vetle stod ved bilen ei lita stund og prata med han andre, og hadde døra inn til Ayla på gløtt. Då fekk ho høyra stemmen til han ho ikkje kjente, og på ein måte førebu seg.

Då dei andre folka reiste, tok eg henne ut. Han mannen (Johannes) sette seg ned på huk FØR Ayla kom bort, og då var det bare litt ekkelt. Smile-ekkelt, men ikkje bjeffe-ekkelt. Han prata og klødde og Ayla sette seg til slutt med ryggen til hos han! Trur du det var ei letta Kari Anne som stod der då?? Johannes reiste seg etterkvart opp i ståande, og då bjeffa ho ein gong. Og så ein gong til, og så sette han seg ned og var ikkje skummel lenger.
Han var kanonflink og greip ikkje etter henne når ho gjekk vekk litt, og det trur eg gjorde heile forskjellen! Og det er ikkje berre Ayla som ikkje liker det, for det står om det overalt der det står om hundar som er skeptiske til framande.

Då Ayla skulle helse på mor til Vetle var det REIN gjensynsglede!


_______________________________

Då me kom heim til oss sjølve fredagsnatta, kom husvertane ut i verandadøra og spurte om eg ville komme og hente Joey. Sjølvsagt!!!! Kan tru han var glad!! Gamle gode gutten min!!! *smelt*

Å lukke og åpne døra.

Tidlegare har eg lært Ayla å lukke kjøkkendøra. I kveld lærte ho å åpne den også! Og det tok maks femten minutter!

Først klikka eg for at ho tok knuten i munnen mens eg holdt den, og så fant Ayla ut at det var mykje enklare for henne å bite i tauen oppforbi. (Knuten heiter forresten Apehånd og den har eg lært meg å lage!!)

Når ho tok den konsekvent i munnen, holdt eg litt igjen, og klikka når ho beit saman.

Så drog eg litt i den før eg klikka, og så holdt eg i ro. "Ikkje noko klikk? Neivel, hvis EG drar litt i tauet, da?" Då klikka eg og ga tre godbitar. Derifrå drog ho i den kvar gong. Eg merka også heis-syndromet her når eg ikkje klikka for same dra-hardhet som tidlegare. Ho drog hardare og hardare for kvar gong fordi eg ikkje klikka på same punktet to gonger etter kvarandre. Eg kunne nok risikert at ho ga opp, men eg auka tydeligvis kriteriene heilt passe her.

Så drog ho meir intenst, og så festa eg den på døra, og då tok ho han i munnen med ein gong og drog forsiktig. Eg klikka med ein gong då.

Ho tar ting så kjapt at eg er heilt imponert!! Enten det, eller så er det eg som er flink med klikkertrening. Ein av delene. Kanskje ein kombinasjon? Det er lov å sei sjølv at ein er flink, vel? :-)

______________________________

Å lukke døra.

Her har eg gitt kommando "Lukk"

Ayla skyver døra med snuten.

Eigentleg treng ho berre to tre puff, og så er døra lukka.

"Var det godt nok, eller?"

"Ikkje det, nei. Eg får vel lukke heilt inntil denne gongen også"

Joey halter...

I dag morges såg eg at Joey halta litt forbigåande og tenkte ikkje meir over det. Nå i ettermiddag halta han meir synlig, og nå i kveld kan han knapt stå på foten. Blir han verre, drar eg ikkje nedover i begravelsen. Eg kan ikkje be folk passe på ein sjuk hund for meg.

Husvertane mine har nemlig sagt eit momentant ja til å sjå etter han fra torsdag til fredag mens me er nedover. Dei er så utrulig snille!! For fire-fem år sidan blei Vetle og eg sjuke samtidig med omgangssjuke, og då kom dei ned og lufta hundane for oss! For nåken snillingar! :-)

Men altså, hvis Joey blir verre, så reiser ikkje eg. Då blir eg og hundane heime. Vetle veit det og forstår det og skjønar at slik blir det.

Nå skal saksofonen i hus!!!!

Me har nådd det målet me sette oss når det gjaldt å spare til saksofon, så nå skal den i hus, endelig!!! Weeee!!!!!!

For det meste turar.

I det siste har det for det meste blitt turar rundt på Vistnes i regn og vind. Ayla har godt av det, og det har eg også.

Søndag var Vetle og Joey med også, og me var ute og rusla langs strendene her i nærmare to timar! Me opplevde eit fenomen eg aldri har vore ute for før, nemlig at det var vindstille og klart, og DEI bølgene!! Syns det var kanonskummelt, for heime på Sand er der ikkje bølger med mindre der er vind også. Eller at westamaranen har gått forbi til eller fra Sauda...

Vetle forklarte at bølgene går fort, og at ute i havet var det skikkelig drittvær som forplanta seg innover til oss. Dette er sikkert lærdom som kjem inn med morsmelka for folk som er oppvokst ved havet, men altså nytt for meg.
Sikkert og visst, dagen etter kom drittværet her også.

Og så må me til sørlandet ein tur fra torsdag til fredag. I begravelse.

Bråstein

Sidan me skulle på fest i kveld, tenkte me at me skulle slite Ayla ut på Bråstein i dag.
Ingen bust då me kom ut av bilen, og den første hunden me traff var ein liten schnauzer som var litt frekk. Då stirra ho hardt på han, og rusla berre vidare.

Me traff nokre damer med små små hundar, og den eine dama skulle absolutt HENTE hunden sin. Hunden dreiv og snakka med Ayla og dei snuste og blei kjende. Dama skulle til å hive seg ned ved sida av Ayla for å grabbe tak i hunden sin, då eg (modige meg) ba henne om å ikkje bøye seg ned ved sida av Ayla. Ho sa berre "Ok, greit", og så gjorde ho det ikkje. Verre var det jo ikkje :-)

Me traff Collie, Flat, Labrador, Golden Amstaff, små hundar, blandingshundar, Schæfer og ein rottweilerhann. Sistnevnte viste seg å vera ein eg helste på då han var kvalp for 3,5 år sidan, for eigaren jobba som optikar her på Randaberg, og hadde med seg kvalpen på jobb. Dei koste seg og sprang inn og ut av skogen, og Ayla slikka faktisk han mannen rundt munnen og stilte seg med ryggen til for å bli kost! Og det sjølv om han sette seg ned på huk!!! Juhu!!

Eg ba Vetle gå litt innover i skogen for å sjå om Ayla ville følge han eller bli hos meg, og ho gallopperte til Vetle og blei med han innover i skogen til ho mista meg ut av syne! Det er også framgong, for tidlegare har ho gitt blaffen i Vetle om han går vekk frå oss.

Ayla busta lite på folk i dag, og gjekk bort til så og seie alle! Eg skrøyta, og ho kom bort til meg igjen og fekk godbite. Eg trur at neste gong me er der, så skal eg ikkje sei noko før Ayla sjølv er ferdig med å snuse og helse på folka.

Ho har også byrja med solid sladring nå. Ho får nemlig klikk og godbit kvar gong det kjem nokon rundt neste sving eller bakketopp. Neste skritt er å få henne til å gå fot forbi dei møtande, så kan eg ha henne laus over alt!!

__________________

Eg har funne min misjon her i livet!

Jepp! I dag fant eg min misjon her i livet! Nemlig å fungere som ly mot haglebyger så ikkje hundane får ekle hagl i augene! :-)

Joey stakkar, datt heilt saman då det begynte å hagle i morges, og kom pilande til meg. Der fant han kjapt ut at haglet ikkje nådde han, og då eg bøyde meg framover for å gi endå meir ly, kom Ayla også springande. Slik stod me, alle tre, til byga var forbi, og eg var blitt kald på ryggen.

Generalisering på høgt plan (?)

Tok med meg Ayla og pølser og XXLballen og kjørte opp til parkeringsplassen ved fotballbanen. Eg tenkte at det ville vera forstyrrelsar nok til at det ville bli vanskelig å få kontakt, men det gjekk faktisk veldig bra.

Etter å ha lest Thomas sin artikkel i siste Canis, begynner eg nå alltid med utgangsstilling når eg begynner å trene. Eg begynner med å stille meg ved sida av henne og klikker for at ho ser på meg. Så går eg 90 grader til min høgre, og ho følger på og setter seg beint. Deretter skal ho komme fra 180 grader og sette seg beint, og etter det igjen tar eg fire-fem startar. Det vil seie at eg klikker akkurat i det eg starter å gå, og ho held kontakten.
Til slutt tar eg et par venstrevendingar.

I går holdt to-tre ungar på med ball 30-40 meter lenger vekke på parkeringsplassen der, og dei var ho bittelitt opptatt av ei lita stund.

Ellers gjekk det folk til bilane mens me trente, og det køyrde bussar og bilar på veien bare et par meter frå oss. Ho brydde seg ingenting. :-)

Etter 20 minutter med samanhengande (!) trening der, køyrde me opp i sentrum og fant ein liten parkeringsplass der. Nå og då kom det enkeltmennesker som passerte på litt avstand, og det kom også eit par hundar, syklistar, mopedistar og ein mann med gåstol.
Ho kikka berre på dei, og så konsentrerte ho seg om meg igjen.

Der oppe belønna eg stort sett med ball og pipedyr, og KVAR EINASTE GONG kom ho tilbake til meg med det! På ein ukjent plass!! Pipedyret var det litt plunder med når ho hadde lagt sin elsk på det, men då gjorde eg slik at ho kom til meg med det, eg fekk det, og heiv det til henne igjen. To-tre gonger før ho måtte jobbe for det, og så hive to-tre gonger igjen.
Ho gjekk stort sett laus med bandet hengande etter henne, men når det kom folk, plukka eg det opp mest for syns skuld.

Veldig fornøyd med kvelden, altså! :-)

Trening i organiserte former.

For:
* Fleire å trene saman med
* Ny input
* Haugevis med muligheter for å snike inn litt adferdstrening
* Ein gong i veka.
* Bare klikking, ikkje kjefting og banking og kjipe ting.


Mot:
* Dyrt.
* Begrensa mulighet til å bestemme egentrening
* Kun lydighetsretta
* "Tvungen" til å ta i mot råd ang. problemer ein har jobba med over lenger tid og som går tvert i mot det ein har høyrt tidlegare.


Vel, eg kan jo bare jobba utelukkande med lydighetsting, og ikkje ta med adferdsjobbinga der. Men vil eg meine at det er verdt det? Og vil eg klare det?

Adferdstreninga er jo SÅ viktig for oss, og det ville vore ein så gylden mulighet... Eg vett ikkje...
Det var jo kjekt også, men eg skjønte liksom ikkje alt. Kvifor sende hunden over hinderet når den under tvil kom til å setje seg på musematta? Kvifor ikkje gå tilbake i kjeden, og trene på å setje seg på musematta, og SÅ sende hunden over hinderet etterpå?

Når hunden spring og snuser, og instruktøren står og ser på, kvifor går då hundeigaren og henter hunden og så sender hunden over hinderet ein gong til?

Visse ting er berre over mi fatteevne, tydeligvis.

Når eg kan så lite om baklengskjeding og ikkje har kommt så veldig langt på veg sjølv, så syns eg det er vanskelig å skjøna opplegget. Kanskje eg tar heilt feil, kanskje ikkje.

Og så lurer eg på kvifor, når eg SA at Ayla bjeffer på folk som kjem bort til oss, kvifor komme bort allikevel? Og når eg ber om at dei må gå vekk, kvifor gjer dei det ikkje då?
Det gjekk jo bra igjen etterpå, og ho ville bort og få godbitar og trene target på folk og allslags, men eg vil jo at ho ikkje skal bjeffe i det heile tatt. Det kunne gått om han bare hadde gjort som eg sa.

"Det at du holder tuba foran munnen hennes når eg komme bort er bare med på å gjer det heile endå meir skummelt"
"Dei metodane er bare tull, me gjer ikkje sånt her."
"Nei, sånne dumme ting har aldri EG gjort."
"Eg har holdt på med klikker sia lenge før Morten og Cecilie, faktisk",

Eg veit ikkje kva eg skal bestemme meg for. Eg veit rett og slett ikkje. Nokre folk stemmer bare ikkje kjemien med.. sånn er det bare... eg er ikkje spesielt glad i følelsen av å vera dum, heller.

Tid for vaksine.

Så var det tid for den årlige vaksinen. Me hadde time kvart over seks, men måtte vente til kvart på sju. Sånn er det når ein har dagens siste time..

På venterommet sat ein 13 veker gammal jack russel terrier, og Ayla hadde såååå lyst til å helse på den! Så kom ein dvergschnauzer, og den bjeffa ho faktisk på! Eg ba berre Vetle stille seg mellom Ayla og schnauzeren, så stoppa ho... Men det er første gongen ho har bjeffa på ein hund på den måten. Klarte ikkje å tolke bjeffinga, så eg veit ikkje kvifor ho gjorde det.

Før me skulle inn måtte me på vekta, og Ayla er nå 42 kg. Dyrlegen sa ingenting om overvekt, og eg syns ho er grei i figuren nå.
Dyrlegen vår er så fantastisk flink med dempande signaler, og Ayla syns dama er sååå kjekk! Ho set seg ned på golvet med kattemat i hendene, og ser vekk mens Ayla eter av handa hennar. Og mens dette pågår, passer dyrlegen på å få sjekka øyrer, lymfekjertlar og andre ting som skal sjekkas. Då dyrlegen skulle lytte til hjarta, holdt eg handa mi foran Ayla, og så la ho haka i handa mi og stod i ro til me var ferdige. Flinke hunden, altså!

Ayla hoppa forresten oppå bordet sjølv, og stod så fornøyd og venta på kattemat.

Rett før me var ferdige, trødde Ayla feil, og datt nesten av bordet. Då gjekk dyrlegen bort til skåla med kattemat og henta ein god neve som Ayla fekk mens ho framleis stod oppå bordet. Då brukte eg sjansen til å spørja om ikkje dyrlegen berre kunne stå der og halde på med nakken til Ayla mens eg klikka. Ayla syns dette var storveies og enkelt, for eg klikka jo så ofte!

Då sa dyrlegen at ho syns eg er flink med hundane mine (våre), og at ho er imponert over måten me trener på. Kjekt å høyra slikt! :-)

Neste dyrlegebesøk er om to mnd, og då er det den frykta HD røntgen... Tenk om me får oppleve kva det er å ha ein fysisk frisk hund?

___________________

Etter dyrlegebesøket kjørte me til OBS og handla leverpostei på tikronerstilbud. Og der har dei også scampi til femti kroner kiloen denne veka. Løp og kjøp!

Tur rundt Mosvannet og kjip oppdagelse.

Me skulle egentlig ha gått ein tur på Bråstein, men Vetle har vakt og måtte på jobb, så eg og Ayla skulle gå rundt Mosvannet i stadenfor. (Eg har skrive mosVATNET før, men det heter faktisk mosVANNET, sjølv om eg ikkje likar å utelate t'en)

Då me kom dit, var det ingen ledige parkeringsplasser, og eg tenkte at det var overraskande mange ute på tur i drittværet... Eg oppdaga snart grunnen. Stavanger Maraton skulle starte om litt.

Nede på turstien stoppa me opp 15-20 meter frå bølingen, og stod og venta til dei skulle starte. Eg såg at dei hadde ryggen vendt mot oss, og antok at dei skulle springe vekk frå oss.
Ein stemme i høgtalaranlegget sa at det var to minutter til start, så eg stod og trente litt utgangsstilling med passerande folk i mellomtida.

Plutselig sa det PANG, og startpistolen sendte ca hundre maratonmenn avgårde i motsatt retning frå oss, så eg fekk rett der. MEN lyden av pistolen sendte også Ayla avgårde inn i panikkens verden. Eg prøvde først å få henne til å komme til meg som stod ved sida av stien, for nå passerte det mange folk. Eg var redd at ho skulle glefse etter ein av dei, i den sjokktilstanden ho var i. Det nytta ikkje. Eg fekk ikkje kontakt same kva eg prøvde.

Så sette eg meg ned på kne, og då kom ho til meg. Eg lot henne berre stå i fred, og sjølv då det kom ein liten hund forbi, stod ho berre og stirra framfor seg.

Så klappa eg henne på sida av brystkassa og sa "Hei, vennen, ska du vær med?" og så reiste eg meg. Då var det som om ingenting hadde skjedd, og halen kom opp igjen og ho byrja å snuse der den andre hunden hadde gått.
Dette skjedde innan me hadde gått 100 meter av turen på 3 km, så eg hadde ikkje lyst til å snu heller. Ho var heilt normal etterpå, og eg får håpe at neste gong ho høyrer eit skot, at det ikkje blir så ille då. Sannsynligvis vil det bli verre, men ein kan jo håpe?

Etter ein kilometer byrja det å regne kraftig, og hagle litt, og Ayla syns dette var ganske pyton. Eg også. Derfor stod me under nokre trær til det verste hadde gitt seg.
Halvveis ga ho opp å snuse, og gjekk og kikka på meg stort sett resten av turen. Brydde seg ikkje om folk med stavar, eller joggerar eller barnevogner eller gamle folk eller ungar eller noko. Og då me kom til ein av benkene som står langs stien, hoppa ho opp på den og såg svært så nøgd ut etterpå! :-)

Me brukte 1 time og 15 minutter.

På kvelden gjekk Vetle og eg på kino og såg "The Departed", som var heilt vanvittig bra!

Spor ved Sandestranda

La et spor på ca 180 meter ved Sande stranda på Randaberg. Sporet begynte i gras, gjekk over grus, OG asfalt, før det endte på et jorde der frosken låg som belønning på slutten.

Til å begynne med rota ho litt, trudde eg, men ved nærmare ettertanke gjekk ho nok etter fertbildet likevel. Sporet låg ein time, og det var litt vind frå sjøen. Dermed er det sannsynlig at sporet har vandra litt i mellomtida.

Oppe på grusen gjekk ho med nasen nedi bakken som ein annan ekspert, og der fant ho også deilig kalkunpølse! Litt etterpå fant ho XXL ballen som me leikte med.

Då sporet gjekk over asfalten, fulgte ho jammen det også, flinke hunden, og fant frosken i svartmørket!

Må trene meir på sporoppsøk og bli flinkare til å ta hensyn til vinden!

Batterilading for to- og firbeint.

Tok med meg Ayla i dag og rusla avgårde med pølser i eine lommen, og ball i den andre.

Oppe ved grendahuset gjekk me på baksida og trente litt utgangsstilling. Eg fekk det for meg at eg skulle shape litt ved leikestativet, og begynte å klikke for at ho snuste på stigen. Til å begynne med belønte eg med pølse, og då ho la eine foten på første trinnet (stigen var festa til huskestativet og var altfor bratt for ein hund til å klatre i), belønna eg med ballen. Tilbake ved stigen igjen, la ho begge beina oppå det andre trinnet, og klikk og ballen! Då ho hadde repetert dette fire gonger og me hadde lekt ferdig, kobla eg på bandet igjen og me gjekk vidare.

Cirka halvveis kom me til ein skogsvei der me aldri treffer folk, og då fekk ho springe laus. Dersom eg stopper opp for å sjå på henne eller naturen nå for tida, kjem ho gallopperande til meg og setter seg i utgangsstilling. Hvis eg då ikkje reagerer, smeller ho ned i dekk.

Ho svinser rundt meg heile tida, og om ho vandrer lenger enn fem meter vekk frå meg og eg stanser opp, kjem ho susande.

Det var måneskinnslyst, og eg hadde ikkje med meg lykt, så eg syns det var bittelitt ekkelt når Ayla plutselig fekk ferten av noko oppover ein sti me gjekk forbi. Ho blei veldig rar, så eg måtte ringe til Vetle og spørje om han hadde kommt ned for å lure oss. Det hadde han ikkje.
Ho var vanskeleg å få vekk derifrå, så eg tok på henne bandet eit lite stykke. Då ho virka normal igjen, fekk ho springe laus til me kom til Vistnestunet og alle gjessa og endene.

Stødig hund, tross alt!

Det begynte å regne igjen i går, så for å herde Ayla litt meir på regnvær, tok eg på meg habitten min og gjekk opp til sentrum i kveldinga.

Tidlegare på dagen hadde straumen gått og vore vekke i ti minutter, og då me kom opp til sentrum forsvant han igjen. Det var ein ganske så eiendommelig opplevelse, for det var blitt skumring innan me kom opp dit. Brått blei alt mørkt. Over alt.
Etter omtrent nye ti minutter blei verden lys igjen, og då var me nesten inne i sentrum. Vetle skulle komme og hente oss, og mens me venta på han, tok eg litt generalisering av utgangsstilling ved eit fotgjengarfelt. Ho sat fint til folka var gått forbi, då braut ho og snuste etter dei.

Der var ingen teikn til bust eller skummelt, til tross for at det var blitt mørkt, og det er eg glad for.

Då Vetle kom, sendte eg han inn på Rimi for å kjøpe meir Frolic, og mens han var der inne, trente eg litt fokus og dekk på plenen foran parkeringsplassen. Brukte pipeleike som belønning, for eg hadde gått tom for pølse.
Ho fokuserer på meg sjølv om det går folk forbi ganske nært, og sjølv om bilar køyrer forbi oss med nokre meters avstand. Folk skrålte frå ein pub like ved, men fokuset forsvant ikkje frå meg.

Vetle kom ut og stod ved bilen og såg på oss litt, og då kom det brått eit kraftig smell som både eg og Ayla skvatt veldig av! Ho kraup litt saman og kikka intenst mot der lyden kom frå, og eg ville avbryte og hive henne inn i bilen (har ikkje peiling på kvifor...). Vetle foreslo at eg skulle trene litt til før me avslutta, og eg gjorde det. Ho virka bittelitt affisert i cirka to sekund, og så var ho heilt vanleg igjen. Takk og pris at Vetle foreslo det!

______________

I dag driv eg og Vetle og ommøblerer stova.

Ayla har byrja å ansjå åpen kjøkkendør som eit signal på at ho skal lukke den att, og i dag stod støvsugaren støtta opp mot den åpne døra. Eg tenkte meg ikkje om, og brått stod Ayla og skulle lukke døra. Ho dytta døra inntil, og dermed datt støvsugarslangen ned på henne med eit brak!

Vetle fjerna støvsugaren, og eg åpna døra og ba henne lukke den. Ho nølte ikkje eingong! Snakk om stødig hund!

Eg har vel inntrykk sånn generelt at ho avreagerer fort, og får stadig bekrefta det inntrykket når noko skjer.

Ein får ta med seg det positive ein kan...

--------------------


Sånn bortsett frå det, har eg begynt å trene på at ho finn kronestykker som eg har hatt i handa.
Eg set meg på golvet, legg mynten på golvet, og klikker når ho snusar på den. Eg begynte med å belønne med pølse, men har no gått over til å belønne med XXL-ballen, for den kjem ho tilbake med for at me skal leike.
Eg gøymer av og til mynten under tøflene til Vetle, og ho skjønner at det er den ho får klikk for. Nokre gonger plukker ho den også opp frå golvet og gir til meg!

Til veka skal eg ta med mynten ut og gjer det same ute. Funn av mynten skal alltid føre til maks belønning for å auke motivasjonen til å finne den.

Foredrag om hundens luktesans.

Foredraget starta klokka sju, og byrja med å vise ein film frå nederland om ein 18 mnd gammel schæfer som gjekk spor på asfalt. Eg må sei eg blei mektig imponert og om mulig endå meir gira på bruks og spesielt spor.

Så fekk me sjå ein film om id-hundar i Tyskland og korleis dei jobber. Endå meir imponert.

Så byrja han å prate. Dei to hjernecellene mine jobba for harde livet, og eg fekk notert ned eit par interessante tips og fakta som sikkert er sjølvsagde for alle andre enn nybegynnaren meg:

• For å auke hunden sin "spor-kondisjon" hjelper det berre å gå mykje spor.
• Når hunden går av sporet, gå tilbake til der du veit den var på det sist, og legg hunden ned nokre minutter for å roe seg litt før den går på igjen.
• Tisper har betre nasar enn hannhundar og er generelt betre sporhundar.
• Bruk harde gjenstandar som hunden skal plukke eller markere for i sporet. Særleg stål held på lukta betre og lenger. Jo tettare materiale, desto betre held det på lukta.
• Jobb mykje med å finne maks forsterkar for den lukta du vil hunden skal søke etter.
• Bruk gjerne myntar, og hiv ein på golvet. Klikk for at hunden snuser på den.
  Ta øvelsen ut og begynn på nytt med å klikke for at hunden snuser. Begynn å gøyme mynten i graset, og klikk når hunden finner mynten.
  Bruk maksbelønninga kvar gong hunden finner mynten.
  Når du skal bruke dette i sporet, legg tett til å begynne med, så hunden får belønning for å finne mynten ofte. Auk avstanden litt og litt.
• Pollen kan gjere det vanskeleg for hunden å spore. Ta pause, og gi hunden litt vatn.
• Dersom det begynner å regne under sporgåing, kan hunden oppleve lukt-eksplosjon og treng ein pause. Legg hunden og vent eit minutt eller to. Pause kan også med hell nyttast under underlagsbytte.
• 1 sniff = samansetning av 2000 ulike lukter.
• Legg sporet med haugevis av problemløysingar som f.eks krysningar, krusedullar, bergklatring o.s.v. for å lære deg sjølv å lese hunden når den jobber seg ut av problemer. Etter eit slikt problem, legg ein gjenstand, baluba ved funn, og ta hunden ut av sporet 15-30 minutter. Så får du eit sporoppsøk og sporet har blitt eldre og dermed trening i eldre spor. På eit spor det tok 20 minutter å legge, kan ein på denne måten få 3-4 sporoppsøk, like mange problemløysingar, aldersulike spor, og effektiv trening.
• Ha som ein generell regel at etter 5 minutt finsøk bør hunden få litt pause.
  Og etter 20 minutter sporsøk.

Eg likte foredraget veldig godt, og det var heilt tydeleg at han visste kva han snakka om! Han nevnte ord som stimuluskontroll (eg følte vel ikkje at han brukte ordet i heilt rett samanheng, men...) Karen Pryor, betinging, forsterkar, jobbe for å unngå straff eller for å få noko den vil ha, motivasjon, klikker, belønning og eg fekk inntrykk av at han ikkje trente hund slik eg frykta, sjølv om han er instruktør for hundeførerar i politiet.

Så på slutten var det ei som lurte på tips til hunden hennar som ikkje ville sleppe kongen. Han ville ha hunden inn i lyset så ho ikkje blei redd..
Då hunden var inne, ønskte han lærbånd, og festa det i halsbåndet til hunden.

Så skulle han vise korleis ein skulle få hunden til å ønske å vera med flokken. Dette gjorde han ved å røske i bandet, og belønne med å dra litt i kongen som hunden hadde i munnen. Hunden var så nøgd, og på veg bort til mor, og DER kom det eit røsk til. Og eit til. Og eit til. Til han var fornøyd med at nå fulgte hunden etter han av egen fri vilje.
Så skulle hunden lære å sleppe. Ho sat framføre han med kongen i munnen, og ville ikkje sleppe. Då begynte han å knakke henne med knokane oppå nasen. Og litt til. Og litt hardare.

Då gjekk eg. Eg greide ikkje å sjå på det meir. Eg blei så skuffa!

I bilen på veg heim tenkte eg at eg ALDRI skal la nokon behandle Ayla før eg veit 110% kva slags metodar dei skal bruke. Og så lurte eg på om eg ville ha stansa det før det gjekk så langt som til naseknakkinga. Truleg ikkje. Eg ville sikkert satt der heilt paff over korleis og kva han gjorde, for han fortelde aldri på førehand kva han skulle gjera. Eg ville sikkert også tenkt at han heilt sikkert visste kva han gjorde sidan han kunne dette her.

I ettertid leste eg bloggen til hundeeigaren, og det hadde endt med at han hadde slått hunden over nasen med bandet til ho slapp kongen. Fleire gonger. Ho hadde ikkje fått sove om natta, for ho hadde aldri tatt hunden før, og kjende seg ikkje heilt vel med metodane hans.

Trist at kvelden skulle ende slik. :-(

Kjapp tur på Bråstein før foredrag.

Då me ankom Bråstein og eg tok Ayla ut av bilen, var busten oppe med ein gong. Halen var låg, og ting var generelt ekkelt.

Me begynte å gå innover, og der hadde dei begynt eit slags gravearbeid langs grøftene, og busta ville ikkje ned. Eg tok henne i band, og då hjalp det seg.

Første hunden me møtte i dag, var svær og hårete og eg husker aldri kva rasen heiter.
Den var veldig innpåsliten, og eg hjalp henne ut av situasjonen med å gå innover ein skogssti og sei: "Her er eg" Då kom ho og stod ved sida av meg til den andre hadde gått vekk.

Dei neste gjekk det litt greiare med, men den generelle trende i dag var faktisk at ho heller ville bort og helse på folka, og då helst mannfolka, enn hundane! :-)
Det var ein schæfer som var kjekk, men han hadde visst dårleg tid.

Turen varte bare ein halv time, så måtte me køyre for å nå foredraget.

Tur i øs pøs regnvær

Tok med meg hundane ut i regnet etter at eg hadde satt pizzadeig til heving.

Det regna VELDIG, og Ayla såg ut som om ho mest ikkje hadde lyst til å vera med! Då visste eg at eg gjorde det rette. Kan jo ikkje ha hundar som ikkje kan trene i allslags vær! Då må ein ofra seg for elementene og øve på dårleg vær. :-)

Turen varte ein time, og til og med eg var gjennomvåt då me kom inn igjen.

Ayla apporterte et refleksbånd som ein eller annan hadde mista langs vegen!

Resten av kvelden sov Joey som ein stein, mens Ayla bare trengte ca 3 minutters lading. Vetle meiner at ho har ein hurtig-lader-knapp som ho bruker av og til, og i går måtte eg sei meg enig.

Diverse sko havna inni buret, det store tyggebeinet blei slengt veggimellom, og til slutt måtte eg gi opp og faktisk bare legge henne i buret.
Håper ikkje det har blitt slik at ho ikkje klarer seg med turar på ein time!


Pizzaen, slik eg lagde han i kveld, smakte heilt likt dolly/peppes/pizzabakeren!! Smakte ikkje heimelaga i det heile!! :-)

Stille før stormen

Gjekk åleine med hundane i kveld, og avtalte med Vetle at han skulle gå og gøyme seg ein plass på ruta. Då eg hadde kommt halvveis, ringte eg og sa at han kunne gjera seg klar.

Me hadde ein av dei sjeldne dagane heilt utan vind i går, så ho ville ikkje få han på overvær.

Då me kom ned dit, fekk eg Vetle til å lage lyd, og Ayla sprang rett ut. Et stykke. Der stod ho lenge. Så kom ho tilbake til meg. Eg gjekk på, og ho sprang ut igjen. Et stykke. Så ba eg Vetle lage ein høg lys lyd, men han måtte kremte først, og då høyrde jo Ayla kven det var. Ho sprang mot han igjen (det høyres ut som om avstandane er store, men det var ca 65 meter frå oss til Vetle då me starta). Ho stansa igjen, og stod og grynteboffa litt, før ho gjekk fram til han og fekk julaften og bursdag på ein gong med å stikk snuten nedi godbitposen og forsyne seg sjølv. :-)

Etterpå sendte eg Vetle lenger opp mens eg og hundane gjekk ned til vegen igjen.

Då Vetle var på plass, sendte eg Ayla ut med påvirkning igjen. Klapp denne gongen, og ho sprang rett ut til han. Han hadde gløymt å få godbitar, så eg ville IKKJE slutte med denne.

Neste gong sendte eg henne ut med påvirkning igjen, og då sprang ho i fullt firsprang rett ut til han. Der ga me oss.

Hundane sprang laus resten av turen. :-)

Kvelden var nydeleg, vindstille og mild. Det var overskya, og med nokre svært få regndropar i lufta. Det er meldt sterk vind og haugevis med regn i morgon, så det var nok stille før stormen.



Dette skal eg på på fredag!! Gleder meg!!

Ayla er lynkjapp, altså!

Det blei ingen langtur i går, og heller ikkje særleg med trening, men fekk tatt nokre dekk i front og oppsitt i front (sleit litt med oppsitt når eg skulle vise grunnferdigheter, men nå kjem dei sjølvsagt som perler på snor).

Dette var like før kveldsmåltidet, borte ved parkeringsplassen til Vistnestunet, og eg brukte frolic og tørre leverbitar. Farten ho viste meg i går, var raskare enn eg nokon gong har fått til med frosken som forsterkar, eingong! Ho berre smalt i dekk, og heiv seg opp i sittopp! For å halde tempoet oppe, var også EG svært rask i bevegelsane når eg skulle gi henne godbiten, og når eg reiste meg opp igjen. Det såg ut til å hjelpe ein god del!

Prøvde litt venstrevendingar både under marsj og i holdt, og ho har verkeleg forstått at ho skal halde seg ved mi venstre side. Me er rett og slett i ferd med å få ein "killer" fri ved foten!


-----------------



I dag morges fekk eg ein haug med like kjappe dekk og sittopp frå utgangsstilling, og eg er VELDIG fornøyd med dette, altså!
Eg skal begynne å generalisere endå meir på utgangsstilling, og fri ved foten, og begynne å auke kriteriene på begge deler. Ho er klar for det nå.

Eg trur også eg kan begynne å legge på kommando DEKK på dei lynkjappe dekkane, for Legg Deg skal vera når me skal vera i ro og inne og sånt.

Juhu, altså!

Mandag. Tur i regnvær.

Hadde fri i dag, og fekk faktisk unnagjort det eg skulle: Vaske litt jobbklær og renske baderomsvasken så vatnet rant unna igjen, ja og lage tacos (hadde jo ikkje det på lørdag, såh).

På kvelden, etter deilig tacos, blei Vetle og eg enige om å ta med oss hundane på langtur. Begge to hadde refleksvestar, hundane også, og Ayla gjekk med den nye selen sin. Eg er ikkje heilt sikker på om ho skal bruke den eller den andre til sporing endå. Må teste litt først.

Me gjekk avgårde klokka sju og var heime kvart på ni. Då hadde me gått fire kilometer. Ikkje så langt i meter kanskje, men det var ganske surt vær i kveld. Eg syns likevel det var veldig koselig, og hundane såg ut til å storkose seg!

Fekk tatt litt innkalling på Ayla med Vetle som hjelp, og ho har fantastisk fart i kroppen, altså! Tok ein innkalling med Joey også, og det merkes at han snart er elleve år. Det skulle då berre mangle.

Gjekk dessverre tom for godbitar sånn cirka halvveis, og det var litt kjipt. Ein annan ting som også var litt kjipt, var at 400 meter heimefrå kom det først ein bil som passerte. Ayla gjekk då klin attmed meg. Akkurat idet den passerte, dukka det opp to skrålande ungar frå ein hekk der det var mørkt, og Ayla skvatt og begynte seriebjeffing. Ungane ropte og skreik og sprang derifrå mens Ayla bjeffa. Eg banna og steikte og hadde lyst til å snu og gå heim.

Et par hundre meter seinare kom det ein gut og faren, og då klikka eg heile tida. Det kom ikkje ein lyd frå Ayla, så eg trur nok at ho berre skvatt skikkelig av dei ungane. Det var liksom så mykje som skjedde på ein gong; bilen som passerte, og Joey som hadde stoppa opp der framme, og så PANG to ungar som kjem sprettande og skrålande frå intet.

Då me kom heim, var begge hundane skitne all over, så Vetle tørka Joey mens eg tørka Ayla. Ho står heilt i ro nå, og det er nok ikkje lenge til ho gjer slik som Joey; løfter foten opp av seg sjølv.. :-)

Begge hundane har god apetitt for tida.

Kursdiplom!

Kursdiplomet i dekorativ ramme

Søndag, den frykta "siste kursdag"-dagen.

Som kjent har søndagane vore den dagen då Ayla gjer utfall. Eg håpa i det lengste at i dag skulle vera unntaket, men sånn skulle det ikkje bli.

Eg kom meg avgårde i rett tid, og me skulle trene ute heile formiddagen. Baklengskjedinga fra i går skulle fortsetjast, og det gjekk sånn nokonlunde. Det var vanskeleg å legge på tre ting til kjeden, og å hugse på at for kvar gong me avslutta perfekt, skulle ho få maksbelønninga (som i går og i dag var ei høne som lager pipelyd).

Dessverre var eg litt veldig uheldig og klarte å hive høna opp på eit tak like ved der eg stod, og om ein meiner at hundar ikkje kan visa følelsar, så skulle dei sett Ayla då. Ho blei kanonskuffa for at høna forsvant, og sto og stirra lengselsfullt opp mot taket mens ho forsøkte å mane høna ned igjen.

Eg gjekk til Siv og forsøkte å smiske henne til å klatre opp og hente høna ned. I staden fant me på at me skulle prøve å kaste langlina opp på taket og få den til å skyve med seg høna ned igjen. Siv kasta som ein annan lassoekspert, men fekk berre høna til å bevege seg bittelitt.

Så kom Tove og spurde om ikkje det var betre å klatre opp, og så klatra ho opp! Med høgdeskrekk! Eg blei heilt imponert, altså!
Høna kom i allefall ned igjen, og me kunne fortsetje med kjeding.

Innimellom fekk me tatt ein god del desensitivering også, både med Siv, Hedvig OG Wenche (som egentlig er litt redd for rottweiler etter eit djupt bitt)! Tove fekk også eit forsiktig nuss på munnen då ho sette seg ned for å helse. :-)

Nesten heilt på slutten stod Wenche, Siv, Ayla og meg ved bilen min. Åsne datt og slo seg eller noko, så Siv gjekk bort til henne for å sjå etter. Så kom Siv tilbake med Åsne grinande på armen, og då busta Ayla og bjeffa EIT boff før ho såg på meg. Så gjekk eg vekk eit lite stykke, men ho boffa igjen og såg på meg.

Teite meg stod berre og såg på Ayla då, lenge nok til at ho snudde seg mot bilane igjen og boffa.

Så gjekk me endå lenger vekk, og då tidde ho stille. Først då klikka eg. *klaskepanne*

Jaja, ein kan ikkje vera perfekt heile tida, heller...




Til slutt fekk me diplom og me blei alle enige om å treffast på vårparten, sånn cirka midt mellom her og der, og trene litt saman igjen. Håper det blir noko av!! Eller som Anderson Cooper så treffande sa til Oprah på showet hennar: "Hope is not a plan." (veit du ikkje kven Anderson Cooper er???? Han er nyhetsreporter i statene.)
Me får rett og slett sørge for at det blir gjort!

_____________________



Turen heim gjekk i øsande regnvær, og med nærlys som er stilt for lågt, var det vanskelige kjøreforhold i nesten 30 mil. Eg MÅ få stilt dei i dag!! Eg må!

Lørdag. Fjerde og siste klikkertrenerhelg.

Ayla har vært heilt fantastisk idag! *smelt*

Me begynte dagen med å skulle vise grunnferdigheter. Ho var sånn halvveis med, men det kom seg veldig då me flytta oss over på asfalten. Då kom den eine ferdigheten etter den andre, og kontakten var knallbra!

Ein lang pause for Ayla, men sjølvsagt ikkje for meg. Før me gjekk inn, fant eg ut at det ikkje bare var dei grøne me skulle kunne, men ALLE! Iiiik!

Me gjekk gjennom teori om baklengskjeding og hadde lunsj før me gjekk ut for å sette teori ut i praksis.. Eg rakk ikkje å prøve så mykje før eg skulle vise dei siste grunnferdigetene. Då me skulle vise hopp, stod ho og tilbydde Hedvig både det eine og det andre, alle syns ho var veldig søt. Slik tolka EG smila og latteren i allefall. :-)

Etter endt kursdag spanderte Elin pizza på alle samen på Dolly, og ikkje før over halv åtte drog eg derifra som ein av dei siste.

For den som lurer... Me bestod både skriftlig og praktisk eksamen! Juhu! :-)

Ayla fekk ein god tur, og så satte eg meg i sofaen for å slappe av litt. Etter eit kvarter kom Tove heim, og Ayla bjeffa ein gong og sprang til verandadøra mens ho busta godt og knurra. Så kom Tove inn stovedøra og Ayla avreagerte med ein gong og blei kjempeglad! Eg gav henne ein dings å ha i munnen, og det såg faktisk ut til å roe henne veldig. :-)

Nå er klokka halv elleve og me har lagt oss. Mobilblogging er ein kjekk ting. :-)

Fredag. 5 timar gammalt spor.

Skriver bare kort om sporet nå, så kan eg fylle ut med detaljer når eg kommer heim.

Eg måtte vise henne sporstarten, men det var den einaste hjelpa ho trengte. Ho tok alle vinklane men ho syns buen var litt vanskelig. Første gjenstanden plukka ho opp og me leika litt, og sporslutten plukka ho også. Me leika ei stund etterpå.

Ho gjekk heile sporet i roleg tempo, og eg er veldig fornøyd med framgongen vår. :-)

Spor 20/10-2006

Etter morgenturen og før eg reiste på jobb, la eg et spor på ca 130-140 meter. Det skal ligge til eg komme heim i dag, og så skal eg gå det då.

Det ligger ein gjenstand i sporet, og 10-12 små haugar med pølse, og så ligger XXL ballen i slutten.

Må komme oss ut og få lagt spor på andre underlag enn bare jorde...

Hekta på bruks!

Jepp, eg er hekta på bruks. Eller i alle fall spor og rundering. Feltsøk har me ikkje gjort så veldig masse av endå, men så har eg jo fastslått at døgnet ikkje har nok timar uansett. Me får ta det når me får tid.

I går kveld såg eg på Vetle med bedande auger og spurte om det var greit at eg gjekk over jordene ned til sjøen og kom opp igjen og gøymde meg oppå steingjerdet sånn at han kunne ta med seg Joey og Ayla og sleppe dei når dei var kommt forbi den siste porten. Det ville han sjølvsagt, så eg tok på meg regnklær, mp3 spelaren, og magliten som Vetle kjøpte til meg og rusla nedover i mørket. Sarah McLachlan og Van Morrison holdt meg med lag til eg kom ned til sjøen, men så var batteriet tomt. Jaja...

Eg la meg oppå steingjerdet, inntil ein busk som vokser over det, og ringte til Vetle at nå kunne han komme.

Han ga meg teikn at han var komen, og slapp Ayla. Eg hadde god vind i ryggen, så eg visste ho hadde meg på overvær, men eg var ikkje sikker på om ho ville løfte hovudet og finna meg. Det varte og det rakk, og så høyrte eg kvister som knakk og høglydt pesing. Så såg eg henne, gjennom mørkret, og ho kom rett bort til meg og kikka opp. Ho fekk ein svær neve pølsebitar, og så prøvde ho å hoppe opp på steingjerdet til meg, skjønnashunden min. Ho kom seg nesten opp også, men eg fekk hindra henne i siste liten.

Etterpå fortelde Vetle at ho hadde snust i bakken til å begynne med. Så hadde ho stramma kroppen, opp med halen og nasen, og så hadde logringa begynt. Deretter tok ho ut beine vegen mot der han hadde sett lyktelyset frå meg. Ho sprang rett gjennom kratt og buskar og myr og pyttar, og ein eller annan stad mista ho den eine stroppen til refleksvesten ho fekk av mor til Vetle.

Han sa det var artig å sjå kor raskt ho fekk ferten av meg, og at neste gong skulle han ned og gøyme seg. Juhu! :-)

Den blå streken er der eg gjekk, den rosa er der Vetle og hundane gjekk.

Eg trur eg har bestemt meg...

Eg trur eg har bestemt meg for å skriva litt mindre nynorsk-nynorsk, og heller litt meir likt dialekten min.


I kveld MÅ eg rydde utor bilen og få inn buret til Ayla. Eg MÅ pakke! Og i morgon skal eg berre jobbe halv dag, så eg får kome meg avgarde tidlegare enn vanleg. Tenkte eg skulle legge eit spor før eg dreg på jobb i morgon tidleg, og så kan Ayla gå det når eg kjem heim ved tolvtida. Eit fire timar gamalt spor bør vera rein skuring, skulle eg tru..

Dette ville då bli slik med den nye skrivemåten:

I kveld MÅ eg rydde utor bilen og få inn buret til Ayla. Eg MÅ pakke! Og i morgon skal eg bare jobbe halv dag, så eg får kommt meg avgårde tidligare enn vanleg. Tenkte eg skulle legga eit spor før eg drar på jobb, så kan Ayla gå det når eg kommer heim i tolvtida. Eit fire timar gammalt spor bør vær rein skuring, skulle eg tru...

Kor blir dagane av?

Sidan sist har me trent spor, rundering, hold fast, hinder, utgangsstilling, ikkje-ete-råttent-fiskeslo-fra-komposthaugen, innkalling, gå fint i bånd, lukke kjøkkendøra, inn i buret og legge seg, sjå på jentene som rir utan å bjeffe, gå forbi gjess på Vistnestunet i laust band, og desensitivering på berøring.

Sist helg laga Vetle hinder til meg, så nå har eg eige hinder igjen! Juhuu!!!!

Elles undrar eg meg over kor dagane blir av. Det er ikkje så lenge sidan eg tenkte at eg har god tid på grunnferdighetene, for det er jo ein heil månad igjen før siste kurshelg!

Ein del timar gjekk med til å skrive dikt, bake kake, kjøpe gave, finne klær og stryke klær til Olaug og Anders sitt bryllaup fredag 13. oktober. Nokre timar har blitt kasta bort foran tv, data og xbox. Eit ukjent antall timar har blitt sløst vekk på husarbeid og middagslaging, og då er det liksom ikkje så mange dagane igjen. I dag er det torsdag, og eg reiser nedover til Grimstad i morgon. Berre eg og Ayla. I min bil som Vetle har fiksa høgtalarane i, og ny svær mp3 cd er brent.

I kveld MÅ eg rydde utor bilen og få inn buret til Ayla. Eg MÅ pakke! Og i morgon skal eg berre jobbe halv dag, så eg får kome meg avgarde tidlegare enn vanleg. Tenkte eg skulle legge eit spor før eg dreg på jobb i morgon tidleg, og så kan Ayla gå det når eg kjem heim ved tolvtida. Eit fire timar gamalt spor bør vera rein skuring, skulle eg tru...

Eg MÅ hugse å ta med alle regnkleda mine, for det er meldt mykje nedbør til helga. Dei nye, deilige, varme og gode stevlane som eg kjøpte for bursdagsgaven fra mor til Vetle er viktige å ta med. Ho må jo få sjå kva eg fekk av henne :)

Opplada fotoapparat og videokamera er også viktig.



Er det nokon før meg som har vore skråsikre på at døgnet har for få timar, tru?

Tur med Shaylee og Piper

Var rundt Mosvannet med norfolkane Piper på fem år og Shaylee. Piper har hatt ein del uheldige opplevingar med store hundar, men det gjekk heilt fint med Ayla. :-)

Turen var prega av MASSE folk og MASSE hundar og MASSE syklistar og MASSE joggerar.
Ayla var ein engel og kikka på meg når det kom folk som gjekk åleine. Når det kom grupper, brydde ho seg ikkje. Syklistar og joggerar går også greit. TO hundar bjeffa mot oss, men Ayla bjeffa ikkje tilbake, og det er veldig bra. :-)

Halvveis stoppa me ved den vesle fotballbanen og så fekk eit par beine innkomstar der og litt stimuluskontrolltrening på Sitt.

Då me var trekvart ferdige med turen, traff me kjentfolk som kjente oss igjen før me såg kven dei var. Eg slapp Ayla bort, og ho viste med alle mulige teikn at dette var ekkelt. Eg gjekk også bort og begynte å klikke for at ho tok kontakt med dei. Så skjedde det eit eller anna som gjorde at ho bjeffa EIN gong. Altså EITT bjeff. Eg greidde ikkje å tolke kva type bjeff det var, for eg var rimeleg kokt i toppen sjølv.
Eg reagerte i alle fall med å snakke med lys stemme og spørje henne "Næmmen, ka du sa for nåke?" eller noko slikt.
Ayla tok kontakt med meg, og eg fekk klikka for det. Så begynte ho å snuse på hendene til kjentfolket (kjentfolk for meg, ikkje for henne), og eg fekk klikka for det også. Busta gjekk ned, og halen kom meir og meir opp igjen. Så bøyde ho eine seg ned for å gjer det greiare for Ayla, men Ayla syns nesten det er skumlare enn om dei står, og trakk seg vekk igjen. Dama reiste seg opp igjen, og så var DET også ekkelt igjen. Eg fekk inn eit par klikk for at Ayla tok kontakt etter det, og så gjekk kjentfolket vidare.

Det eg SKULLE ha gjort, var å be henne sitja då eg såg at folka kom til å ville helse. Så kunne eg bedt Anne Karin halde bandet og gått bort til folka åleine og prata litt. Så kunne eg bedt AK komme bort til oss med Ayla, og så kunne Ayla få helse om ho ville det.

MEN, det kom berre eitt bjeff, og ikkje i serie som tidlegare. Det må eg setje på pluss-sida.

Koss ungar tolker språket:

Silje kom til Olaug og sa: "Mamma, eg har ete et bær, og det var det bra i."

Olaug: "Ka va det i det, sa du?"

Silje: "Det va bra i det."

Olaug tenkte seg om...

"Meine du flått?"


Og det var det Silje meinte. :-)

Oppsummering helga.

Har trent på:
Stå, utgangsstilling, utgangsstilling, utgangsstilling, plukke forskjellige items opp av golvet og legge i handa mi (fuktighetskremtube, apport, bandasjerull, full sprayboks (risikabelt, men det gjekk), plastveske med hårstrikkar inni), hinder, innkalling, gå forbi gjess på Vistnestunet UTEN å jage, og så har me trent masse på at Ayla er skjønn :-)

Søndag 8. oktober skulle me eigentleg ha trent saman med Anne Karin, men noko kom i vegen, så det blei avlyst.

Dagen var fin, så noko måtte me jo finne på, derfor ringde eg til Olaug og spurte om ho og jentene hadde lyst til å gå seg vill i skogen. Det hadde dei!

Me drog til Sviland, men NRH trente der (på ein søndag??), så me holdt oss på nedsida nærmast vegen.
Først la Olaug eit kort spor for Swejsan, og han gjekk det kjempefint, han plukka til og med opp gjenstanden på slutten av sporet! Juhuu!!

Så la Vetle eit spor med TO gjenstandar i, som eigentleg skulle vore for Ayla, men Swejsan gjekk dette også kjempefint!

Deretter fekk Swejsan seg ein liten pause mens me åt litt niste og drakk litt te før eg og jentene "gjekk oss vill" i skogen. Me gjorde det ganske vanskelig for han, men jaggu fant han oss likevel! OG begge gjenstandane me hadde "mista". Flinke Swejsan, altså!!

Eg hadde Ayla ute litt inniblant, men nå sendte eg Olaug og Elisabeth ut for at dei skulle "gå seg vill". Eg ga beskjed om at dei skulle gjera det vanskelig for Ayla, og det gjorde dei verkeleg!
Ho virra litt, og blei litt distrahert av at Silje og Vetle kom etter oss, men så gjekk ho fint dei siste 50 metra, og spora til ho var eit par meter frå dei villfarne. Då såg ho dei, og sprang logrande mot dei! Flinke hunden vår, altså!!!

Heilt til slutt sendte eg Silje og Elisabeth ut i skogen åleine (for ei koselig tante eg er... )
"Gå så langt dåkken bare tør, og spring litt rundt nåken trer og litt att og fram, og gjøm dåkken kjempegodt!"

"Men hvis me går oss vill, da?", kom det fra ei bekymra Silje
"Då finne Ayla dåkken. Og når Ayla finne dåkken, så gir dåkken na masse godbetar på bakken. Og ikkje et adle sjøl, for Ayla må også få nåken når hu komme. Gå nå...", svarte eg..

Og dei gjekk. Og gjekk. Og gjekk. Og gjekk. Me høyrde og såg dei heile tida, og til slutt slapp eg Ayla ut av bilen. Ho sprang laus, og det såg ut til at ho både gjekk spor og tok overvær, for ho gallopperte omtrent løypa der jentene hadde gått. Ho fann dei sjølvsagt til slutt, og Silje hadde tatt ein svæææær neve med pølsebitar og lagt på bakken til henne.

Ayla er faktisk heilt trygg på å jobbe vekke frå meg, og det lovar bra om me velger å starte opp igjen med trening i NRH.

På veg tilbake til dei andre, ramla Ayla nedi eit djupt hol i bakken, og strevde me å komme seg opp igjen. Eg støtta henne bak nakken, og dermed var ho oppe igjen. Holet var cirka 1 meter djupt...

Ehm... me hadde det nokså roleg resten av kvelden, ja...



I dag morges på lufteturen gjekk Ayla på høgre sida av meg. Eg skulle sjekke kva som skjedde om eg stansa der; om ho ville setje seg rett der, eller om ho ville komme foran meg for å setje seg, eller om ho berre ville gå vidare og gi blaffen i meg.

Ho kom i utgangsstilling!!!!! Frå høgre sida!!! Og nå er sittane beine i 95%!!! Goody, altså!!!

Eg leste i siste utgave av Canis at f.eks utgangsstilling kunne avbrytes etter heile øvelsen. Det vil seia at etter at hunden hadde satt seg skeivt, kunne ein la vera å klikke, stille seg opp på ny, og klikke når hunden satte seg beint. Det er slik eg har gjort når ho har satt seg skeivt, og det har lønna seg!

Ho er ikkje så kjapp endå som Joey var på toppen av sin lydighetskarriere, men det kjem nok med tida. Eg jobber jo bare på eit par meters avstand endå...

Dette blir bra, altså!!!

Tirsdag. Apportering av levande kylling.

Jadda. Då har Ayla fått smaken av kylling, for å sei det sånn.
Hadde henne laus på morgonturen, og så sprang ho bort på Vistnestunet. Halvjagde gjessene litt rundt, og så fant ho noko endå mer interessant: gåsebæsj! Der stod ho og åt til noko ENDÅ mer interessant kom forbi, nemlig hønsekyllingar! Og dei piper! Akkurat som den gule pipedingsen ho pleier å finne i enden av sporet! Juhuu!! Dette skulle jo leikes med, må vite!

Eg stod på andre sida av jordet, iført jobbkleda og for ein gongs skuld høghælte sko ( eg skulle jo bare lufte hundane og så sette meg i bilen og kjøre).
Då eg skjønte kva ho heldt på med, begynte eg og Joey å springe over jordet for å redde det stakkars kreket..
For seint..

Der kommer nemlig Ayla løpende mot oss med eit eller annet i kjeften. Eg ser for meg at eg må avlive stakkaren etterpå, og begynner allerede å grue meg. "Næmmen, ka du har?" får eg presset frem i ein lys og lett tone (det hjelper å tvinge fram eit smil for å høres blid ut). Ayla slipper kyllingen, som fortvilet prøver å løpe unna mens den piper. Kjempelurt. Ayla tar den i munnen igjen, og så setter en kråke seg ned for å vente på restene, sikkert.
Den var mye meir interessant enn den pipedingsen som mor vil ha, så Ayla slepper kyllingen og går bort mot kråka.

Akkurat då kjem eg bort til kyllingen og ser den ligge på marka tilsynelatande død. Mange stygge ord raste gjennom hovudet mitt, og skal ikkje gjentas her. Eg var også bittelitt letta over at eg slapp å ende dens lidelsar.

Eg plukka opp den varme kroppen, og jaggu var der liv! Den begynte å pipe litt, og då var Ayla på pletten umiddelbart. Til helsike med heile kråka, liksom..
Kyllingen var like heil over alt, og ingenting blod nokon stader. Joey gjekk og dilta med i båndet og skjønte ikkje hva alt styret VAR om, egentlig, han ville mykje heller bort til Ayla og ha seg litt...

Eg slapp kyllingen inn til dei andre, og den halta ikkje eingong.

Etter jobb stakk eg nedom og lurte på om dei hadde funnet ein død kylling, men det hadde dei ikkje. Eg fortalte hva som hadde skjedd, og både Elna og faren Rolf tok dette med stoisk ro. Eg stod og var aldeles nervøs og frykta at kanskje kyllingen hadde lidd ein grusom død seinare på dagen, men dei hadde altså ikkje sett noko sånt. Rolf sa at Ayla helt sikkert bare ville sjekke hva det var for noko, og at hvis ho hadde villa drepe kyllingen, så hadde ho gjort det.

Ayla har herved mista alle rettigheter til å gå laus i nærheten av Vistnestunet inntil me har fått trent på desse tinga, eller at kyllingene har blitt store og ikkje lagar pipelyder lenger.

----------

På ettermiddagen tok eg med meg begge hundane og gjekk ein times tur. OG DET VAR IKKJE LETT!! Joey hadde ETT EINASTE mål med turen, og det var å hoppe på Ayla. Dersom me stansa, stod han og peip og kvein og bjeffa fortvila og det høyrdes ut som om eg mishandla han. Mulig han oppfatta tankene mine, for der gjorde eg ganske mykje for å få han til å slutte...

Vel heime var armen min kaputt, og ryggen også. ALDRI MEIR på tur med begge to aleine når Ayla har løpetid!! Never ever!!




JA!!!
Gratulerer til Siv og Elin med publisert artikkjel i Canis!!! Kjempebra!!!!

Ting å trene på før siste klikkerTRENERhelg!

• Dekk på avstand
  Denne er forholdsvis grei sidan me har trent på det før.
• Dekk fra utgangsstilling
  Denne tilbyr ho jo rett som det er, så denne vil sikker heller ikkje bli særleg problem.
• Dekk og bli
  Denne har me jo også trent på før, men vil kunne gå lenger vekk.
• Stå
  Begynte såvidt i går, og det gjekk ganske greit.
• Stå under baklengs marsj
  Denne kan bli interessant.
• Sitt på avstand
  Bør egentlig gå greit, sidan ho tilbyr dekk på avstand.
• Sitt og bli
  Denne er også forsåvidt i boks.
• Sitt opp
  Endå ein av dei interessante.
• Hold fast
  Treng eg sei meir?
• Holde fast i 10 sek
  Hmm...
• Holde fast under baklengs marsj
  Hehe... Jadda...
• Hopp over hinder mellom to personer.
  Denne har me prøvd på, men ikkje med skikkeleg hinder. Går sikkert greit.
• Få rettare sittar på innkomsten.
  Dette har allereie begynt å bli bra! :-)

Med andre ord: Eg må sjå til å få visse ting i gir og få gjort noko!!

Søndag. Spor gjennom sauebeite på Reianes!

Dagen starta med piping og klynking og overvåking av Joey.

Eg brukte dagen på å teste ut kakekombinering til bryllupet til Olaug, og Vetle hadde Joey med seg ute mens han laga utsynshindring på buret til Ayla. Heile tida mens eg stod på kjøkkenet, stod/låg/sat Joey og peip rett utanføre glaset. Åh, for ein deilig lyd....

Ein dag kjem eg nok til å sakne sjølv den lyden, men ikkje akkurat no.

Utpå ettermiddagen pakka eg ned leiker og godbitar i den nye hundeboksen min, og så køyrde me til Rennesøy for å sjå på eit hus som stod til salgs.
Me måtte gjennom begge tunnelane for å kome dit, og huset stod midt i ei klynge. Ikkje noko for oss, med andre ord. Ikkje var der stor tomt, heller, for eit av krava våre er at me skal kunne spele badminton i hagen, og det kunne me ikkje der.

Me hadde med oss GPS'en og køyrde langs ein av vegane som såg ut til å gå eit stykke. Me kom til starten på ei turløype, og der stod det i tillegg at det er 100% båndtvang i Rennesøy Kommune året rundt. Det visste eg frå før, langt bak i bevisstheita, men då eg såg det svart på kvitt, gjorde i grunnen det utslaget til at me slo fra oss Rennesøy som alternativ. Med mindre drøymehuset skulle dukke opp, sjølvsagt.

Me gjekk ut av bilen, og begynte å gå. Rimeleg kjapt kom me til ein særs bratt gjerdeklyvar som Ayla måtte forsere. Eg hjalp henne opp på eine sida, og så kamikazestupte ho i armane til Vetle på andre sida. Etter eit lite stykke kjende me at me då hadde vinden i ryggen, og Vetle la ut sporet for meg. To gjenstandar, ein vinkel, godbitar i vinkelen og byrjinga av sporet.



Då han kom tilbake, gjekk me vidare langs vegen. Me trente litt gjenstandsleiting, der Vetle gjekk foran og mista ein dings som Ayla leita opp. :-) Ho er så dyktig på dette her!!!

Sporet låg ein halvtime før eg kopla på henne sporlina. Ho gjekk i racerfart fram til dummyen, men plukka ikkje opp, berre snuste. Mogleg fordi Vetle hadde lagt han i vått underlag.

Ho rota litt i vinkelen, men i ettertid såg me at det kunne ha gått ein sti akkurat der.

Hansken som gjenstand nummer to markerte ho ved å snuse ei stund på han før ho gjekk vidare.

Sprettballen med snor kjøpt på XXL for 19 kroner som låg i slutten av sporet, DEN plukka ho opp!! Jippi!! Det går rette vegen!!
Me leika oss bakover i sporet før me rusla opp til vegen att. Me opna grinda på veg tilbake, så ho skulle sleppe gjerdeklyvaren, stakkar.. Den var nesten for bratt for menneske, jo!

Heime tok me buret inn i stova, og så fekk Ayla ligge der og slappe av mens Joey sovna momentant på golvet under bordet mens me åt middag....

Lørdag. Trening ved Sørbøhallen

Å så kjekt det er med tispe i løpetid, og ein hannhund som piper og klynker og ikkje eter!! Jippi, altså!

Me kom oss avgårde i rett tid og var ved Sørbøhallen bittelitt over tolv.

Ayla trente i dag på innkomst, dekk under baklengs marsj, desensitivering der Ayla sjølv oppsøker posisjon under framoverbøyd kropp, hovudet under ei hand og så trente me på å komme tilbake med ballen så me kan leke vidare.

Eg syns Ayla var "med" og dekk under baklengs marsj gjekk i grunnen greit. Ho ville heile tida tilby innkomst og utgangsstilling, så eg måtte stille meg inntil bilen. Det tok ikkje lange tida før ho skjøna at det var dekk eg ville ha, og deretter dekk under baklengs marsj.

I to-tida kom først Vetle med lunsj og Lett-Solo til meg. *smelt* Han hadde vore på XXL og kjøpt noko greier, og hadde også kjøpt ein stallboks der eg kunne ha leiker og godbitar til Ayla. *smelt igjen*
Han tok litt desensitivering med Shaylee og Aro også.

Rett etter at han ankom, kom Olaug, mor, Silje og Elisabeth. Alle helste på Shaylee og ga henne godbitar. :-)

Etter at dei reiste, la Vetle eit 50 meter langt spor for Ayla, med dummy som gjenstand midtveis, og den gule pipeleken som slutt.
Mens han la sporet, begynte det å hølje ned! Bokstavelig talt!

Han sprang til bilen, gjennomvåt, og då regnet ga seg, la me eit 5 meter langt spor til Shaylee som ho fekk gå rett etterpå. Shaylee gjekk dette sporet som om ho aldri hadde gjort anna, så me la eit på ca 40 meter rett etterpå. Etter at ho hadde gått det, med like stort hell, gjekk eg Ayla sitt. Då hadde det lagt i ca ein time.
Ho fant sporstarten sjølv, og halvveis kom ho til dummyen SOM HO PLUKKA OPP!!! Juhuu!!!
Me leikte litt med den bakover i sporet, og så fant ho fint sporet vidare igjen. Den gule dingsen i slutten var ikkje fullt så interessant før eg kom bort til han og fekk han til å pipe..

Deretter la Anne Karin eit spor for Aro, og han også gjekk det kjempegodt!

Me var heime litt over halv seks, og då hadde Vetle laga klart rundstykker og te til oss.

Ayla sov resten av kvelden, så Joey var også rimeleg roleg.

Torsdag. Kosetur med litt runderingstrening

Joey må overvåkas i lag med Ayla nå. Til middagen var eg og Vetle vekke frå stova samtidig i ca fire sekunder, og på den tida hadde han hoppa opp på henne og stod og jukka for harde livet. Heldigvis i feil ende! Phew!! På tur, derimot, er han ikkje særleg interessert, heldigvis.

Denne gongen har me jo latt dei vera i same romet, men med den eine i bur gjennom heile løpetida mens me er vekke. Det vil seie at på dagtid medan me er på jobb, sit Joey i buret, og på nettene er Ayla i buret. Den andre går laus i romet. Eg trur det er difor me til nå har klart å unngå særleg med piping og mista matlyst frå han, utan at eg skal gleda meg for tidleg..

_________________________

Eg skulle ut på tupperwareselskap i kveld, så det blei bare ein liten kosetur med Ayla og Joey. Vetle var også med, og då me var komne halvveis, ba eg han jogge ned til skogen og gøyme seg der.

"Jogge??"

Jepp, sa eg. Jogge. Og så jogga han nedover. Hehe....


Eg og hundane gjekk deretter nedover og då me var komne ned til krattet og skogen, slapp eg Ayla. Ho fant han med ein gong, og så ropte eg på henne. Ba Vetle gå litt ut, som det heiter og nedover, for så å komme inn igjen på omtrent 50 meter så eg kunne sende Ayla ut på nytt.
Denne gongen leita ho ganske intenst, og kom vekk frå der som ho kunne fått direkte på overvær. Ho leiter godt og lenge og gir ikkje opp, det skal ho ha! Til slutt ga han lyd frå seg, og då fann ho han sjølvsagt med ein gong, SÅ fornøyd!!

Litt dårleg bilete, men det skal forestille midtlinja, og at vekk frå midtlinja heiter "Ut", motsett veg heiter "Inn", vekk frå starten av midtlinja heiter "Nedover", og motsatt veg heiter "Oppover"

Eg kjenner at eg får meir og meir lyst til å prøve meg i NRH igjen. Hmm...

Og så var mørkret skummelt igjen...

Ja, for meg, altså.

Tok med meg Ayla og gjekk ut med sele, langline, band, klikker og ein haug med Frolic. Eg visste ikkje kor me skulle eller kva me skulle gjera.

Me rusla ned til Vistnestunet, og skulle eigentleg rett ned til sjøen, men då eg kom til ridebanen, stod eit av hindera i lagleg høgde til å trene hinder.

Først gjekk eg over og stilte meg på andre sida i forhold til henne. Ho hoppa etter = klikk
Dette repeterte eg tre-fire gonger, så stod eg i ro på same sida som henne. Ho hoppa over = klikk og fire frolicbitar (= ein heil Frolicring)
Gjekk over på same sida som henne og sto der, og ho hoppa over til andre sida. Dette gjentok eg til eg kunne stå 30 cm frå hinderet.
Herifrå vil ha ein annan person på den andre sida før eg går vidare.

Eg syns ho gjorde det såpass bra at eg bestemte meg for at ho skulle få kose seg med å springe laus litt, og gjekk nedover mot sjøen. Då me hadde kome halvveis, kjente eg at eg hadde lyst til å jogge , og måtte derfor gå eit lite stykke langs sjøen for å komme dit det er greit å jogge i mørkret.

MEN!!!! Då me kunne sjå strandkanten, gjekk Ayla nedover mot den. Så stoppa ho brått opp og stirra på noko. Eg kikka nedover i same retning, og i mørkret såg det vitterleg ut som om det sat ein person på ein stein!
Eg sa "Sjå!" og bøyde meg ned mot bakken som om eg hadde funne noko særs interessant, og Ayla kom som ei kule!
Eg kobla bandet på henne, og gjekk veldig fort derifrå. Etter 20 meter høyrde eg det rasle bak meg, og då eg snudde meg, kunne eg skimte ein skugge som kom mot meg i mørkret. Det rasla i regnklær også no.

Eg gjekk ved første anledning ned mot sjøkanten, så personen bak meg kunne passere. Eg var skikkelig redd! Sjølv om eg veit at Ayla hadde bjeffa på dei om dei hadde kome nærmare, så var eg redd.
Eg hadde lyst til å spørja den som gjekk forbi om det var dei eg hadde sett borte på steinen, men vågde ikkje. Redsla endra seg ikkje då eg kom fram til at det heilt sikkert hadde vore dei som sat på steinen, for den personen såg også ut til å ha regnklær på seg, eller i alle fall hette av eitt eller anna slag.

For kvart steg blei eg reddare og reddare, for eg såg ingenting framføre meg. Klokka var kvart på ni, og det var veldig veldig mørkt.
Då me kom bort der me hadde sett personen på steinen for første gong, stoppa eg opp for å sjekke om det framleis sat folk der. Og det gjorde det! Eg stod lenge for å forsøke å skilne om det kunne vera augene som lurte meg, eller om det faktisk sat nokon der.
Så bevegde dei på ein arm!! Då sprang eg!!! Det vil seie ME sprang!!

Ikkje før eg kom til grinda ved Vistnestunet sakka eg på farten! Snakk om å skremme livet av seg sjølv!! Det leie er at eg hadde blitt kvitt mørkeredsla mi, og seinast forrige veke sa eg til Vetle at eg var så glad at eg kunne gå der nede i mørkret no.
Eg trur ikkje det blir så mange turane ned dit etter at det har blitt mørkt framover. Dessverre.

Tirsdag. 2,5 timar gammalt spor.

Kom heim fra jobb, åt litt, og så bar det rett til OBS! for å handle. Vetle hadde gått tur med hundane, så det var unnagjort.

Oppe ved postkassane stansa eg bilen, og la eit 90-100 meter langt spor på jordet over vegen. To spisse vinklar, ein 90 graders vinkel, og ein sving. Masse godbitar, sidan eg visste at det kom til å ligge ei stund.
Lite og ingen vind, det hadde regna tidlegare på dagen.

Då me kom heim, åt me middag, og så tok eg med meg Ayla opp. Ho gjekk fint det første strekket, tok vinkelen knallbra, men midt på andre strekket rota ho litt. Spissvinkel nummer to var altfor nært vegen og allslags andre interessante dufter, så det må eg hugse til seinare.

Då ho fann sporet igjen, gjekk det kjempefint! Ved 90 graders vinkelen søkte ho først til høgre, og så rette vegen; til venstre.

Då ho kom til slutten, fann ho pipedingsen, snuste under den, og tok den så i munnen (etter at eg hadde sagt "BRA! Ka du faaant?" og kom rett til meg med det. Eg tok i mot dingsen og heiv den bakover i sporet, slik me har lært.

Til å vera eit 2,5 time gamalt spor, syns eg det gjekk særs bra! Ho gjekk det på elleve minutter, og tok maaange av godbitane, men ikkje alle.

På veg ned igjen ringte eg til Vetle og ba han komme bort til lyktestolpen for å sjå skummel ut. Dessverre fekk ho vinden mot seg og skjøna kven det var på laaaang avstand. EG fekk då i det minste øvd meg på kva EG skal gjer. :-)

Vetle tok også litt desensitivering med henne. Han stod på alle fire og fekk henne til å gå under kroppen hans, og så stod han framoverbøyd så ho måtte gå under han for å få tak i godbiten.

Dette går vegen, altså! :-)